The tears that I wanna cry, the pain that I wanna scream.... [Open]

"Pot..."
"Junk!"
"Afval."
"Lesbo"
"No way. Ze kan niet eens kiezen."
"Snuiver!"
De kamer leek te tollen. De kamer schudde en beefde. De woorden. De woorden van hen drongen in haar ogen, terwijl ze vocht tegen de tranen. Hopeloos liet ze haar hoofd hangen. Ze keek naar haar voeten. De afgetrape baskets leken op dit moment haar beste vrienden. Trouw. Al jaren bij haar. Ze zuchtte. Hoofd recht, kin omhoog en borst vooruit. Sprak ze zichzelf moet in. Die dwaze knullen en domme hoertjes wisten niet wie ze was. Ze wisten niet wie Gail was. Nee, ze had geen achternaam. Die was samen met haar ouders en lventje verloren gegaan. Ze hof haar hoofd op en keek de opvoedster recht in de ogen.
"Laat het over je heen komen. Laat je emoties los, meisje." haar honging zoete stem was duidelijk hoorbaar boven het geschelt van de anderen. "Fack U" snoof ze. "Wat zei je, Gail." vroeg de opvoedster.
"Ik zei: F-A-C-K Y-O-U. Fack you en al deze andere snobs in deze ruimte!" schreeuwde ze. Waarom bestonden deze theratieën? Waarom moesten ze haar in het midden van de kring zetten. Ze zou schelden, vechten als het moet. Maar ze zou hier buiten geraken. Ze zou deze fucking kamer, de klote instelling verlaten. En rennen... Heel lang rennen, tot ze buiten adem was! Misschien zelf zo moe dat ze dood leek. Maar terug in L.A. zou ze zijn. Terug bij Amy, Bob, Tracy en vooral... bij Joan. Bij Joan wou ze zijn. Het liefst nu direct. Met grote passen liep ze de kring uit en duwde ze een zwart harig meisje omver. Het meisje vloekte nog iets.
Eenmaal buiten de thearpie ruimte zakte ze ineen tegen de muur. Rust. Of niet? Want de opvoedster -hysterisch zoals altijd- liep met opgeheven handen naar haar toe. "Kom nu Gail, kom nie meisje!" sluste ze.
"Je moet je niet zo opjagen. Zo geraak je niet verder in je progamma."
"Laat me." gromde ze naar de opvoedster.
"Ik neem aan dat je hier weg wilt?"
"Liever dan iedereen." zucht.
"Kom dat toch mee naar binnen. We zetten Nora wel in het midden. Je kan stoppen voor vandaag."
Is ze gek geworden? Een dienst voor iemand anders?
"Okey" zuchtte ze en ze stond recht. Sloft naar de deur.
"Oja en Gail. Om 6uur wil ik je bij de directeur zien. Dit gedrag is ongehoort."
Natuurlijk. Die gasten waren slim. Verdomd slim. Laat me gerust! Dacht ze, maar ze liep toch de theapie ruimte terug in en zette zich op een stoel, in een hoek. De verste hoek...

O,wat haatte ze de therapieën hier! Het was vandaag weer tijd voor haar wekelijkse therapie. Ze had gezorgd dat ze er op tijd was, om geen extra aandacht op zich te vestigen. Ze was in een hoekje gaan zitten en keek wie er binnen kwam. Ze zag Gail haar buurmeisje, binnenkomen, maar Gail merkte haar niet op. Toen iedereen binnen was, legde de opvoedster uit wat het plan voor vandaag was. Ze zou iemand in het midden van de kring plaatsen en de anderen zouden naar hem of haar roepen wat er in hen opkwam. Ze kromp ineen toen de opvoedster haar blik over de groep liet glijden en zuchtte opgelucht toen ze haar niet aanwees. Haar opluchting verdween echter snel toen ze zag dat Gail was gekozen. Ze ging ergens achteraan staan en toen de anderen begonnen te schelden, riep zij dingen als ’Verliefd’ en ‘Drummer’. Ze probeerde zo te gaan staan dat Gail haar zou zien, zodat ze zou weten dat ze niet helemaal alleen was. Ze mocht Gail best graag, in het echte leven zouden ze geen vriendinnen genoemd worden maar hier waren ze de beste vrienden die je kon krijgen. Ze glimlachte toen Gail begon te schelden tegen de opvoedster, maar ze besefte dat Gail hierdoor straf zou krijgen, dat maakte ze alleen maar erger door het lokaal uit te lopen. Maar Jane kon niets anders dan begrip opbrengen voor Gails situatie. Gail slofte de klas weer in met een gezicht dat op onweer stond. Toen ze ging zitten in de verste hoek, nam Jane een stoel en ging recht tegenover haar zitten. ‘Gaat het?’ Achter haar begon het schelden opnieuw. Ze vonden net zo makkelijk scheldwoorden voor het nieuwe slachtoffer als daarnet voor Gail.

Ik zat stil in een hoekje ik het terapielokaal. Ik keek stom verbaast rond. Hoe konden ze dit terapie noemen?! Dit was geoon mensen die elkaar liepen uit te schelden. Vreselijk. Dat hoorden ze hier voor mijn gevoel te bestraffen en niet aan te moedigen. En als de mensen zichzelf probeerden te verdedigen kregen ze op hun lazer. Wat was dit? De omgekeerde wereld. Het leek er erg op. Ik riep niks en probeerde te verdwijnen in de hoek. Hier kon ik echt niet tegen. Ik friemelde at aan de rand van mijn blauwe 10 maten te grote shirt. Thuis waren mijn grootste shirts maat xxxxs en dit shirt was xxxl stond in het label. Het viel zonder problemen van mijn lijf als ik niet oppaste. Maarja, het was wel blauw. Veel en veel beter dan dat stomme rode pakje. Geen enkel pakje hadden ze hier toch in mijn maat, dus ik vond het wel best. Zelfs de kleinste maat was 3 maten te groot.
Na een tijdje hield ik het niet meer. Deze mensen waren wreed... Super wreed. Ik begon zachtjes te schudden en mijn ogen rolde terug in hun kassen. Weer een aanval. "En nu kappen!" riep ik plotseling keihard door het zaaltje. Ik sprong op en gromde zachtjes tijdens het ademen. "Dit is de omgekeerde wereld!" riep ik terwijl ik richting de opvoedster liep. Mijn handen vormden vuisten. "Jullie moedigen mensen aan anderen pijn te doen en straffen mensen omdat ze voor zichzelf op komen!" Ik gaf haar een harde rake klap recht op haar slaap. Ze viel bewusteloos van de stoel. Ik draaide op mijn tenen de circel rond. "Wie heeft er nog hierop iets te zeggen?" roeg ik nogsteeds iets grommend. Ik zag al een paar 'verzorgsters' op me af komen. Zolang ze geen taisers of verdovingspistolen hadden kon ik ze aan. Tijdens zo'n aanval gingen al mijn vechtsporttechnieken vanzelf en erg goed... Dodelijk als je het echt uitlokte maakte.