Maybe I Can Coock Something Normal? [Lori]

Hij liep zuchtend door de gangen en had eerst niet goed geweten wat hij moest doen, hij had ook naar buiten kunnen gaan maar had besefd dat hij daar niet zoveel zin in had en uitijndelijk had hij zich met een plastick zakje naar de keuken begeven. Hij grijnsde toen hij binnenkwam en was blij dat er niemand te zien was, het was dan ook al laat, een uur of 11 dus er zou niet meteen iemand zijn goed zo. Hij zette het zakje naast he vuur en grijnsde, nu liep er toch niet meteen nog iemand rond dus kon hij doen wat hij wou eigenlijk.
Hij laadde de spullen uit, het waren dure spullen: kruiden, een gefileerde zalm die er lekker uitzag, nog wat soorten groenten, aardappelen. Hij kon koken, dit wisten niet veel van hem, riley misschien, maar hij hield het verborgen. Hij kookte ook graag, en kbesloot dat hij best eens voor zichzelf kon koken, ook al zou dit alles veel te veel zijn voor hem alleen, maar hij kon nog een deel naar Riley of dergelijke gaan brengen.
Hij zocht de spullen bij een en had de aardpappelen in een schil gelaten met zilverpapier en ze allemaal naast elkaar in de oven gezet, de pan begon te sudderen met de boter en hij begon de zalm perfect klaar te maken.
terwijl hij de kruiden nam rook hij hoe de geur van de lekkere zalm die de kamer vulde, hij kreeg al honger, hij had in de dag niet veel gegeten omdat het eten hier in de instelling zelf op niet veel trok natuurlijk.
Hij ging verder met het koken en was fluitend bezig, aangezien de keuken een apparte afdeling was zou er niemand op komen heir te komen kijken en zou er niemand hier hem vinden. Dus dat was goed zo.

"Ik heb niets gedaan," snibde ze fel tegen de man die haar ruw bij haar arm had genomen. Deze negeerde haar echter, al werd de greep rond haar smalle bovenarm enkel nog maar strakker, waardoor ze een 'laat me los!' jammerde. Het was onontkoombaar geweest dat ze was betrapt toen ze alleen door de gangen had geslenterd, na haar ontmoeting met Cameron. Hoewel ze niets van plan was geweest, en enkel timide naar haar kamer had willen lopen, leek dit voor de begeleiders niets uit te maken: ze had de regels overtreden, dus moest ze boeten. Ze had het met haar vlotte babbel zodanig weten te verlichten dat ze niet in een isoleercel hoefde; ze werd letterlijk gek van die ruimte. Het was zo.. beklemmend.
"Au!" riep ze uit. Voor zover het mogelijk was was zijn greep nog meer verstrakt, en ze moest toegeven dat het niet bepaald fijn genoemd kon worden. Ze had het gevoel dat haar arm elk moment zou kunnen breken, en dat was nogal misselijkmakend te noemen.
"Nog één woord en je kan je de komende tijd in een cel vervelen," klonk de grommende stem van de man, die blij leek te zijn dat de keuken bij elke pas die hij haar voortsleepte dichterbij kwam. Het voelde als een verlossing toen zijn greep verslapte, toen hij haar niet bepaald zachthandig de keuken in duwde. Allereerst schoten haar diepbruine ogen naar haar bovenarm, en haar gezicht betrok toen ze de afdruk van zijn hand duidelijk kon onderscheiden.
"Verdomme," vloekte ze gedempt. Pas op dat moment leek ze zich ervan bewust te zijn dat ze niet de enige was in deze ruimte, dat er iemand anders aanwezig was. Het duurde even, maar uiteindelijk liet ze haar blik omhoog glijden, en lang voordat haar blik de man had gevonden duurde het niet.
Cameron.

Hij had rustig gekookt en het eten was klaar. Hij had alles op een plateau gelegd, en had de tafel gedekt, zo nu kon hij eens normaal eten, hij had geen zin gehad geld uit te gaan geven aan een restaurant of aan een bezorger, hij liet het maar gewoon z. hij was van plan geweest aan de tafel te gaan zitten toen hij meende gestommel op de gang te horen, voetstappen, 2 paar , als hij zich niet vergistte, en ze waren dus op weg naar de keuken. Ontsnapte kindertjes? Of misschien bewakers, hij zou ze wel ompraten en ze wegrkijgen, hij wou gewoon eens rustig eten, als dat blijkbaar ok niet meer mocht.
hij liet zijn bestek liggen en keek toen naar de deur, die nar zijn weten ieder moment kon pengaan en zag toen een bekend iemand de keuken in geduwd worden, hij had het kunnen weten, natuurlijk moest zijn avond nog verpest worden, Lori, al zou hij het niet verpest noemen, tenzij ze nog steeds over haar broer blijft zaniken, dan gaat hij er natuurlijk vandoor gaan. Hij keek ahar aan, ze leek hem nog niet opgemerkt te hebben, hij zat dan ook doodstil.
Hij zag de begeleider vertrekken, de deur op slot doen, dus dat was hun nieuwste straf? De mensen in de keuken opsluiten? Goed dat hij een loper had, want hij zou hier graag weer weggeraken, met of zonder Lori.
Hij keek haar observerend aan, de bewaker had haar hard aangepakt dat was wel te merken aan de kneuzeingen die ze nu had, de hand stond er wel duidelijk in, zover was hij zelfs niet gegaan. waarom? Dat was het wat hij zich afvroeg. Wat zou ze fout gedaan hebben?
Hij keek lichtjes geamuseerd toen ze haar blik toch omhoog deed en hem zag, hij kon niet anders dan haar toelachen. “ Miss Gauge” zei hij dan ter wijze van begroeting. “ Wat brengt u hier op deze avond?” vroeg hij gepseeld beleefd aan haar. Hij kon er niet aan doen, maar hij bleef zichzelf natuurlijk. Al vond hij het erg voor haar dat ze gestraft was. Hij vond het erg? Ok nu dacht hij toch wel fout.
Hij draaide zich terug om en nam een stukje van de heerlijke zalmfilet die voor hem lag, klaar om verorberd te worden…

Kort dacht ze erover na om de deur uit te benen, de bewaker te smeken om haar toch naar een isoleercel te brengen. In een isoleercel zou ze ongetwijfeld en onverbiddelijk alleen zijn, zou ze dus ook Cameron niet onder ogen hoeven te komen. Ze hield niet van confrontaties op een tijdstip als deze; het liefst lag ze gewoon in haar bed, zichzelf gunstig stemmend met het feit dat er opnieuw een dag voorbij was, een dag dichter bij haar bevrijding. Echter verbrak het geluid van een deur die op slot werd gedraaid haar gedachtegang, en hoewel het plots heel verleidelijk om de man terug te roepen, hield ze zichzelf in: een beetje waardigheid had ze nog wel. Deze plek wist haar niet compleet kapot te krijgen.
"Cameron," antwoordde ze gedecideerd, waarbij ze geen enkele moeite nam om hem een blik waardig te gunnen, of de keuken verder in te lopen. "Hetzelfde kan ik aan jou vragen," antwoordde ze dan uiteindelijk toch koeltjes op zijn vraag, haar arm met enige voorzichtigheid onderzocht. Hij had haar echt pijn gedaan, de hufter. Daar zou hij nog voor boeien, ongeacht het aantal celuren dat ze daarvoor in de plek zou ontvangen.
"Ik ben gewoon een blokje om," verklaarde ze uiteindelijk, want wat wilde hij horen? Dat ze hier was doordat ze was weggelopen nadat hij haar in hoogsteigen persoon zo op stang had weten te jagen?
Het was vreemd om weer met hem in eenzelfde ruimte te staan, gezien de afloop van hun vorige gesprek. Veel tijd had ze er niet meer aan besteed, ze had zichzelf gedwongen er niet meer over na te denken, al was dit vanzelfsprekend makkelijker gezegd dan gedaan. Pas nu drong de geur van de zalmfilet haar neusgaten binnen, het streelde haar geurzintuig.
"Eetsmakelijk," wenste ze hem op eenzelfde, gemaakte beleefdheid toe als hoe hij haar zojuist had aangesproken.

Hij keke haar aan, zou ze weer weggaan, weg willen. Hij wist dat de bewaker er al niet meer was, hij werd verondersteld om haar in het oog te houden, maar ze kozen vaak een makkelijkere oplossing. Hij grijnsde eventjes, maar liet het niet echt merken, hij had de neiging niet haar meten op stang te jagen, dus besloot hij dat hij dat ook helemaal niet moest doen.
Hij keek geamuseerd op bij haar toon en glimlachte enkel, ze keek hem zelfs niet aan en bleef gewoon staan. En hoorde haar antwoord. “ Ik kom om te eten” was zijn even koele antwoord, eten was belangerijk vond hij, hij had niet voor niets leren koken voor hij naar hier kwam, hij had hier al eerder gezete, hij wist wel hoe erge het eten hier was, niets was eigenlijk echt eetbaar. Maar of d emensen het nu wouden of niet, hij at enkel wat hij wou, en ze lieten hem dan ook doen.
Hij keek haar aan, niet geod wetend wat hij nu van houding meost aannemen. Zou ze kwaad zijn, zeker weten, zou ze hem willen spreken? Zeker weten niet. Hij schudde grininkend ezijn hoofd. En sneed toen de zalm die hij op zijn bord genomen had aan en nam een stukje. Het was hem gelukt, de zalm was juist klaargemaakt en de kruiden waren heerlijk. De aardappelen in de oven hadden gelukt, oefening baart dus toch kunst, zoals ze wel vaker zeiden.
Hij hoorde haar geforceerde beleefde toon, en wist dat het dezelfde toon was al hem. Hij keek haar even aan, eventjes maar niet lang en hij stond op. Zonder iets te zeggen en liep naar een kast.
Geheel onverwach naml hij er een extra bord uit en wat bestek en zette het ook aan de tafel; “ eet een hapje mee” zei hij dan; maar er klonk niets dreigend of onvroospelbaar en onheilspellend in zijn stem. Hij besefte dat ze er best wel even door kon zitten, hij had heir zelf ook steun gekregen , wanner hij hier nog niet lang zat, en misschien kon ze het wel even gebruiken. Als moest ze tegen niemand gaan zeggen dat hij daadwerkelijk aardig had gedaan, hij , da Cameron, dat hij een zachte kant had. “ Tenzij je geen vis lust” zie hij dan. Ook al zag hij wel dat ze mager was, en honger had iedereen hier wel.

Zijn antwoord verbaasde haar niets, mede doordat ze dat zelf ook wel had kunnen zien. Ergens voelde ze een steek van jaloezie naar hem toe, hoe doodsimpel hij haar zojuist had gemeld dat hij gewoon wat kwam eten. Hoe was het mogelijk dat hij zo vrij gelaten werd, terwijl zij amper adem mocht halen op Sint Mariah? Verschil moet er zijn, bedacht ze bitter. Ze had het hier totaal gehad, zat er doorheen. De bewakers leken op de een of andere manier elke beweging die ze maakte te registreren, af te keuren en vervolgens af te straffen. Wanneer ze in protest ging, zoals ze zojuist had weten te presteren, werd het enkel nog maar erger, dat bewees haar ontsierde arm nu wel. Het voelde alsof ze gebrandmerkt was.
Wantrouwend volgde ze zijn bewegingen, op het moment dat hij opstond. Ze weigerde echter om te spreken, wist niet eens wat ze zou moeten zeggen. Het was vreemd om te bedenken hoe zorgeloos ze pas nog in de kantine hadden gezeten, hij haar alcohol had aangeboden en hoe heel het gesprek vervolgens in één klap omgeslagen was, evenals de sfeer. Hoe kon ze nog naar hem kijken, zonder beelden te zien die ze eigenlijk niet wilde zien? Kort bestudeerde ze hem, en ze kwam tot de conclusie dat hij er goed uitzag, voornamelijk als je jezelf bedacht hoe lang hij hier al wel niet moest zijn, in deze persoonlijke hel. Het was geen type waarbij ze liever een blokje om zou lopen als ze hem in een steegje zou tegen komen, enkel afgaande op het uiterlijk, mits hij enigszins vriendelijk keek en hij geen dreigende houding aannam. Schijn bedriegt, dacht ze wederom bitter.
Bij zijn vriendelijke toon observeerde ze hem behoedzaam, trachtte ze een addertje onder het gras te vinden. Wat wilde hij nu eigenlijk? Wilde hij dat ze toehapte, om vervolgens weer terug bij af te kunnen beginnen, haar wederom de grond in te kunnen trappen?
"Nee, dank je," beet ze hem in eerste instantie toe. Hoewel ze zichzelf nog redelijk goed in de hand had, kostte het haar moeite om de knop om te schakelen, om hem weer gewoon als Cameron te zien, in plaats van de moordenaar van. Voor het eerst richtte ze haar blik in de zijne, keek vervolgens naar het eten. Het rook onweerstaanbaar, en ze had het gevoel dat ze hier uitgehongerd werd; iets wat in feite ook wel zo was, haar sterk vermagerde lichaam loog er niet om. Ze beet op haar lip, in tweestrijd: moest ze haar vijandige facade ophouden, of moest ze aan haar hongergevoel toegeven? Kon ze niet maar beter gebruik maken van de gelegenheid, nu Cameron in een goede bui leek te zijn?
"Wat is het?" vervolgde ze dus uiteindelijk, aarzelend, waarbij de kille toon uit haar stem was verdwenen.

Hij had kunne weten dat ze hem niet zou vertrouwen, dat was wel duidelijk, natuurlijk bleef hij de moordenaar van haar broer, en daar was niets aan te veranderen, maar dat moest ze zelf weten, hij zou ook niet bepaald gezind zijn op een moordenaar van een dierbare, ook al had hij geen broers of zussen en was hij verstoten door zijn ouders, Dierbaren die erbij kwamen waren de enigste die hij had, de maffia was zijn familie.
Hij haalde zijn schouders op en glimlachte naar haar. Ze leek na te denken over zijn aanbod, wat dom was, misschien gold zijn aanbod binnen een âr minuten wel niet meer, zo voorspelbaar was hij nu wel, dat had ze nu toch wel door zeker? Hij keek haar aan en keek naar haar arm, het was zeer duidelijk te zien waar de bewaker had uitgepakt, maar dat gebeurde vaker bij nieuwelingen, hij had het genoeg meegemaakt om erover mee te kunnen spreken. Pas toen hij een reputatie opbouwde en liet zien dat hij zijn reputatie waardig was lieten de bewakers hem met rust, zeker de laatste maanden die hij nu nog moest slijten binnen de muren – waar hij eigenlijk niet heel vaak te vinden was- lieten ze hem doen, alsof het geen reden had hem nog meer te treiteren ofzo.
Hij hoorde haar antwoord en wist dat ze dat ging zeggen, als hij eerlijk moest zijn, het was te verwachten. “ Goed “ zei hij dan en ging terug zitten en nam zijn eigen bestek wel al terug en begon de zalm te snijden. Hij was blij dat hij kon koken en dat het eten er toch goed uitzag en rook. Maar als ze niet wou, ook goed voor hem,dan had hij misschien meer niet? Al zou hij niet alles opkrijgen, dat bracht hij dan wel naar iemand die het wou als zij het niet wou.
Hij wou net gaan snijden en een stukje zalm in zijn mond steken toen hij haar hoorde, haar antwoord dat ze eerder maakte leek ze toch te willen wegwerken, want het was duidelijk dat ze het wou. Hij legde het bestek neer en zag dat ze nog steeds bleef staan en stond terug recht. Hij nam haar vork , stak een stuk zalm en wat sla erop en liep naar haar. “Open je mond” zei hij dan, misschien had hij het iets minder bot moeten zeggen, maar het was zeker nit slecht bedoeld, zo keek hij helemaal niet. Pas toen ze het gedaan had en hij har kon laten proeven ging hij terug naar de tafel en schoof haar stoel naar achteren en ging zitten; “ Zalmfilet, gekruid” zei hij dan en nam zelf een hap. “ en aardappelen in de oven, nog met schil” ging hij verder, maar keek niet meteen op naar haar. Hij wist niet of ze het lekker vond, maar hij vond het lekker en dat was genoeg voor hem.

Het feit dat hij er zo kalm onder leek te blijven, zichzelf zo ontspannen gedroeg, zorgde er juist voor dat zij haar stekels opzette. Ze raakte ervan in de war, want wat wilde hij nu eigenlijk van haar? Tot in hoeverre waren zijn woorden daadwerkelijk de waarheid, meende hij zonder enige twijfel wat hij haar vertelde en tot in hoeverre was dit enkel een spel voor hem? Het ontging haar niet dat zijn blik voor een moment op haar arm gericht was, al weigerde ze hem te tonen hoeveel pijn het daadwerkelijk deed. Ze had al genoeg zwakte getoond in het bijzijn van Cameron, recht op meer had hij niet.
Bij zijn glasheldere -om niet bot te zeggen- bevel, klemde ze haar kaken koppig opeen. Hoewel ze in de ogen van sommigen een engel was, was ze in die van anderen een tegendraads, verwend nest. Ze was zelf de laatste die zou zeggen dat dit laatste een groot misverstand was. Ze ontkende niets. Uiteindelijk, echter, opende ze haar mond behoedzaam toen bleek dat Cameron zo mogelijk nog standvastiger dan zij was. Daarbij was het moeilijk om de geur, die haar reukzintuig prikkelde, te negeren na weken lang enkel droog brood te hebben gegeten.
De smaak ervan liet haar kort haar ogen sluiten: hoe lang was het al wel niet geleden dat ze iets menselijks ophad? Kort staarde ze naar de rug van Cameron, die alweer terug naar de tafel liep. Ze beet in tweestrijd verzonken op haar lip, want was zij niet ook een koelbloedige moordenaar die zonder pardon iemand uit het leven van zijn dierbaren had gerukt? Waarom zou ze hem, ookal was hij de moordenaar van haar broer, wie ze zich amper meer kon herinneren, voor eeuwig haten? Vele mensen zouden hier vast een duizendtal goede redenen voor hebben, maar zij niet: zij was geen haar beter dan hij. Ze kon haar gevoel net zo goed uitschakelen.
What doesn't kill you makes you stronger.
"Waar blijft de wijn?" vroeg ze dus, met een engelachtige glimlach op haar gezicht.
Ze had hem haar loyaliteit beloofd. Dan was dit een uitgelezen kans om wederom te bewijzen dat ze zich aan haar woord hield. Dat ze niet de eerste de beste was.

Hij wist goed genoeg dat ze dit alles niet zou vertrouwen, waarom zou ze ook? Ze had er toch ook helemaal geen reden voor, niet dat hij zich die herinnerde. Hij was tenslotte de moordenaar van een dierbare, en hoe pijnlijk het ook was, hij had er geen spijt van, hij had nooit spijt van wat hij doet of deed. Het was gewoon geen manier die hij had aangenomen van doen, hij was zichzelf en hij ging toch echt niet veranderen, zeker niet voor iemand die hij niet kende.
Hij had geweten dat ze het niet zou willen haar mond opendoen, maar hij had volgehouden, hij zou niet afgeven, zo zat hij helemaal niet ineen, hij keek haar aan, strak, zonder een enkele glimlah op zijn gezicht te vinden maar het was des te beter toen ze haar mond opende, waarom zou ze zijn kookkunsten niet aprecieren? De meesten die er van mee hadden mogen genieten hadden het wel goed gevonden, dus misschien vond ze het wel goed, en anders, ja dan ging ze maar wat zitten verkneukelen ofzo, dat kon hem eigenlijk niet veel schelen op het moment, hij had gewoon honger, en niemand moest hem daarbij storen.
Hij keek haar niet meer aan, hij was el van mening dat ze zelf kon beslissen wat ze wou, daar had ze zijn hulp toch helemaal niet voor nodig? Ook al wist hij wel waarom ze twijfelde, en hi had haar niet nog eens onder ogen willen komen als hij eerlijk moest zijn ze deed niet goed aan het positieve gevoel dat hij had soms, ze makte het negatiever, gewoon als ze al negatief tegen hem deed, en vanavond had hij echt geen zin om mensen de grond in te boren, hij had ook zo zijn vriendelijke avonden, het was dom dat ze dat meemaakte, ze zou nog iets anders kunnen denken van hem.
Hij keek op toen ze dus blijkbar van plan was zich bij hem te voegen en hij glimlachte. Hij kon het wel hebben dat ze zo deed, moest hij echter oppassen dat ze niets onverwacht deed? Hij wist het niet zeker, hij zou maar oppassen. Hij hoorde haar vraag en grijnsde.
“ Witte lust je toch? Vroeg hij dan aan haar. Hij had de wijn voor na zijn eten willen houden maar ja… . “ Ik neem wel glazen” zei hij grijnzend en nam de fles uit zijn zak en zette die op tafel terwijl hij rechstond voor de glazen.

Het tikken van haar stilleto's op de kale, koude grond verbrak de stilte. Ze liep langzaam, maar toch was de aarzeling uit haar doen en laten verdwenen. Hij leek werkelijk in een goede bui te zijn, dus waarom zou ze dit ongetwijfeld zeldzame moment onbenut laten? Haar hele lichaam schreeuwde naar het heerlijk geurende eten, iets wat ze simpel weg niet onbeantwoord kon laten. Ontspannen liet ze zich neerzakken op de stoel tegenover hem, waarna ze met haar ranke vingers in een traag gebaar over het bestek streelde, haar onverdeelde aandacht op haar eigen beweging gericht.
"Ik voel me warempel weer mens," murmelde ze zacht, meer tegen zichzelf dan tegen Cameron, wiers aanwezigheid ze voor even totaal vergeten wat.
Zijn vraag -al was het eigenlijk eerder een constatering te noemen- deden haar echter opschrikken uit haar gedachten, en haar hazelnootbruine ogen schoten richting de zijne. "Je hebt het onthouden," reageerde ze enerzijds verbijsterd, anderzijds verheugd. Zou hij het werkelijk hier hebben? Haar blik schoot naar de fles die hij op tafel had getoverd en onwillekeurig bleef deze hier voor enkele seconden onbeweeglijk op hangen. Verse zalm in plaats van droog brood, sprankelende wijn in plaats van brak water. Ondanks alles, de vreselijke wetenschap wat hen dichter bij elkaar had gezet dan wie dan ook ooit had gedacht, voelde ze iets van genegenheid voor de man die zojuist was opgestaan. Hoewel diverse verhalen over hem de ronde gingen, was hij immers de enige die een fatsoenlijk gesprek met haar aanknoopte, de enige die haar tot nog toe als een normaal mens behandelde; zij het op zijn eigen manier.
"Dus dit is het?" vroeg ze uiteindelijk, enigszins ontdaan. "Ik moet het doen met brood dat nog net niet beschimmeld is, en jij hebt hier elke avond een vijf- zes- zeven- gangenmenu? Screw you," merkte ze met een speels lachje dat haar gelaat op een spontane, warme wijze wist te sieren.
De observerende blik in zijn ogen was haar niet ontgaan, en dit zorgde voor mild spottend gevoel. Geloofde hij werkelijk dat ze zo doortrapt was? Wellicht, maar enkel wanneer ze daar behoefte aan had.

Hij keek haar aan en zag dat ze ging zitten, ze bleek er al goed in in te gaan en zag haar vingers over het bestek gaan, ze was vast wel blij dat ze eten kreeg niet? Hij zou zeker wel blij zijn, maar hij ging zich niet anders voelen. Hij keek haar licht vragend aan toen ze iets murmelde, hij hoorde het zachtjes, ze voelde zich een mens? Hij wist niet zeker natuurlijk of ze dat echt gezegd had, maar wat zou ze eerder dan geweest zijn?
Hij keek haar aan en knikte. “ Ongeveer” zei hij dan, hij had zeker van het moment wel wat onthouden, hij grinnikte lichtjes. “ Ik kan veel othouden” zei hij grijnzend tegen haar en grinnikte. En zag haar ogen wel, ze had dus warempel wel zin in de wijn, hij grijnsde zachtjes en knikte. Hij had het echt wel hier. Hij zette de glzen neer en hoorde haar toen en grijnsde. Zijn hoofd schudde lichtjes van het lachen.
“ Nee “ zei hij dan en klonk warempel echt vriendelijk, alsof hij tegen echt familie zou bezig zijn ofzo. “ Soms maar” zei hij grijnsden. “ En ik ga soms buiten eten” zei hij dan en keek de keuken rond. “ er is hier toch nooit iets degelijks” zei hij er achteraan en schonk de 2 glazen volledig vol met wijn, heel de glazen, hij hield er geen rekening met dat het eigenlijk niet vol moest maar een half glas moest zijn. Hij grinnikte nog eens naar haar.
Hij haalde dan een wenkbrauw op en grinnikte even .” Swrew me?” vroeg hij dan grinnikend aan haar. , hij zag wel dat ze spontaner was en dat was beter.
Hij keek haar glimlachend aan en grinnikte. “ Nou smakelijk” zei hij grinnikend en grijnsde lichtjes, hij had het wel het idee dat ze te vertrouwen was. Hij keek haar glimlachend aan en dronk van de wijn en at verder. Hij vond koken wel leuk.