I do, I did, I lose... You [Jane]

Ik probeerde met mijn hielen te remmen. De opvoedster mocht niet winnen! "Waarom moet ik naar die kantine! Ik heb niets verkeerd gedaan." snauwde ik tegen haar. Voor een keer was ik braaf geweest en juist nu moet ik die verdomde kantine kuisen. Of had ik iets over het hoofd gezien? Dat kon niet. Ik was hier nogmaar een maand, maar ik kende het hier al goed. Heel goed, ze konden me niet te grazen nemen!
"Stom met zagen kind." zei de opvoedster.
Ik sloot mijn ogen en liet me vanaf dat moment gewillig meeslepen. Ik zou voor hondje, slaaf spelen, als ik hier maar kon weg gaan. Ik hoorde het klikken van sloten die van de deuren gingen, het klakken van de opvoedsters haar hakken maar, ik zag niets. Ik drukte mijn oogleden zo strak op elkaar dat het pijn begon te doen. Kon ik niet dood gaan? Op dat moment stopte de opvoedster. "We zijn er. Doe je ogen alsjeblieft open, je lijkt wel een gek." Waren alle mensen in Staint)Mariah dan niet gek? Met mijn blik naar de grond gericht liep ik de kantine binnen en liet ik de opvoedster achter me.
Op het moment dat ik mijn hoofd ophief, kruiste mijn blik met de mooie paar bruine ogen die ik ooit had gezien? Of niet? Ik had ze al gezien. Joan. Er hing een lok zwart haar in haar gezicht, haar haar was nat. Waarschijnlijk regende het buiten. Haar T-shirt was ook doorweekt. Arme Joan. Ik keek naar Joan en liep op haar af. Toen ik voor haar stond wou ik haar een kus geven, maar ze wende haar hoofd af. "Deze plek bezorgt me kriebels." fluisterde ze. "Nou, jij hebt gemakkelijk praten! je zit hier teminste niet opgesloten." verdedigde mezelf, nog wat geafronteerd omdat ze me afwees. Zonder nog wat te zeggen, zette ze zich aan een tafel. ik ging recht overhaar zitten. "Sorry." mompelde ik.
"Gail, Ik ben niet boos op je. Anders was ik wel van uit California naar je toe gereist." Ze had een punt.
"Ik vind het alleen nogal pijnelijk om altijd van je gescheiden te zijn," ze tikte met haar nagels tegen de tafel. Ik nam haar hand vast. het tikkende geluid maakte me nerveus, het moest stoppen.
"Je had geen Coke mogen kopen Gail. Dat is gekken werkt. Zeker met Matt en Gabriëlla als vijanden. je had het kunnen voorzien. Hij zou klikken. Hij kent jou en mij. En mij ken hij van binnen en van buiten. Hij weet wat me kwetst."
"Hij kan het niet verkroppen dat je met mij bent?"
"Ondanks dat hij Gabriëlla neukt, SMS hij me voorturend" Ze keek me triestig aan.
"Je hebt gelijk. Maar dat verklaart nogaltijd niet waarom je me afwijst."
"Is het dat wat je dwars zit?" vroeg ze. Ik knikte. Als antwoord pakte ze mijn hand en streelde ze met haar lippen. "We moeten dringend af maken met wat we bezig waren toen de politie arriveerde." probeerde ik grappig te zijn. Ze keek met aan en haar ogen twinkelde een beetje. "We zien wel. Waneer kom je vrij?"
"Ik weet het niet? Echt niet. Waarschijnlijk minstens een jaar."
"Arme jij." Joan stond recht en ik volgde haar met mijn ogen. Ze was eigenlijk best klein. Klein, breed, maar toch slank en mooi. Nu stond ze vlak achter me.
Joan boog zich over me. Ik draaide m'n hoofd naar haar. Plots voelde ik haar lippen op de mijne. Eindelijk. "Je wou toch niet kussen in openbare plaatsen, remember." onderbrak ik de kus.
"Technisch gezien is dit een gesloten instellig voor zware criminelen en dus niet openbaar." lachte ze voor ze haar lippen terug op de mijne drukte. Ik voelde de mensen naar ons kijken...

‘Ik heb niks verkeerd gedaan’ De opvoedster keek haar raar aan ’Dat zeg je elke keer en toch ben je er elke keer in verwikkeld.’ Jane zuchtte, dat was een feit. Maar in de ogen van de opvoeders kon ze niets goed doen. De opvoedster duwde haar het kantoor van de directeur binnen. ‘Jane Lewis’ bulderde de stem van de directeur. ‘Wat heb je nu weer gedaan?’ Ze glimlachte onschuldig ‘Tijdens de groepstherapie waren we naar een reeks horrorfilms aan het kijken en een meisje, ik geloof dat ze 13 was, kon het niet meer aanzien. Ze werd misselijk dus ben ik naar de televisie gelopen en heb hem uitgezet. Nu is de opvoedster boos op me omdat ik de therapie onderbroken heb.’ Wat voor perverse therapie was het om mensen horrorfilms te laten kijken? Zijzelf had er niet echt mee ingezeten, de films waren zo fake geweest dat ze bijna een hele tijd aan het lachen was. De directeur schudde meewarig zijn hoofd ‘Jane toch. Waarom kan je nooit eens doen wat er van je verwacht wordt?’ Ze zette grote ogen op ‘Maar meneer, ik wou dat meisje enkel helpen.’ ‘Wij proberen dat meisje te helpen door haar therapie te geven, als jij de therapie onderbreekt zal dat meisje nooit geholpen worden.’ De directeur zuchtte en voegde er aan toe ‘Deze keer moet je de kantine opruimen. De volgende keer zal ik strenger zijn en zal het isoleercel worden, denk daar aan en probeer je in te houden.’ Ze zuchtte, ze had praktisch elke mogelijke straf al gehad en de volgende zou dus de isoleercel worden. En met alle opvoeders die op haar kap zaten, zou het onmogelijk worden dat te vermijden. De opvoedster leidde haar naar de kantine en toen ze de deur opendeed, zag ze een zoenend stel zitten. ‘Ieuw’ fluisterde ze. Ze wou zich omdraaien, maar de opvoedster gaf haar een duw en sloot de deur achter haar. Met veel lawaai liep ze naar het hokje waar de bezems en emmers stonden. Ze haalde er met veel gekletter uit wat ze nodig had. Toen ze weer naar het stel keek, meende ze het bruine haar van het meisje te herkennen. Het was Gail, het meisje uit de kamer naast de hare. Plotseling besefte ze dat de andere persoon te tenger was om een jongen te zijn. Het duurde even voor het tot haar doordrong wat dat wou zeggen. Dat had ze niet verwacht van Gail. Ze kon zichzelf wel slaan voor haar boerse reactie. Ze schraapte haar keel ‘Let vooral niet op mij, ga gerust door met wat jullie bezig zijn.’

Joan ging terug voor me zitten toen er iemand binnen kwam. "Had ik je al gezegt dat onze singel het goed doet. Ik voel veel berouw, dat we de laatste songs niet afhadden voor dat. Nouja je weet wel." ze keek in en in triest. Ik wist dat het haar droom was om rock ster te worden. Een zoen was genoeg geweest dat te verpesten. Eigenlijk was het de zoen niet maar de reactie op de zoen. De jaloersheid van Matthew dus. Testosteron, heel irritant. Mijn ogen gleden naar het meisje die binnen kwam. Was dat? Neie dat kon niet. Of toch. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes... Dus toch!
Het meisje die met zwabber en emmer aan het sleuren was, was Jane. Het meisje die in de kamer naarst haar sliep.
"Wat is er?" vroeg Joan.
"Dat is m'n buurmeisje hier." ik wees naar Jane.
"Dat is toch zo typisch jij, Gail" lachte Ze. Ik begreep het niet helemaal. "Verklaar je nader." zei ik lichtelijk geïrriteerd. "Asso doen. Vraag dat ze bij ons komt. Straks word je een eenzaat, hier. Ik kan niet iedere week komen. Sterker nog, ik kan amper komen. Je zult me heel uitzonderlijk zien." ze keek me vol schuldgevoelens aan. Maar er trof haar geen schuld. Zij moest haar leven leven, ik had het verpest. Ze was beter af zonder mij.
"Ha, zo." antwoordde ik monotoon. Ik wenkte Jane: "Hé Jane! Kome je even bij ons zitten?".
Hopelijk zou ze niet afgeschrikt zijn door Joan en ik als koppel. Niet alleen het feit dat we een koppel waren maar, mee het feit dat we twee punks waren.
Ik liet mijn ogen over Joan glijden: Lerenbroek, Dr.Martens schoenen, zwart t-shirt met het opschrift "Fack off, I'm anarchist!", haar haar mat zwart, zo zwart als haar uitgelopen eye-liner.
Toen haalde ik mijn kleren voor de geest: Gescheurde jeans; de scheuren werden half dichtgehouden door veiligheidspelden, mijn rood tank-top met bloedrode pantervlekken en afgetrapte baskets. Over mijn haar wou ik het zelf niet hebben: het was stro.

Ze zette de zwabber tegen de muur en liep met de emmer naar het kraantje in het berghok. Ze liet het water in de emmer lopen terwijl ze probeerde te bedenken de hoeveelste keer straf dit was. Was het de vijftiende of zestiende keer? En ze was hier nog maar een maand. Opeens voelde ze iets nats en kwam ze snel weer tot de werkelijkheid. ‘Damn’ ze draaide snel de kraan dicht en gooide een dweil over het water dat over de rand van de emmer was gelopen. Ze pakte de emmer voorzichtig op en droeg hem naar een roostertje in de grond waar je je vuil water moest in weggieten. Toen er weer genoeg water in de emmer zat, nam ze de schade op. Haar baskets zagen er verdronken uit en de onderkant van haar gebleekte jeans was nu donker. Gelukkig was het maar water. Ze goot zeep in de emmer en droeg hem naar de plek waar ze de zwabber had achtergelaten. Ze stak net de zwabber in het water toen Gail haar riep. ‘Ik zou wel willen, maar ik heb zoals je kan zien straf. En als ze net komen kijken wanneer ik bij jullie zit, ben ik helemaal de klos.’ Ze haalde de zwabber uit de emmer en zette hem tegen de muur. ‘Maar ik kan me altijd even voorstellen aan je vriendin.’ Ze liep naar het meisje en stak haar hand uit ‘Ik ben Jane Lewis, Gails buurmeisje. Maar dat heeft ze je zeker al verteld.’ Ze nam het meisje aandachtig op ’Gave schoenen trouwens. Niet echt mijn stijl, maar jou staan ze goed.’