Newbie [open]

Hij was nog maar enkeel uren binnen en had de spullen die hij had mogen houden onder zijn bed geschoven in de hoop dat het daar veilig zou zijn, hij zou later wel een kastje met slot proberen te regelen. Het was rond 6'en en ook hier stond het eten rond die tijd klaar. Nadat hij een verdacht oranje achtig prutje had opgeschept slenterde hij de kantine in. De lelijke kleren die hij gekregen had hingen los rond zijn lichaam, ze hadden hem zoals altijd een te grote maat gegeven. Eenmaal aangekomen in de kantine zocht hij een plek op achterin en keek even rond. Dit zou dus de ruimte worden waar hij komende 5 jaar zou moeten eten. Hij zuchte en staarde naar hetgeen dat eten moest voorstellen. Aan het geluid te horen was de kantine nog niet erg druk. De meeste mensen moesten waarschijnlijk nog komen.

Met tegenzin nam hij een hap van zijn eten. Hij probeerde de smaak te negeren aangezien het smerig het flauw was. Terwijl hij rustig door at observeerde hij de locatie en de mensen die erin zaten, aan bijna iedereen die hier aanwezig was kon je zien dat ze geen doorsnee jongeren waren. Ze straalde allemaal iets vijandigs uit. Bij het eten van deze maaltijd begon hij steeds meer zin te krijgen in de komende 5 jaar. Hoe moest hij ze in godsnaam doorkomen.

Drie korte, strenge klopjes klonken op de deur. Een verzorger, eentje die Smoke herkende aan de kraaienpootjes bij haar ogen duwde de deur open en verkondigde met haar kraaierige stem dat het etenstijd was.
Toen Smoke op stond, werd ze met een por tussen haar schouderbladen door het deurgat geduwd, de opvoedster mompelde de hele weg naar de kantine onverstaanbare woorden, dat waarschijnelijk geklaag was over haar hatelijke baan. Hun voetstappen weergalmden door de lege gangen van Saint Mariah, waarom Smoke altijd als een van de eerste naar de kantine werd geloodst bleef voor haar een raadsel. Ze haatte het want het was onnoemelijk saai om in je uppie aan een stoel te zitten.
Toen de twee klapdeuren die naar de kantinedeuren werden opengeduwd kwam een immense stank -dat het eten moest zijn- in haar neusgaten binnengedrongen. Met een tweede en laatste por door de knokige vinger van de oude verzorger werd ze naar binnen gestuurd en uit handen gegeven aan de opzichters van de eetzaal.

Een van de kantinedames roerde met haar pollepel in een feloranje goedje. Smoke vroeg zich af of het eten hier zo vies was omdat het goedkoop was, omdat het een straf was of omdat het personeel van Saint Mariah saddistisch was. Misschien keken ze met veel plezier toe hoe de arme 'bewoners' van dit gebouw met lange tanden het eten naar binnenwerkten terwijl zij genoten van een heerlijke maaltijd... Wie weet... De dame schepte wat goed op en liet het lopen op de plateau van haar, het eten rook naar kots en had de kleur van een pruik van zo'n enge clown die je wel eens op een kermis ziet balonnen uitdelen. "Zelf mijn moeder kan beter koken," mompelde ze net luid genoeg dat de kantinedames het hoorden, maar die negeerden het en gingen verder met roeren in het goedje. Ze waren verplicht te gaan zitten naast diegene die net voor hen was toegekomen. Smoke's eerste dag was dat Josh en meestal had ze geluk om Riley aan te treffen, maar nu zat er een onbekende... Met een onhoorbare grom liet Smoke haar plateau op de tafel vallen, waardoor er wat prut over de rand op de tafel viel. En zonder maar ook te kijken met wie ze te maken had, concentreerde ze zich op de pap.

Geconcentreerde op zijn maaltijd merket hij niet dat er iemand bij hem aan tafel had genomen. Hij stopte met eten om vervolgens te kijken wie er bij hem was komen zitten. Het meisje dat bij hem was komen zitten leek niet bepaalt in een goede stemming te zijn. Ze had zich op haar eten gericht en leek helemaal niet geintreseerd in hem. Blijkbaar was het geen vrijwillige keuze geweest om bij hem te gaan zitten. Hij wist niet of hij haar zou begroeten of haar maar met rust zou laten. De emoties op het gezicht van het meisje leken te zeggen dat ze met rust gelaten wou worden, maar emoties waren niet altijd te vertrouwen. Nadenkent nam hij nog een hap terwijl hij toch besloot haar maar te begroeten 'Hoi' zij hij zelfverzekert.

Ze twijfelde of ze de vork in haar mond zou schuiven, de pap zou ophappen of opzuigen, alledrie leken ze haar ingewikkeld om de bijna vloeibare substantie naar binnen te werken. Terwijl ze zo stond te twijfelen gleed de pap weer vantussen de 'tanden' van haar vork.
Met een grom probeerde ze tevergeefs wat op te scheppen. Uiteindelijk besloot ze niets te eten. Ze kon het niet opscheppen en bovendien rook en zag het eruit alsof een van die kantinedames het al had voorverteerd voor haar.
Plotseling hoorde ze een stem die 'hoi' zei. Naar haar smaak iets te zelfverzekerd, haar blik bleef op het oranje eten gericht, waarna ze haar vork op de plateau liet vallen en haar hoofd wat optilde, net genoeg om hem aan te kijken met een wat-moet-je-blik en dan weer verder te doen met wat ze bezig was, namelijk met de vork roeren door de kots.

Blijkbaar wou ze toch niet praten, aan de blik die het meisje heb schonk was op te maken dat ze totaal geen zin had in een gesprek en al helemaal niet met hem. Hij besloot haar verder niets te vragen. Een hopeloos gesprek proberen te starten werkte nooi positief. Hij kon beter maar proberen om haar te vriend te houden zoals hij niet wist wie of wat ze was. Hij nam nog enkele happen van de prut die op zijn bord lag en schoof het bord opzij toen het bord zo goed als leeg was. 'Ik zal je maar met rust laten' zij hij vervolgens tegen het meisje. Aangezien andere woorden geen zin zouden hebben had hij dit maar geprobeert. Hij verwachtte niet dat het meisje nu opeens een uitgebreid gesprek met hem zou houden maar hoopte op zijn minst op iets van conact.

Ze snoof en plette de feloranje prut op haar bord, wat totaal geen zin had, maar het hielp mee aan de manier om iemand te negeren, aan de ene kant wou ze de kantine afspeuren naar bekenden, aan de andere kant voelde ze zich beheerst door te blijven kijken in haar bord, of beter gezegd, plateau. Want zo moest ze zijn: Beheerst.
Zelfbeheersing was een van de dingen die haar typeerde, hoewel weinig mensen dit vonden. Als zij iemand uitschold, sloeg of mepte, kon ze over de grens gaan volgens sommigen, maar niet over haar grens. Smoke zou nooit haar grens overschrijden. Dat paste haar gewoon niet.
Smoke keek toe hoe hij zijn plateau (die leeg was!!!) wegschoof, ze snoof en trok verwonderd een wenkbrauw op omdat hij die prut had naar binnengewerkt. Sterke maag blijkbaar.
"Ik zal je maar met rust laten." Klonk het, ze hief opnieuw haar hoofd traag op en voog het haar van uit haar ogen: "Door dat te zeggen laat je me juist niet met rust."

Hij glimlachte toen het meisje antwoorde met de woorden 'Door dat te zeggen laat je me juist niet met rust' Hij probeerde haar aan te kijken en zij vervolgens 'Daar heb je helemaal gelijk in' Hij glimlachte opnieuw en legde zijn handen op tafel. 'Het mooie van die zin is alleen dat je er ruzie mee voorkomt en de meeste mensen niet eens doorhebben dat het juist in de bedoelt is om meer over de ander te weten te komen.' Hij wachtte een eventueel antwoord af terwijl hij naar zijn nagels staarde die ondertussen wel weer geknipt mochten worden.

Smoke luisterde naar de vreemde redenering waar ze even over moest nadenken voor ze het goed doorhad.
Ze zoog de lucht in haar longen, veegde het haar dat in haar ogen prikte uit haar gezicht en zei: "Waarom zeg je het dan?" Ze ging niet beginnen redeneren maar alles wat iemand tegen haar zei dat klonk als tegenspraak nam Smoke als aanstootgevend aan om een discussie te beginnen. Met een grom kruistte ze haar armen bij het besef dat hij gelijk had. Veel kon hij toch niet weten? "Wat ben je dan te weten gekomen?" vroeg ze bits.

Sorry voor korte post! moet weg D:

Hij merkte dat ze zich nog steeds niet helemaal op haar gemak voelde en hook hij was nog niet helemaal rustig. 'Dat je niet bepaalt graag met vreemden praat' antwoorde hij op haar laatste vraag. Haar reactie op zijn benadering had hem al genoeg geleert. Alleen haar gezicht sprak al boekdelen zoals dat zo mooi heet. Al moest hij toegeven dat ze er toch erg goed in was in het verbergen van haar emoties en karakter. Want wat hij zo net van haar geleerd had was dan ook het enige, meer liet ze blijkbaar merken.

Ze kruistte haar armen als een schild, ze sprak gewoon niet graag, zowel met vreemden als met bekenden, het lag in haar aard en ze vond het niet nodig om aan onnutige dingen haar woorden vuil te maken.
Maar ze zou nu niet gaan zeggen dat hij gelijk had en hem zeker niet gaan tegenspreken, want dat zorgde er alleen voor dat hij zou verder spreken. "Vind je niet dat die ontdekking nogal magertjes is?" haar stem klonk laag en er was een tikkeltje achterliggende irritatie, zo klonk hij bijna altijd als ze tegen haar zin sprak met iemand.
Maar waarom deed ze het dan? Het was niet bepaald om de gezelligheid op zoiets. Dat was iets wat ze nog van haarzelf moest leren.

Het meisje was nog steeds niet ontspannen als ze sprak, de hoop dat dat nog ging gebeuren had hij echter al op gegeven. Op zijn constatering had ze gevraagt op die ontdekking niet nogal magertjes was. Hij was het met haar eens, het was niet zoiets als de ontdekking van de eeuw. Maar het meisje liet echter ook niets meer dan dat doorschemeren. Ze had haar verdedigingssysteem extreem goed opgestelt.

'Klopt' gaf hij dus toe, 'Die ontdekking is inderdaad nogal magertjes' zij hij vervolgens. 'Ik weet zeker dat ik op dit moment ook niks meer over je te weten zal komen' zij hij. Ze zou niks over zichzelf vertellen, in ieder geval nu niet. Al wist hij zeker dat ze nooit een golf van spraakzaamheid zou gaan worden.

Smoke glimlachtte tevreden en knikte, "Zo hoort het ook," knikte ze, hij hoorde niets te weten over haar. Niemand hoorde iets te weten van haar, de enige die het meeste wist was zijzelf. Deze wereld was een wereld waar je op jezelf was, je kon niemand vertrouwen, want ooit, op een dag zou je beseffen dat je dat niet had moeten doen.
En zowiezo was je altijd beter met niets te weten. Dat betekende niet dat je je moest afzonderen van de rest, dat was dom. Je moest een groep zoeken, of een persoon. Smoke had een oog om sterke personen er uit te pikken, zo kon ze ook in bescherming komen. Al had ze dat nu niet meer nodig.
"Je hoort niets te weten van me, nu niet en nooit niet."

Voor het eerst sinds hun 'Gesprek' verscheen er iets als een glimlach op haar gezicht, het meisje was er blijkbaar tevreden mee met dat hij niets meer van haar wist. Ook hij kon daar wel vrede mee hebben. Vervolgens deed ze een mededeling. Hij zou nooit meer dan dit van haar te weten komen. Ook hier kon hij zich in vinden 'Helemaal prima' zij hij daarom ook. Het had geen zin om mensen te willen leren kennen als zij dit zelf niet toelieten. Ook in dit geval zou proberen er achter te komen wie ze was onhandig en onmogeljk was. 'Trouwens, mijn naam is Nenneko' besloot hij te zeggen. Vroeg of laat zou ze er toch wel achter zijn gekomen wie hij was en dus vond hij het beter om zichzelf voor te stellen. Des te eerder iedereen hem kende des te sneller kon hij opzoek naar een plekje hier.

Hij zei dat zijn naam Nenneko was. Een ingewikkelde naam naar Smoke's voorkeur. Kon hij het niet afkorten zoals zij had gedaan? Namen, dat was iets wat ze ook nooit verteld had. Sinds ze haar vroegere vrienden had ontmoet hadden ze haar omgedoopt tot Smoke. Al vijf jaar lang gebruikte ze haar oude naam niet meer. Maar goed ook want die haatte ze.
Ze slaakte een diepe zucht en liet haar armen naast haar zij hangen. Haar naam zou hij wel nog te weten komen, maar eigenlijk besloot ze toch haar naam zeggen.
"Smoke." Zei ze.

Hij knikte goedkeurend toen ook zij haar naam zij, Smoke heette ze. Hij was blij dat ze toch haar naam had willen zeggen, al leek ze het niet met veel plezier te hebben gedaan. Hij verwachtte dat het humeur van Smoke niet beter zou worden, nu niet en nooit niet. Vandaag had hij haar al wel genoeg lastig gevallen en dus besloot hij met zijn lege bord dat nog steeds voor hem stond richting de kantine te lopen om hem daar in te leveren, een beetje geslijm bij de werknemers hier kon geen kwaad. Hij liep nog even terug en besloot hun 'gesprek' af te sluiten met. 'Ik zal je maar weer met rust laten' toen hij de woorden uitgesproken had keek hij nog 1 keer de kantine rond. Hij verwachtte geen antwoord van haar en dus draaide hij zich om om vervolgens richting de deur te lopen.

Smoke kruistte haar armen en tikte ongeduldig met haar voet op de grond.
"k zal je maar met rust laten," klonk het dan. Voor de tweede keer in een minuut, ze slaakte een luide, klagelijke zucht, een die gericht was op Nenneko.
Ze vroeg zich af of hij zou vatten dat die op hem gericht was, omdat hij in herhaling viel. Hij draaide zich om en liep weg, Smoke knikte tevreden door zijn keuze om haar dan toch met rust te laten.