Drie korte klopjes klonken op de kamerdeur. Smoke had dit zien aankomen. Het was haast een week geleden dat ze een 'therapie' had gehad, dus had ze geweten dat het bijna zo ver zou zijn. Hoewel ze niet wist waarom de verzorger naar haar kamer toekwam wist ze wel vrij zeker dat dit zou zijn om mee te gaan naar de kantine. Want, dat was ook zo stom aan Saint-Mariah, de begeleiding liet je nooit met rust, hun ogen waren altijd op je gericht. Als havikken. Zo kon je ze het beste vergelijken. Met haar vorkige handen nam ze Smoke's elleboog beet en sleurde haar naar de deur.
"Meekomen." Commandeerde ze. Haar vorkvingers drukten zich in haar vel, de knokkels van de verzorger werden wit, want ze wilden haar niet los laten. Met een por liep ze door de deurpost. Met een verukkte kreet kreeg ze haar arm los, de ogen van de verzorger sperden open.
Smoke rolde met haar ogen. "Ik ging heus niet wegrennen hoor, ik kan gewoon in mijn eentje lopen, ja." Ze stak haar voet in de lucht en wiebelde ermee voor de neus van de verzorger. "Kijk, gratis gekregen van God," zei ze duldend op het gouden kruisje dat ze had vastgenomen. De vrouw draaide met haar ogen, "Ik vraag me af waarom God mij, Smoke Pike het zondige kind niet straft," begon ze, "ik bedoel, ik heb al veel zonden begaan," de verzorgster liep nogal rood op en duwde haar verder door de gang, "Doorlopen!" commandeerde ze, "ik wil het niet meer hopen."
Maar die bedreiging liet Smoke niet aan haar hart komen, ze ging gewoon verder: "ik vloek behoorlijk veel weet je..." nu kreeg ze weer de haviksklauw in haar vel gedrukt, de verzorger trok haar naar zich toe en bracht haar gezicht dichter bij dat van Smoke, ze kon de stinkende adem horen en ruiken, ook zag ze de pareltjes zweet die langs haar voorhoofd naar beneden gleden en de boze blik, die haar vrij koud liet.
"Hou op, ik wil geen gevloek horen." Smoke spreidde haar armen, trok zich opnieuw los en huppelde vrolijk weg terwijl ze luidkeels haar favoriete scheldwoorden gebruikte die de gemiddelde mens niet eens over zijn lippen durfde te krijgen.
Omdat deze verzorger blijkbaar streng gelovig was, werd ze niet boos maar keek ze Smoke aan als een geslagen hondje, die straf kwam later wel, "ik vind het zelf wel." Zei ze terwijl ze de deur openduwde.
Smoke haatte deze kamer, waarom moest ze ook naar hier? Gewoon omdat ze een bedrag van driehonderd dollar in totaal had gepikt en daarvoor wel enkele wapens had gebruikt om dat een beetje te vlotten, maar ook omdat politie-agenten het blijkbaar niet zo fijn vinden als je ze uitscheld. Maar Smoke had nooit iemand verwond, wel enkele keren gevochten, maar daar bleef het, behalve dan die keren dat ze haar zus in het ziekenhuis had gekregen.
Maar dat telde niet mee omdat ze toen nog een kind was.
Toen ze vijf was had ze haar naïve en vooral domme zus van zes, Sarah, gedwongen om van de WC-eend te drinken. Toen die onwel werd was Smoke naar haar kamer gegaan en had toen gespeeld met haar speelgoedauto's. Toen haar moeder thuis kwam trof ze een doodzieke dochter aan in de badkamer en haar jongere zusje waarvan iedereen dacht dat ze van niets wist. Tot op de dag van de vadaag wist niemand dat Sarah het onder dwang had gedronken.
En dan ook de keer, toen was ze zeven (Sarah dus acht) had haar moeder het strijkijzer laten aanstaan toen ze even was gaan plassen. Sarah had de griep en was aan het slapen in de zetel die vlak naast de strijkplank stond. Smoke had toen het ijzer genomen en had over de buik van haar zus gestreken, ze heeft nog steeds een litteken... Maar toen was ze nog vrij jong en ze kon het zich amper herrinneren dus ging ze ervan uit dat het niet expres was gebeurd.
De mensen kwamen op snel tempo achter elkaar binnen, Smoke wenste dat er iemand zou binnenkomen die ze kende.
Of zou niemand komen omdat God haar had gehoord?
[Alleen mensen uit de bende van Cameron of als je het vraagt door me te mailen]
Index 
Portal 