I'm not a guy to play with... [Lori]

Hij had haar zien weggaan, hij had haar woorden gehoord. Het betekende veel voor haar. Hij wist niet wat daarop te zeggen had. Hij keek haar na en bleef haar nakijken. Tot ze weg was. Hij sloot het af, maar wel zodanig dat ze het van buiten kon openen natuurlijk. Hij vertrouwde erop dat ze op tijd terug zou zijn. Hij zuchtte, hij keek naar het sieraad in zijn hand, waarom had ze dat niet aangenomen? Maar ja, het was hem gelukt iets te doen voor haar. Nu moest ze wel toegeven dat hij haar een moment gelukkig had gemaakt, dat kon ze toch niet meer tegenspreken?
Hij was naar de woonkamer gegaan, als ze terugkwam zou hij haar horen voorbij komen, ze moest voorbij deze deur om naar buiten te gaan, ze kende de weg naar Smoke’s kamer toch niet. Hij had een boek genomen, hij wist niet wat daar aan te doen was, hij moest wel iets doen.
Zijn ogen hadden de klok in het oog blijven houden. Hij had gezien hoe de wijzer 4 uur gepasseerd was. Hij had gezien dat ze te laat was. Hij zou haar hier op aanspreken. Hi had haar niet gehoord en hij wist dat ze haar belofte gebroken had. Hij was er niet goed gezind over maar deed nog steeds niets, hij gaf zijn aandacht aan het boek. Zijn ogen keken zelfs niet op toen de deur van de woonkamer binnenkwam. Het was te horen dat het Lori was. Hij wou zelfs niet opkijken.
“Je bent te laat Miss Gauge”vulde zijn stem de lege ruimte toen ze stil bleef staan. Hij was woedend maar wist zich nog in te houden. Maar hij moest niets weten van verontschuldigingen, hij legde beheerst het boek weg en nog voordat ze iets kon zeggen stond hij op en opende zijn mond weer.
“Ik vertrouwde je” zei hij dan en zette een stap dichter. “ Ik gaf je een vinger en je neemt mijn hele arm” snauwde hij haar toe, zijn ogen stonden op bliksem, als blikken konden doden dan zou ze voor zijn voeten neerkijken. Hij keek haar aan, maar niet rechtstreeks en hij was in een mum van tijd met zijn passen bij haar. “ Je had geen belofte bij mij moeten breken” zei hij sissend in haar gezicht en zijn hand had haar keel gevonden en duwde haar tegen de muur naast de deur, terwijl hij met zijn andere hand de deur sloot. “Ik ben niet de persoon om met te spelen Miss Gauge” zei hij dreigend.

De zon die al langzaam op begon te komen duidde erop dat het onmogelijk vier uur in de ochtend kon zijn. Haar gedachten waren hier echter niet op gericht; ze kon zich geen zorgen maken om het feit dat ze enkele uren te laat het sombere gebouw in haar blikveld kreeg. Hoewel ze het normaal niet in haar hoofd zou halen om Camerons vertrouwen daadwerkelijk te schenden -zodra ze eenmaal vertrokken was had ze zich voorgenomen braaf terug te komen- maar de alcohol die ze gratis van enkele mannen aangeboden had gekregen, had ze niet afgeslagen. Vooral niet nadat haar oorspronkelijke missie in de soep was gelopen. Alcohol maakte mensen losser, dat was een feit: daarbij moest Cameron blij zijn dat ze terug was gekomen, een paar uurtjes vroeger of later maakten toch niet uit?
Het duurde even voordat ze terug binnen was geraakt in Camerons kamer. Haar evenwicht was niet meer wat het geweest was na wat glaasjes teveel, die funest waren geweest op nuchtere maag. Eenmaal daar blikte ze in het rond, en tot groot genoegen was Cameron nergens te bekennen. Nu ze weer in het kille hol genaamd Cold South was, leek haar stemming hier mee mee te gaan: plotseling was ze niet meer heel zeker van het feit dat hij die paar uurtjes vast niet erg zou vinden.
Tevreden glipte ze de gang op om naar de meisjesvleugel te kunnen lopen. Wellicht was het beter daar een paar dagen te blijven en te hopen dat Cameron haar niet zou komen zoeken. Een paar dagen moest genoeg zijn om zijn eventuele woede te kunnen laten zakken. Eenmaal in de wir war van gangen kwam ze tot de conclusie dat dit niet de weg was die ze eerder met Cameron hierheen had genomen. Hinkend trachtte ze haar schoenen uit te krijgen, aangezien ze ondervond dat het nogal verdacht was om hakken te horen op een jongensafdeling. Intussen opende ze een willekeurige deur, hopend dat het de goede was.
Het was de verkeerde. Ze staarde recht in de ogen van degene die ze juist had willen ontwijken.
Nogal verloren stond ze daar: één stiletto in haar hand terwijl de andere nog aan haar voet zat, onbeweeglijk naar de man starend. Zijn woorden gingen grotendeels langs haar heen, doordat ze koortsachtig trachtte te bedenken wat ze moest zeggen, maar lang de tijd kreeg ze niet: voordat ze het wist was ze -alweer- tegen de muur aangeduwd. Er verstreken enkele seconden in stilzwijgen, terwijl ze hem met een verdwaasde blik aankeek- ongetwijfeld te wijten aan de alcohol. Na die stilte kon ze een giechel echter niet onderdrukken, terwijl ze haar vrije hand tegen haar mond aandrukte.
"Oeps," gniffelde ze.

Hij keek har aan , ze leek het zelfs niet erg te vinden dat ze laat was, ze leek nergens acht op te slaan. Hij keek haar aan. “ waarom ben je te laat? “ wou hij haar toesissen, mar hij sloot zijn mond weer toen hij haar reactie zag. Haar hand naar haar mond, het woordje dat uit haar mond kwam en besefte dan wat er was. Ze was godverdomme drónken!
hij keek haar woedend aan zijn vingers spanden zich zo aan, maar niet te hard, hij wou haar horen smeken voor haar leven. Hij had gezworen vriendelijk te zijn, maar als ze zo deed? Op dit moment, dat was niet dat ze wou. Hij keek haar woedend aan. “ oeps?” vroeg hij woedend. “ Oeps?!” vroeg hij luider aan haar, hij was echt ziedend van woede.
Hij duwde haar harder tegen de muur. “ ten eerste was je te laat, je had best vroeger kunnen komen, je had niet zo lang hoeven te drinken waardoor je te laat was” hij keek haar nog steeds woedend aan.
“En dan doe je nog zo tegen me en kom je me zo onder ogen?” vroeg hij haar woeden, hij was altijd maar woedend op haar, had ze nu niet gewoon de afspraak na kunnen komen, 4uur is 4uur , niet 6 u. hij keek haar hoofdschuddend aan. Waarom was hij toch altijd vriendelijk tegen haar.
Het ergste was nog dat ze er de lol van in leek te zien en toen ze grinnikte nam hij haar gezicht in zijn ene hand aan haar kin, waardoor hij haar gezicht vasthad en hij richtte het naar de zijne.
“waarom was je te laat?” vroeg hij woedend. “ Je wist wat de gevolgen zouden zijn” zij hij briesend. Hij wist wat hij zou doen, hij had dit al vaak gedaan, hij zou haar verrot slaan, haar naar haar leven horen smeken en misschien genadig zijn en haar laten gaan, haar nooit meer een blik waardig gunnen, haar leven nóg erger maken dan dat Sint-Mariah het zou kunnen.
Hij keek haar onderzoekend aan, hij snapte nog steeds niet dat ze dronken terugkwam, ze had toch iets meer kunnen nadenken . de man die ze perse had willen zien had toch best kunnen zorgen dat ze op tijd was. Ze zou het ongetwijfeld gemeld hebben, ze wist zelf dat dit ervan zou komen als ze te laat was.
“Denk maar niet dat je je vriend nog eens ziet” zei hij er woedend achter, het kon hem zó kwaad maken.

"Niet zo hard schreeuwen," smeekte ze hem bij het horen van zijn stem die hij overduidelijk verhief. "Ik heb al zo'n hoofdpijn," vervolgde ze kleintjes. Het feit dat ze te laat was gekomen leek hem al woedend te hebben gemaakt, maar het feit dat ze een glaasje -een paar glaasjes zelfs- teveel op had leek enkel nog maar olie op het vuur te gooien. Ze zag de veranderingen wel, ze was gewoon niet meer in staat om helder na te denken; wist niet meer hoe ze moest reageren. Het drong gewoon allemaal niet meer tot haar door, een oplossing die begin deze nacht erg aanlokkelijk had geleken.
Nu niet meer.
Op het moment dat hij haar woorden ziedend herhaalde keek ze hem verrast aan, met iets van kinderlijke onschuld in haar normaal altijd zo scherpe blik. Nu was deze echter waziger, troebeler. "Niet boos zijn," pruilde ze, met iets van een giechel in haar stem. "Ben je dan niet blij om me te zien?"
Toen ze voelde hoe hij ruw haar hoofd beet pakte staarde ze hem kort nietszeggend aan, had ze de tijd nodig om zijn woorden tot haar door te laten dringen, duurde het even voordat ze snapte wat hij van haar wilde. "Er was een man," begon ze haar verklaring waarom ze te laat was. "Nee mannen," corrigeerde ze zichzelf met een onderdrukt gegiechel. "Ze heetten.." kort fronste ze; hun namen kon ze zich niet meer voor de geest halen. "Toen ik wilde gaan hielden ze me tegen, ze smeekten me om gezellig te doen en nog wat te drinken," vervolgde ze dus maar waarbij ze een nietszeggend gebaar maakte met de hand waar ze haar stiletto in droeg. "En ik dacht: laat ik eens aardig zijn." Bij nader inzien was het een wonder dat ze de weg nog terug had weten te vinden.
Bij zijn laatste woorden keek ze op en knikte ze vurig. "Dat waren dus ook mijn gedachten," gniffelde ze hem op vertrouwelijke toon toe. "Hij was niet blij om me te zien weet je. En die blonde snol ook niet, maar maak je geen zorgen: ik heb ze laten weten dat er niet met me te sollen valt." Kort zweeg ze, waarna ze grinnikend vervolgde: "Ik was niet zo blij."

Hij keek haar nog steeds woedend aan , niet schreeuwen, hij mocht niet schreeuwen? Ze had hoofdpijn, ze besefte duidelijk niet dat ze hem met elk klein woord dat ze nog maar uitsprak nog meer aan het drijven was haar te raken, haar te sláán, hij was woedend. Ze bleef hem maar pushen en opjutten en dat was niet het moment nu hij keek haar aan en ze keek verrast, ze had iets van onschuld maar ze had maar beter moeten nadenken, ze wist wel beter niet?
Hij keek haar verbaasd aan toen ze haar mond leek te opnene. Niet boos zijn? Daar was het wel duidelijk te laat voor en toen ze haar vraag zei, met de giechel in haar stem was het de druppel. De klap kwam met een luid geluid aan in haar gezicht. Ze moest haar lesje leren. “ Word wakker” zei hij gemeen tegen haar. “ Ik ben op dit moment zeker niet blij je te zien” zei hij woedend. “ Had een 2 u eerder teruggekomen” voegde hij erachteren. “ dan had ik blij geweest dat ik je niets hoefde aan te doen.
Hij bracht zijn hoofd even naar har or. “ Je hebt op dit moment. Die 10 minuten dat je binnenbenté begon hij fluisterend, gemeen. “ Je leven tot een hel gemaakt” zei hij dan en keek haar woedend aan. Het was niet dat hij weg moest van Deze school dat hij haar niet kon blijven raken, hij zou haar kraken, dit gedrag was ongehoord.
Hij bleef haar woedend aankijken. “ ik wil je verhaal niet horen” zei hij dan woedend maar ze ging verder. “ Je had anders moeten denken” stelde hij vast toen ze melde dat ze aardig wou zijn. Hij shcudde zijn hoofd. “ je had beter moeten nadenken” zei hij dan tegen haar en wou zijn hand opheffen haar opnieuw raken, haar verrot slaan toen ze haar mond weer opende.
Dezelfde gedachte? Hij snapte het niet. Ze grinnikte, en alle puzzel stukjes leken op zijn plaats te vallen. “ hij had een ander?” vroeg hij dan lichtjes verbaasd. “ Dan is hij je niet waard” zei hij , hij klonk verrassend vriendelijk opeens en liet haar los. “ Ga naar je kamer” zei hij dan. Ze had blijkbaar al genoeg leed meegemaakt. Ze was te laat, maar hij kende de reden. Hij dacht na, maar toch moest hij het eigenlijk niet door de vingers zien. Maar hij wist hoe het je kon raken. “ Ga gewoon” zei hij en draaide zich om en ging weer op de bank zitten en keek har aan, haar reactie afwachtend. Hij was zelfs niet zeker dat ze wel naar haar kamer zou raken.

De stilte die er tussen hen heerste was gespannen, al was zij zich van geen kwaad bewust. Met engelengeduld keek ze hem aan, met oprechte nieuwsgierigheid naar wat hij haar te vertellen had. Pas toen ze zijn welgemikte klap haar wang voelde raken hapte ze naar adem en liet ze verbijsterd haar hand naar haar wang bewegen, die in een aanzienlijk hoog tempo rood aanliep door de klap. Met grote, niet-wetende ogen staarde ze hem aan, licht pruilend.
"Ik heb je helemaal niets misdaan," jammerde ze toen hij zei dat ze haar leven tot een hel had gemaakt. "Ik heb juist alles gedaan wat je gezegd hebt. Die twee o zo aardige mannen vroegen waar ik woonde, zodat ze me thuis konden brengen. Maar ik zei dat ze zich verdomme met hun eigen zaken moesten bemoeien, want ik mocht niet vertellen hoe ik naar buiten was gekomen, of hoe ik naar binnen kon komen. Dat had ik je beloofd," ratelde ze op onbezonnen toon. Het was nog een geluk geweest dat ze Cold South inderdaad niet had genoemd; anders was ze waarschijnlijk in een politiewagen teruggekeerd.
Wederom keek ze hem gekweld aan toen hij meldde dat hij haar verhaal niet wilde horen. Hij kon in er in ieder geval zeker van zijn dat ze niet loog: kinderen en dronken mensen spraken de waarheid, werd zo nu en dan gezegd. Toen hij echter met lichte verbazing vroeg of hij een ander had knikte ze met een serieus gezicht.
"Ze was niet eens knap, weet je," vertrouwde ze hem toe. "En die lach op haar gezicht dan. Maar geloof me: nadat ik klaar met haar was, was het lachen haar wel vergaan," gniffelde ze er achteraan. Toen hij haar gebood naar haar kamer te gaan kon ze wederom een lachstuip niet onderdrukken. "Aye," salueerde ze, waarbij ze de nodige moeite deed om haar stiletto weer aan haar voet te krijgen. Dit was echter geen goed idee met een evenwicht als het hare op het moment: ze wist nog net de deurklink vast te grijpen om te voorkomen dat ze viel.
"Foutje," gniffelde ze, geschrokken haar hand voor haar mond slaande. Kort staarde ze zwijgend naar de schoen die gevallen was door haar actie, waarna ze haar blik teneergeslagen naar Cameron liet glijden. "Ik geloof dat ik wat te veel gedronken heb, Cam," klonk haar stem kleintjes, als een kind dat aan zijn ouder opbiechte dat hij een koekje had gestolen.

Hij keek haar aan na de klap en hoorde haar jammeren maar hij zou zich niet laten ompraten. Ze had hem neits misdaan? Ze had net alles gedaan, zijn vertrouwen geschaad. Hij hoorde hoe ze uitlegde dat ze niets verteld was, en dat was misschien maar goed ook, het zou hem nog woedender gemaakt hebben, dan zou hij nog eel meer met haar van plan geweest zijn. Het was wel duidelijk dat ze de waarheid leek te spreken, ze was zo dronken als wat, alles leek op dit moment uit haar mond te komen, elk onbenullige waarheid en elke onnodige zin. Hij zuchtte waarom hield hij zich eigenlijk met haar bezig? Omdat hij haar mocht? Echt… hij kon best wel bij andere mensen plezier hebben, en toch bleef ze hem boeien dan de meeste andere mensen.
Hij wou het zelfs niet weten dat ze niet knap was en hoorde aan haar stem dat Lori iets had gedaan, zou ze gemoord hebben? Of zou ze enkel verminkt hebben? Hij moest het weten, hij wou haar stiekem nog voor iets behoeden, ze zou nog zwaarder gestraft kunnen worden, ze was nu 18, en meerderjarig, dus moord zou haar in de gevangenis doen belanden. Hij keek haar aan en zag haar. Ze moest maar gaan, morgen als ze nuchter was zou hij met haar praten. Hij zag haar rode wang wel, die hij haar zelf toegedeeld had, maar het kon hem niet echt schelen, ze moest nu gewoon onder zijn ogen uitkomen dat hij kon kalmeren, nadenken. Ook al vond hij het oprecht erg wat ze meegemaakt had, hij kende er alles van, eigenlijk moest hij haar helpen.
hij zag hoe ze een poging ondernam weg te gaan en gewoon omviel, hij had de drang meteen naar haar toe te gaan en haar te helpen hij wou niet dat ze de grond op ging. Hij zuchtte toen ze toch nog rechtstond en wachtte tot ze zou gaan. Dan hoorde hij haar en hoe verdómd onschuldig het klonk toen ze daadwerkelijk opbiechtte dat ze te veel gedronken had. Hij knikte enkel en stond recht. “ Ik help wel” zei hij en het klonk verdacht vriendelijk. Hij raapte eerst de schoen op die ze had laten vallen en boog zich naar beneden en deed haar ander stiletto ook uit. Hij had de schoenen in 1 hand genomen en sloeg zijn hand behendig om haar middel. “Maar dan zal je vannacht nog verder je roes op mijn kamer moeten uitslapen” zei hij dan. Hij kreeg haar nu niet helemaal naar haar eigenkamer, hij wist niet eens waar die was.
hij opende de deur en bleef haar ondersteunen, het was erg dat ze te veel gedronken had en deed zijn kamer op, eenmaal binnen sloot hij deze wel af en deed deze op slot. Hij zette haar op het bed. “ zo” zei hij dan. Hij kon niets anders doen dan nu wachten tot ze in slaap zou vallen, ze moest haar roes uitslapen voor er deftig met haar gepraat kon worden.

Daar stond ze dan, afwachtend op zijn reactie. Het was overduidelijk dat haar lichaam niet meer zo goed tegen alcohol kon als dat het ooit had gekund, en voornamelijk op haar nuchtere maag was dit volledig uit de hand genomen. Ze kon zich niet eens alles meer in detail herinneren, ookal had ze hem zojuist hele verhalen verteld. Haar lacherige bui was over nadat hij haar had geslagen, al was ze niet ontnuchterd; integendeel.
Teneergeslagen stond ze daar, trillend op haar benen en intens verdrietig naar hem blikkend. Hoewel ze nog niet zo helder van geest was om zich te schamen voor haar acties -dat kwam ongetwijfeld later wel- was ze zich er maar al te goed van bewust dat Cameron niet blij met haar was. Toen hij naar haar toe kwam gelopen om haar te helpen, opende ze haar mond dan ook weer.
"Ik wilde je niet teleurstellen," murmelde ze zachtjes, gekweld. "Van het een kwam het ander en.." Ze knipte in haar vingers waarbij een soort van snik haar keel verliet. Ze merkte amper dat hij haar andere schoen uitdeed, het kwam allemaal over haar heen alsof ze er zelf niet bij was; alsof ze een buitenstaander was.
Toen hij haar naar zijn kamer leidde was ze genoodzaakt om op hem te leunen: ze helde alle mogelijke kanten op en haar benen trilden ongecontroleerder dan hiervoor; wellicht doordat ze nu niet meer overal de lol van in leek te zien. De giechelige bui was geëindigd en de neerslachtige begonnen. Ze wist niet eens of het enkel bij drank was gebleven.
"Wat gebeurt er met me?" snikte ze toen hij haar naar zijn bed had geleid. Haar diepbruine ogen waar eerder die vorige dag nog een speelse en uitdagende fonkeling in was te herkennen, zochten zijn blik nu verward op. Ze voelde zich hondsberoerd.

Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. Hoe had hij zo kunnen reageren? Terwijl hij eigenlijk meteen had moeten zien dat ze problemen had? Dat ze er door leek en zich gewoon bedronken had? Dat is toch wel geweldig, zijn gedrag kon soms zó ongepast zijn.
Hij keek haar aan en keek haar toen aan. Hij hoorde hoe ze iets murmelde, ze was zo eerlik op dit moment, zo kwetsbaar, zo schattig op een bepaalde manier, hij zuchtte. “het is al goed” zei hij zijn stem iets sussend overkomen. Hij zuchtte, waarom was hij in deze situatie verzeild geraakt? Hij had haar geholpen en had gezorgd dat ze neerzag en nog leek het niet voldoende te zijn. Hij keek haar aan en probeerde haar te peilen, maar ze zou niets redelijks kunnen vertellen nu, het was belangrijk dat ze eerst ontnuchterde nu.
Het was wel duidelijk dat haar lachen over was, dat ze nu even met een shock tot de neerslachtigheid kwam. Hij dacht na, hoe kon hij haar helpen? “ Er gebeurt niets “zei hij en klonk weer opvallend rustig en sussend. Hij ging even naast haar zitten. “ Leg je nu gewoon neer en ga slapen” zei hij dan tegen haar. “Ik blijf hier en zorg ervoor dat je niets overkomt” beloofde hij haar. “ Het enigste wat je nu kan doen is slapen” zei hij knikkend en keek haar lichtjes glimlachend aan.
Morgen zou ze hem vast wel meer kunnen zeggen, want hij werd niet wijs uit haar gedrag.

Wellicht was het maar goed dat ze niet direct door had wat voor onzin ze allemaal uitkraamde: het was lang geleden geweest dat ze daadwerkelijk dronken was geweest, en stuk voor stuk waren die keren niet goed afgelopen geweest. Dit was voor haar reden genoeg geweest om te besluiten dat ze zich nooit meer met drank zou laten gaan, om altijd nog voldoende bij kennis te blijven. Er waren genoeg mensen die misbruik van iemand als haar maakten als ze de weg volledig kwijt leek te zien, ze zich gemakkelijk over liet halen, wat die persoon ook van haar vroeg.
Camerons stem die plotseling sussend klonk leek haar enigszins te kalmeren, al verdween de verwilderde blik niet uit haar ogen. Ze had het beklemmende gevoel alsof er gaten in haar geheugen zaten, dat er hele gebeurtenissen waren gewist terwijl ze zich tot hiervoor alles nog zo verdomd goed leek te kunnen herinneren.
"Ik geloof je," prevelde ze toen zijn woorden tot haar door waren gedrongen, toen hij haar had verteld dat hij ervoor zou zorgen dat haar niets overkwam. Ze maakte aanstalten om ook daadwerkelijk te gaan liggen, toen er toch weer een kleine giechel uit haar mond kwam.
"Als ik nu braaf ga slapen, krijg ik die mooie ketting dan?" vroeg ze in al haar onschuld, doelend op de ketting die hij haar eerder had aangeboden. De ketting die ze toen had afgeslagen voor dit, voor deze puinhoop. Wellicht was het een stuk beter geweest als ze nooit naar buiten was gegaan, maar over die dingen kon ze zich nu niet bezig houden. De alcohol zorgde ervoor dat ze in een bepaalde roes was, en het duurde niet lang meer voordat haar ogen uiteindelijk dichtvielen en haar ademhaling regelmatig werd.

Hij zuchtte het was erg haar zo verwilderd te zien, ze leek eigenlijk niet echt goed te beseffen wat ze deed en waar ze was, maar ach ja, hij zou nergens misbruik van maken, hij zou het niet durven., ja… hij mag niet liegen, hij zou het wel durven, maar zag er nu helemaal het nut niet van in dat nu bij haar te doen.
hij knikte toen ze hem leek te geloven, het was goed. Hij zuchtte en stak de sleutel van zijn deur in zijn broekzak, hij kon het niet veroorloven dat er nu begeleiders binnenkwamen, ze zouden denken dat hij weer een slachtoffer gevonden had, en meisjes waren hier verboden op de jongensafdeling. Hij zou haar dan wel snel naar de meisjesafdeling smokkelen via de korte weg.
Hij keek haar aan en keek aangenaam verrast toen ze toch weer een giechel leek te laten horen en hoorde haar woorden. Hij wou antwoorden, maar zag dat ze ging slapen. Ze leek genoeg problemen te hebben. Hij stond op van het bed, legde haar er wat beter in en dekte haar zelfs toe. “ weetje..” zei hij tegen haar, ook al was ze al gaan slapen, het was te horen aan haar verzwaarde ademhaling. “ Je krijgt de ketting wel…” zei hij dan , dat ze het nog wou, dat ze daar op dit moment aan kon denken. Hij zette zich neer op zijn bureaustoel. Hij was wel niet heel comfortabel maar hij zou het er met doen. hij bekeek haar even, het was best schattig haar zo te zien slapen. Hij had haar nog nooit rustig gezien, zonder dat ze enerzijds het bloed onder zijn nagels uithaalde of anderzijds met plezier op een uitdaging inging.
Hij zuchtte en keek naar buiten, het was bijna ochtend en hij had nog een oog dichtgedaan en zonder het goed en wel te beseffen viel hij in het slaap en hing zijn hoofd lichtjes tegen zijn borst en was hij wat onderuitgezakt. Hij ademde rustig, hij moest toch maar wachten tot ze wakker zou zijn.

Ze sliep diep, dat was een ding wat zeker was. Uur na uur ging voorbij zonder dat ze ook maar enig teken van leven vertoonde, en het was dan ook haast een wonder toen ze vroeg in de middag verdwaasd met haar ogen knipperde. Het eerste wat tot haar doordrong was de bonkende hoofdpijn die haar plaagde, waardoor ze met een klagelijke kreun naar haar hoofd greep. Met de nodige moeite duwde ze zichzelf omhoog, met de intentie om zichzelf naar een gootsteen te slepen en zichzelf vervolgens te trakteren op flink wat ijskoud water.
Het volgende wat tot haar doordrong, weerhield haar hier echter van. Dit was niet de kamer waar ze de andere ochtenden was wakker geworden, en het was al evenmin de isoleercel. Verward kneep ze haar ogen wat bij een, terwijl ze zich trachtte te herinneren waar ze was en wat er gebeurd was. Waarom deze hoofdpijn haar kwelde en waarom ze zich nog altijd hondsberoerd voelde.
En.. waarom ze op dit moment naar Cameron staarde. Bij het zien van hem, bewoog ze op een tergend langzaam tempo haar hand naar haar mond, een geschokt geluid makend. Niet doordat ze hem zag, maar doordat ze toen ze hem zag, zich alles weer herinnerde. Het uitje dat hij haar gegund had, hoe dat gigantisch misgelopen was, de afschuwelijke dingen die ze had gedaan en haar niet gewoonlijk te noemen terugkeer. De woede die ze bij hem had weten ontvlammen, de klap die hij haar had gegeven. Elk kleinste detail was nog vers op haar netvlies gebrand.
"O god," prevelde ze, haar hoofd geshokeerd schuddend. "Zeg alsjeblieft dat dit niet waar is."

Hij had eigenlijk diep geslapen, maar dat had naarmate de middag vorderde wel geminderd, ook al sliep hij nog steeds, dat hij in een ongemakkelijke pose verkeerde was zelfs geen nadeel. Hij kon best overal slapen en hij was pas laat gaan slapen, hij had perse voor haar op willen blijven, hij had echter wel gehoopt dat dat anders gelopen was, hij had gehoopt haar blij terug te zien keren en haar gewoon naar haar kamer laten gaan door het gat naar Smoke’s kamer.
Hij voelde hoe zijn mond droog werd maar deed er niets aan, hij had geen zin zich te verroeren, hij verkeerde nog in zijn remslaap en hoewel het niet warm was, hij had geen deken, sliep hij nog aangenaam en wou hij dat niet verstoren.
Vaag werd hij zich bewust van beweging in de kamer maar negeerde het, hij droomde het, er was niemand in zijn kamer buiten hij, er was nooit iemand in zijn kamer. hij liet nooit iemand overnachten hier, ook niet als hij net zijn plezier had gehad, hij had gewoon geen nood aan met iemand te slapen. Sex was voor 2, slapen was alleen.
Hij schoot letterlijk wakker toen er wel duidelijk een stem door de kamer kwam die niet van hem afkomstig was en besefte dat Lori wakker geworden was. Hij werd traag wakker en wreef in zijn ogen en leunde naar voren, steunend op zijn benen. “ wat mag niet waar zijn?” vroeg hij aan haar, maar hij had niets dreigends in zijn stem. Hij keek haar aan. “Alles beter dan gisteren?” vroeg hij en stond recht ze moest vast hoofdpijn hebben dat het niet meer haalbaar was en opende een schuif ergens in zijn kast. Toen hij zich omdraaide had hij een flesje water en een pijnstiller vast. “hier” zei hij en reikte het haar aan.
Hij zuchtte lichtjes en keek haar aan, het was erg voor haar om zo wakker te worden, hij beseft dat ze meer gebeurd was gisterenavond dan ze aan hem had laten blijken.

Het duurde even voordat ze zich georiënteerd had, voordat ze leek te beseffen dat ze moest maken dat ze wegkwam. Cameron leek haar nu niet bepaald het type dat de humor ervan in kon zien dat iemand die hij in vertrouwen naar buiten had gelaten, stom dronken terug kwam om hem vervolgens recht in zijn gezicht uit te lachen. Joost mocht weten wat ze er in haar dronken bui wel niet allemaal had uitgeflapt, en als ze heel eerlijk was had ze geen enkele behoefte om die consequenties nu al te moeten aanvaarden.
Op een uiterst langzaam tempo had ze zich geprobeerd overeind te duwen, al liet ze zich al snel weer verslagen op het bed zakken toen ze Cameron hoorde bewegen. Dit was een zelfmoordmissie geweest, maar ze zat –letterlijk- in het hol van de leeuw; ze kon geen kant meer op. Gestrest liet ze haar hoofd in haar handen zakken, probeerde ze de chaos die zich er afspeelde hardnekkig de kop in te drukken. Tevergeefs.
Ze moest verdomme weten wat ze gisteren allemaal had gedaan, wat ze allemaal had gezegd. Wellicht had ze meer kans gehad om er ongeschonden vanaf te komen als ze helemaal niet terug was gekeerd. Zelfs die kans was klein, minuscuul, miniem zelfs, maar wellicht had ze dan nog een kans gehad. Nu leken alle kaarten al geschud te zijn.
Bij het horen van zijn stem kroop er onwillekeurig een onaangename rilling over haar rug: het spel was nog niet geëindigd, het was pas net begonnen. Het duurde even voordat ze zijn toon had weten te ontrafelen, er klonk immers niets dreigends in zijn stem. Desalniettemin weigerde ze om hier direct op toe te happen, want ze had hem heel wat geflikt, en voor zover ze van anderen gehoord had was Cameron niet bepaald vergevingsgezind. Dus bleef ze bewegingloos zitten; haar hoofd in haar handen. Haar ranke vingers vormden een blokkade voor de buitenwereld, verhulden de rest van haar gelaat en haar goudblonde lokken dwarrelden verloren langs haar fijne gezicht naar beneden. Daar waar ze zijn volgende vraag in eerste instantie ook wilde negeren, besloot ze uiteindelijk dat ze hem maar beter niet verder tegen haar in het harnas kon jagen.
“Ik heb er een grote puinhoop van gemaakt,” formuleerde ze stilletjes, breekbaar, al was het meer tegen zichzelf dan dat ze het tegen Cameron had. . Nog letterlijk ook waarschijnlijk, besefte ze, want naar haar herinnering schroomde ze niet om een scene te schoppen toen ze de liefde van haar leven met een ander zag. De klootzak. De hufter. Op dat soort momenten was ze niet kieskeurig waarmee ze gooide.
Toen ze hem hoorde bewegen keek ze niet op, maar kon niet voorkomen dat ze haast onzichtbaar ineendook. Bij dat ene simpele woordje dat hij uitsprak, liet ze haar handen uiteindelijk toch voor haar gezicht vandaan komen, keek ze hem behoedzaam aan. Ze hoefde echter niet lang te aarzelen om te besluiten dat ze dat water en die pijnstiller maar al te graag wilde: ze had het onbehaaglijke gevoel dat haar hoofd ieder moment uiteen kon spatten. Nadat ze het reddingsmiddel met wat flinke teugen water naar binnen had gewerkt –ze had het gevoel dat ze liter na liter op zou kunnen drinken- probeerde ze een subtiele manier te bedenken om niet te hoeven praten, om zover mogelijk bij Cameron vandaan te kunnen komen.
“Ik moet maar eens gaan, denk ik,” begon ze zwakjes, aanstalten makend om op te staan.

Hij keek haar aan, ze leek serieus gedesoriënteerd, en door haar gedrag te zien en haar zo te zien kijken wou hij alleen maar meer weten, wat er nu allemaal gebeurd was. Hi was nog niet vergeten dat ze hem vierkant in het gezicht uitgelachen had, hij was niet vergeten dat ze de lol overal van in had blijven zien. Maar hij was evenmin vergeten dat ze er echt wel doorgezeten had op het einde, en hij had niets anders kunnen oden dan haar te helpen.
hij zag hoe ze in elkaar leek te duiken, ze leek oprecht angst van hem te hebben, maar hij negeerde het. Hij wou alleen details weten.
Hij keek haar aan en zag hoe ze de pijnstiller aannam en het water. Ze werkte het snel naar binnen, hij wist wel dat ze aan het creperen was, hij zag het aan haar. Hij wist niet alleen wat hij ervan moest denken. De eerdere woorden die ze gesproken had, dat ze zei dat ze er een puinhoop van gemaakt had ging hij niet tegenspreken. Hij wist wel dat ze er inderdaad een puinhoop van had gemaakt, dat was wel duidelijk.
Hij keek haar aan, ze leek geen antwoord te gaan geven of toch niet uit zichzelf. Hij zuchtte lichtjes en zag haar dan aanstalten maken om weg te gaan en wat ze zei was duidelijk dat ze nog echt weg wou gaan ook. Hij keek haar strak aan. “ De deur is op slot” zei hij dan en haalde de sleutel uit zijn zak en hield die omhoog. “ Weggaan is even geen optie voor je” zei hij, het klonk lichtjes dreigend, maar hij wou precies weten waarom ze het nog maar in haar hoofd gehaald had zijn vertrouwen te schenden, te zorgen dat ze haar belofte niet volledig na zou komen. Het waren kleine voorwaardes geweest, het was zelfs geen voorwaarde het had een MOET geweest, ze had binnen moeten zijn. Hij zou hier nog gevolgen krijgen, de begeleiders waren haar nu al vast aan het zoeken en hij zou en manier moeten vinden ze af te schepen, haar dekken. Maar misschien had hij wel geen zin haar te dekken als ze niet eerlijk zou zijn.
“Je blijft dus even hier.” Zei hij nog eens nadrukkelijk dat ze zou begrijpen dat ze niet weg kon. “ En vertel me nu maar, waarom je besloot later terug te komen,” begon hij dan,” in die staat terug te komen” ging hij verder en ging weer een stap van har vandaan; “ en mij vierkant uit te lachen” zei hij dan en het laatste kwam er iets knarsetandend uit.

Nerveus sloeg ze haar armen om haar lichaam heen, alsof dat de enige manier was om zichzelf zo goed en zo kwaad als het ging bij elkaar te houden. Haar gedachtegang was zelfs voor haar niet meer te volgen, en tevergeefs trachtte ze wat regelmaat in de grote chaos te brengen. Ze moest het nu gewoon doen, ze zou hem later wel onder ogen moeten komen maar voor nu was uitstel verleidelijk. Een verleiding die ze niet kon weerstaan. Ze moest gewoon de deur uitlopen, zich uit de voeten maken en ervoor zorgen dat hij haar niet tegenhield. Een onmogelijke opgave.
Dat bleek toen hij de sleutel omhoog hield. Verbijsterd keek ze hem aan, want meende hij dit serieus? Wilde hij haar serieus opgesloten houden totdat hij ook maar elk kleinste detail uit haar lichaam had gekregen, desnoods met geweld? Ze liet een nerveuze, vreugdeloze lach horen. Dat kon hij niet menen. Ze kon zwijgen, en daar zou ze een beroep op doen. Ze had nog iets van trots; ze wilde hem niet met alle gene vertellen wat ze gisteren had uitgespookt.
"Je bent godverdomme mijn vader niet, Cameron," stootte ze uit. Hij kon dit niet maken, hij had het recht er niet toe om te weten wat ze op haar kerfstok had. "Ja, ik was te laat. Ja, ik was stomdronken. Tot zover gaat het je aan, maar de rest is mijn zaak en je hebt verdomme het recht niet om je neus daar in te steken. Laat-me-gaan." Bij deze laatste drie woorden nam de paniek in haar stem de overhand, want hoe kon ze hem vertellen wat er gebeurd was als ze daar zelf niet eens uit was? Zelfs als ze het hem zou willen vertellen?

Hij keek haar aan, ze leek nog steeds steevast van plan te zijn dat ze hier daadwerkelijk weg geraakte. Hij schudde zijn hoofd, ze kon het echt niet, hij keek haar aan en zag dat ze het doorhad, ze zag de sleutel en ze had door dat ze niet weg kon. Hij moest de details weten, hij wou weten of het het waard was haar verder te beschermen. Had ze toch niet iets tegen iemand gezegd. En dan nog, ze was te laat, ze verbrak een belofte een voorwaarde en hij kon eigenlijk niet zomaar iemand iets laten breken en haar er vanaf laten komen, nee ze zou moeten weten met wie ze gesold had.
Hij keek haar aan met samengeknepen ogen. “ Dus als je opgesloten zit vergelijk je me met je vader?” vroeg hij dan aan haar, hij wist niet waarom hij da zei. Maar hij wist wel dat ze doelde opdat hij perse wou weten wat het was. Hij keek haar aan en hoorde haar bekentenis. “ oh maar Miss Gauge” zei hij gemeen tegen haar. “ De rest is ook mijn zaak” zei hij dan tegen haar. “ Als een voorwaarde verbroken word, als je besluit een privelege in vraag te stellen en het te negeren..” zei hij dan en keek haar aan. “ Dan is het wel degelijk míjn zaak geworden” zei hij en keek haar met samengeknepen ogen aan.
Hij ging een stap dichter naar haar terug. Ze zat nog steeds op zijn bed. “ Is dat je dank?” vroeg hij dan. “ Dat ik je zelfs nog heel laat, en je laat overnachten in mijn kamer en je niet buitengooi?” vroeg hij dan. “ Is het daarom dat je nu vloekt tegen me en smeekt je te laten gaan?” hij stond een 5 centimeter van haar verwijderd.
“Maar op dit moment is het voor jou geen keuze om te gaan miss Gauge” zei hij en deed alsof hij het oprecht spijtig vond, maar niemand solt met hem, níémand. Hij kon horen hoe ze in paniek was, wat zou er in haar gedachten omgaan? Had ze door dat hij op dit moment niet echt tevreden was, dat hij elk moment leek te kunnen uitbarsten. Ze leek een opgejaaigd dier, klaar om in de bosjes weg te vluchten, maar al haar vluchtwegen waren afgesloten.
Hij wist wel dat ze al niet zou vertellen omdat het haar pijn deed, wie zou er nu graag vertellen over een breuk, een liefde die vreemdgaat.
Hij zette zich weer op de stoel. Hij was zeker niet tevreden, nee, integendeel, maar… hij was niet zo erg in een slechte bui dat hij haar meteen zou aanvallen.

Mannen.
Ze moesten altijd alles tot in het kleinste detail weten, staken hun neuzen in andermans zaken en claimden dat dat was waar ze recht op hadden. Hoe vaak was ze al niet dronken geweest en had ze dit al niet moeten ondergaan? Het aantal keer was niet op twee handen te tellen, dat was een ding wat ze wist, maar ze wist ook dat ze geen enkele keer had verteld wat er in die nachten dat ze dronken was, was gebeurd. Niet tegen haar bloedeigen vader, dus waarom zou ze het tegen Cameron vertellen?
"Moet ik je dánkbaar zijn omdat je het niet direct gisteren hebt afgehandeld?" Ze staarde hem aan. "Je wil niet weten hoe graag ik zou hebben gewild dat je het toen al had gedaan. Je weet zelf ook wel dat ik je geen dank verschuldigd ben omdat je het geduld hebt op weten te brengen één miezerig nachtje te wachten zodat je het kon doen op een moment dat ik er met me volle verstand bij ben. Dat ik de pijn elke aparte seconde door mijn lichaam voel gieren."
Het was zijn zaak niet, het was zijn zaak niet, het was zijn zaak niet. Dit herhaalde ze keer op keer in haar hoofd, maar hoe vaker ze het dacht, hoe meer ze begon te aarzelen. Toch was ze vastbesloten haar lippen stijf op elkaar te houden; ze kon het niet aan. Niet nu.
"Ik smeek je niet Cameron," klonk haar stem neutraal, al was haar blik strak op hem gevestigd. "Nu niet, nooit niet. Maar vooruit, wat wil je weten? Wil je weten hoeveel glazen ik achterover heb geslagen, wil je weten wat ik daarna allemaal heb gedaan? Geloof me, ik heb me wel vermaakt. En die twee mannen ook, ze waren aardig verkikkerd op me. Had ik al verteld dat ze me- of wacht wil je vast niet horen."
Ze richtte haar blik in alle onschuld op hem, net doende alsof ze niet wist dat dit wel zijn allerminste zorg was. Het ging hem om iets anders. Ze was niet dom.

Hij keek haar aan, hij moest het weten, hij was gebrand op de details en hij kon er niets aan doen, hij wou gewoon weten hoezeer ze gekwetst was, kon hij haar helpen? Hij wist het niet; hij wist niet wat er door haar hoofd ging, hij snapte het op het moment niet maar hij besloot het er niet meteen bij te laten en keek haar ondoordringbaar aan.
Hij keek haar aan. Hij opende zijn mond en wou iets zeggen maar deed het niet, hij liet haar uitpraten. Was hij echt van plan geweest haar te vermoorden? Zonder enig omstandigheden? Hij hield ervan mensen op stang te jagen en ze had nog niet veel fout gedaan natuurlijk.
Hij keek haar aan, zoals ze het beschreef was het net of ze wist dat hij dat gisteren allemaal van plan was geweest, voor hij de echte reden had geweten, en hij wist verdomd goed hoe zeer het kon doen. hij keek haar enkel even aan.
“ Misschien kan je beter smeken” zei hij dan tegen haar. Hij was er zeker van dat ze dat echt niet zou gaan doen, wat hij ook deed maar hij wou het helemaal niet. Hij keek naar haar en hoorde haar vertellen over de mannen, wát hadden de mannen? Maar ze moest haar zin niet eens afmaken, hij wist al wat de mannen gedaan hadden. Ze hadden zich opgedrongen aan een onschuldig meisje. Er was 1 ding dat hij niet deed en dat was zich opdringen, dat was het enigste waar hij zelf niet voor aan was. Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. “ Nee” zei hij dan. “ Ik wil niet meer horen.
Hij gooide haar de sleutel toe. “ Ga dan” zei hij tegen haar. “ Ga dan en waag het niet nog meteen onder mijn ogen te komen” zei hij tegen haar. “ Dan sta ik niet in voor de gevolgen” wist hij haar te zeggen. Hij keek haar aan. Het was gewoon gemeen, maar op ene bepaalde manier behoede hij haar voor hemzelf. Hij zuchtte en keek haar aan, dat ze maar snel zou gaan. Hij vond het erg voor haar, hij hoopte dat de mannen zich niet zomaar aan haar vergrepen hadden. Nee wacht… zelfs als het niet zomaar was, was het gemeen.