Come on! you got to be kidding me?!?! [Lori]

Cameron McDeal

Hij liep rusteloos over en weer, heen en weer en nog een keer. Ze hadden hem hier gezet en er lagen een stapels papieren. Blijkbaar hadden ze er genoeg van gehad en hadden ze hem voor deze ene keer straf gegeven, ze hadden zelfs gedreigd met de isoleercel als hij deze taken niet volbracht. En dat was dan nog het naarste, hij vloog bijna nooit in de cel, maar als hij het deed, dan was het een saaie week, hij overleefde het wel, maar het was hatelijk. Hij had zich ertoe weten aan te zetten om de taken te maken, ook al snapte hij er niet veel van, hij had het toch allemaal niet nodig, dan was hij mar lekker dom, wat kon het hem eigenlijk schelen, niets toch? Hij zuchtte en zette zich met een pen aan het bureau. Elk vak had hem een taak opgegeven, elke leerkracht, ze moesten zich maar vasthouden als hij hier uit was, het zou niet simpel worden, hij zou ze wel vinden en ze zullen er niet goed van zijn.
Maar voorlopig zat hij dus vast aan deze taken. Hij was al blij dat hij zijn talen, -Frans, Engels, Duits en Nederlands - al tot een goed einde had gebracht. Maar dat waren de talen, de enigste vakken waar hij dan ook een beetje goed in was. Hij moest nu aan geschiedenis beginnen, en eerlijk? hij was een echte flater op vlak van geschiedenis. Moet hij dan weten of de Russen zich bemoeiden met een oorlog tegen Duitsland? Moest hij dan weten dat België eigenlijk eerst niet echt een land was, mar later pas. Moest hij over de taalgrens weten, moest hij... hij zuchtte voor zover hij geschiedenis bezag was het wat er in het verleden gebeurde. Ten eerste boeide het verleden hem al niet. En ten tweede boeide eigenlijk enkel zijn eigen verleden en heden, dus eigenlijk zal hij er wel beter in zijn, want hij is zich wel bewust van wat er in zijn eigen verleden gebeurde.
Zonder ook maar een letter op het blad in te vullen keek hij even door het raam, hij zou nu niet weggaan, hij wou echt niet in de isoleerscel, maar een leuk extraatje was dat hij van de 10 taken die hier voor hem lagen. 6 jusit moet hebben. En met juist bedoelden ze 8en op deze taken halen. En dat werd een opgave, de 3 talen waren al goed. Maar de rest zou nog een hele worsteling worden.

De dagen op Sint-Mariah kropen voorbij, waren stuk voor stuk eentonig en begonnen haar onderhand de keel uit te hangen. De eenzaamheid waar je mee geconfronteerd werd zorgde er haast voor dat alles zou doen om er maar uit te kunnen ontsnappen. Of niet. Lori was geen type dat zich snel over zou geven aan wildvreemde mensen -uitzonderingen daargelaten- en ze was dan ook aardig handig geworden in het verhullen van emoties, van de gedachten die in haar hoofd spookten.
De afgelopen tijd was ze voor haar gevoel dan ook compleet geïsoleerd van de rest, al moest dit enkel de schijn zijn. Veel contact met andere mensen dan het personeel had ze niet gehad, zij het zo dat ze dan ook niet degene was die graag gesprekken aanknoopte met mensen die haar toch niet wisten te interesseren.
De klaslokalen, ja, daar had ze aardig wat tijd door moeten brengen. Eerst lang, maar in het vervolg steeds korter: blijkbaar had de man die haar wiskunde moest bijspijkeren meer dan genoeg van haar ongemotiveerde, brutale gedrag. Hoe ze ongegeneerd naar buiten kon blijven staren als hij woedend tegen over haar stond te schreeuwen, hoe ze de andere keer in het heetst van de strijd juist furieus kon uitvliegen. De vorige paar dagen was ze dan ook met rust gelaten nadat ze een aantal uur had moeten doorbrengen in een isoleercel. Helaas werd haar rust deze ochtend wederom verstoord. Haar aankomst werd zoals altijd aangekondigd door het ritmische getik van haar stiletto's, gevolgd door zwaardere, doffe voetstappen.
Op het moment dat ze een willekeurig lokaal inbeende werd haar toegebromd dat ze hier de komende uurtjes mocht verslijten, mocht nadenken. Na met hoon gesalueerd te hebben draaide ze zich elegant als altijd om -evenals de man die haar hier in goed vertrouwen achterliet-, om vervolgens te constateren dat ze niet alleen was. Ze rustte tegen de deurpost, terwijl ze tussen haar tanden floot toen ze de stapel papieren zag. Al snel krulden haar mondhoeken echter omhoog. Geen eenzaamheid meer.
"Lang niet gezien."

Hij zuchtte en had zich uitijndelijk aan het werk gezet, ook al ging het minder vlot dan hij eigenlijk in eerste instantie had gehoopt. De jaartallen leken voor zijn ogen te vliegen en elke leek willekeurig wel redelijk juist te klinken dus kreeg je zoiets als de WO II was ergens in 1300 en de ridders leefden in 300 v.c. hij kon het echt niet en hij was ook helemaal niet van plan om het allemaal te gaan blijven leren, het boeide hem echt niet, het kon hem niet interesseren en dat zouden ze snel genoeg doorhebben, al moest hij zorgen dat hij er nog genoeg juist kon maken voor de 8en want hij had echt geen zin in een enkeltje richting isoleercel, want eens ze hem daar kregen lieten ze hem daar wel wat langer zitten.
Hij keek eerst lichtelijk geïrriteerd op toen hij mensen door de hal hoorde lopen, op dit uur hoorde iedereen op de binneplaatsen te zijn en waren de klaslokalen verlaten, maar nee, het had niet mogen zijn, hij wou zich dan eens concetreren en dat viel al niet mee bij hem. Hij zuchtte en boog zich weer op de papieren, het waren er veel. Het leken er meer dan 10, want de meesten waren bundeltjes van 2 papieren of meer zelfs, en hij had er nog maar 3 af en had nog maar een halve dag, en hij was al een halve dag bezig geweest. Hij zuchtte nog eens lichtjes geÎrriteerd. Hij had het zelfs niet doorgehad dat er iemand naar binnen was gekomen tot hij een wel al bekende stem hoorde en hij zich omdraaide. Hi had wel gemerkt dat er iemand naar een klaslokaal werd gestuurd, maar dat het net hetzelfde als hem moest zijn? Even had hij gevloekt, want hij wou niet gestoord worden maar toen hij doorhad wie het zou zijn, vond hij het al minder erg, hij zat liever samen met mensen die hij kon hebben dan mensen die hij niet kon uitstaan.
Hij keek recht in de ogen van Lori en zag haar glimlachend. Hij grijnsde even lichtjes en had haar gefluit wel gehoord. “ Miss Gauge “zei hij bij wijze van groeten, hij zou haar altijd zo blijven noemen, hij was niet van plan daar een verandering in te gaan brengen. Hij keek haar aan en grinnikte. “ Het is inderdaad even geleden” zei hij en legde de pen neer. Hij had nu zeker geen zin meer in zijn taken. “ Wat moet je hier komen doen?” vroeg hij dan aan haar. Een simpele Alles goed? was niet echt iets wat hij meteen vroeg aan iemand, hij zag toch wel dat het goed ging?

"Cam."
Een van haar mondhoeken krulde lichtjes omhoog, wat brutaal. Ze had van nature iets rebels over zich, dat was iets wat niemand zou kunnen herkennen. De manier waarop hij haar hardnekkig bij haar achternaam bleef noemen, iets wat met het door hem gebruikte voorvoegsel in haar oren een tamelijk spottende uitwerking had, wakkerde dit vuur enkel en alleen nog maar aan. Ergens voelde ze een golf van opluchting door haar lichaam gaan, ze had iemand om tegen te praten, had de mogelijkheid om gesprekken te voeren die haar wisten te interesseren. Exact hetgeen ze nodig had na de dagenlange isolatie die ze achter de rug had, al zag Cameron er niet direct uit alsof hij veel tijd voor iemand anders had op het moment.
Bij zijn vraag duwde ze haar lichaam pas van de deurpost aan, aanstalten makend om het lokaal verder te betreden. "Nadenken," beantwoordde ze zijn vragende woorden gewillig. "Over mijn gedrag," voegde ze er wat bitterder aan toe, waarbij ze haar ogen spottend in haar kassen liet draaien. Toen ze zich op een stoel tegenover hem liet zakken, richtte ze haar blik echter nieuwsgierig op hem.
"Jij dan?" reageerde ze, knikkend naar de papieren. "Ik had niet verwacht jou ooit nog zo te zien zitten."
De gereserveerde houding die ze aanvankelijk tegenover hem had aangehouden, had ze laten varen. Ze waren onlosmaakelijk met elkaar verbonden, ja, er zou nooit meer verandering komen in het feit dat hij haar bloedverwant in koele bloeden had vermoord. Maar ze mocht hem, hoe vreemd dit ook mocht klinken. Ze was niet zoals alle andere jonge adolescenten, anders zat ze hier niet. Ze was vastbesloten om haar relatie met Cameron en zijn relatie met haar broer, strikt apart te houden.

Hij keek haar nog steeds grinnikend aan. Hij hoorde wel hoe ze hem bij zijn verkorte naam noemde, hij had ooit eens gezegd dat vrienden het mochten , en ze wist dat hij haar als een vriend bekeek dus hij zou er geen drama van maken. Hij zag hoe ze leek na te denken. En hij wist evengoed dat ze het niet meteen graag had zoals hij haar noemde, maar hij zou het doen, hij vond het ergens leuk om haar zo te noemen, alleen hij deed het met die intonatie, maar het was niet echt gemeen bedoeld al wist hij dat het spottend zou blijven klinken en hij was niet van plan om daar iets aan te gaan veranderen.
“Moet je serieus nadenken?” vroeg hij dan grinnikend en hoorde haar zeggen over wat. Hij schudde grijnzend zijn hoofd en keek haar toen met uitdagende ogen aan. “ Ja misschien is handig” zei hij, het klonk plagend en uitdagend tegelijk. “ Je gedrag is niet altijd naar behorens hoorde ik” zei hij grijnzend, hij hoorde veel over veel mensen, dat maakte het makkelijk om hier een hoge reputatie en status te behouden. Hij zag hoe ze zich voor hem neerplaatste en grijnsde. Hij schoof de papieren weg bij haar volgende vraag.
“Ze durfden het aan me naar de isoleercel te sturen” zei hij tegen haar; “ Al gaven ze me een oplossing” zei hij grijnzend. En zag haar naar de papieren kijken.” 10 vakken” zei hij dan. “10 uur” vulde hij aan. “Ik moet er voor 6 door zijn met een 8” zei hij dan en zuchtte dat laatste zou nog een hele opgave zijn.
Hij wist niet hoe ze het volhield zo nonchalant bij hem te zijn, nu ze wist wat hij gedaan had met haar broer, hoe hij het gedaan had met haar broer. Hij grijnsde even. “maar het vlot niet” zei hij en legde de pen weer neer die hij heel de tijd opraapte. “ Maar ja” zei hij dan. “ Ik pen zo wel iets naar, mijn talen ben ik er al door.” Zei hij dan en klonk even misschien ietsje trots. Hij verborg zijn blad wat, ze moest niet zien wat voor een domme datums hij opgeschreven had.

"Je klinkt bijna als een van hen," beet ze hem toe met afkeer jegens het personeel toe, een vaag handgebaar naar de deur makend, op het personeel doelend. Zijzelf vond het alles behalve een goed idee om hier een aantal uur te moeten verslijten om na te denken. Over haar naar schijn ongehoorde gedrag, nog wel. Lang wist ze haar gezicht echter niet in de plooi te houden en al snel gleed de ontspanning al weer over haar gelaat. Een minuscule glimlach wist zelfs op haar gezicht door te breken. "Je hóórt dingen," herhaalde ze, kort grinnikend.
"Ik was bijna vergeten dat je haast alles van bijna iedereen weet," voegde ze er aan toe, waarbij een uitdagende fonkeling haar ogen sierde. Ze hapte haast direct op de uitdagende toon die hij had aangeslagen, greep direct de kans om zich op eenzelfde manier te gedragen. Ze had uiterst bewust de nadruk gelegd op het woordje bijna; hij kende haar netzomin als zij hem kende. Het idee dat haar doen en laten echter niet onopgemerkt bleef, zat haar niet direct lekker: ze hechtte zo haar waarde aan privacy.
Bij zijn antwoord op haar vraag staarde ze kort naar de immens grote stapel papieren, en ze had zo'n vermoeden dat zijn humeur hier niet opperbest door was.
"Wat heb je gedaan dan?" vroeg ze oprecht geïnteresseerd, enigszins sceptisch. De tijd dat ze hier had gezeten had ze zo'n vermoeden gehad dat Cameron als een soort heilige werd beschouwd- zelfs door het personeel; hij leek te mogen gaan en staan waar hij wilde.
Juist het papier dat hij wat verborgen trachtte te houden, wekte haar aandacht. Ze was scherp, zelfs na al die tijd. "Wat is dat?" viste ze, waarbij uitdagend naar hem blikte. Voor kort aarzelde ze, maar uiteindelijk opende ze toch haar mond weer, mede door het feit dat ze hier toch nog wel even zat, en ze hem op haar eigen vreemde manier mocht.
"Misschien kan ik je helpen," verklaarde ze schouderophalend, met nonchalanche. Voordat ze had besloten om haar leven compleet te ruïneren was ze immers verplicht geweest haar lessen op een dure kostschool te volgen.

Hij keek haar grijnzend aan. “ Dus je gaat me met de begeleiders vergelijken?” vroeg hij gespeeld verbaasd, haar beschuldigingen meespelend maar keek haar grijnzend an. “ het is niet dat ik hetzelfde gedrag bekritiseer” zei hij grijnzend. “ Misschien vind in het vriendelijke wel ongehoord.” Zie hij plagerig. Maar ging er niet verder op in, dat was ook niet zijn bedoeling, en als hij verder niet wil gaan, deed hij dat ook niet, ook al zou ze er naar vragen, hij antwoorde enkel waar hij op wou antwoorden. Hij keek haar aan toen ze hem herhaalde en zag haar grinniken. Hij hoorde de intonatie op haar bijna ook wel.
“Je moest eens weten hoeveel ik weet, Miss Gauge”zei hij grijnzend maar hij moest net zo goed beseffen dat hi niet zo heel veel over haar wist, al wist hij al meer over haar dan dat zij over hem zou weten, en ze zou ook niet meer over hem komen te weten dan hij over haar. Hij moest en zou blijven voorlopen met zijn kennis dat was hoe hij was en hij zou het doen. Een grijns speelde zich weer simpel rond zijn lippen, hij vond het geweldig hoe ze op zijn toon inhaakte en meedeed, het was iets wat hij miste bij veel mensen waar hij tegen praat, de meesten hebben toch een soort angst van hem, maar zij?... nee niet echt, al wist hij dat ze respect voor hem had, dat was te merken aan haar houding, en hoe ze toch oplette niets fout te doen, wnat eerlijk. Hij zou haar zo de grond in boren.
Hij keek haar aan en hoorde haar oprechte interesse en haalde zijn schouders op; “ Niets erg” zei hij dan. Maar het was wel erger, natuurlijk mocht je niet zomaar iemand aanvallen. Hij keek haar aan en vroeg zich af hoe ze zou reageren. “ Laat ik het mooi verwoorden” zei hij dan. “ Ik heb me met geweld opgedrongen aan die nieuwe van gisteren” zei hij enkel. Al was het niet waar. Hij wou gewoon haar reactie weten. Hij had zich niet opgedrongen, als hij dat zocht dan ging hij wel naar zijn beste vriend, of zijn lievelingshoertje. Maar hij wou het weten. Hij had haar enkel bedreigd omdat ze hem bestal, dacht dat te kunnen en heeft haar aangevallen. Maar ze was weerloos dus hij was in de fout geweest. Hij liet wel niet aan Lori merken dat hij loog.
Dan zag hij haar naar zijn papieren kijken. “ ik kan geen geschiedenis, of wiskunde, of biologie, of…” legde hij haar simpel uit en keek haar lichtjes verbaasd aan. “ Wil jij mij helpen” vroeg hij dan aan haar met de intonatie op mij en jij leggend. Meende ze dat, ze wou hem echt helpen. “ Hulp zou welkom zijn” zei hij dan, al gaf hij het niet graag toe, hij was niet graag afhankelijk van iemand of was niet graag iemand iets een soort van verschuldigd.

"Ik ben niet vriendelijk," wees ze hem gedecideerd terecht. Het was waar, doorgaans dan. Tot nog toe had ze altijd voor haar eigen hachje gekozen en zocht ze zelden toevlucht bij een ander. Ze kon zo nu en dan ontzettend scherp uit de hoek komen en hoonde andermans woorden met alle liefde weg. In zijn bijzijn was het anders, als je dat haar al kwalijk kon nemen: ze had een stel hersenen en was verre van suïcidaal, dus lette ze keurig op haar tellen als ze met hem in gesprek was. Nog kon ze het gevoel van zijn vingers strak rond haar keel ophalen, en ze had geen behoefte aan een herhaling daarvan.
Ongegeneerd blikten haar intens bruine ogen terug in de zijne toen hij op haar nieuwsgierig gestelde vraag wilde antwoorden. Haar wenkbrauwen bewogen zich geamuseerd omhoog toen hij vermeldde dat hij het mooi wilde verwoorden.
"Doe je goed," was haar simpele reactie nadien, de milde spot die vrijwel altijd in haar stem lag was ook nu niet zoek. Ze wist haar daadwerkelijke reactie zonder te veel moeite te verhullen; het was een tweede natuur voor haar geworden. Daarbij had ze geen flauw idee over wie hij het had: de afgelopen dagen had ze dus wel daadwerkelijk onder een steen geleefd.
"Cameron McDeal die iets niet kan," sprak ze traag, zijn naam volledig uitsprekend. Een speelse, uitdagende lach wist haar gelaat te sieren. Enigszins triomfantelijk, wellicht, al wist ze dit tamelijk goed in toom te houden. Al snel liet ze deze houding echter al weer varen, knikte ze schouderophalend. De woorden waarop hij de nadruk legde ontgingen haar niet, al gaf ze antwoord alsof het de normaalste zaak van de wereld was:
"Natuurlijk. Waarom niet?" Intussen moest hij al wel gewend zijn dat mensen klakkeloos deden wat hij vroeg, zelfs al had hij het ditmaal niet gevraagd. Dit was haar eigen manier om haar loyaliteit te tonen, waarnaast ze natuurlijk toch niets beters te doen had.

Hij keek haar eventjes met samengeknepen ogen aan. “ Zie je” gebaarde hij lichtjes naar haar. “ Ik zei toch dat je niet vriendelijk was en dat net iets is wat ik niet wil?” vroeg hij, maar er was niet echt een verwijt in zijn stem te liggen.” Misschien wil ik wel helemaal niet dat je vriendelijk bent.” Hij keek haar even grijnzend aan. Hij had wel door dat ze respect voor hem had. Ze leek tegen hem in te willen gaan – wat hij niet meteen erg zou vinden, hij vond het leuker als mensen daadwerkelijk iets durfden dan dat ze zwegen – maar ze hield zich in, dat was wel een goed teken op een bepaald gebied. Hij keek haar aan, lichtjes onderzoekend.
Toen ze haar simpele reactie liet horen kon hij het niet laten te grijnzen. Had ze het aangenomen zonder te morren? Dat was sterk, en ze liet zelfs niet zien wat ze er daadwerkelijk van dacht. Misschien dacht ze wel dat hij nu een of andere gek was – wat ze misschien wel al langer dacht maar gewoon niet tegen hem zou zeggen – of misschien dacht ze nu even dat hij zo makkelijk net hetzelfde bij haar kon doen hij wist het niet. “ Het is mooi verwoord” zei hij dan toch wel lichtjes trots op zichzelf. “ Maar ik loog” zei hij dan toch eerlijk tegen haar. Ze is een van de enigste waar hij eerlijk tegen is. “ Ik heb haar enkel aangevallen en verwond omdat ze me wou bestelen” liet hij dan de waarheid gelden. “ Zwaar toegetakeld, maar er valt niet te proberen te stelen van me” zei hij dan en haalde nonchalant zijn schouders op.
Hij keek met licht opgetrokken wenkbrauwen op toen ze zijn naam volledig uitsprak en glimlachte even lichtjes geamuseerd toen ze melde dat hij iets niet kon. Hij had de lach op haar gelaat wel gezien maar vond het ergens spijtig dat ze het weer liet varen, weer geen uitdaging vandaag. “ Ik kan niet alles” was zijn simpele antwoord. Hij ging er niet verder op ingaan, het was al erg genoeg dat hij het niet kon, dan moesten mensen er niet dom over gaan doen, dan toonde hij wel duidelijk wat hij er van vond.
Hij knikte dan. “ Goed” zei hij dan dat ze wou helpen, de meesten helpen wel als hij het wou, of het nodig had, maar hij had nog niet veel mensen tegengekomen dat het daadwerkelijk aan hem voorstelden, die bleven dus toch nog een beetje uitzonderlijk. Hij schoof zijn blad dichter. “ Ik haat geschiedenis” zei hij dan toonloos en keek haar aan, zou ze het wel weten? Het zou handig meegenomen zijn, maar dan zou hij haar iets verschuldigd zijn in zijn ogen… Daar kwam hij nog wel op terug…. Als ze hem geholpen had.

"Maar op dit moment gaat het er niet over wat jij vindt," verklaarde ze. Nog altijd blikte ze ongegeneerd, ietwat brutaal terug. Desalniettemin was er een speelse, opgewekte fonkeling in haar ogen te vinden; een verschijnsel dat zich niet al te vaak meer voordeed binnen de muren van Sint-Mariah. Ze was zo afgesloten van de buitenwereld, dat ze het gevoel had dat ze gek werd. Een poging om een interessant, amuserend gesprek op touw te zetten liet ze dan ook niet zomaar liggen.
Toen er een grijns op zijn gezicht verscheen, keek ze hem neutraal aan. Haar lippen waren tot een strakke streep vertrokken, al hield ze haar hoofd wat nieuwsgierig schuin toen hij haar meldde dat hij niet naar waarheid had gesproken. Onwillekeurig dacht ze terug aan het moment waarop ze zijn bierflesje had opgeëist. Op het moment dat ze in de hitte van de strijd hem zijn aansteker had afgepakt. Ze was er klaarblijkelijk beter vanaf gekomen dan het meisje in kwestie, al had zij hem dan ook niet daadwerkelijk willen bestelen.
"Zelfs jij zou zoiets niet hebben gedaan," doelde ze op zijn eerdere leugen wat hij met het meisje had gedaan. Koeltjes blikte ze in zijn ogen, met een fonkeling erin die hem uitdaagde haar woorden in twijfel te trekken.
Toen hij hardop toegaf dat hij niet alles kon, kon ze niet voorkomen dat er een kleine glimlach rond haar lippen kwam. Niet spottend, dit keer, gewoon door zijn toegeeflijkheid, hoe klein dan ook.
Op het moment dat hij zijn blad dichter naar haar toeschoof, nam ze het gewillig aan, om er vervolgens een vluchtige blik over te werpen. Langzaam gleden haar intens bruine ogen weer naar de zijne, om hierna op een zo neutraal mogelijke toon te zeggen:
"Ik geloof dat ik je zojuist uit de isoleercel heb gered, Cam." Het was overduidelijk dat zijn interesses niet bij geschiedenis lagen.

Hij had haar aangekeken en had wel gezien hoe ze keek, toch leek het niet zo serieus te zijn als hij aanvankelijk gedacht had, maar leek ze het minder erg te vinden dan dat ze eigenlijk leek te willen tonen, in zijn ogen dan. Al wou hij graag weten wat er nu in haar om was aan het gaan, hij kon spijtig genoeg geen gedachten lezen, het zou hem zo veel verder helpen dan dat het hem nu deed om altijd alles achter de mensen hun rug te gaan doen, niet dat hij niets te weten kwam, maar hij moest en zou toch wel alles moeten weten zeker? Anders zou hij helemaal niet Cameron McDeal zijn…
Hij zag haar reactie toen hij had toegegeven dat hij loog, hij wist niet goed wat hij uit haar reactie moest opmaken en keek haar onderzoekend aan, maar leek er niet veel wijzer uit te kunnen worden, wat hij wel spijtig vond. Hij mocht haar oprecht, ze was anders dan anderen, ze had geen schrik van hem, maar zou ook niet zó ver gaan dat ze hem de drempel over hielp om zijn zelfbeheersing te laten verliezen, al had hij haar wel al duidelijk gemaakt hoe ze dat zou doen, en tot hoever ze zou kunnen gaan, ze wist wanneer hij zou toeslaan.
Hij keek haar dan met een opgetrokken wenkbrauw aan toen ze melde dat hij zoiets niet zou doen en hij leunde met zijn armen nonchalant over de leuning. “ Je weet niet wat ik zou kunnen doen” zei hij dan en keek haar even lichtjes serieus aan maar grijnsde dan. “ geloof mij” zei hij dan tegen haar. “ Ik ben tot meer in staat dan de meesten denken” zei hij dan en keek haar aan. “ Denk je dat iets of iemand me zou beletten jou nu te nemen?” vroeg hij dan. Het was een directe rechtstreekse vraag, om haar reactie te pijlen en hij keek haar grijnzend aan, als ze een uitdaging vroeg kon ze die krijgen.
Maar hij was al blij dat ze hielp met zijn taken. Ze zou zich vast rot lachen straks, dat hij niet alles kon en keek toen naar hoe ze naar het blad keek. “ Wel dan zal ik je oprecht dankbaar zijn” zei hij en keek haar verrassend lief aan, hij was eigenlijk oprecht blij dat ze hem hielp. “ Ik hou niet zo van Isoleercellen” zei hij dan. Hij kon er niets aan doen dat hij lichtjes claustrofobisch was, liften en al het ging wel, maar hij verbleef niet graag lang in krappe ruimtes, al was hij niet echt Claustrofobisch. “ Is er iets wat ik voor je kan doen?” vroeg hij dan, misschien lichtjes onverwachts. Maar het leek hem wel zo eerlijk haar te helpen als ze hem uit de isoleercel kon houden.

Ze kon lastig hoogte van hem krijgen, dat was een ding dat zeker was. Een ander ding dat als een paal boven water stond was dat ze altijd met dit soort mensen optrok. Ze hield het niet lang uit om met mensen rond te hangen die voorspelbaar waren, bij wie je elk kleinste detail van te voren al kon raden. Types als hij waren gevaarlijker, vele malen zelfs. Maar ze zou geen Gauge zijn als ze niet bereid was om dat risico te nemen. Immers had ze haar veilige leventje ook al opgegeven; als resultaat moest ze nu in deze instelling een flink aantal jaartjes slijten. Het was het waard geweest, was ze bitter van mening, ze had een leven dat maar weinig mensen leidden.
Bij de directheid van zijn vraag, van zijn woorden, schoten haar wenkbrauwen kort omhoog, al was dit de enige verandering in haar gelaatsuitdrukking. Ze verbaasde zichzelf over zijn openheid, over zijn rechtstreekheid. Het verraste haarzelf dan ook toen ze al eerlijk even antwoord gaf, ze zijn woorden niet weghoonde.
"Eerlijk?" vroeg ze, haar blik niet afwendend terwijl ze een korte stilte liet vallen. "Ja, dat denk ik," antwoordde ze vervolgens. Hoewel de eerlijkheid niet in haar stem was verdwenen, keek ze hem enigszins -wat was het?- zelfverzekerd, onverschillig aan. Suggestief wellicht, al dacht ze niet dat hij tegen haar woorden in zou gaan. Anderzijds had ze hem zojuist nog onvoorspelbaar bevonden, dus zou ze het niet graag van de daken schreeuwen.
Een kleine, warme glimlach verscheen op haar gezicht toen hij meldde haar oprecht dankbaar te zijn. Voor even was alle hoon en bitterheid van haar gezicht verdwenen, al was dit maar van korte duur. "Graag gedaan," antwoordde ze simpeltjes, haar schouders ophalend. Ze had haar blik alweer op het papier voor zich gericht, tastte intussen met haar hand naar de pen, toen zijn vraag uit de lucht kwam vallen. Haar blik schoot naar de zijne, waarbij ze hem kort -wellicht wat onthutst- aankeek.
"Nee," antwoordde ze naar een korte stilte timide. "Ik denk dat ik mezelf wel red."

Hij keek haar aan, het was wel duidelijk dat ze niet meteen weg bij hem zou gaan, en hij twijfelde er niet aan dat het om dezelfde reden het was dat hij haar wel kon hebben en haar tolereerde zélfs als hij minder goed gezind was: Hij wou weten wat hij niet te weten leek te kunnen komen, dat was het verschil wat het maakte. En ze zou net hetzelfde denken over hem, maar hij was niet van plan ook maar iets los te laten over zichzelf zonder dat ze iets over haar losliet.
Hij zag haar reactie, maar het was niet de reactie waar hij op hoopte. Hij hoopte, … nu ja wat hoopte hij? Hij hopte niet meteen dat ze geschokt zou zijn of dergelijke maar had er eerder vanuit gegaan dat ze wel zo een reactie zou hebben, ze leek het enkel normaal te vinden, dat hij het zelfs op die manier verwoorde, dat was wel een rare reactie van haar. Maar hij zou er niets op zeggen, het gaf weer hoe sterk haar karakter was in deze situaties. Hij hoorde haar antwoord. Ze dacht dat er iemand of iets hem zou kunnen beletten. “ Fout gedacht” zei hij dan. Áls hij haar had gewild, hád hij haar al genomen. Maar als hij geen behoefte had, dan moest hij niets doen, en misschien had hij gewoon zin eens vriendelijk te zijn. Maar hij besloot niet echt verder in haar woorden in te gaan, eigenlijk had hij daar niet zoveel zin in. Hij keek haar met een schuin hoofd aan.
Het verraste hem wel toen ze hem aankeek, ze keek vriendelijker en warmer dan anders, ook al was het maar voor even dat haar andere masker verdween, het was bijna aangenaam haar ware ik te zien, er een glimp van op te vangen, want als je iets maar even kon zien, dan kon je aannemen dat de persoon anders in elkaar zat dan ze lieten tonen, maar wie was hij om het e beoordelen? Iedereen was anders dan je dacht, iedereen had wel een zachte kant, hij wist dat hij die ook had, enkel kenden alleen zijn vrienden die.
Hij keek haar aandachtig aan toen ze zijn vragen leek te observeren en naar de pen taste, hij nam die en reikte die aan har uit;
Hij keek haar lichtjes verbaasd aan. “ Is er dan NIETS wat je zou willen?” vroeg hij verbaasd aan haar. “ dat kan ik niet geloven “ zei hij dan en keek haar aan. “ Is er geen schoonheidsproduct dat je wilt?” vroeg hij, doelend op een of andere crème of make-up. “ Of wil je niet liever iets warmer voor in de winter te slapen?” het bleef raar, ze wou niets? Helemaal niets? Het gebeurde al niet vaak dat hij spontaan iets aanbood. Dus dat het afgeslagen werd , was iets wat nog minder voorkwam.

Ze had er geen idee van of haar reactie hem had weten te verbazen of niet, maar voor deze ene keer had ze het niet gedaan om tegendraads te zijn. Om een spel op touw te zetten. Ditmaal had ze puur naar de waarheid geantwoord, en zelfs toen hij haar te weten gaf dat haar gedachtegang fout was, hield ze voet bij stuk. Wellicht was ze koppig, zo nu en dan althans; ze was geen persoon dat snel toegaf, maar als ze haar ongelijk inzag zou ze dit wel zonder blikken of blozen toegeven. Ditmaal was dit echter niet het geval.
"Maar je doet het niet," antwoordde ze dus, haar ogen weer op hem richtend. "Want ergens heb je nog een geweten dat je tegenhoudt," verklaarde ze al even simpel. Kort tuitte ze haar lippen iets, nadenkend over haar eigen woorden. Zelfs al had ze het hier niet bij het rechte eind, dan was ze er nog van overtuigd dat zijzelf hem tegen zou kunnen houden. Ergens geloofde ze niet dat Cameron haar zoiets aan zou doen; niet in een situatie waar ze tamelijk rustig tegenover elkaar zaten. Waarbij er geen sprake was van momenten waarbij ze hem bewust tot het uiterste dreef.
Haar blinde zoektocht naar een pen wierp zo zijn vruchten af toen deze in haar hand werd geduwd. Juist op het moment waarop ze de punt op het papier te zetten om het al gemaakte werk gemakkelijk te corrigeren, eiste Cameron haar aandacht alweer op. De verbazing die voor even van zijn gezicht af viel te lezen ontging haar niet, en ze moest toegeven dat zijn aanbod meer dan aanlokkelijk was. Verleidelijk zelfs. Hoe graag wilde ze wel niet in haar eigen kleding rond kunnen lopen, al was het maar één setje? Hoeveel had ze er wel niet voor over om allerlei andere luxegoederen tot haar beschikking te hebben? Of hoe het er in de buitenwereld aan toe ging? Ze klemde haar kaken kort op elkaar om er niets uit te floepen. Ze had zich al in ergere situaties bevonden, had zich er glansrijk doorheengeslagen. Het leven ging niet altijd over rozen en ze was er van overtuigd dat als ze zijn aanbod aan zou nemen, het enkel nog maar moeilijker was om er na een tijdje wederom afscheid van te moeten nemen.
"Ik red me wel," antwoordde ze dus op vaste toon, haar blik afwendend naar het papier om de zijne niet onder ogen te hoeven komen.

Hij keek haar aan het bleef nog allemaal redelijk ingewikkeld, ze was koppig en hij had het gevoel dat ze dat ook zou blijven, maar hij zou er niets tegen doen, hij zou wel zien wat het hem opbracht door met haar contact te houden. Hij zou wel eens aangenaam verrast kunnen zijn was hij van mening.
Hij keek haar aan en knikte dan. “ Ik doe het niet” zei hij dan op haar antwoord. Maar hield voor de rest zijn mond. Als ze in de waan wou zijn dat hij ergens een geweten had, goed voor haar. Maar zijn geweten was nog ver te zoeken binnenin hem, maar hij was er wel zeker van dat hij har niets zou doen, ze was geen reacties aan het uitlokken en was enkel juist aan het reageren, hij zag er ook helemaal het nu niet van in, dat zou nog moeten komen dat hij zich vanuit het niets erg zou gedragen, nee hij had altijd wel een reden waarom hij zich gedroeg zoals hij soms deed, al had die soms een verkeerde indruk, of was het een ingewikkelde of net geen boeiende reden.
Hij keek haar aan en zag dat ze wel had willen schrijven, maar hij had het zeker willen weten, was het dan zo onligisch dat ze iets zou willen? Mensen zouden een moord doen om nu in haar situatie te zitten. Ok letterlijk een moord om hier te raken op school, maar de mensen die hier zaten zouden maar al te graag een compensatie van hem willen, hij kon zowat alles regelen. Al wist hij ook wel dat de meesten net niet in haar plaats wouden zitten omdat ze wel wisten dat ze het misschien niet overleefde, al mocht Lori ervan uit gaan dat ze het wel degelijk overleefde.
Hij stak zijn armen in de lucht. “ Al goed” zei hij dan tegen haar. “ Ik ga je niet dwingen” zei hij dan en leunde iets naar haar toe. “ Maar een aanbod is bij mij maar tijdelijk” zei hij dan en grijnsde even, ze moest later niet terugkomen en wel iets willen. Maar ze leek hem te ontwijken, ook al wist hij niet eens waarom.
Hij zag he ze zijn blad verbeterde, hoe hij wel zo goed als alles fout leek te hebben, en enkelen toch juist leek gegokt te hebben. Hij keek naar de stapel ernaast. Nog 5 vakken te gaan na geschiedenis: Wiskunde, Biologie, Fysica, maatschappij leer en Economie. Dat werd lachen _O-
Enkel zijn taalvakken kon hij. Ja… hij moest Duits ook nog doen… Dat deed hij zo wel, het was handig als je de tolk kon zijn in de maffia, dat was altijd handig, en het zorgde ervoor dat hij beter in talen was dan de meeste anderen.

Met haar ranke vingers tekende ze denkbeeldige cirkels op het houten tafeltje voor haar, haar blik hier onafgewend op gericht. Pas toen hij haar eerdere woorden bevestigde keek ze op, haar mondhoeken iets omhoogkrullend. Hoewel deze verandering in haar uitdrukking zo minuscuul was, had het het vrijwel direct het gewenste resultaat: de lach straalde iets van triomf uit. Ze had geweten dat hij haar niets zou doen en nu had hij haar woorden in hoogst eigen persoon bevestigd. Hier op Sint-Mariah werd je geen enkele garantie van lange duur gegeven, maar voor op dit moment was het genoeg.
Redelijk vlot had ze het werk van Cameron weten te corrigeren met haar eigen sierlijke handschrift. Kort keek ze ernaar, met een haast onzichtbare frons op haar gezicht: het was vreemd hoe ze alles nog in haar geheugen gegrafeerd had staan. Onwillekeurig bedacht ze zich hoe ze in het leven zou hebben gestaan als ze haar studie gewoon keurig had afgemaakt, de drang niet had gehad om niet meer aan de hoge verwachtingen van iedereen te hoeven voldoen. Al snel verwierp ze dit echter. Dat had ze niet gedaan. Nu zat ze hier, tegenover Cameron. Dat was geen goede tijd om over haar leven te speculeren.
"En mijn antwoord staat vast," beet ze hem ietwat furieus toe, haar blik op hem richtend, hem erop doelend dat ze haar antwoord niet nogmaals zou herhalen. Dat zijn aanbod maar een geringe tijd gold, verraste haar niets, maar vooralsnog trok het haar niet over de streep. Ze had hem een waslijst van dingen kunnen geven waar ze op het moment een moord voor had willen doen, maar iets wist haar tegen te houden. Het duurde even voordat ze zelf realiseerde wat het was, maar toen ze het eenmaal wist leek het een onmiskenbaar feit te zijn.
Trots. Ze weigerde zichzelf toe te staan om dit opzij te zetten door aan haar verlangens toe te geven en hem om iets te vragen.
"Hier." Wat nors schoof ze het blad voor haar in zijn richting.

Hij keek haar aan, en even kwam onwillekeurig de gedachte in hem op, wat ze nu eigenlijk van hem dacht. Ze wist meer van hem dan dat ze eigenlijk zou willen weten, dat hij de moordenaar van haar broer was. Ergens had het hem toch verbaasd dat ze zo vriendelijk tegen hem bleef doen, als hij iemand zou ontmoeten die een moordenaar van zijn familie was, de schuldige zou hij echter wel anders gereageerd hebben, ook al besefte hij dat ze wel in een lastigere positie zat, tegen hem was niet zo heel veel in te brengen namelijk, dat wist hij zelf ook wel.
Hij keek toe hoe ze zich over zijn blad ontfermde, het was haar handschrift maar de begeleiders zouden er niets tegen gaan doen, die waren al blij dat hij heel de taak maakte. Hij zuchtte en wist dat hij nog wel wat bladeren te doen had, maar ging er van uit dat het wel zou vlotten, hij was al blij dat ze hem met zijn slechtste vak hielp, raar maar waar was hij oprecht blij met hulp van iemand, meestal vond hij dat mensen die hem perse wouden helpen zich uitsloofden om in een goed blaadje te komen staan, en eigenlijk wist hij dat ze dat niet als haar doel zag, of als haar reden zag, het was duidelijk dat ze echt wou helpen. Hij leunde nonchalant naar achteren en keek dan hoe ze echt álles bijna nog veranderden, misschien had hij vroeger beter moeten opletten tijdens de saaie lessen, al had hij niet veel van de lessen meegemaakt, hij zat hier en hier in deze school lette hij niet altijd op.
Hij merkte wel dat hij haar opjutte, maar dat was iets natuurlijks bij hem: hij vond het net aangenaam als mensen iets tegen hem inbrachten, het gaf hem op en onverklaarbare wijze een kick, een soort uitdaging dat niets te boven zou kunnen komen. Hij vroeg zich even af of ze daadwerkelijk niets moest hebben, als ze zo makkelijk was, waarom zat ze hier dan? Maar hij besefte maar al te goed dat ze niet zo makkelijk zou zijn als het soms wel weergegeven werd in zijn ogen.
Hij keek naar het blad dat naar hem toegeschoven werd, nogal nors maar keek haar toen even oprecht vriendelijk aan. “ Dankje” zei hij dan en keek naar het blad, zijn neutrale gezicht alweer opgezet en keek, hij had nooit geweten dat een persoon zoveel datums zou kunnen onthouden. Hij legde het blad daarna op de 3 andere bundels. “ Nog 6 te gaan” zei hij grijnzend en nam de bovenste eraf Duits; “ Dit zal wel gaan” zei hij en boog zich geconcentreerd over zijn blad, het kon hem niet schelen dat ze er nog bijzat en nu geen aandacht kreeg, hij moest en zou alles hier afkrijgen zodat hij de isoleercel bespaard bleef en gewoon kon doen wat hij wou.
Hij deed zijn uiterste best, maar het Duits was wel snel ingevuld. Hij had een redelijk netjes en duidelijk handschrift voor een jongen, niet sierlijk, maar recht en duidelijk.