Feeling Bored... again... [Lori]

Ze luisterde naar zijn woorden, speelde enigszins afwezig met een zijdezachte pluk van haar haren, al was het merendeel van haar aandacht wel degelijk op zijn stem gericht. Op de woorden die hij uitsprak, als antwoord op haar vraag, en de betekenis ervan. Zijn gunst, voor het hare. Hoewel ze in het begin van dit gesprek hem waarschijnlijk met een spottend lachje om haar lippen zou hebben verteld dat ze zijn gunst niet nodig had, dat ze het prima alleen afkon, maar nu besefte ze dat hij hier de touwtjes in zijn handen had: hier op Sint Mariah was hij de grootste beer van het bos.
Hij zou haar het leven hier wat draaglijker kunnen maken als hij hier tenminste zin in had, realiseerde ze, en ze had een vaag vermoeden dat ze hem wel mocht- tot op zekere hoogte. Hij was aangenaam gezelschap, was -althans, zo oogde het- niet onder de indruk van haar scherpe tong. Zo totaal anders dan de anderen hier die ze tot nog toe had ontmoet; mensen die te angstig waren om een woord te wisselen, mensen die dachten dat ze beter dan je waren terwijl ze overduidelijk in het niets vielen en mensen die onaanspreekbaar waren, totaal in hun eigen wereldje leefden.
Bij die gedachte vormden haar lippen zich tot een ontspannen lach, waarbij ze knikte, waardoor haar donkere, glanzende lokken op en neer dansten. "Jouw gunst, voor het mijne," herhaalde ze haar gedachten instemmend hardop. Hoewel ze ervan overtuigd was dat Cameron háár sowieso niet nodig had, was ze er nog zekerder van dat hij dit niet als excuus zou gebruiken. Niet dat het haar uitmaakte; ze had al eerder bewezen dat haar woorden geen leugens waren, dat ze daadwerkelijk deed was ze beloofde.
Een zorgeloze lach verliet haar mond toen hij met enige spot vroeg of ze geen alcohol dronk, maar haar lippen tuitten zich echter al snel weer toen ze voelde hoe haar hand -samen met zijn hand en het flesje- naar zijn mond werd gebracht. Een geamuseerde fonkeling verscheen in haar ogen toen hij het aan zijn lippen zette en ze wachtte enkele seconden voordat ze haar mond opende.
“Normaliter prefereer ik een zoete witte wijn,” antwoordde ze braafjes. “Maar in dit soort tijden kan men niet kieskeurig zijn,” voegde ze er aan toe, waarbij zij ditmaal degene was die zijn hand onder lichte dwang naar beneden drukte, haar flesje op deze manier wederom opeiste. Ze liet een korte stilte vallen, waarna ze in plaats van één flesje er twee omhoog hield en hem een lieflijk, onschuldig glimlachje schonk. Hij kon oogsten wat hij zaaide, ze deinsde er niet voor terug om ook zijn flesje –voor zolang het duurde- op te eisen en zette het zijne traag, uitdagend en speels, aan háár volle lippen.
Vervolgens draaide ze zich om, als hij zijn bier wilde kon hij het komen halen, waarbij ze op de leuning van een willekeurige stoel plaatsnam en haar lange, slanke benen over elkaar sloeg.

Hij observeerde haar nog eventjes niet goed wetend wat hij nu moest denken van haar houding, hij wachtte af of ze zou accepteren dat ze elkaar konden ‘gebruiken’ ook al zou hij haar hulp niet nodig hebben.
Hij keek haar den grijnzend een en een kleine schittering was in zijn ogen te vinden toen ze de woorden ‘jouw gunst voor het mijne’ uitsprak, misschien kon ze het beter andersom zien, in de tegengestelde richting. Haar gunst, voor de zijne, want hij zou niet snel om een gunst vragen daar was hij zeker van. Hij had al alles wat hij wou en kon naar buiten wanneer hij wou, dus ze had niet veel te bieden, maar hij had net veel te bieden, maar hij besloot te zwijgen.
Hij was er wel zeker van dat hij haar mocht, op een bepaalde manier, was ze toch leuker en beter dan de andere ‘sukkels’ die hier nog rondliepen, buiten zijn ‘bende’ die waren het beste natuurlijk, dat kon niemand ontkennen, maar waarom kon hij niet een keer iemand helpen? Misschien gaf het een andere kick als hij een ‘ beschermelinge’ had. Ook al zou hij niet veel moeite doen, ze mocht al blij zijn dat hij haar accepteerde en niet zoals de jongen die een maand geleden binnenkwam met een kapotte knie heeft buitengekregen, die ging rechtstreeks het ziekenhuis in. Nu jah, hem moet je geen revolver geven, of eender wat voor wapen, ook al heeft hij er genoeg. Hij heeft geen medelijden . ‘ no mercy’ is iets wat hem voorgaat.
Hij keek haar aan om haar reactie te weten die ze zou hebben wanneer ze zou zien dat hij van haar flesje dronk en was aangenaam verrast bij haar antwoord, ze gaf tenminste een goed antwoord als hij eerlijk moest zijn. Geweldig, zijn mond krulde zich weer tot een grijns en hij zou het onthouden ‘Witte wijn’, sterke antwoorden vergat hij niet, hij plakte er gezichten bij.
Hij was wel lichtjes verbaasd toen ze zijn flesje had genomen en nu 2 flesjes vasthad en zíjn flesje naar haar lippen bracht. Hij kneep even zijn ogen tot spleetjes, maar leek nog licht geamuseerd te zijn en volgde haar handelingen met zijn ogen, ze dúrfde echt wel, en dat sprak hem aan.
Hij zag dat ze met haar rug naar hem gedraaid was en een grijns krulde zich weer rond zijn lippen, dus ze wou het zó spelen? Hij ging snel maar stil achter haar aan en ze zag nog niet op zijn hoofd was naast haar oor. “ Als je míjn bier opdrinkt kan je maar beter iets anders vinden om me te geven” zei hij zacht, grijnzend – ook al zag ze dat niet- in haar oor. “ Voor wat hoort wat” zei hij gespeeld dreigend en wachtte haar reactie af. Of ze gaf nu zijn bier terug, of ze bedacht weer iets anders, en hij hoopte dat ze iets bedacht en niet als een bang iemand zijn biertje zou terug geven, daar was namelijk niets leuk aan.

Ze voelde zich in haar element, zich vaag bewust van de gedachte dat het lang geleden was dat ze zich zo had gevoeld. Sint Mariah was tot nog toe een hel voor haar geweest, een plek waar ze zo snel mogelijk vandaan wilde komen terwijl ze er nog voor zes volle jaren zou zitten. De afgelopen weken was ze zich bewust geweest van elke seconde die tergend langzaam voorbij tikte, al vanaf het allereerste moment dat ze hier zat. Ze miste sociale contacten, had niemand gevonden die haar wist te interesseren, iemand die het vuur in haar wist aan te wakkeren. Tot nu, want Cameron zorgde er wel degelijk voor dat ze zich enigszins wist te amuseren en of zijn interesse voor haar nu schijn was of oprecht; dat was van latere zorg, ze leefde in het heden.
Onwillekeurig stokte haar adem toen ze zijn dreigende stem in haar oren hoorde fluisteren, niet door het feit dat hij deze toon had aangeslagen, maar door zijn plotselinge verschijning, al had ze niet anders van hem verwacht: hij was immers de crimineel der criminelen hier, had dingen op zijn kerfstok staan waar haar daden bij in het niets vielen. Haar daden, die de rechter toch niet zo licht had opgevat.
"Mijn bier krijg je niet," meldde ze hem resoluut toen hij haar beval hem iets te geven als ze zijn bier opdronk. "Evenmin als je het jouwe krijgt," vervolgde ze waarbij ze zich naar hem omdraaide, en haar lichaam omhoog duwde, om het verschil in hun lengte toch enigszins te kunnen beperken. Een geamuseerd glimlachje sierde haar lippen, terwijl ze zacht op haar lip beet en hem ongegeneerd observeerde. "Zoals ik al zei: ik heb dorst."
Voort wat hoort wat, hoevaak had ze daar in haar leven al niet aan moeten voldoen? Het verschil met nu was echter dat ze toen voorwerpen, geld zat had om aan te bieden, maar wat had ze hier dat Cameron zou kunnen zinnen?
"Je bent niet bepaald een open boek," antwoordde ze, geveinsd nadenkend over een mogelijk alternatief, waarbij haar diepbruine ogen de zijne niet los lieten. "Dus kom maar halen wat je wilt."

Hij keek haar nog steeds geamuseerd wachtend aan en zag hoe ze schrok van zijn nabijheid, ze had het vast niet verwacht, ook al was hij soms wel voorspelbaar, dit was hij nou eenmaal, en ze zou er met moeten leven, al had ze nog maar 2 maanden last van hem, ook al zou hij hier blijven rondhangen, hij had toch niets beters te doen eigenlijk, hij kon nog steeds binnen, en als bewakers hem betrapten? Dan was het maar een probleem voor de bewakers natuurlijk, hij kreeg toch wel alles gedaan natuurlijk. Hij keek haar grijnzend aan maar ze draaide zich niet om hij kon enkel zien dat haar adem gestokt was, misschien had ze dan toch wel ontzag voor hem, wat hij wel zou appreciëren.
Hij keek grijnzend toen ze melde dat hij haar bier niet zou krijgen, spijtig, maar dan wou hij op zen minst zijn eigen biertje terug maar hij horde dat hij dat evenmin zou terugkrijgen en zag haar omdraaien en keek haar sluw grijnzend aan toen ze zich omdraaide en recht ging staan, waardoor haar lichaam bijna het zijne raakte maar ze toch nog groter was dan ze eerst was toen ze nog zat en hij wachte gespannen af terwijl de sluwe grijns nog steeds op zijn gezicht stond, hij was niet makkelijk weg te vegen.
Hij grijnsde breder toen ze haar eerdere quote terug aanhaalde dat ze dorst had en trok een wenkbrauw op en keek in haar diepbruine ogen, ze waren vol bruin en zijn groen, grijze ogen keken terug naar haar, ietwat samengeknepen en hij hoorde haar en grijnsde. Hij moest het komen hálen, als ze het op zo’n manier zei kon hij wel veel komen halen bij haar, hij kon veel gaan doen bij haar en hij grijnsde eventjes, waardoor zijn gezicht toch wel even iets gemeens had, maar zeker niet minder aantrekkelijk.
Hij zette een stap dichterbij , wat zelfs geen hele stap was doordat ze al heel dicht was, waardoor hij nu tegen haar stond, ze stond klem tussen hem en de stoel waar ze zonet van afgestapt was en hij keek haar grijnzend aan.
“ Ik mocht het komen halen?” herhaalde hij grijnzend op een vragende manier wat ze zelf voorstelde, zijn hand bewoog naar beneden en hij nam haar pols simpel tussen zijn duim en middenvinger, het ging er simpel rond aangezien haar polsen nu niet echt breed waren in vergelijking met zijn handen. “ weet je wat ik wil?” vroeg hij dan met zijn gezicht gevaarlijk dicht tegen het hare.
Hij wachtte even af en bestudeerde haar gezicht, haar houding en nam toen de pols die hij vasthad omhoog zodat ze er naar keek. “ Ik wil een horloge, die 2 keer rond je pols pas” zei hij dan en boog zich naast haar oor. “ Met ‘CAM’ in gegraveerd."
Hij keek haar grijnzend aan, dit kon ze toch niet voor hem regelen, en nodig had hij het niet, als hij het wou had hij het al lang gehad namelijk. " tenzij je me iets beters en anders te bieden hebt" voegde hij er grijnzend achteraan in haar oor en boog weer naar achteren, liet haar pols niet los en wachtte af.

Haar grote, diepbruine hertenogen volgden zijn bewegingen, zich beseffende dat ze niet moest vergeten wie ze hier voor zich had, en zijn zelfzekere, doelbewuste bewegingen herinnerden haar hier aan. Ondanks het spel dat nu tussen hen twee gaande was, had ze zo'n gevoel dat hij daadwerkelijk iets van haar verwachtte, want zoals hij zojuist al had gezegd: voort wat, hoort wat. Desalniettemin bleef ze hem strak aankijken, terwijl er een onschuldige glimlach rond haar lippen speelde.
Het bleef vreemd als hij zo plots voor haar stond, al hoefde hij ditmaal maar weinig afstand te overbruggen. Hoe je het ook wilde wenden of keren: ze was in het nauw gedreven, en zelfs als er geen gevolgen aan vastzat haatte ze dit gevoel, wellicht was dit er ingeslopen toen ze nog niet in Sint Mariah was. De sluwe grijns op zijn gezicht zorgde er kort voor dat de hare vervaagde, maar al snel had ze zichzelf weer weten te herpakken en liet ze haar blik kort op zijn hand rusten, die haar broos uitziende pols had omsloten.
Op het moment dat hij haar zijn wens te horen gaf, kon ze het niet laten om een schuchter lachje op haar gezicht te laten verschijnen. Was dat alles? Er moest hier ergens wel iemand rondlopen met een horloge, en ze had hem zojuist al laten zien dat ze er niet de minste moeite mee had om iemand zijn eigendom af te pakken. Bij zijn volgende eisen perste ze haar volle lippen echter weer op elkaar.
"Ik voel me gevleid," begon ze uiteindelijk, waarbij haar blik de zijne wederom opzocht. "Maar wat je ook van me denken mag, ik zal je moeten teleurstellen: ik kan niet toveren, weet je." Ze haalde haar al even broos uitziende schouders op, waarbij ze haar mond opnieuw opende. "Maar als je even geduld hebt: natuurlijk," voegde ze er aan toe. "Over zes jaar." Nu ze dit zo hardop uitsprak klonk het plotseling zo definitief. Ze zat nog zes jaar lang in het gesticht opgesloten, in de bloei van haar leven leefde ze letterlijk tussen vier muren.
Kort werd ze afgeleid door Camerons stem, en hoewel ze bij het voelen van zijn adem die dreigend tegen haar huid sloeg de neiging had om een pas naar achteren te zetten, deed ze dit -koppig dat ze was- niet. Op het moment dat hij dit wel deed, leek ze zich weer enigszins meer te kunnen ontspannen, al hield hij nog altijd haar pols vast.
"Ik heb hier niets," antwoordde ze uiteindelijk, "er valt niets te halen." Ondanks haar antwoord, was er nog altijd een geamuseerde twinkeling in haar ogen te vinden.

Hij observeerde haar nog steeds, want, nog steeds, wilde hij zo goed als alles van haar te weten komen, te weten komen tot wat ze in staat was en te weten komen wat ze absoluut haat. Te weten komen wat ze graag had en te weten komen hoe hij haar kon ‘vasthouden’ bij zijn manier van spreken. Hij keek haar glimlachend aan en wist dat hij haar nu even verrast had.
Hij wist dat hij haar in hat nauw dreef en dat ze zich er niet zo gemakkelijk bij voelde was goed, dat betekende dat hij die macht al over haar had, en hoe hij het draaide of keerde, hij moest gewoon die macht hebben, daar was niets aan te veranderen. Hij zag hoe haar ogen kort naar zijn hand keken waardoor hij even zijn ogen samenkneep, proberen te denken aan wat ze dacht, ontsnappen? Hij zou zijn hand enkel dichter klemmen.
Hij luisterde naar haar uitleg, en zei geen enkel woord en luisterde enkel, hij kon hier wijzer uit worden, en hij zou hierop kunnen inspelen dus hij hield het in zijn achterhoofd en hield een reactie klaar voor wat ze hem nog zou kunnen bieden en keek haar met een licht schuin hoofd aan.
Hij zag hoe ze zich meer ontspande wanneer hij weg had, hij wist al een ding zeker, ze had hém niet graag té dicht in de buurt, dus dat kon nog wel handig zijn als hij haar wou provoceren, ook al had hij niet het gevoel dat hij dat moest doen bij haar, ze was rustig en dat was goed zo, hij moest haar toch rustig houden, anders liep ze gewoon weg en dat wou hij niet natuurlijk.
Hij liet haar dan los, wetend dat ze dat niet zou verwacht hebben en keek haar toen aan. “ Ik zie dat je niets hebt” zei hij dan glimlachend en knikte even . hij deed alsof hij nadacht. “ En je moet me niets” zei hij dan, dat was de eerste keer dat hij niets van iemand verwachtte. Hij vond het erg voor haar dat ze hier 6 jaar zit, maar jah, hij had er wel een pakje langer gezeten als hij het eerlijk moest zeggen.
Hij keek haar grijnzend na. “ Voorlopig moet je me niets” zei hij dan grijnzend, tuurlijk kwam er weer een voorlopig achter, dat zou ze misschien wel verwacht hebben. “ Ik zal het wel weten als je iets vind wat je me kan terug geven” zei hij grijnzend en zag de twinkeling in haar ogen waardoor zijn grijns nog breder werd en draaide zich gewoon naar haar om en haalde zijn schouders op en besloot aan een tafeltje te gaan zitten met … niets. Want ze had zijn bier nog.
Hij haalde zijn groene aansteker met een vlammende C op tevoorschijn en speelde er wat met. ‘aan’ en ‘uit’,’aan’ en ‘uit’…

Ze had het beklemmende gevoel dat hij elke beweging die ze maakte registreerde, leek op te slaan in zijn geheugen. Het zorgde dat ze hem ook onwillekeurig in zich opnam, ze zijn gedachtegang trachtte te raden, al was dit tevergeefs; zoals ze al eerder had gezegd was hij niet bepaald een open boek. Nu vroeg ze zichzelf af of zijzelf tegen de jongen voor haar zou kunnen liegen, want hij leek haar verdomd goed door te hebben, al kon dit echter ook enkel de schijn zijn die hij ophield. Een lichte, peinzende frons was op haar voorhoofd verschenen, al verdween deze al even snel weer als hij gekomen was toen Camerons stem haar onverdeelde aandacht opeiste.
Het verbaasde haar oprecht dat hij haar meldde dat ze hem niets verschuldigd was, al verdween deze weer toen hij er 'voorlopig' aanvast plakte. Enkel in dat opzicht was hij voorspelbaar; niets voor niets, en ze wist dat ze zich er zeker van kon zijn dat hij ooit zijn schuld in kwam lossen. Al was het niet vandaag, dan was het morgen. "Ik heb de tijd," antwoordde ze dus luchtig.
Op het moment dat hij zijn brede rug naar haar toe draaide om van haar weg te lopen, liet ze haar arm -waarvan hij de pols zojuist nog had beetgehouden- weer losjes langs haar tengere lichaam vallen, waarna ze zichzelf op de stoel settelde; haar benen ontspannen en nonchalant over de leuning ervan heen bungelend. Haar blik was gefocust op de vlam van zijn aansteker, en onwillekeurig vroeg ze zich af hoe hij aan al die spullen kwam. Zijzelf hoefde geen moeite te doen om iets mee te smokkelen, daar was ze al achtergekomen; ze had in de plaats daarvan een enkeltje naar de isolatiecel ontvangen.
"Ik heb veel verhalen over je gehoord, weet je," begon ze, de stilte verbrekend, terwijl ze één flesje bier traag aan haar volle lippen zette. Normaal hield ze niet van dit spul, zeker niet als het lauw was, maar tot nog toe had ze hier enkel brood en water gekregen, iets wat te zien was; ze was aanzienlijk vermagerd. "Groots. Dat je iedereen die ook maar in je buurt waagde te komen de grond inboorde. De jongen die zoveel op zijn kerfstok heeft staan dat het niet meer te tellen valt." Kort liet ze haar stilte vallen, haar hoofd niet-begrijpend schuddend terwijl haar blik nog altijd strak op de vlam gericht was.
"Waarom zit ik hier dan?"

Hij had zich niet meteen naar haar toegedraaid maar had gezien dat ze was gaan zitten, en het was hem niet ontgaan hoe ze haar slanke benen nonchalant over de leuning liet hangen. Hij moest even licht glimlachen maar liet het net eens merken en zijn aandacht ging naar zijn aansteker uit, als hij geen aandacht aan haar wilde geven, dan wilde hij dat ook niet, dan moest ze er ook niet om vragen. Hij had nog nagedacht over haar tijd, nu jah, 3 maanden want dan was hij eindelijk vrij, eindelijk weer buiten, al zou hij zo in een ander Instelling kunnen raken, ook al zorgde hij er wel voor dat dat niet zou lukken.
Zijn hoofd draaide zich echter weer een kwartslag naar rechts, meer naar haar gericht toen ze weer tegen hem begon, even leken zijn ogen wel dreigend te staan, alsof ze ieder moment vuur konden spuwen, hij hield er niet van ‘gestoord’ te worden. Ook al was hij met niets belangrijk bezig, zijn eigen tijd in zichzelf was zijn tijd, niemand moest daar tussen komen. Maar hij liet al snel zijn lippen tot een glimlach omkrullen en keek haar dan lichtjes grijnzend aan en lende achteruit en met een simpele zwaai deed hij de aansteker weer in zijn zak, veilig opgeborgen.
“ Je hebt veel over me gehoord?” vroeg hij dan grijnzend, alsof hij van niets wist en deed alsof hij nadacht. “ Groots.De jongen die veel op zijn kerfstok heeft…”citeerde hij haar dan met een nadenkend toontje en keek toen even naar boven naar het plafond, hij grijnsde echter al snel weer en keek haar aan. Wat wou ze hiermee bereiken? Waarom bleef ze zijn aandacht zoeken, het leek bijna alsof ze wou dat hij tegen haar inging. Misschien was het haar natuur wel, was ze zo gewoon van gedrag, maar dat kon hij pas zeker weten als hij elke reactie uit haar heeft kunnen uit te lokken.
Hij had de stilte ergens wel aangenaam gevonden maar dit was natuurlijk beter.
Hij stond op, schoof de stoel naar achter en liep traag naar haar toe, waarna hij een stoel dichterbij schoof en omgekeerd tegenover haar zette en erop ging zitten, zijn armen en handen leunend om de achterkant.
Hij grijnsde eventjes en keek haar toen aan. “ Ik zou mezelf niet als ‘ Groots’ betitelen” zei hij grijnzend tegen haar. “ eerder ‘zelfzeker’” grijnsde hij er achter aan en keek haar toen met ene licht schuin houdend hoofd aan, net zoals ze ook deed en zijn ogen kregen een twinkeling, het leek alsof zijn groen er beter uitkwam.
Hij stond weer recht en schoof zijn stoel opzij en met een simpele draai draaide hij haar recht op haar stoel en zette zijn handen op de beide leuningen naast haar en was weer gevaarlijk dicht bij haar gezicht.
“ En ik ben geen jongen” zei hij dan en klonk lichtjes dreigend. “ Ik ben een man” voegde hij er dreigend, grijnzend achteraan en bleef dicht tegen haar en kneep zijn ogen samen, haar reactie aftastend.
“ Vertel eens” zei hij dan en bleef gewoon voor haar staan; “ wat denk je dan dat ik allemaal op mijn kerfstok heb?” zei hij dan en grijnsde eventjes, ze had wel gelijk, tegenover hem hoorde ze hier niet, maar hij zat hier voor moord, op gruwelijke wijze, hij had er van genóten, en zijn banden, de maffia waar hij wel meerdere afrekeningen met geregeld en gedaan had.

Zijn haast hatelijke blik deed de blik in haar ogen kort op scherp stellen, klaar om weer in de verdediging te schieten als dit nodig mocht zijn. Ze was nu eenmaal iemand met een scherpe tong, praatte vaak en graag, mensen manipuleren was een tweede natuur voor haar geworden; wellicht kon ze toch beter tegen Cameron zwijgen. Ze verkeerde er ditmaal niet voor in de juiste positie en dat besefte ze zich maar al te goed. Al was het dimaal wel te laat: hij stond al op, liep opnieuw naar haar toe om de afstand tussen hen kleiner te maken, een situatie te creëren waar ze alerter zou moeten zijn.
"O, maar ik ook niet," antwoordde ze, toen hij haar meldde dat hij zich niet direct als groots zou omschrijven. "Ik citeer enkel wat ik gehoord heb," verklaarde ze met een schalks lachje. Kort werd haar aandacht naar zijn ogen getrokken en onwillekeurig dwaalden haar gedachten af naar hoe hun ontmoeting zou zijn verlopen als ze niet in Sint Mariah waren geweest, geen gruwelijke praktijken hadden ondergaan, maar gewoon twee doodnormale, onschuldige jongvolwassenen waren.
Op het moment dat hij zijn grote handen op de stoelleuning legde, waarbij zijn huid kort haar benen raakte, spande ze haar spieren automatisch aan. Ze hield er niet van als iemand te dicht bij haar in de buurt kwam, niet zolang ze het zelf niet uitlokte; ze had er niet bepaald fijne ervaringen aan overgehouden. Bij zijn woorden kon ze het niet laten om te gniffelen, zijn blik vervolgens op te zoeken. "Het spijt me," suste ze. "Ik wilde je ego niet schaden, maar mannen kunnen soms zo licht geraakt zijn," vervolgde ze, de nadruk op het woord mannen legde. Ze kon dan af en toe een grote mond hebben, maar als het erop aankwam deed ze wat hij vroeg; daar zou hij genoegen mee moeten nemen.
Bij zijn vraag keek ze hem kort observerend aan, zich beseffende dat ze hier waarschijnlijk tegenover een koelbloedige moordenaar zat. Maar er moest meer zijn, dingen die het daglicht niet konden verdragen; waarom zou hij anders zo'n immens groot respect hebben afgedwongen bij iedereen die ze sprak? De angst in hun ogen loog niet, al kon ze op dit moment niet meer bang voor de jongen -de man- voor haar zijn. Enkel behoedzaam, terughoudend en alert.
"Dat wilde ik juist aan jou vragen," antwoordde ze hem uiteindelijk. "Ik ga niet graag op andermans meningen af, en daarbij weet jij ook meer over mij dan me lief is. Voort wat hoort wat?" eindigde ze op vragende, doch uitdagende toon. Als hij achter zijn daden stond, kon ze geen reden bedenken waarom hij het haar niet zou zeggen. Iedereen leek het te weten, waarom zij dan niet?
"Cam?" voegde ze er aan toe, terwijl er een wederom schalkse glimlach op haar gezicht verscheen, terwijl ze onbewust met het flesje in haar handen speelde, haar benen zorgeloos liet bungelen, ondanks zijn handen die er zo dichtbij waren.

Hij keek haar aan en zoals hij al heel de tijd deed zag hij weer dat haar houding lichtjes veranderde, hij had dus juist gezeten als een man dichterbij kwam dat het intimiderend was voor haar.
Hij zag haar schalks lachje en kon niets anders doen dan zijn mondhoeken omhoog krullen. Dit meisje, had serieus wat geluk, dat hij goed gezind was vandaag omdat er een deal gelukt was, een deal die om 100 duizenden euro’s ging waar hij 25% van kreeg, dus ze had echt geluk, hij zou het op een andere dag, een andere plek niet allemaal genomen en gepikt hebben van haar, hij zou haar dan gewoon de grond in geboord hebben en haar daarna genegeerd hebben en weg gaan. Maar hij was dus goed gehumeurd, wat er voor zorgde dat hij dit alles amusant vond.
Hij keek haar grijnzend aan toen hij merkte hoe ze haar spieren opspande. Kon ze er niet tegen als hij echt te dicht kwam? Dat zou hij onthouden voor moest hij dat later nog nodig hebben, hij onthield heel goed wat mensen niet graag hadden, beter dan dat hij kon onthouden wat ze wel graag hadden…
Hij was klaar om een reactie te geven op het aanspannen van haar spieren maar merkte dat ze zelf al verder ging en keek haar licht verbaasd aan, durfde ze nu werkelijk dit tegen hem te zeggen? Te zeggen dat ze zijn EGO niet wou schaden. Meende ze dit. Hij keek haar met samengeknepen ogen aan, de toon waarop ze het had gezegd, en dan die nadruk kon hij niet hebben.
“ Je kan altijd dingen voor je houden” zei hij dan en klonk lichtjes dreigend, alsof hij haar waarschuwde na te denken voor ze wat zei, ook al bewonderde hij haar er al op dat ze dit deed, anderen zouden er nooit opgekomen zijn. “ Die toon kan weggelaten worden” bitste hij haar dan toe en keek haar even met samengeknepen lippen aan.
Hij grijnsde dan toen ze vroeg over wat het juist was en hij keek haar aan en deed alsof hij nadacht. “ Je vraagt het me?” vroeg hij en deed alsof hij verbaasd was, ook al leek het wel hard op een fake verbaasdheid. Hij liet de leuning los en ging rechterstaan. “ De hoofdzaak is dat ik iemand vermoorde” zei hij dan grijnzend, alsof hij er plezier in had het te vertellen. “ Maar iemand doden is simpel” zei hij dan en keek haar met een vreemde grijns aan. “ Spelen is toch veel leuker? “ zei hij en boog naar haar toe. Hij keek naar haar ogen en met zijn ene hand nam hij haar hand vast zodat ze stopte met het flesje te spelen.
Zonder van haar ogen weg te kijken wees hij met zijn vinger, van zijn andere hand een plek aan bij haar, recht boven haar knie. “ daar schoot ik eerst” zei hij dan grijnzend, hij zag het zo voor zich. “ Maar daar bleef het niet bij” zei hij dan, hij zou haar de details besparen. “Uiteindelijk kreeg ik hem zover me te smeken hem te doden” zei hij en grijnsde even. Zou ze dit eng vinden? Hij was nu eenmaal zo.
“Maar ook omdat ik banden heb.” Zei hij dan. “ banden die niemand heeft “ hij grijnsde. “je kent vast de Maffia wel” zie hij dan . “ Ik heb het goed met de Italiaanse” zei hij grinnikend. “ Ze regelen dingen voor me net zoals ik dingen voor hen regel. “ hij boog zich dichter naar haar toe, weer vlak voor haar gezicht en leunde weer naar achteren.
“ Je weet wel …” zei hij grijnzend. “ Voor wat, hoort wat” maakte hij zijn zin grinnikend af en leunde tegen de tafel die voor haar stond, naar achteren.

Ze hield haar volle lippen op elkaar geperst, hield haar blik strak op hem gericht. Hij leek te weten dat ze zich alles behalve op haar gemak voelde als hij onuitgenodigd te afstand tussen hen verkleinde, het leek hem gunstig te stemmen, hem te amuseren en dit zorgde ervoor dat ze zichzelf vervloekte dat ze zwakte toonde. Wat kon het haar in hemelsnaam schelen? Hij leek er lol in te hebben haar op stang te jagen, al vanaf het begin dat ze hier zat, maar zolang zij zich gedroeg deed hij niets; dat was tenminste wat ze in de korte tijd dat ze hem al kende dacht te weten.
Bij zijn dreigende woorden keek ze hem onderzoekend aan, wilde hem triomfantelijk op haar gelijk wijzen; dat hij inderdaad lichtgeraakt was. Echter zorgde zijn stem, de blik in zijn ogen en zijn hele overige houding ervoor dat ze haar ogen neersloeg, timide knikte. Het was geen spel meer, en ze had zo'n flauw vermoeden dat als ze wederom een bijdehante opmerking zou maken, hij haar dat zonder enige twijfel zou laten merken.
De adem die ze had vastgehouden, liet ze los toen er een grijns op zijn gezicht verscheen. Ze wilde hem toebijten dat sommige mensen inderdaad het fatsoen op konden brengen om iets te vragen, in plaats van iets maar meteen op te eisen en ze had haar mond al geopend, al sloot ze deze aarzelend weer: zijn woorden van zojuist waren duidelijk genoeg geweest dat ze sommige dingen maar beter voor zich kon houden.
"Mijn woorden," glimlachte ze instemmend, op het moment dat hij gewillig leek om haar vraag te beantwoorden. Ze hield zelf immers ook met spelen, al deed zij het voordat ze ook maar enige actie ondernam. Ze speelde met andermans vertrouwen. Op het moment dat zijn hand zich om de hare sloot, haar dwong om deze stil te houden, kon ze haar blik niet losmaken van de zijne. Het duurde even voordat ze er toe in staat was om de plek die hij bij haar aanwees te bekijken, en haar blik bleef er opgevestigd. Die plek kwam haar bekend voor.
Verward schoot haar blik naar zijn ogen, zichzelf tot orde roepend. Deze informatie was niet genoeg om te oordelen, de wereld was groot, maar.. was dit niet precies wat ze te horen had gekregen? Die plek, die hij bij haar aanwees, maar die plek was zeker niet de laatste geweest.
"Waarom?" vroeg ze geveinsd nonchalant, alsof ze enkel geïnteresseerd was in zijn verleden. "Had hij je wat misdaan, of zomaar? Wat was zijn naam?" Hoewel ze wist dat deze laatste vraag totaal irrelevant was, had ze zich niet kunnen inhouden hem te stellen. Ze wilde hardop horen dat ze spoken zag.
De maffia interesseerde haar niet eens meer.

Het spel dat hij met haar speelde bleef hij leuk vinden, hoe ze van een tegenwerkend iemand naar een timide iemand ging als het duidelijk werd dat hij hier de baas was.
Hij grijnsde lichtjes wetend dat hij haar niet meteen angst zou ingeboezemd hebben maar zeker ontzag, ook al wist hij niet of die op de goede manier was. Hij wist dat ze best wou reageren maar net zoals ze zelf ook al door leek te hebben kon ze nu maar beter haar mond houden en gewoon luisteren of niets doen, want deze houding van haar had hij alles behalve graag, en hij had al eerder mensen met die houding gekend, met de nadruk op gekend, want niemand zou hen nog kunnen leren kennen, en toch, weerhield iets hem ervan om té hard tegen haar op te treden, en het was niet dat hij haar kende, want hij kende haar totaal niet buiten deze tijd dat hij nu al met haar had doorgebracht in de kantine, die zeker wel goed besteed had geweest om iets van har te weten te komen.
Hij wist dat ze zelf ook speelde met haar slachtoffers dus daarom dat ze hem begreep maar haar reactie had hem toch lichtjes verbaasd toen ze doodstil naar hem luisterde en zijn blik ook niet leek los te laten, hij zag har daarna wel naar de plek kijken en wist niet wat er door haar hoofd ging, hij wou het best wel weten en hij keek vragend toen hij haar verwarde blik zag, dit was niet de reactie die hij verwacht had, of op gehopt had, of net wel? Hij zag dat ze problemen kreeg met deze informatie maar ze leek zich te herpakken. Ook al was haar houding zeker geveinsd, en hij kneep zijn ogen samen.
“ Hij had me zeker wat misdaan” zei hij grijnzend dan, misschien wou ze het gewoon weten, zeker zijn tot wat hij in staat was? Hij was niet zeker. Maar ze zou toch niets tegen hem kunnen beginnen. “ Ik weet nog dat Sarah riep dat ik hem niets mocht aandoen” zei hij grijnzend, Sarah had zijn vriendin geweest, zijn eigendom en hij was streng op wat zijn eigendom was. “ Ik geloof dat de naam Darren genoemd werd” zei hij dan grijnzend, alsof ze hem zou kenne, yeah right, maar hij wist niet meer van zijn slachtoffer dan de voornaam.
“Hij had van Sarah af moeten blijven” zei hij sluwe tegen haar. “ weet je ik hecht belang aan mijn eigendommen” ging hij verder en liet haar even los. “ En mijn eigendom is van mij, daar hoort niemand anders aan te komen” vulde hij gemeen grijnzend aan, hij had haar dan wel losgelaten maar hij bleef dicht bij haar. “ Vind je eigendom dan niet belangerijk?” vroeg hij dan. Hij sprak over Sarah als eigendom, maar om eerlijk te zijn had hij nog echt van haar gehouden ook, daarom was het lastiger geweest en had die Darren de foute meid gekozen.

Haar reactie leek hem te verbazen, al leek hij er al snel de brui aan te geven: de grijns was even snel weer op zijn gezicht verschenen als hij verdwenen was. Haar grote, diepbruine ogen waren op hem gefocust, terwijl ze zich koortsachtig dingen trachtte te herinneren. Veel van de moord wist ze niet meer, aangezien haar ouders de meeste dingen voor haar verborgen hadden gehouden onder het mom dat ze er nog te klein voor was. Ook hun verdriet had er een rol ingespeeld; ze praatten er niet graag over, rouwden in alle stilte en gaven haar de aandacht niet meer die een meisje van haar leeftijd toen zou horen te krijgen.
Op het moment dat hij begon te praten, moest ze zichzelf eraan herinneren om adem te halen; dit gesprek had een plotselinge wending gekregen die haar ervan weerhield om zichzelf te ontspannen: elk spiertje in haar lichaam was aangespannen, hopend dat hij haar vermoeden voorgoed uit de weg zou helpen, dat ze gewoon paranoïde was.
Hoewel de naam Sarah haar alles behalve bekend voorkwam, weigerde ze te vroeg te juichen. Cameron praatte over haar alsof hij haar als zijn bezit zag, en uit zijn woorden leidde ze af dat het meisje in kwestie zijn vriendin was geweest. Hier besteedde ze echter weinig aandacht aan, totdat zijn naam viel: Darren. Kort leek het alsof alle zuurstof met geweld uit haar longen werd geperst en enkele seconden duizelde het haar. Dit kon geen toeval zijn. Dat kon gewoonweg niet. Maar waarom wilde ze het dan niet geloven? Was Darren in staat geweest om van dezelfde vrouw te houden als Cameron had gedaan?
Ze staarde zwijgend in het niets, terugdenkend aan haar voornemen zijn dood te wreken. Nu zijn moordenaar echter voor haar zat, was het niet zo gemakkelijk. Niet enkel het feit dat ze geen enkele kans tegen hem maakte, weerhield haar ervan om op hem af te vliegen, om hem zoveel mogelijk schade toe te brengen. Tot hiervoor had ze hem -op haar eigen, eigenaardige manier- gemogen.
"Ik kende een Darren," verbrak ze uiteindelijk de stilte, waarbij haar stem enigszins hees klonk. Haar blik was steevast op de grond gericht, terwijl ze zichzelf uit alle macht bij heen probeerde te houden, haar stem nonchalant proberend te laten klinken. "Op een avond -god moge weten hoeveel jaar terug- wachtte ik op hem, hij had beloofd me op te halen. Maar hij kwam niet, hij is nooit meer gekomen." Ze hief haar hoofd op, richtte haar ogen met een mengeling van de meest uitlopende emoties erin in die van Cameron.
"Hij was mijn broer."
Hoeveel kon een mens hebben voordat diegene brak? Hoe zwaar kon haar loyaliteit in dit stadium al op de proef gesteld worden? Een ding was zeker: er zou niet veel bij moeten komen.

Hij keek haar aan, ze reageerde anders dan dat hij eigenlijk had verwacht, het leek wel alsof ze er iets met te maken had, ook al kon dat niet, darren had de dood gevonden, zo’n 10 jaar geleden, dan was ze maar 8, hij wist haar leeftijd wel, en hij had geen kleine meisjes vermoord, daarvoor had hij nog el een beetje eigenbehoud dacht hij en keek haar toen licht grijnzend aan, maar toch met een lichte vraag op zijn gezicht af te lezen.
Hij zag dat haar adem stokte, wat wist ze hier van? Waarom deed ze zo raar? Hij wist het niet zeker natuurlijk. Hij keek haar grijnzend aan maar toen ze haar uitleg begon te zeggen keek hij haar toch even verstard aan, hij had niet door wat ze zei tot ze uitijndelijk zei dat het haar broer was. Hij , Cameron, had haar broer gedood? Nu ja, mensen moesten niet met hem sollen. En als Sarah de politie niet had gebeld had ze haar ook vermoord.
Hij keek haar aan. “ Hij had nog kunnen leven” zei hij dan enkel en keek haar afwachtend en onderzoekend aan, “ als hij gewoon was weggegaan had hij nog geleefd” zei hij dan, hij kon er niets aan doen, haar broer bleef hem provoceren, en maar puchen dat Sarah hem veel liever had, dat ze al een halfjaar een relatie hadden achter zijn rug om, maar dat zei hij niet tegen haar.
“Het pijnlijkste is” zei hij dan, dit had hij nog nooit aan iemand opgebiecht. “ was dat ik van Sarah hield, dan wil je zo geen gemeen antwoord” zei hij dan. “ Het maakte een klik” zei hij dan eerlijk, al was hij daarvoor wel met deals bezig vanaf die dag, had hij de klik naar moord gemaakt, en hij schrok er niet voor terug. Nooit meer.
Hij keek haar aan, haar reactie peilend en kon het niet laten te grijnzen, hij leunde weer naar voren. En keek in haar ogen, het was duidelijk dat ze met gemengde gevoelens zat. “ Je broer was erger dan je vast wist” zei hij dan, ook al wou hij zich niet goed praten, hij wou haar de waarheid geven. “ Je weet zelf hoe groot de drang naar moorden is als de gelegenheid zich voordoet nietwaar?” vroeg hij grijnzend en liet de stoel los en zette een stap achteruit en liet haar doen, ze moest dit misschien wel even ‘verwerken’ ook al vroeg hij zich af wat haar reactie zou zijn.
“ Ik hoop dat je niet zoals je broer bent Miss Gauge” zei hij met zijn rug naar haar gericht en ging weer aan een tafel alleen zitten en keek haar af en toe aan terwijl hij weer met de aansteker begon te spelen. “ Want ik haat achtergehouden dingen” zei hij dan, op een bittere toon, als hij hier uit was vond hij Sarah ook nog wel.

Het was wel duidelijk dat hij ontzet was door haar woorden, die zo simpel, maar met zoveel gevoel uitgesproken waren- al was het maar voor heel even. Het ontging haar alleen voor het grootste gedeelte, ze moest al haar aandacht op zichzelf richten, moest alle zeilen bijzetten om door te ademen. Iets wat altijd automatisch ging, leek nu het moeilijkste te zijn wat er bestond. Hij, Cameron, had haar broer vermoord, spookte er door haar hoofd. Ze had zich toennet verdomme bijna uitgekleed voor de moordenaar van haar broer, had iets van genegenheid voor hem gevoeld, had hem gemogen, mocht hem misschien nog wel nog steeds. Haar brein maakte overuren, ze wist niet meer wat ze moest zeggen of denken, moest doen of laten.
Zijn woorden drongen maar amper tot haar door, maar toch wist ze zichzelf er toe te zetten om een enigszins verstaanbaar antwoord te formuleren. "En ik hield van Darren," beet ze hem gekweld toe, erop doelend dat zij daarom nog niemand had vermoord. "Gaf dat je ook maar enige reden om hem te vermoorden, was je te bang dat ze voor hem zou kiezen en besloot je daarom je concurrentie voorgoed uit de weg te ruimen, als een echte man?" Dit laatste woord sprak ze met de nodige spot uit, al ging die toon voornamelijk verloren door de wanhoop, de pijn in haar stem.
De woorden die daarop volgden, de grijns die op zijn gezicht was verschenen, schoten compleet in het verkeerde keelgat bij haar. Ze beet uit alle macht op haar lip om zichzelf ervan te weerhouden op hem af te vliegen, negeerde de metaalachtige smaak van bloed dat hier het gevolg van was. Toen hij echter van haar wegliep, zorgeloos met zijn aansteker begon te spelen, alsof hij haar zojuist niet rationeel had verteld dat alles aan Darren te wijten was, dat hij hem volledig in zijn recht vermoord had, werd het haar te veel.
"Je kende hem niet eens," klonk haar stem opstandig, terwijl ze naar hem toebeende. Al het vuur was hij tot hiervoor had weten te dempen, was weer opgelaaid. Ze was buiten zichzelf, werd voortbewogen door de ongelooflijke hoeveelheid huiveringwekkende informatie die ze zojuist op haar bord had gekregen. Ontoerekeningsvatbaar.
Haar vingers graaiden naar de aansteker in zijn hand, gooide het ding met een ongecontroleerd over haar schouder.
"Of anders wat?" luidde haar vraag verwijtend, en hoewel haar toon fel hoorde te zijn ging dit alles verloren door de snik die in haar stem was geslopen. "Vermoord je mij anders ook? Toe dan, hier ben ik; de kans van je leven."
Bij elk woord dat ze zei werd de onnatuurlijke trilling in haar stem duidelijker, moest ze meer en meer strijd leveren tegen de zoute tranen die haar ogen vulden.

Vanuit de stoel keek hij haar nog steeds aan, observerend wat ze deed, ze leek het echt erg te vinden, ok haar broer kon wel veel voor haar geweest zijn. Hij kneep zijn ogen samen toen ze het over een ‘man’ had en wou even naar haar toe gaan en haar op haar plaats wijzen, maar iets hield hem tegen, hij mocht haar eigenlijk wel, en moest hij haar toen gekend hebben had haar broer misschien nog geleefd, wat een feit was, maar een moord werd niet ongedaan gemaakt, en door deze zat hij hier nog steeds vast, ot zijn 25.
Hij keek haar aan ze leek echt wel gekwetst, maar ze vroeg er zelf voor, en ze had zelf een naam gevraagd, hij kon toch niet sorry gaan zeggen? Dat was gewoon dom als ze dat nog maar van hem zou verwachten…
Ze leek warempel echt wel wanhopig.
Hij keek haar aan en zag hoe ze van haar stoel kwam en stak zijn aansteker niet weg,bleef er met spelen, en draaide zich naar haar toe, benieuwd wat er komen zou en hoorde hoe haar stem klonk, ze leek echt wel gekwetst ook al had hij niet perse iets fout gedaan in zijn ogen …
Hij zag hoe ze de aansteker nam en zijn ogen spoten vuur, zijn eigendom was zijn eigendom daar moesten anderen afblijven, dat had hij haar net nog maar duidelijk gemaakt nietwaar? Dus ze hield van haar broer, waarom tarde ze hem dan heel de tijd? Kon ze niet silletjes haar verdriet tot zich laten komen, ook al zou hij moeten oppassen als ze wraak zou willen nemen, ook al wist hij dat ze dat misschien gewoon niet zou durven.
Hij volgde zijn aansteker en zijn ogen leken wel vuur te spuwen, als blikken konden dodn dan was dit wel het moment waarop ze dood zou neervallen.
Hij hoorde de snik in haar stem echt wel, ze leek er echt van kapot te gaan, hoe moest hij hierop reageren? Hij was woest dat ze zijn aansteker had afgenomen. Hij sprong recht van zijn stoel en schoof die naar achterne met veel lawaai en ging naar haar toe. Hij nam haar shouder vast en duwde haar tegen een tafel tot ze er helemaal tussen de tafel en hem vast zat. Zijn hand ging weer naar har keel. “ Je vermoorden zou te makkelijk zijn” zei hij dan dreigend, “ ik hoef maar net iets harder te knijpen “ vervolgde hij en zag dan de tranen die haar ogen vulde. “ Maar dat is niet wat ik wil doen” zei hij dan, en zijn greep verslapte, hij wou haar niet doden.
Hij keek haar even aan en zijn ogen stonden zachter. “ Als ik nu had geweten dat het je broer was” zei hij dan bij haar zo te zien. “ dan zou hij geleefd hebben” was het enigste wat hij zei en liet haar los en liep achteloos naar zijn aansteker en raapte die op en stak hem weg, zonder haar aan te kijken

Het vuur in zijn ogen, deed het in de hare niet verdwijnen. Integendeel. Hoewel ze tot hiervoor waarschijnlijk afgedropen was, met de staart tussen de benen, was haar brein nu een zo'n grote chaos, dat ze amper meer helder kon denken. Ze was zojuist te weten gekomen dat hij haar broer had vermoord, hij was zojuist te weten gekomen dat hij haar broer had vermoord en hij zat volkomen zorgeloos te spelen met een aansteker. Hij was werkelijk ongelooflijk.
Ze verroerde geen vin toen hij onstuimig zijn stoel achteruit schoof, hij naar haar toegebeend kwam met grote, dreigende stappen, zouden alle alarmbelletjes bij haar moeten gaan rinkelen. Dit deden ze echter niet, zelfs niet toen zijn ijzeren greep om haar keel haar luchtpijp voor het grootste gedeelte afsloot. Ze weigerde haar ogen neer te slaan, negeerde het protest van haar lichaam, de schreeuw om adem.
Pas toen de greep verslapte, zoog ze rijkelijk zuurstof in haar longen, dwong ze zichzelf haar schokkende schouders stil te houden en veegde met een driftig gebaar de tranen weg die een spoor op haar wangen hadden achtergelaten. Met haar handen greep ze naar het tafel blad achter zich, om zichzelf overeind te kunnen houden. "Waarom niet?" klonk haar stem kil, afstandelijk maar tegelijkertijd beslagen. "Enkel omdat ik nog een schuld in te lossen zou hebben?" Zou hebben. Dat sprak ze zeer bewust uit, want in haar ogen was ze helemaal niets meer schuldig aan hem. Nooit meer.
Het ontging haar niet dat de blik in zijn ogen zachter werd, maar het drong ook niet tot haar door, evenmin als zijn woorden dat deden. Uiteindelijk kreeg ik hem zover me te smeken hem te doden. Een misselijk gevoel overspoelde haar, ze wilde niet weten wat Cameron hier voor had moeten doen. Darren was een levensgenieter geweest, zou niet zomaar om de dood smeken, maar als ze Cameron op zijn woord moest geloven, dan had hij hem wel zover gekregen.
"Alsof dat een verschil voor je zou hebben gemaakt," mompelde ze, terwijl de razernij uit haar lichaam vloeide, ze enkel nog maar onbeheersd op haar benen stond te trillen. "Je moet geen dingen zeggen die je niet meent," herhaalde ze wederom zijn gedachtegang van eerder dit gesprek. "Mijn leven, dat van mijn broer, het maakt geen verschil voor je," herhaalde ze monotoon, gepijnigd.

Hij keek haar aan, het verbaasde hem lichtelijk dat ze zelfs niet eens angst vertoonde, hij zou haar zo kunnen vermorzelen als je het bekeek en ze bleef gewoon kalm, het was diuidelijk dat ze zelf een koelbloedige moordenaar was, ze toond geen gevoel, al waren de tranen in haar ogen wel gemeend, dat zag hij en ergens wou hij haar toch geen pijn doen? Waarom, dat wist hij niet, hij mocht haar dus toch wel op een bepaalde manier, hij zou Riley ook niet kwaad willen doen of wilen zien wenenen, ook al zou hij Riley niet zien wenen, en met Riley had het ook vanaf de eerste dag op een bepaalde manier geklikt.
Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. “ Nee niet omdat je je schuld in te lossen hebt” zie hij dan stug, moest ze hier nou over door blijven gaan, zijn ogen gingen naar de deur, hij kon gewoon verder gaan als hij dat wou, hij moest haar niet aanhoren of aanzien als hij dat niet wou , dat was nou net de essentie, hij moest helemaal niets. Hij hoorde de kilheid wel in haar stem ook al was die even beslagen als kil.
“Het had een verschil gemaakt, Lori” zei hij dan tegen haar en keek haar aan, het was de eerste keer dat hij haar Lori had genoemd en hij keke haar aan. “ Ik zeg geen dingen die ik niet meen” antwoorde hij dan rustig op haar vraag, het was zijn eigen gedachtengang en als ze dacht dat ze hem nu te pakken had, dan had ze het fout want hij liet zich niet zo snel uit het veld halen. Hij keek haar even onderzoekend aan. Het was wel duidelijk dat ze verdriet had, ze was niet over het verlies va haar broer, maar haar broer had het zelf gezocht, en zeg nu zelf, hij had echt geen berouw om zijn daden, ook al zei hij dat met een onschuldig gezicht in de rechtbank en had hij hier nog een 2e kans gekregen.
hij keek haar dan aan. “ wie zegt er dat jou leven me niets aangaat?” vroeg hij dan. “ als ik je mag dan mag ik je” zei hij en keek haar aan. “ wat wil je dat ik zeg?” vroeg hij dan en klonk bitterder. “ Dat ik spijt heb?” vroeg hij dan en ging weer een stap dichter. “ Dat ik het niet meer zal doen?” vroeg hij dan bij een volgende stap. “ Dat ik niet mezelf was?” vroeg hij dan bij de volgende stap. “ En dat ik echt berouw heb om dat ik jou treiter?” vroeg hij bij de laatste stap voor hij voor haar stond en keek haar aan.
“Sorry” zei hij dan. “ Maar ik kan daar niets op zeggen” zei hij er bitter achter, en perste zijn lippen op elkaar. “ dus doe nu niet zo” zei hij dan. “ Je weet hoe het moorden is” zei hij dan. “ Het leid je, en je weet net zo goed als ik wat een voldoening het geeft”

Er was een plotselinge, stekende hoofdpijn opgekomen, ze had het gevoel dat haar hersenen overuren moesten maken. De mensen hier op Sint Mariah wisten het, dat moest. Als ze hen moest geloven wisten ze alles over haar, en zouden ze dus ook alles over Cameron moeten weten. Heel haar verleden in een dossier gepropt, het zijne in een ander. Ze moeten hebben geweten dat de moord die Cameron had begaan op haar broer was geweest, maar ze hadden gezwegen, hadden er niets aan gedaan. Ze lieten haar niet-wetend bij hem in de buurt zijn. Dachten ze dat het nooit zou uitkomen, interesseerde het hen simpelweg niet?
Hoewel ze normaliter een spottende, scherpe en alerte opmerking zou hebben gemaakt om het feit dat hij haar ditmaal wel bij haar voornaam noemde, kon ze het op het moment niet eens opbrengen om een flauw glimlachje te tonen. Ze had het gevoel dat ze helemaal nergens meer toe in staat was, op het moment. Ze voelde zich onvoorstelbaar leeg, terwijl ze zojuist nog voortgedreven werd door wanhoop en razernij.
Toen hij verder praatte, bij elke stap die hij zette iets nieuws aankaartte, kromp ze keer op keer weer haast onopmerkelijk ineen. Haar mond voelde droog aan en traag schudde ze haar hoofd, terwijl ze naar hem op keek, nu hij zo plots weer boven haar uit torende.
"Maakt het je wat uit dan?" vroeg ze, waarbij ze hem neutraal aankeek. Het holle gevoel van binnen knaagde aan haar. Het duurde even alvorens ze weer wat antwoordde. "Dat vraag ik niet van je," mompelde ze uiteindelijk, haast onhoorbaar. Hij had geen spijt, tolde het door haar hoofd, hij was nog altijd van mening dat Darren goed aan zijn einde was gekomen.
Bij zijn volgende woorden, toen hij het gespreksonderwerp op haar schoof, keek ze hem een lange tijd zwijgend aan. Hij had gelijk. Ze was geen haar beter dan hij, ook zij had iemand bruut weggerukt uit een leven, weggenomen van mensen die van hem hielden. De mensen die dezelfde pijn door moesten maken als zij nu moest. Zij had enkel de pech dat ze hier in dezelfde ruimte met de moordenaar stond, iemand die ze mocht, terwijl ze hem onmogelijk kon mogen door de wetenschap dat hij Darrens bloed aan zijn handen had kleven.
"Ik moet even alleen zijn," mompelde ze, meer tegen zichzelf, om haar lichaam in beweging te laten komen dan tegen Cameron. Ze wist zich tussen hem en de tafel te wurmen en beende naar de deur, zij het minder zelfbewust dan ze was geweest toen ze deze ruimte betrad. Het was niet zo dat ze tot op de grond was afgebrokkeld, al mocht dit wellicht wel zo lijken: ze had gewoon tijd nodig om het te verwerken, om haar eigen, zelfzekere, vurige zelf weer bijeen te rapen. En daar kon ze Cameron niet bij gebruiken. Ze wist dat ze eigenlijk niet geoorloofd was om alleen over de gangen te dwalen, maar nood breekt wet, was ze van mening.
"Ik zie je nog wel eens, Cameron."

zie keuken voor vervolg