Feeling Bored... again... [Lori]

Hij had al heel de dag niets zitten doen, hij verveelde zich , zoals gewoonlijk hier eignelijk hoe kon het ook anders? Hij zuchtte lichtjes en was licht opgelucht toen hij de kantine binnekwam en zag dat er niemand was, wat goed was, dat betekende dat niemand hem lastig viel, zowel op een lastige als een goede manier, al wou hij wel dat er afleiding was, eender wie zou hij nu kunnen uitstaan, zelfs smoke zou hij met open armen ontvangen op het moment.
Het engiste wat hij niet wou was weer een verwend nest ontmoeten dat dacht beter te zijn dan hem, dat begon hij beu te worden, hij was hier bijna weg, echt niet lang meer, dus hij moest nog zien te verzinnen wat voor een einde hij voor hem in petto had, hij moest hier met stijl weg gaan.
Hij grijnsde en kreeg ideeen en grijnsde toen zachtjes naar het eten, er was niemand hier, maar er was wel eten , en eten was een van de balangerijskte dingen ook al smaakte het hier niet altijd even goed, hij had best trek.
Hij zuchtte zachtjes en ging verder naar een tafeltje terwijl hij een broodje had uitgezogd dat er een beetje goed uitzag, dan had hij toch iets te eten wat degelijk leek natuurlijk. Al etend kon hij zich best ook nog vervelen natuurlijk…

Het ritmische getik van haar stiletto's kondigde haar komst aan, al waren haar gedachten mijlenver. Hoewel ze nooit van haar verblijf hier had genoten -wie wel?- zat ze er op het moment even doorheen. Alles was van haar afgepakt, zelfs het merendeel van haar kleding aangezien ze verplicht werd de massaproductie van hier te dragen. Het blauwe, vormloze T-shirt had om haar lijf geflodderd, en hoewel ze niet te ijdel genoemd kon worden, vond ze het meer dan belangrijk om er enigszins verzorgd uit gezien. Godzijdank had ze een voorwerp kunnen bemachtigen waar ze de hoge ronde, hals had kunnen verknippen tot een stijlvol decolleté en had ze de overtollige stof op haar heup bijeen weten te knopen zodat haar vrouwelijke vormen tenminste nog een beetje uitkwamen.
Een lichte zucht verliet haar keel toen ze de kantine eenmaal bereikt had en de stilte die er heerste wist haar te vertellen dat ze zich hoogstwaarschijnlijk zou moeten vermaken in haar eentje. Ze was zich pijnlijk bewust van de man die achter haar aanliep, hoe zijn blik in haar rug brandde en ze moest haar kaken op elkaar klemmen om hem niet toe te sneren dat ze heus geen gekke dingen zou doen.
Ze was al halverwege de kantine toen haar bambi-ogen op de jongen vielen, die ze nog niet eerder had opgemerkt. Kort bleven haar bruine kijkers op hem gericht, waarna ze haar pas aarzelend inhield. Ze had verhalen over hem gehoord, Cameron, en ze had moeilijk hoogte van hem kunnen krijgen. Wat ze wel vastgesteld was dat je maar beter geen problemen met hem kon krijgen, dat het wellicht wel beter was voor haar om maar zover mogelijk bij hem uit de buurt te blijven.
Echter zou Lori Lori niet zijn als ze haar eigen plan niet stak, geen angst te tonen voor mensen die ze niet eens kende. Dus liet ze haar mondhoeken tot een miniem glimlachje krullen, waarna ze hem een kort knikje gaf.

Hij keek op toen hij duidelijk iemand binnen hoorde komen maar negeerde het even en bleef doodstil zitten, de persoon in kwestie had hem ook nog niet eens opgemerkt waarschijnlijk. Hij zuchtte, blijkbaar kon hij nooit ergens alleen zitten of hij werd wel gestoord door iemand… hij zuchte lichtjes, onhoorbaar en zette zijn aandacht weer verder naar het broodje dat hij wou verorberen met veel zin en genot en grinnikte geruisloos bij wat ze hier kwam doen, waarschijnlijk had ze werkstraf ofzo want er volgde iemand haar het was wel duidelijk dat er een begeleider volgde.
Hij zag haar dan kijken naar hem en hij keek haar gewoon aan, zonder enige emotie af te lezen op zijn gezicht en hij zag wel op hoe een behoedzame manier ze hem leek te groeten en glimaùlachte terug. Niet veel mensen kregen deze glimalch maar hij was al blij dat ze oprecht respect voor hem leek te hebben en niet zomaar wat stoer deed tegen hem.
Hij keek acher haar door naar de begeleider die haar blijkbaar geen moment uit het oog leek te verliezen en zag dat zij hem vast wel kwijt wou. Hij stond op en met een elegant die hem natuurlijk aangeleerd en meer aangeboren was liep hij naar de begeleider en klopte deze vriendelijk op de schouder.
De begeleider keek hem aan, iets van angst was te vinden in zijn ogen, en hij knikte naar Cameron. “ Dus ga nu maar “ zei hij met een vriendelijk gespeelde stem en glimlachte té vriendelijk, het was té fake.
de bewaker was nieuw, handig, die liep nu met de staart tussen de benen weg en sloot de kantine deur, en zonder te aarzelen of dergelijke liep hij weer naar zijn broodje en voor het meisje haar mond nog maar kon opendoen stak hij een hand op. “ Je hoeft me niet te bedanken” klonk zijn warme stem door de kille kantine en hij nam nog een hap van zijn broodje.

Toen zijn blik die van haar kruiste, had ze onwillekeurig het onbehaaglijke gevoel alsof ze een stuk vlees was dat gekeurd behoorde te worden. Desondanks wist ze het ongemakkelijke gevoel weg te duwen, mede doordat ze jongen -die naar de verhalen die ze had gehoord niets anders dan de naam Cameron kon dragen- op zag staan. Op dat moment werd ze zich wederom bewust van de begeleider die haar elke seconde in de gaten hield en met lichte verbazing in haar diepbruine, opvallende kijkers volgde ze de bewegingen van Cameron, die er geheel op zijn gemak naar toe leek te lopen.
Een lichte twinkeling in haar ogen die op bewondering duidden, wist ze niet te onderdrukken toen ze zelfs bespeurde dat de begeleider ontzag voor de jonge man had. Voor zover zij wist behandelden ze iedereen als oud vuil, maar zojuist had ze het tegendeel met haar eigen ogen gezien.
Op het moment dat zijn warme stem de kille stilte verbrak, tuitte ze iets haar lippen, nadenkend, nog altijd op haar hoede. Uiteindelijk constateerde ze dat hij haar met geen enkel woord, of geen enkele beweging had duidelijk gemaakt dat hij haar maar liever uit de buurt had, dus stond ze het zichzelf toe om met haar gebruikelijke elegantie op een stoel plaats te nemen die enkele meters van hem verwijderd was.
"Maar het is wel zo gemanierd," merkte ze met een vleugje van een oprecht vriendelijke glimlach op, die haar gelaat wist te sieren. "Dus bedankt. Het is niet bepaald een geruststellend gevoel als elke beweging die je maakt geregistreerd wordt, dus ik geloof dat ik bij je in het krijt sta." Of het een goed iets was om bij Cameron in het krijt te staan, was enkel nog maar de vraag, al leek hij haar tot op dit moment niet verkeerd.

Hij had haar wel gezien, en had gezien dat ze hem in het oog was aan het houden, en of hij dat zo heel prettig vind was niet echt te beschrijven. Hij had haar ook even onbewust aangekeken, ze zag er anders uit dan de anderen, ze zag er niet echt gek uit of eruit alsof ze iemand had vermoord, maar besefte dan dat velen het hier niet zo uitzagen en de meest vriendelijken waren meestal de ergsten, kijk maar naar hem. Nee hij was eigenlijl niet zo heel vriendelijk als hij het moest toegeven natuurlijk, hij kon veel gemener zijn dan sommigen konden bevatten, en daarom was het handig dat hij die reputatie had, want hij was inderdaad de Cameron van de verhalen, al waren er mensen waar hij uitzonderingen voor ‘verzon’.
Hij zag dat ze bewondering voor hem had en zag hoe ze redelijk dicht bij kwam zitten, zocht ze gezelschap? Hij wist het niet en concetreerde zich nog steeds op zijn broodje dat hij met plezier naar binnenwerkte al moest hij nodig naar buiten om een normale maaltijd te gaan eten en eens iets deftig mee te nemen voor de bendeleden natuurlijk.
Hij zag haar lippen tuiten en zag dat ze ets wou zeggen maar weigerde zich naar haar om te draaien. En hoorde haar toen en keek haar aan. “ Gemanierd?” vroeg hij met ene lichte spot in zijn stem, hij was het niet gewoon dat mensen gemanierd wouden doen, alleen, bij nader izien wel, maar de meestne gingen niet in tegen wat hij zei, als hij zei bednak niet, deden de meesten dat bijgevolg ook niet, dat hadden de meestne wel door ntuurlijk.
Hij keke haar dan wel geamuseerd aan, toen ze begon over bij het in het krijt staan en hij draaide zich volledig naar haar toe, zijn broodje wegschuivend en ging rechtstaan en liep met een air naar haar toe en ging op de tafel voor haar zitten, zodat hij veel hoger dan haar kwam te staan, letterlijk en figuurlijk zo vond hij.
Hij keke haar grijnzend aan. “ Je staat bij me in het krijt?” vroeg hij grijnzend, bijna gemeen lachend en grinnikte. “ Je wilt bij me in het krijt staan?” vroeg hij dan nog eens. “ wil je dat niet zo snel mogelijk aflossen?” vroeg hij dan aan haar, hij kon best wel iets verzinnen om haar er vanaf te laten zijn, ze leek hem oprecht aardig, niet iemand die hij een lesje wou laten leren op een of andere manier…

Ze realiseerde zich te laat dat het waarschijnlijk beter was geweest om gewillig naar zijn woorden te luisteren; als het door zijn afstandelijke houding nog niet duidelijk was geweest dan was het wel door de spot in zijn stem. Ook drong het tot haar door dat hij de begeleider niet voor háár had weggeloodst, maar voor zichzelf: hij had immers ook geen zin om elke kleine seconde in de gaten gehouden te worden door een streng toeziend oog. De verhalen die ze had gehoord, de mensen die haar gewaarschuwd hadden dat Cameron nooit iets voor een ander deed zonder er profijt van te hebben, altijd een tegenprestatie verwachtte, leken tot nu toe akelig goed te kloppen.
Als vanzelf sloeg ze haar ogen neer naar haar handen, bij de ijskoude spot die doorklonk in zijn stem en zacht beet ze op haar lip. Toen hij op haar volgende woorden inging en ze zijn voetstappen hoorde naderen, kon ze zichzelf wel vervloeken en toen ze hoorde hoe hij vlak voor haar tot stilstand kwam richtte ze haar bruine hertenogen in de zijne- meer plichtmatig dan vrijwillig. Op het moment dat ze bloed proefde, liet de haar kaak verslappen, zodat deze niet meer in haar lip drukte en ze bemerkte dat ze zicht lichtelijk geïntimideerd voelde nu hij hier zo voor haar stond; boven haar uit torende.
Waar was de onverschrokken, charmante en verleidelijke Lori verdomme gebleven. De geliefde dame die mensen altijd wist te zeggen wat ze wilden horen? sprak ze zichzelf streng toe. Het duurde even voordat ze zichzelf bijeen had weten te rapen en hem een gewillige glimlach schonk, lieflijk, een die haar gezicht onmiskenbaar sierde.
"Oog om oog, tand om tand, nietwaar?"

Hij keek haar nog eens aan en grijnsde, het was wel duidelijk dat ze even van haar wijs was gebracht, wat hij altijd geweldig vond bij nieuwelingen of mensen die hem niet kende, hij was tot gruwelijke dingen in staat maar hij was nog een beetje redelijk, wat sommigen niet van hem verwachten maar dat weten enkel zijn beste vrienden, hij doet nooit iets zonder reden of zonder dat er iemand hem eigenenlijk heeft uitgedaagd, dan vind hij echter wel dat hij er alle reden toe heeft.
Hij zag hoe ze naar haar handen keek het was geweldig, ze had het echt wel door dat er niet te spotten viel met hem, hij had haar half geholpen, hij zag dat ze het niet leuk vond, maar hij vond het vanzelfsprekend niet leuk dat hij dan ook in de gaten werd gehouden en een jointje zou hij zo nog graag willen doen als hij eerlijk moest zijn…
Hij keek haar aan en zag dat ze leek te aarzelen, ze leek zich echt geïntimideerd te voelen doordat hij zich hoog boven haar uit had verheven en hij grijnsde nog eens gemeen naar haar.
Het was duidelijk dat ze zich even geen houding had weten te geven en toen ze dus toch naar boven keek , terug en dan een gewllige glimlach schonk kon hij het niet laten haar heel serieus aan te kijken, even kijken of hij haar kon doorgronden maar het was niet zo… hij schonk haar dan een grijns bij het horen van haar woorden.
“ Hard tegen Hard nietwaar?” vroeg hij dan grijnzend en dacht na. “ Ben je zo opgevoed? Heb je een vriendje gehad met dit moto?” vroeg hij het enigste wat hij deed was haar neerhalen met woorden natuurlijk, hij zou niet verder gaan, nog niet. “ Weet je je ziet er zo niet uit” zei hij gewoon , alsof het normaal was iemand zo te mogen neerhalen en nam een joitn uit zijn zak en stak hem doodleuk op en stak hem in zijn mond en met de joint in zijn mond, zijn aansteker wegstekend keek hij haar weer aan. “ Vertel eens wat doe je hier” zei hij de joint in zijn mond houdend terwijl hij praatte en zijn lippen stijf hield.
Dan haalde hij de Joint er even uit. “ Wat heb jij uit gespookt” ging hij dan verder. “ Om de uitspraak Oog om Oog, Tand om Tand tegen mij te kunnen gebruiken?” vroeg hij gemeen grijnzend en keek haar afwachtend aan, hij was bijna zeker dat ze toch iets van haar stuk zou gebracht zijn.

Ze kon gewoon voelen hoezeer hij er plezier aan beleefde om haar de grond in te trappen, en hoewel ze zich alles behalve gemakkelijk voelde op het moment, weigerde ze zich nogmaals van de wijs te laten brengen. Er was meer voor nodig om haar zelfvertrouwen tot de grond aan toe te laten afbrokkelen, zo besloot ze. Haar heldere kijkers bleven zwijgend op Cameron gericht toen hij op haar woorden inging, haar in haar ogen gek trachtte te maken. Of ze beledigd moest zijn toen hij suggereerde dat ze van mannen afhankelijk was om haar eigen mening te kunnen vormen, wist ze niet, maar ze stak haar kin wat naar voren, waarna ze uiteindelijk besloot haar stilzwijgen te verbreken.
"Ik zou niet durven," antwoordde haar heldere stem hem toen hij was uitgesproken en hoewel deze zelfde woorden meer dan spottend gebruikt konden worden, liet zij deze eruit. Ze schudde echter haar hoofd op zijn volgende woorden. "Ik gok dat het erin is gerold," luidde haar antwoord, waarbij ze hem met een verontschuldige glimlach aankeek. "Het is niet gemakkelijk te noemen om je mannetje te staan in een wereld vol met mannen, wist je," verklaarde ze. Op zijn opmerking over haar uiterlijk kon ze het niet laten om met een mistroostige lach haar hoofd te schudden. "De meesten maken de fout om enkel op mijn uiterlijk af te gaan."
Hoezeer ze er ook van overtuigd was dat er meer voor nodig was om haar neer te halen, sloeg ze haar blik als geslagen neer toen hij over de reden begon waarom ze hier zat. Ze opende haar mond om hem fel toe te sneren dat hij niets met haar privéleven te maken had, maar ze sloot deze onwillekeurig weer toen ze had bedacht hoe hij de begeleiders in zijn macht leek te hebben. Het zou hem waarschijnlijk niet meer dan een minuut kosten om haar daad tot op de precieze minuut te horen te krijgen.
Bij die gedachte richtte ze haar blik weer op, waarbij ze hem kort zwijgend aankeek, niet het minste afgeleid door de joint. "Ik werd ingehuurd," begon ze stroefjes, wellicht wat nukkig. Haar privéleven behoorde aan niemand toe dan haarzelf, was ze van mening, maar had ze ook maar één andere optie. "Om mensen.. uit de weg te ruimen," sloot ze uiteindelijk af.
"Dat heb ik uitgespookt," mompelde ze uiteindelijk aarzelend, al was de glimlach die ze hem schonk er niet minder lieflijk door.

Hij keek haar aan en wist hoe ongemakkelijk ze zich voelde, het was te merken aan haar houding, de manier waarop ze eerst keek waarna ze zich dan leek te herpakken en dan wel ‘stoerder’ wou overkomen, maar het had niet echt een effect op hem, hij zag iedereen maar als objecten, waarom zou hij haar dan anders gaan behandelen? Enkel zijn vrienden behandelde hij anders, ook al waren sommigen er enkel omdat hij ze nodig had, en hij dacht onwillekeurig aan Smoke, ze was er alleen maar bij hem bijgenomen omdat ze een handige toegang tot de meisjes afdeling was dus.
Hij keek haar aan en zag haar toen antwoorden en keek haar serieus aan natuurlijk, hij wist niet wat het was maar ze leek hem te amuseren eigenlijk., als hij toe moest geven, de manier waarop ze antwoordde natuurlijk was amuzant genoeg om hem toch nog even te laten blijven. Haar glimlach was ook gemaakt, waardoor hij ook nog meer moest grijnzen.
Hij keek haar met een licht vragende wenkbrauw aan, dus ze leefde tussen de mannen? Wat moest hij daarvan uitmaken? Want ze zag er goed uit, hij zou bijna dneken dat ze op Riley leek, maar dáár leek ze dan weer te preuts voor, wat hij altij kon veranderen maar tot zijn eigen ergernis had hij geen zin in iets, zelfs niet in haar, en ze zag er verdomd goed uit, dat kon niemand hem tegenspreken. En had zijn wenkbrauwen licht opgetrokken in geen grijns toen ze haar woorden weer leek in te slikken en verzette zich wat beter voor wat zou komen.
Hij trok even nonchalant van zijn Joint en zonder moeite te doen zich weg te draaien van haar blaasde hij de rook weer uit maar sloot even zachtjes zijn ogen en keek haar dan weer aan en horode wat ze had uitgevoerd. Ze was ingehuurd, geweldig, ze leek het niet echt te willen zeggen tegen hem maar hij nam het haar niet kwalijk, wie wou er nu wel iets tegen hem zeggen? Hij die iedereen kon manipuleren of alles gedaan kreeg van de mensen?
Hij keek haar aan en knikte. “ Dat is een reden om hier te raken” zei hij dan en trok nog eens van zijn Joint. “ Inverwachts bij jou” gaf hij toe, ook al klonk zijn stem alles behalve verbaasd. “ Maar het is naturlijk logish” zei hij dan en keek naar haar kleren. “ je hebt de kleren goed aangepast” zei hij dan tegen haar. Hij had wel gehoord hoe stroef ze antwoordde.
Hij trok nog eens van de joint “ je hoeft niet te glimlachen” zei hij serieus, alof hij har doorzag. “ Je moet niets doen wat je niet meent of met een bedoeling doet” vulde hij aan, hij had het wel door dat ze niet wou lachen, dus aarom deed ze het dan?

Het ontging haar niet dat hij haar in zich op nam, en ze had geen flauw idee hoe ze zich hier onder moest voelen. Eén ding was in elk geval zeker: ze leek onmogelijk hoogte van Cameron te kunnen krijgen en ze vond dit uiterst vervelend. Ze wilde weten waar ze aan toe was, want tot nu toe was heel haar leven enkel en alleen háár spel geweest, waarin ze met andere mensen omging alsof het nietsbetekenende pionnen waren. Hier op Sint Mariah was het echter overduidelijk dat zijzelf niets meer dan een marionet was en het was nog vele malen duidelijker om te zien wie hier de touwtjes in handen had.
Haar antwoord leek vraagtekens bij hem op te roepen, maar veel behoefte om er uit zichzelf antwoorden op te geven had ze niet: welk recht had hij om dingen over haar te weten? Ze wist zeker dat haar persoonlijke informatie hem enkel wist te interesseren omdat hij op die manier meer grip op haar had, meer materiaal om haar te manipuleren. Bij het -in haar ogen- denigrerende gebaar door rook in haar gezicht uit te blazen, schoof ze haar stoel onwillekeurig naar achteren, waarna ze zichzelf soepeltjes omhoog duwde en haar rug naar hem toekeerde door enkele passen bij hem vandaan te lopen.
"Wat had je dan van me verwacht?" vroeg ze oprecht geïnteresseerd, waarbij ze haar lichaam met haar natuurlijke elegantie naar hem omdraaide en met haar grote hertenogen de zijne opzocht.
Op het moment dat hij over haar kleren begon, verscheen er onwillekeurig een glimlach op haar gezicht. "Het is vreselijk," murmelde ze. "Het moest vast heerlijk zijn om in je eigen kleren te mogen rondlopen," vervolgde ze met een knikje naar hem. Onwillekeurig slikte ze de vraag in of hij niets voor haar kon regelen: natuurlijk kon hij dat, maar ze was er vrijwel zeker van dat hij dit simpelweg niet zou doen.
Zijn laatste opmerking negeerde ze wijselijk, het was een belachelijk idee dat ze geresocialiseerd werd door een iemand die hier zelf ook gevangen zat- al was het voor Cameron de luxe zelve. Kort nam ze hem in zich op, zich beseffende dat hij in deze paar minuten al veel over haar te weten was gekomen, terwijl zij louter zijn naam wist. Een naam, dat was alles wat ze had, al was dat één ding dat hij niet van haar wist.

Hij keek haar geamuseerd aan, het was wel aangenaam te zien dat hij eigenlijk boven haar stond, of toch qua karakter eigenlijk… hij keek haar toen grijnzend aan eventjes kort maar die grijns verdween weer en hij zorgde ervoor dat het niet opviel waar hij aan dacht, hoe hij meer uit haar kon krijgen? Hoe hij haar zover kon krijgen dat ze wel iets aan hem verschuldigd was en besefte dat ze dat dan al was, hij hád haar al in zijn macht, ze was al iest verschuldigd, dat had ze zelfs zelf al gekozen, ze had zelf voorgesteld dat ze bij hem in het krijt stond en dat was niet het slimste van iemand om het hem te zeggen.
“Waarom nam je het werk aan?” vroeg hij dan en probeerde zich te herinneren wat hij nog meer over haar wist, maar was al helemaal niet zeker. Hij nam even zijn gsm, of het nu rot was of niet en smste even snel naar Riley, ze was een roddeltante en wist veel hier, dus ze zou hem even kunnen helpen met wat hij wou weten en hij keek haar dan weer aan. “ Had je niets beter te doen,” vroeg hij dan verder, het leek de normaalste vraag ooit die hij stelde zoals hij het nu zei. En keek dan verbaasd op toen ze hem wel oprecht eerlijk een vraag stelde en hij grijnsde dan har en schudde zijn hoofd. “ Ik had veel verwacht” zei hij dan.” Een Riley type ofzo” zei hij en ging even met een hand wijzend van kop tot teen, ook al kende ze Riley misschien niet eens… hij keek haar even aan en schudde grinnikend zijn hoofd.
Hij trok dan weer een wenkbrauw op, “ het is ook aangenaam je eigen kleren te hebben “ zei hij en wist dat ze wou vragen of hij niets kon regelen maar heey, waarom zou hij hier iets voor doen voor haar, hij kon wel iets regelen, iets veel beter natuurlijk en keek haar grijnzend aan, hij keek haar grinnikend aan en trok nog eens van zijn joint die uit was en hij met een druk op de tafel uit deed en dan de peuk in zijn zak stopte die dropte hij wel ergens war ze ze niet vonden natuurlijk.
Hij wist dat er van alles in haar hoofd moest rondgaan maar hij kon wel veel bereiken. Hij kreeg een berichtje en zonder haar toestemming te vragen of zich rot te voelen dat het nogal onbeleefd was las hij het berichtje. “ Nu je weet dat je bij me in het krijt staat” zei hij dan grijnzend tegen haar en stak grijnzend de gsm weg. “ vertel me eens…3 ging hij dan verder. “ Wat kan jij me te bieden hebben?” zei hij dan. En wachtte even . “ Lori Gauge?” vulde hij dan vragend aan. Hij had de naam via RIley te weten gekomen, handig om mensen in de bende te hebben die alles te weten komen met een simpele vingerknip…

"Waarom ik het werk aannam?" echode haar heldere stem, waarbij ze lichtjes haar hoofd schudde, zodat haar weelderige, donkerblonde krullen op en neer dansten. "Geld. Maar dat niet alleen, want is het niet heerlijk om een spelletje met mensen te kunnen spelen, en ze -als je ze op geen enkele manier meer kunt benutten- ze met één simpele zwaai van tafel kunt vegen? Alles volgens jouw regels. Jij leek me wel de eerste persoon die dat zou snappen." Hoewel het wellicht een steek onder water was, verraadde ze zijn positie niet: ze wist dat hij boven haar stond, en ze zou wel dom zijn als ze haar eigen positie zou ontkennen. Wellicht was dat een van de weinige dingen die zij en de jongen voor haar gemeen hadden: ze hielden van spelletjes.
Over zijn volgende vraag moest ze kort nadenken. "Jawel," antwoordde ze toen. "Ik had niets te klagen; leefde in een rijke buurt van New York en had nu hoogstwaarschijnlijk aan een privéschool gestudeerd als ik niet vrijwillig naar een criminele buitenwijk was verkast. Wat me daartoe heeft bewogen? Al schiet je me dood," mompelde ze, "wellicht haatte ik de voorspelbaarheid van mijn leven." Hij vroeg om informatie? Dan kon hij het krijgen. Ze schaamde zich nergens voor.
Op het moment dat hij haar als een Riley-type afschilderde haalde ze onwillekeurig haar schouders op. Ze had wel gehoord van het luxe hoertje, evenals haast ieder ander lid van de beruchte bende. "Waarom?" vroeg ze hem, waarbij haar blik de zijne weer opzocht. Ik had veel verwacht. "Wel, het spijt me als ik je teleurgesteld hebt," merkte ze op, een tikkeltje beledigd, waarbij ze niet eens moeite deed om het te verhullen.
Haar kaak verstrakte toen hij haar bij haar naam noemde, evenals het feit dat hij de schijn wekte dat ze ook maar enige inspraak op zijn beslissing had. "Wellicht meer dan je ooit van me zult verwachten, Cameron McDeal," snibde ze furieus, een houding die haar werkelijke aard tot uiting bracht: onafhankelijk, trots en niets-vrezend. Er was een al even furieuze twinkeling in haar diepbruine ogen ontstaan, haar mond tot één strakke streep getrokken. Dit was de Lori die al vele mannen de adem had ontnomen, zij het voor een enkeling letterlijk.

Hij hoorde haar en hoorde haar uitleg over hoe ze het aannam, dus ze had enkel maar het geld nodig gehad? Hij grijnsde even toen ze het zei, ze had geld op massa’s andere manieren kunnen verdienen als het aan hem lag en hij grinnikte en schudde zijn hoofd, niet dat hij de gedachten die bij hem opkwamen wegschudde want die mochten er wezen van hem, gedachten die niet moeste uitgesproken worden. Maar dan knikte hij en keek serieus. Hij dacht erover na een volgende joint op te steken maar besefte dat hij nog even goed bij gedachten wou blijven, dit kon best interessant worden natuurlijk.
Hij knikte nog een keer. “ Je hebt gelijk” zei hij dan. “ Marionetten moeten er zijn” zei hij dan maar meer zei hij niet, ze moest niet weten hoe hij erover dacht over anderen, want hij wist dat ze dat zelf wel al doorhad hoe hij was op dat vlak dus hij was ook helemaal niet van plan om daar een verder antwoord op te geven en zette zich zelfs iets beter, verder op de tafel waardoor hij nu dichter bij haar zat en zijn voeten vlak naast haar op het bankje stonden en hij keek nog harder op haar neer.
Hij hoorde de rest van haar verhaal, hij kreeg meer te horen dan hij had gevraagd en dat sprak hem automatisch wel aan natuurlijk, hij vond het geweldig dat ze zoveel vrijgaf over zichzelf, het deed hem eraan herinneren dat hij het uit iedereen kon uitkrijgen, vrijwillig of onvrijwillig. Hij grijnsde even lichtjes.
Hij zag haar haar schouders ophalen en kneep eventjes zijn ogen samen en hoorde dat ze beledigd was, en of hij dat erg vond? Nee hij vond het niet erg, hij kon dan erg zijn maar een leugenaar was hij niet dat was de waarheid.
Hij haalde even een wenkbrauw op en zijn ogen knepen zch tot spleetjes samen en zijn gezicht stond strak, alsof iemand hem op pauze had gezet, wat dacht ze, haar houding stond hem alles behalve aan, hij wist dat hij groter was dan haar en hij klemde zijn kaken op elkaar, ze zag er verdomd aantrekkelijk uit maar hier had ze niemand die haar kon helpen niemand, dat mocht ze niet vergeten.
Van uit het niets sprong hij overeind en haalde haar van het bankje en greep haar met haar keel tegen de muur. “ Miss Gauge” zei hij dan haar naam met een spot uitsprekend, zelfs nu keek hij nog op haar neer doordat hij groter was. “Ik zou oppassen” zei hij dan zijn hoofd gevaarlijk dicht tegen het hare en keek haar aan, maar dan speelde een grijns rond zijn lippen, hij had wel even haar angst gezien in haar ogen en grijnsde. “ Missssss gauge” zie hij dan de S laten sissen. “Ik mag je wel” zei hij dan grijnzend en liet haar keel los en nam nochalant een 2e joint uit zijn zak en stak deze op.

Ze negeerde zijn lach, ter antwoord op haar uitleg. Ze wist dat ze uit andere dingen had kunnen kiezen, maar wie zei dat ze dat wilde? Ze hield van spanning en sensatie, hield er van om risico's te nemen, trotseerde de kans dat er koppen zouden rollen. Zijn lach deed haar niets, liet haar volledig koud, ze had haar doel immers weten te bereiken- werkte voor enkel en alleen haar eigen tarief, al was ze nu alles kwijt.
"En voor jou is ieder ander een marionet, nietwaar? Wanneer je ze maar nodig hebt? Ze betekenen niets voor je" stelde ze op uitdagende, uitlokkende toon. "Heb je jezelf überhaupt wel eens afgevraagd of je een hart hebt?" Ze wist dat ze buiten het boekje treedde, dat ze zichzelf in een gevaarlijke positie had gebracht. Maar ze wilde hem een ding grondig duidelijk maken: hij kon haar respect krijgen, maar hij kon het niet afdwingen uit angst vóór hem door haar volledig de grond in te trappen.
Al snel werd ze echter met haar kapsones geconfronteerd, en zijn beweging was zo plotseling dat alle lucht uit haar longen geperst werd toen ze hardhandig met de muur in aanraking kwam en ze onwillekeurig naar adem moest happen. Als een reflex had haar slanke, fijne hand zich om zijn pols geklemd, minstens zo stevig als zijn grotere, ruwere mannenhand zich om haar nek had geplaatst. Al snel liet ze deze echter weer langs haar lichaam glijden: zoals al eerder gezegd had ze het uit een reflex gedaan, en niet omdat ze dacht dat ze Cameron hier de baas mee kon zijn.
Ze was zich pijnlijk bewust van zijn hoofd, die op gevaarlijk kleine afstand bij het hare hing en gebiologeerd staarde ze in zijn ogen, al sloeg ze deze bij zijn dreigement plichtmatig neer- waarna zijn greep vrijwel direct verslapte.
Kort bleef ze daar tegen de muur staan, lichtjes hijgend en trachtend haar ademhaling onder controle te krijgen. Hij had het nodig geacht om haar met fysiek geweld te bedreigen, haar zo de baas te zijn. Voorzichtig betastte ze met haar ranke vingers haar nek, waar rode vlekken haar huid ontsierden, exact op de plek waar zijn hand haar keel had omklemd.
Onwillekeurig kromp ze ineen toen hij haar naam nogmaals uitsprak, ditmaal met meer nadruk. Pas enkele seconde nadat hij zijn woorden had uitgesproken -die haar niet meer dan verrast hadden- liet ze haar hand weer langs haar lichaam glijden en keken haar heldere kijkers hem vanonder haar lange wimpers aan. Ze zocht naar woorden, bijdehand of onderdanig, maar kon niets vinden. Al was haar non-verbale vraag er niet minder duidelijk op: wat hielden zijn woorden in?

Hij had haar woorden gewoon aanhoord, had er niet veel belang aan gehecht maar ze had de waarheid gesproken, dat hij haar bedreigde was een samenvattend antwoord geweest van wat zijn reactie op haar houding was geweest en dat had ze nu vast wel doorgehad, hij was niemand om met te sollen, hij was niet een persoon die een marionnet in iemand zijn leven was, hij was de poppenmeester, hij kon de marionetten besturen, dat zou ze nu onderhand wel doorkrijgen hoopte hij, hij hoopte dat ze dat besef eindelijk meekreeg.
Hij nam rustig een trek van zijn Joint alsof er niets gebeurd was en keek haar toen aan met zijn Donkere ogen waar een groene schijn in het bruin te vinden was, niet velen zagen het maar als hij ergens van genoot, al was het maar een moment leek de schijn bijna licht te geven, dan leken zijn ogen twinkelen. Hij dacht even over dit alles na, ze had haar hand rond zijn pols geslagen en hij had haar vingers bestudeerd zo rank en fijn, ze leken niet in staat om een moord te begaan, maar schijn bedriegt dat had hij al meerdere malen te weten gekomen, hij had ook zijn ‘ vriendin’ geloofd en had haar betrapt, even speelde er een grijns rond zijn mond, over hoe hij haar minnaar had gemarteld, het bleef aanstekelijk, en hij deinsde er niet eens voor terug dat hij daartoe in staat was.
Hij bestudeerde haar en haar beweging, hoe ze haar handen naar haar nek bracht, hij zag de rode plekken wel, hij had niet eens moeite gedaan minder hard te zijn of dergelijke, ze verdiende net als alle anderen die hem durvden te trotseren dit.
Hij zag haar ook inneenkrimpen waardoor hij nog moest lachen , grijnzen en hij trok nog eens van zijn Joint. Hij zag haar ongestelde vraag wel, het was af te lezen in har ogen, aan haar houding en hij grijnsde. “ Iedereen is een Marionet” zei hij dan als antwoord op een eerdere vraag, ook al kon het haar misschien niet meer schelen dat hij het antwoordde en keek haar toen aan en grijnsde. Ze wou weten wat het betekende dat hij haar mocht. “ Voorlopig Miss Guage” zei hij dan, hij besloot haar zo te blijven noemen, en als ze erop reageerde? Dan bleef hij het gewoon doen lekker eerlijk toch? “ Mag ik je” zei hij dan verder, hij zei nooit dat iets bleef duren. “ Maar dat zegt niet dat ik respect voor je heb” zei hij dan verder en keek even serieus hij meende het. “ Dat zul je moeten bewijzen” zei hij gemeen grijnzend. “ Hoever zou je gaan?” vroeg hij dan en speelde met de joint in zijn vingers. “ om je schuld bij mij af te betalen?” vroeg hij dan, dit kon wel eens een boeiende dag worden voor hem.

Ze was zich pijnlijk bewust van het brandende gevoel, hoe ademhalen lastiger ging dan ervoor- voor even dan- want al snel wist ze de pijn die haar vanuit haar keel door heel haar lichaam gierde uit haar lijf te verbannen. Ze was fysiek geweld gewend en hoewel voor haar negen van de tien keer de enige oplossing verslagen haar ogen neer slaan was, puur omdat ze de spieren niet bezat om er tegenin te gaan, was ze geen tere ziel. Voor even had Cameron haar figuurlijk op te knieën weten te krijgen, maar ze had zichzelf weer op weten te richten.
"Je spreekt het uit met de juiste tongval," reageerde ze complimenteus, haast zorgeloos, toen hij haar stug bij haar achternaam bleef noemen. Net zoals hij moeiteloos deed alsof er niets gebeurd was, ontspande ook zij zich weer. Hij had zijn punt duidelijk gemaakt, en zij het hare, al was het wel duidelijk welke doorslaggevend was.
Toen hij op haar non-verbaal gestelde vraag antwoordde, richtte ze haar ogen weer in de zijne, waar ze zojuist een geamuseerde twinkeling had gezien. Had had ervan genoten om te zien hoe machteloos ze stond als haar scherpe praatjes fysiek werden bestreden. "Woorden hebben net zo weinig betekenis voor mij als ze voor jou hebben, Cameron," doelde ze op zijn voorlopig mag ik je. Hij was immers degene die haar zojuist niet bepaald zachthandig tegen de muur had klem gezet, waarbij zijn woorden alles behalve waar hadden geleken. Terwijl ze deze woorden uitsprak, was er nog altijd een furieuze fonkeling in haar ogen te bekennen, al fonkelde deze enkel op de achtergrond. De woorden je bent zelfs knap als je kwaad bent kwamen bij haar volledig tot hun recht.
Ze had niet verwacht dat ze zijn respect zomaar zou ontvangen, had zelfs betwijfeld of ze de kans wel zou hebben om het te verdienen en toen hij haar vroeg tot hoever ze zou gaan, zette ze haar lichaam van de muur af, liep met elegante, vastberaden passen op hem af.
"Ik heb niets te verliezen," antwoordde ze hem, waarbij ze behendig de joint uit zijn hand wist te ontfrutselen en zelf éénmaal inhaleerde. Haar houding was niet uitdagend; ze zocht geen ruzie meer met hem. Traag blies ze de rook uit -niet richting Cameron, ze hield haar hoofd naar de zijkant gericht. "Daarbij ben ik gewoon te doen wat er gedaan moet worden, en ik kan je verzekeren dat het ditmaal niet anders is," verzekerde ze hem, waarbij ze de joint -die tussen haar lange, ranke vingers bungelde- gewilig naar hem uitstak en hem afwachtend van onder haar lange, volle wimpers aankeek.

Hij had genoten van het moment waarop ze wel duidelijk onderdnaig was geweest aan hem, het machtsgevoel was iets waar hij op teerde meestal, ook al kon hij makkelijk op meer teren dan op dat gevoel alleen, alleen wisten sommigen dat nog niet. Hij keke haar grijnzend aan en even vroeg hij zich af of ze ervan geleerd had, zou ze nu weggaan of bleef ze durven hem tegen te gaan? Dat was de vraag was ze een durver of een bang iemand? Dat was altijd het eerste wat hij wou weten natuurlijk. Hij wachtte rustig af, eender welker reactie al zou hij het doorzetten wel meer apreciëren dan het bange, die typesch waren er te veel, en die waren nier opwindend genoeg.
Hij keek haar met flikkerende ogen aan toen ze haar mond opende en hem aansprak, niet de juiste tongval. Hij grijnsde en nam nog een trek van zijn Joint. Hij zette dreigend weer een stap in haar richting, hij leek haar ieder moment weer bij de keel te kunnen grijpen maar keek toen grijnzend. “ Zeg me dan hoe het juist is” zei hij grijnzend en wachte op een antwoord. Als ze het al durfde geven, waar hij wel absoluut zeker van was nu dat ze het zou durven, ze had meer in zich dan dat ze van buiten liet zien en liet blijken blijkbaar.
Hij haalde weer geamuseerd een wenkbrauw op. “ Hoe weet jij zozeer wat woorden van waarde hebben?” zei hij dan grijnzend. Hij had gezegd dat hij haar mocht vlak nadat hij haar had ‘aangevallen’ dat zou redelijk gerustgevend moeten zijn dat ze niet nog eens aangevallen zou worden, en zijn voorlopig was terecht. Hij kon niet zeggen dat hij haar zou blijven mogen tenzij ze het duidelijk aan hem kon maken natuurlijk dat ze het waard was om te mogen.
Hij zag hoe ze het uit zijn hand viste, ze durfde wel dat moest hij toegeven, en hoe ze inhaleerde. Hij nam de joint daarna terug en grijnsde. “ Dus als ik je nu vroeg , je hier traag uit te kleden dan doe je dat? “ zei hij dan. “ Als ik je beloofd dat je schuld dan vereffend is?” zei hij en keke haar grijnzend aan niet wachtend op een antwoord.
“Nou doe maar dan” zei hij grijnzend, hij was beniuewd of ze het zou durven. Hij stond nog steeds dicht bij haar.” En met uitkleden bedoel ik alles” voegde hij er in haar oor aan toe.

De blik in zijn ogen zorgde voor een behoedzame in de hare, maar toen hij dreigend op haar afliep, veranderde de rest van haar houding niet: ze volgde hem met argus ogen, maar ze was niet angstig. Als hij haar nogmaals tegen de muur zou gooien, of haar tegen te grond zou slaan doordat haar commentaar verkeerd gevallen was, dan was ze er ditmaal op voorbereid. Niet dat ze er tegenin kon gaan, maar hij zou haar er niet meer mee verrassen. Daarbij zou ze hem enkel en alleen kunnen wijzen op het feit dat ze gelijk had: dat zijn woorden niets betekenden
De grijns die van het een op het andere moment op zijn gezicht verscheen, zei hij niets, maar bij zijn bevel om hem te tonen hoe het juist uitgesproken was, glimlachte ze lichtjes. "Gauge," antwoordde ze gewillig, het wel degelijk anders uitsprekend dan hij. "Maar toe, noem me Lori," vervolgde ze met een haast onzichtbaar knikje, alsof enkel hij de eer kreeg om haar bij haar voornaam te noemen. Iets vertelde haar dat hij toch geen acht op haar woorden zou slaan, maar zij trok zich op haar buurt daar weer niets van aan.
"Gokje," gaf ze met een verontschuldigend glimlachje toe op zijn vraag, waarbij ze haar smalle, broos uitziende schouders in een nonchalant gebaar ophaalde.
Haar blik dwaalde afgeleid door de ruimte, aangezien ze tot nog toe merendeel van haar aandacht enkel op Cameron had kunnen vestigen. Echter schoot haar blik, toen hij zijn voorwaarde bekend maakte, naar hem toe. Haar ogen boorden zich in de zijne en het kostte haar tijd om zich te vermannen en hem een lieflijk lachje te schenken. "Wat begreep je niet aan mijn woorden, Cameron?" vroeg ze hem, doelend op het feit dat ze zojuist had gezegd dat ze in feite alles zou doen.
Haar spieren spanden zich onwillekeurig aan toen hij zijn lichaam dichter bij het hare zette -zelfs met haar duizelingwekkend hoge stiletto's torende hij ver boven haar uit-. Ze voelde hoe zijn warme adem haar huid streelde en bij zijn woorden kantelde ze haar hoofd zo, dat ze zo ver mogelijk uit zijn bereik was. Hij meende het, raasde er door haar hoofd, en dat betekende dat zij háár woorden ook zou moeten menen. Zonder aarzeling plaatste ze haar ranke vingers op zijn gespierde borstkas, waarbij ze hem met lichte dwang van haar eigen lichaam wegduwde. Haar diepbruine hertenogen bleven te allen tijde in de zijne gericht, ook toen haar handen zich naar de blauwe stof van haar shirt bewogen.
Ze was een zelfbewuste adolescente, geen stuntelig meisje dat uit angst alles -onhandig- deed wat hij vroeg; ze wist wat ze deed, ze had dit spel al vaker gespeeld. Haar blik wendde zich pas af toen de blauwe stof van het onmodieuze T-shirt dat ze geacht was te dragen voor zijn voeten op de grond viel. Met een klein, uitdagend -als in; had ik het niet gezegd?- glimlachje draaide ze zich om, om van Cameron vandaan te lopen.
Ze was zich er van bewust dat ze een lichaam had waar menig vrouw een moord voor zou doen, al was ze sinds ze op Cold South was verschenen ietwat vermagerd: het was niet ongewoonlijk dat haar maaltijden simpelweg niet bij haar verschenen.
"Ik heb dorst," verbrak haar heldere stem de stilte toen ze naar de andere kant van de ruimte was gelopen, totaal op haar gemak, alsof ze haar shirt niet zojuist uit had getrokken. Haar diepbruine kijkers namen de ruimte in zich op, zoekend naar een mogelijkheid voor een simpel glas water. Ze nam één gedeelte van zijn opdracht maar al te lief letterlijk: traag.

Hij keek haar aandachtig aan toen ze een behoedzame blik had, maar ze zou toch niet meer gereageerd hebben, ze leek wel voorbereid. Goedzo, ze moest voorbereid zijn natuurlijk, ook al was hij helemaal niet meer van plan om haar daadwerkelijk iets aan te doen, hij kon haar wel heel laten, wat had hij er aan haar te kleineren? Hij kon best wat lol maken, en hij hoefde haar niet meer te zien, als hij zo weg was.
Hij zag haar licht glimlachen en had gehoord hoe ze haar naam had uitgesproken, ze had de klemtoon dus iets meer op de gauGGE, gelegd, hij zei gewoon Gooch. Nu jah, hij zou het wel beter uitsrpeken en keek even licht glimlachend op toen ze voorstelde om haar bij haar voornaam te noemen, alsof hij daar zijn in had. “ Dankje voor het aanbod, Miss Gauge” zei hij dan glimlachend, “ maar ik vind het zo goed “ verklaarde hij grinnikend en nam nog een trekje van de joint, waarom zou hij er nog maar iets om geven wat ze zelf eigenlijk wou willen? Hij vond dit wel een leuke manier om haar te benoemen, haar naam had iets speciaal, waardoor hij hem eerlijk gezegd graag zo uitsprak en hoe minder graag ze het zou willen, hoe liever hij het zou doen, zo zat hij in elkaar.
Hij observeerder haar houding en zag hoe ze toch even lichtjes geraakt leek bij zijn voorwaarde, was dit het dan, hij kon gewoon weggaan als ze het niet durfde en haar een gebaar toegooien en melden dat ‘hij zijn schuld wel eens een andere keer liet inlossen’ maar hij merkte dat haar houding toen veranderde en hij hoorde har waardoor zijn mondhoeken zich weer omhoog krulden, dus ze zou het nog doen ook?
Hij had wel gemerkt hoe haar spieren waren opgespannen doordat hij dichter kwam, ook al was hij niets van plan. En hij wachtte af, hij wachtte op het moment dat ze zich terug zou trekken, zou zeggen dat ze het niet zou doen. Dat ze haar waardigheid had waarschijnlijk. Even schoot er door zijn ogen een lichte verbaasdheid toen ze hem van haar af wou duwen en hij liet het toe en zette een stap naar achter zoals ze wenste, hij was aangenaam verrast geweest en zag hoe ze hem in het oog bleef houden en kon niet wegkijken van haar ogen, hij vroeg zich af wat er in haar om moest gaan nu.
Weer schoot de verbazing even een seconde door zijn ogen en stond er een uitdrukkingloos gezicht bij hem, zijn blik schoot naar het blauwe shirt op de grond en dan kort naar haar ogen en weer even terug, haar blik was veelzeggend en dan kreeg hij een glimlach.
Hij bleef stil staan en keek haar na, nu de lompen van haar shirt hadden haar lichaam goed weten te verhullen en hij klemde zijn kaken opeen om niet gewoon achter haar aan te gaan, dit spel was té verleidelijk. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen ze iets zei en zag dat ze aan de andere kant van de kantine gelopen, ze had dorst… Hij grijnsde en nam de shirt op, was hij niet van plan geweest haar tegen te houden zich uit te kleden? Ja, hij was het van plan .
Hij ging met grote passen tot vlak voor haar en zag haar voor het kraampje staan waar je het eten normaal kreeg en met de shirt in zijn ene hand en nog een vrije hand leunde hij naar haar toe, steeds dichter en dichter. Zijn gezicht was maar een paar centimeter van het hare verwijderd… nu nog maar ene millimeter en hij leunde weer achteruit en drukte het shirt in haar handen en had een flesje water in zijn andere hand dat hij achter haar achter de muur had weten te nemen. “ HIer” zei hij enkel en keek haar afwachtend aan.

"Mag ik jou dan in ieder geval Cam noemen?" vroeg ze, toen hij haar aanbod geamuseerd leek af te slaan. De toon die in haar stem verscholen lag had voor de eerste maal iets gewaagds, al had de speelse toon duidelijk de overhand op de spottende; die eigenlijk volledig uit haar stem gevaagd was. Ze was meer op haar gemak dan op het begin van haar gesprek met Cameron, al lette ze ook meer op haar tellen: hoewel ze niet direct angstig meer was, was ze wel behoedzaam. Het beeld van de jongen voor haar, die haar in één razensnelle beweging tegen de muur had geklemd -game over- was nog vers op haar netvlies gebrand. Ze zocht geen ruzie meer met hem, trachtte enkel de grenzen te verkennen; wilde weten waar ze aan toe was.
De verbazing in haar ogen ontging haar niet op het moment ze ook daadwerkelijk aan zijn opdracht gehoor gaf. Had hij haar anders ingeschat? Dacht hij dat ze enkel stoer praatjes had en vervolgens terug zou krabbelen? Wellicht, al was dat misverstand nu de wereld uit geholpen. Ze deed het- tot op zekere hoogte, althans- want in haar gedachten zocht ze koortsachtig naar een oplossing, een compromis. Ze had hem antwoord gegeven op zijn vragen, telde dat dan niet?
Zijn voetstappen eisten echter haar onverdeelde aandacht op, zorgden dat haar adem onwillekeurig stokte en dat haar gedachtegang geblokkeerd werd, afwachtend op zijn woorden, op zijn eisen. Haar ogen waren op hem gebrand toen hij dichter naar haar toeleunde, zich vaag bewust van haar shirt in zijn handen. Ze kon er niets aan toen dat ze zich na zijn uitbarsting keer op keer geïntimideerd voelde als zijn lichaam dicht bij het hare stond, zeker nu ze zich zo mogelijk nog kwetsbaarder voelde zonder T-shirt; al wist ze dat die gedachte met een lichaam als het hare niet nodig was.
Zijn woorden verrasten haar oprecht en ze kon hem niets meer dan dankbaar zijn. Blijkbaar had hij ergens een hart zitten, als hij daar zin in had, althans.
"Wat?" vroeg ze vooralsnog liefjes, een tikkeltje beteuterd. Geveinsd. "Bevalt het je niet?" Ze had haar T-shirt aangenomen, maar tot nu toe bungelde het nog nietszeggend in haar slanke handen, uitdagend. Echter trok ze het kledingstuk uiteindelijk weer over haar hoofd, waarna haar weelderige lokken iets door de war zaten.
"Bedankt," murmelde ze vervolgens, waarbij ze haar blik onwillekeurig op haar tenen gericht hield. Ze doelde niet enkel op het feit dat hij haar kleding had opgeraapt, maar ook dat hij niet meer van haar leek verwachten.

Hij had haar een tijdje gewoon bekeken, hij had haar wel gehoord of ze hem Cam mocht noemen maar hij besloot erna toch er op terug te komen, de toon in haar stem beviel hem enigszins. Op een vreemde manier mocht hij deze wel, ze leek ontzag te hebben maar durfde tenminste. Ze was niet zo erg als sommigen die dachten hem wél de baas te kunnen en wie hij daarna letterlijk de grond in moest boren, hij had het gevoel zover helemaal niet te moeten gaan bij haar, wat hij zeker kon appreciëren.
Hij had ook wel door dat ze helemaal geen ruzie had zitten zoeken, zover had hij het wel door, ze leek haar grenzen af te tasten en hij was best benieuw hoever hij haar zou durven laten komen maar eigenlijk besefte hij ook dat hij daar niet eens moeite voor moest doen haar zover te krijgen, ze deed het zelf, haar houding, haar stem, alles liet merken waar ze met bezig was. Hij zou zo gewoon kunnen wegwandelen als het hem niet meer aansprak dus hij besloot te blijven.
Hij vroeg zich af of ze verder zou gegaan zijn, al dacht hij van wel, ze had het overtuigend genoeg gebracht en hij wou niet dat ze verder ging. Hij had het van in het begin niet meteen gewild. Maar toen ze haar shirt daadwerkelijk had uitgetrokken… Hij zou bijna toegeven dat haar lichaam mooier was dan dat van Riley, wat misschien wel zo was, en besloot dat ze daarom dus beter uit de buurt van Riley kon blijven als Riley dit te weten zou komen.
Hij had best gemerkt hoe ze op hem had gereageerd, ze had zich vast kwetsbaar gevoeld natuurlijk, misschien wel geïntimideerd, hij kon natuurlijk best intimiderend zijn, dat had hij al vaker gedacht. Hij vroeg zich zelf af waarom hij haar shirt had terug gegeven want hij had haar best verder kunnen laten gaan natuurlijk.
Even schoot er een flikkering door zijn ogen toen hij haar hoorde. “ Het viel mee” zei hij dan en bleef maar een stap van haar vandaan staan, hij kon dichter gaan en … maar hij deed het niet. Zijn stem verraadde anders wel dat ze hem zeker beviel maar hij grijnsde enkel en trok toen vragend een wenkbrauw op. “ Bedankt?” vroeg hij dan en liep haar dan doodnormaal voorbij en ging een deur achterin in, en rommelde daar even. Hij wist wel waar de bewakers nog wel bier verzamelden.
even later kwam hij met 2 bierflesjes weer tevoorschijn en keek haar glimlachend aan, hij hield een flesje naar haar toegereikt, niet goed wetend of ze het wel wou aannemen. “ Oh ja, miss Gauge” zei hij dan grijnzend. “ ‘Cam’ is enkel voor de vrienden” zei hij dan grijnzend verder. “ Ben je een vriend?” vroeg hij dan, het was een moeilijke vraag, hij was benieuwd wat ze antwoordde maar met een simpele nee of ja nam hij geen genoegen.

Ze was niet meer zo zenuwachtig onder zijn blik als eerst, althans niet als hij haar op deze manier bekeek. Wellicht omdat de rollen in ieder geval duidelijk waren, omdat ze wist met wie ze te maken had en dat zonder enige moeite wilde accepteerde; hij leek dat te weten, waardoor de sfeer in haar ogen niet meer direct gespannen was. Echter moest hij wel weten dat ze geen mak lammetje was, ze was nog altijd de furieuze Lori -miss Gauge- die hier tot hiervoor had gestaan en ze zou er niet voor terugdeinzen om tegen hem in te gaan, tot op zekere hoogte dan toch. Hij had haar respect verkregen, en hoewel ze maar al te goed besefte dat zij niets meer dan een marionet was, hoopte ze toch dat ze hem op de een of andere manier ervan had te weten overtuigen dat ze niet enkel ja en amen zou zeggen. Ze was niet de eerste de beste.
Het feit dat hij haar leek te negeren, zorgde ervoor dat ze kort haar lippen tuitte, polsend. Ze deed echter geen moeite om zich aan hem op te dringen en liet het maar rusten, de woorden 'zwijgen is toestemmen' hanteren. Toen hij echter op haar uitdagend gestelde reageerde, was zijn toon in contrast met zijn woorden, waardoor zíj ditmaal een pas naar hem toezette.
"Je moet geen dingen zeggen die je niet meent," citeerde ze zijn woorden haast letterlijk, toen hij haar op een niet-gemeende daad had betrapt. Haar stem klonk echter niet scherp, ze deelde het enkel mee, daagde hem uit om haar de waarheid hardop mee te delen. Bij zijn volgende vraag haalde ze haar smalle schouders op. "Je houdt niet van dat woord, is het niet?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig.
Met opgetrokken wenkbrauwen draaide ze haar lichaam met hem mee, toen hij langs haar liep. Ze hoorden geluiden, maar besloot om te zwijgen: als het voor haar van belang was, dan zou ze het vanzelf wel merken. Tot zover kende ze Cameron inmiddels wel. Toen hij terugkwam, flitsten haar ogen naar de flesjes bier, en zacht floot ze door haar parelwitte tanden: hij wist haar meer en meer te verbazen. Haar ranke vingers klemden zich om het flesje dat hij haar aanreikte, en ze opende haar mond om hem wederom te bedanken, maar sloot deze toch maar weer. Cameron had niets aan woorden.
Verrast omdat hij alsnog antwoord gaf op haar eerder gestelde vraag, keek ze naar hem op. Ze beschouwde zijn antwoord als een 'nee', totdat hij haar een wedervraag stelde. Kort observeerde ze zijn gelaat, maar wist hier niets vanaf te lezen.
"Wat versta je onder de definitie van een vriend?" luidde haar vraag, al ging ze verder nog voordat hij er een antwoord op kon geven. "Want je lijkt me namelijk geen persoon om iemand snel tot je vriend te rekenen. Daarentegen lijk je me ook geen persoon om jan en alleman alcohol te gunnen, dus blijkbaar doe ik toch iets goeds."
Kort zweeg ze, hem aankijkend, waarbij ze licht haar hoofd schudde. "Maar in feite doet mijn antwoord er helemaal niet toe. Enkel het jouw, nietwaar?" Ze schonk hem een kleine, maar oprechte glimlach, waarbij ze het flesje in haar handen ophief, als toast, waarna ze het kort aan haar lippen zette, maar haar blik niet van de zijne afwendde.

Hij keek haar grijnzend aan en wist niet goed wat hij nu moest zeggen, hij leek haar de baas te kunnen en dat was een gevoel dat hij maar al te graag had. Ook al wist hij dat ze dacht dat ze meer mocht, en als hij eerlijk moest zijn liet hij haar meer toe dan hij normaal toeliet bij anderen. Het was gewoon geweldig eigenlijk hoe hij iemand kon manipuleren. Het was een van zijn liefste bezigheden. Hij keek naar haar en bekeek haar nog even, al keken zijn ogen op een andere manier naar haar als in het begin, had ze zijn respect? Nee dat zeker niet… mocht ze op hem rekenen voor bepaalde zaken? Ja daar durfde hij wel op toe te stemmen, hij mocht dit meisje, op een bepaalde manier graag.
Hij trok vragend een wenkbrauw op toen ze dus een stap zette naar hem in plaats van hij naar haar en vroeg zich af wat ze ermee wou bereiken en hoorde hoe ze zijn woorden haast letterlijk citeerde en kneep even zijn ogen dicht, ze zei hij met oprechtheid in haar stem, dat was wel duidelijk natuurlijk, ze wist n wel hoever ze moest gaan, maar het bleef op een bepaalde manier raar om iemand die hij niet kende toe te staan om zo tegen hem te paten, meestel deed Riley dat wel of Josh maar niemand anders was eigenlijk even ‘hard’ tegen hem als hij tegen de anderen was.
Hij kneep zijn ogen nog meer tot spleetjes toen ze het erover had dat hij ‘dankje en bedankt’ en dergelijke niet graag zou horen, best wel maar enkel als het nodig was dat te zeggen, voor de rest vond hij het redelijk onnodig dus nee hij hield er niet van.
Hij besloot haar het antwoord voorlopig schuldig te blijven, ze kon er later nog wel naar vragen als ze dat perse zou willen maar ze moest het maar zelf wat weten.
Hij was al blij dat ze het flesje aannam en hoorde haar fluiten waardoor hij moest grijnzend, dat kon hij niet lanaten natuurlijk. En zonder het goed en wel te beseffen zag hij wel hoe haar vingers er uit zagen, hij kon elk detail zien, ze waren rank slank en hij moest zijn ogen er weer afhalen. Hij zag dat ze iets wou zeggen maar het inhield, hij vroeg zich af wat ze wou gaan zeggen maar vroeg er ook helemaal niet naar.
Hij zag hoe ze antwoordde en keek haar even licht verslagen aan, had hij dat verwacht? Nee, maar hij wou wel dit antwoord het zette hem aan het denken. En dat was goed in zijn ogen.
Hij deed alsof hij nadacht. “ Je hebt gelijk” zei hij dan. “ niet veel mensen worden vrienden genoemd” zei hij dan iets wat serieuser, waarom haalde ze dit aan? “ Smoke is geen vriend” zie hij dan, iedereen wist dat ze enkel vrienden voor het gat waren.
Hij zette weer een stap dichter. “ Ik geef alcohol aan wie ik wil” zei hij dan en was iets serieuser ook al was hij niet kwaad of dergelijke. “ Maar je hebt gelijk” zei hij dan grijnzend en nam een slok van het flesje en zette het naast zich op een tafeltje.
Hij zag dat ze dronk en nam toen ze aan het drinken was haar hand in zijn hand met het flesje en bracht het flesje weer naar beneden. “ Maar je kan het er voorlopig op houden dat ik je als vriend zie” zei hij grijnzend tegen haar en liet haar hand of haar flesje niet los. Hij wou haar reactie weten, in die paar minuten dat hij hier was was hij al veel teweten gekomen, en hij wou alles van haar te weten komen.

Het was zo klaar als een klontje dat Cameron niet antwoordde, als hij dit niet nodig achtte, en ze wist dat ze het daar mee zou moeten doen. Echter wist ze, dat zowel hij als zijzelf wist dat ze gelijk had: het was hem niet tegen gevallen. Integendeel. En ze wilde dat hij wist dat dit feit haar niet onbekend was. Na zijn blik nog kort een tikkeltje geamuseerd te hebben vastgehouden, wendde ze deze toch af, waardoor de lichtelijk verslagen blik die in zijn ogen verscheen toen ze antwoord had gegeven op zijn vraag, haar totaal was ontgaan. Pas toen zijn stem de stilte tussen hen verbrak keek ze op.
"En dat betekent?" kaatste ze vrijwel direct terug. Ze was niet snel gevleid en was zich ervan bewust dat ze de definitie van zijn woorden maar beter direct kon vragen, aangezien ze wist dat het zonder niets voor haar zou betekenen. Wat zou het begrip 'voorlopig vrienden' uithalen als hij nog altijd elke gelegenheid aannam om haar te kleineren, te provoceren?
Zijn warme vingers die de hare omsloten en haar er toe dwongen haar hand naar beneden te bewegen, eisten haar onverdeelde aandacht op. Haar smalle, fijne vrouwenhand omklemd door zijn grote, ruwe mannenhand. Aan beide handen kleefde bloed, was ze zich ervan bewust, en voor het eerst zag ze glashelder in hoe onvoorstelbaar het was dat haar handen iemand van het leven hadden beroofd. Bij Cameron zag het er zoveel geloofwaardiger uit.
Ze stootte een klein, nietszeggend lachje uit, maar deze verdween echter als sneeuw voor de zon toen haar blik de zijne kruiste. Hij zag eruit als een roofdier dat op het punt stond om zijn prooi te bespringen. Ze was nog niet klaar om hem informatie te verschaffen. Een gevoelige snaar.
"Wat?" bitste ze iets feller dan de bedoeling was, al was deze vlammende attitude even snel weer verdwenen als deze gekomen was. "Cam?" voegde ze er poeslief aan toe, waarbij een speelse lach haar gelaat zonder enige twijfel wist te sieren. Behendig wist ze haar vingers onder de zijne vandaan te wrikken, om de hare ditmaal vederlicht op de zijne te leggen. Het alcohol zou moeten wachten, besefte ze, waarbij ze hem enigszins behoedzaam, afwachtend observeerde.

Hij keek haar nog steeds gewoon aan, hij moest haar zien door te hebben ook al zou dat een hele klus worden. Hij kende alles mensen van zijn ‘vrienden’ perfect, tot in het detail, en de mesten kenden hem ook wel , ook al was hij niet van plan om haar een deel van zichzelf of over zichzelf mee te gaan delen, dat achtte hij niet zo nodig, en hij deed niets tenzij het noodzakelijk was.
Hij hoorde haar vraag wel en moest hier dieper over nadenken, hij had ‘voorlopig’ gebruikt, ook al had hij het niet perse willen gebruiken, hij mocht haar echt wel, hij was enkel benieuw of ze hem wel mocht, zodat er een loyaliteit of dergelijke bestond, dat was meestal belangrijk, ook al moest ze blijven weten dat hij boven haar stond, mensen die dat niet begrepen gingen sneller neer dan dat ze zelf maar voor mogelijk achten en hij opende zijn mond waar een kleine grijns op was verschenen. “ Het betekend niets speciaal” zei hij dan en zijn ogen glinsterden even, redelijk gemeen. “ Het kan zijn dat ik jou een gunst kan verlenen” ging hij verder. “ Of jij mij” zie hij dan. “ Een vertrouwen op elkaar. “ zei hij grinnikend, ook al wist ze zelf maar al te goed dat hij niemand vertrouwde volgens de definitie vertrouwen in iemand, hij had zijn eigen definitie van vertrouwen, en dat was verdragen, niet meer of niet minder. Verdragen en elkaar nuttig en dienstig zijn.
Hij zag hoe ze naar de handen keek en vroeg zich af wat er in haar opging? Waar dacht ze aan, waarom keek ze zo? Hij moest het weten ook al had hij het idee dat hij het niet meteen te weten zou komen. En keek verrast op toen ze nogal fel iets bitste en trok een wenkbrauw op, was ze alweer een kreng geworden? Ze leek wel last te hebben van een gespleten persoonlijkheid, zeker toen ze er heel lief, misschien iets té lief zijn naam achter aan voegde. Hij kon er niets aan doen dat hij zo keek? Wel toch en hij zag de speelse lach.
Hij keek even naar haar ogen en merkte toen dat ze haar vingers had losgemaakt en hij haar flesje nu vasthad en voelde haar vingers zachtjes bovenop zijn hand. Wat deed ze nu weer? Hij keek haar grijnzend aan. “ Drink je geen alcohol?” vroeg hij lichtjes uitdagend spotten gewoon omdat ze het flesje bij wijze van spreken afgaf of terug gaf aan hem. Hij zag wel hoe behoedzaam ze was, dacht ze dan dat hij iets anders wou doen? Haar vermoorden ofzo, nee, daarvoor zou hij nog veel te veel lol kunnen hebben met haar, hij vond het gewoon geweldig hoe ze tegen hem in durfde gaan kon gaan en toch bedeesd werd als ze merkte dat ze te ver ging. Een grijns speelde zich weer rond zijn lippen en hij bracht ditmaal haar flesje naar zijn mond, met zijn hand waar haar vingers nog oplagen.