Pretty and Sweet... As always [Jane]

"Mag ik even bellen?" vroeg ze met puppy-ogen aan de opvoeder. "Nee, sorry" antwoordde hij droog. "Waarom niet? Ik heb de de hele week goed gedragen" Riley boog zich over de bali van het onthaal en showde de bovenkant van haar witte kleedje met veel te diepe decolté. "Ziet u? Ik zit in groep wit. Heb mij eingen kleren aan" voegde ze eraan toe, terwijl ze naar het kleedje wees. Terwijl ze de ogen van de opvoeder op haar voelde, bleef ze lachen. Waarom kreeg ze die fucking telefoon niet? Hij kuchte, "Oke dan".
Hij zette de telefoon op de bali. Gretig nam ze de hoorn van het toestel en drukte ze Joe's nummer in.
Na enkele seconden hoorde ze zijn stem:
"Joe"
"Hii, Riley hier!" piepte ze in de telefoon.
"BFF! Wat is er?"
"Overdrijf nu niet. Hoe is het met Princesse?" Princesse was haar kat, haar baby. Ze had haar moeten achterlaten bij Joe. Hopelijk zorgde hij goed voor haar. "Dat beest ruift enorm! Mijn kleren en bed zitten onder het witte haar." gromde hij. Ze besloot het te negeren. "Heb je mijn geld gekregen?"
"Natuurlijk. 500€ as always"
"Oke, hopelijk ben ik snel vrij"
"ja stel dat je miljoenen fortuin opraakt. Geen zorgen meid: dat neuk je zo weer bij elkaar"
Wat een opmerking! Ze kookte bijna. Nouja, dat was Joe. "Jaloers? Misschien heb ik wat tips voor je op klanten te versieren: Vermager, train, ga naar de schoonheids specialiest, was je haar, neem minsten één keer perdag een douche in de plaats van één keer per maand en doe als je blieft iets aan je gespleten haar punten..."
"Stop maar!" gromde hij aan de andere kant van de lijn. "Echt? Ik had ander nog een dozijn tips hoor."
"Hou die maar voor later, Baby. Moet nu gaan, werk. Je weet wel."
"Geeft Princesse een kus van me. En vergeet m'n tropische vissen niet te voeren."
"Ik ga die kat echt niet kussen. Voor geen goud."
En daar was de kiestoon. Ze legde de hoorn terug op het toestel en duwde het ding richting de opvoeder.
"Bedankt!" zei ze poeslief en ook zij ging er vandoor.
Alsof ze op een catwalk liep, wandelde Riley door de gangen. Haar blonde haar wipte zacht op en neer, door de lucht verplaatsing, haar jurk fladerde als een vlinder rond haar. Met haar helder blauwe ogen bekeek ze de mensen die op gang liepen. Allemaal marginalen, stakkers, te min...Voor haar.
Bijna huppelden nam ze de trap naar boven. In de gangen op de boven verdiepingen was het vrij rustig. Er was dan ook veel bewaking. Op de 5 meter een camera, wist Riley. Terwijl er op de beneden verdieping maar 1 camera voor een oppervlakte van 15m² was. Tussen het toilette en opslagplaats waren er zelfs geen camera's. In de opslagruimte ook. Dat wisten zij en Alex goed genoeg. Eigenlijk sinds ze dat wist en bij de bende zat is de gegevens van camera's beginnen verzamelen. Ze schreef het in een schriftje en dat bewaarde ze op Smokes kamer. Daar was het veilig. In totaal waren er 970 camera's op Cold-South. Die van de ingang niet meegerekend. Daar kwam ze nooit, daar kwam je alleen als je binnen kwam in Cold South en als je weg ging om nooit meer terug te komen.
Nu stond ze met beide voeten in de woonkamer. Enkele meisjes waren aan het leren, twee aan het kibbelen en ééntje keek TV. Zelf besloot Riley in de tweezits zetel te gaan liggen. Jammer voor die ene persoon die niet meer kon zitten. Voor die persoon zou het de grond worden. De metalige, naar stof en kots ruikende grond.

‘Maar ze hebben het uitgelokt!’ riep Jane uit. Ze keek woedend naar het roodharig joch en zijn vriend, een lange, maar magere jongen. Die stonden gemeen te grijnzen, voor zover dat lukte met een gebarsten lip en een gebroken neus. ‘Ze dreven me in een hoek van de tuin met het plan me in elkaar te slaan. Omdat ik een nieuweling ben.’ Ze haalde haar neus op.’Ze waren blijkbaar niet op de hoogte van het feit dat ik altijd al aan kickboksen heb gedaan. Die vergissing zullen ze niet meer begaan.’ Ze grijnsde terwijl ze keek naar het resultaat van haar actie. ‘Maar daar gaat er niet om. Het gaat er om dat zij mij wilden aanvallen en ik heb me enkel verdedigd!’ De directeur luisterde onbewogen naar haar betoog. Hij schraapte zijn keel ‘Jane Lewis. Het is niet de eerste keer dat je bij zo’n een incident betrokken bent. De vorige keren heb ik het door de vingers gezien, maar nu ben ik genoodzaakt je te straffen. Je moet stoppen met iedereen uit te dagen.’ Ze hapte vol ongeloof naar adem ‘Ik heb hen uitgedaagd?’ gilde ze verontwaardigd. De directeur begon geïrriteerd te worden ‘Jane, sla niet zo’n toon tegen me aan. Ook Carl en Max zullen gestraft worden.’ ‘Maar niet zo erg als ik’ voegde ze er in gedachten aan toe. ‘Jullie zullen morgen alledrie een hele namiddag helpen in de keuken en jij Jane zal, door je tegenspraak, overmorgen ook nog twee uur de tuin mogen opruimen.’ Wat betekent dat ze twee uur stenen moest over het plein dragen. Ze zuchtte verslagen en wierp toen een blik op de twee jongens. Die waren nog altijd aan het grijnzen, maar toen ze haar woedende blik zagen, veranderde hun uitdrukking snel. ‘Jullie mogen gaan.’ zei de directeur nog. Ze gooide de deur van het kantoor van de directeur open en beende de gang door. Een tijdje liep ze gewoon door de gangen. Toen ze genoeg afgekoeld was, besloot ze naar de woonkamer te gaan, want ze had geen zin om alleen op haar kamer te zitten. In de woonkamer waren alle plekken bezet, maar een blond meisje lag languit in een tweezit. Ze herkende het meisje van de tafel waar de bende altijd eet. Ze kuchte ‘Zou je niet recht gaan zitten zodat iedereen plaats heeft?’

Ze keek naar haar rood gelakte nagels. Ze glanzden in het licht. Haar nagels waren mooi, net zoals haar haar. Eigenlijk had Smoke het mooiste haar van heel de wereld. Maar ja wat deed ze er allemaal voor? Serums, maskers, vlechten, poeder, gel, ga zo maar door. Al dat gepruts en geborstel had wel zijn effect: iedereen was jaloers op Smokes haar. Inclusief zij, jaja Riley Laboeuf kan ook jaloers zijn.
Het haar van Smoke was de rede dat ze bevriend waren geworden.

"Fack Him!" hoorde ze Smoke schreeuwen. Wat had miss Emo Hysteria nu weer meegemaakt? Gevochten? Woordwisseling? Naja, het was vast niets bizonders. Riley slofte naar de kamer van buurvrouw. "Wat is er Smoke?" vroeg ze nieuwsgierig. "Iemand, en daar bedoel ik een van die N.E.R.D.S mee, drukte een kauwgom in mijn haar!" Met een pijnelijk gezicht bekeek Smoke haar haar. Ze had eigenlijk best medelijde met Smoke. Hoe hard ze ook tegenpolen waren, ze vond Smoke haar haar prachtig. Het stijle haar van Smoke was mat zwart. Het glinsterde niet van het vet of pluisde niet. Ook het model, Emo kapsel dus, stond Smoke heel erg.
"Kan ik je helpen?" stelde ze voor. Ze ging Smoke's haar helpen, niet Smoke zelf.
"Nee." zei ze kort af?
"Waarom niet?"
"Ik hoef geen hulp van hoertjes!" snauwde Smoke terwijl ze aan de kauwgom pulkte. Zuchttend ging ze op bed zetten. Smoke haar scheldwoord keuze was niet zo goed vandaag. Wachtend op het moment dat Smoke op haar beslissing zou terug komen. Wat vervelden ging ze met haar hand door haar blonde lokken. Uit haar broekzak haalde ze een klein spiegeltje en keek ze of ahar eye-liner nog goed zat.
"Argh! Doe iets nuttig en help me!" gromde Smoke. Fanastiesch! Dat duurde niet lang, dacht ze bijzichzelf.
"Heb je een pincet? Daar mee kan ik de kauwgom beter verwijderend." zei ze. "Oja, ook nog wat serum. Liefst voor drooghaar. Ik heb vet nodig." comandeerde ze. Dit ging een moeilijke bevalling worden....

Abrupt werd Riley gestoord uit haar dagdroom. En het was nog zo'n mooie. Even keek ze op en zag ze het gezicht van, van... Ehh... Een onbekende. Niemand belangrijk dus.
Onbekendje vroeg haar iets. Of ze wou recht zitten? Ehh nee bedankt. Dat was ook haar antwoord.
"Waarom zou ik? Als je wilt zitten kan dat ook op de grond." snoof ze. Ze wierp een blik naar de vloer; hier en daar zag je nog kotsvlekken of andere smurrie.
"Oehh kijk!" kirde ze tegen Onbekendje, "That stain and your face can be twins."
Amen!

Terwijl ze wachtte probeerde ze te achterhalen wat er op tv was. Ze meende George Clooney te herkennen en zag overal witte jassen. Dat moest E.R. zijn, dat was vroeger de favoriete serie van haar moeder. Ze zuchtte, haar moeder, die had ze sinds het voorval niet meer gezien of gehoord. Ze had altijd gedacht dat zij en haar moeder een goede band hadden, maar ze had Jane zonder blikken of blozen in de steek gelaten. Die ziekenhuisserie deed haar ook denken aan het ziekenhuis waar de politie haar mee naar toe had genomen om haar te laten zien wat ze Xavier had aangedaan, om haar spijt te laten krijgen. Niet dat dat gelukt was, die bastaard had het verdiend.

'Zie je wat je hem hebt aangedaan?' had een dikke vrouwelijke agent gezegd. 'Hij ligt al twee weken in een coma, er is een kans dat hij nooit meer wakker wordt.' Jane had onopvallend geglimlacht. 'En als hij wakker wordt is er grote kans dat hij er zijn hele leven de gevolgen van zal dragen.' Had dikkie haar betoog verder gezet . Bij het zien van Jane’s lichte grijns, had ze besloten dat ze de hele dag bij Xavier zou blijven. Ze had haar vastgeketend op een stoel en gedwongen haar naar Xavier te kijken. Dat was geen probleem geweest, want ze was geboeid geweest door al die slangetjes die infusen en apparaten met zijn lichaam verbond. Ze had zich afgevraagd of er een manier was om de stekker van het ademhalingsapparaat uit te trekken. Want dat was het enige waar ze spijt van had, dat die verdoemde politie een halve minuut te vroeg waren gekomen. Toen dikkie terug was gekomen had ze om haar te sarren gevraagd wat er zou gebeuren wanneer dat ademhalingsapparaat zou uitvallen. Dikkie had haar woedend terug naar haar cel gebracht.

Ze schudde haar hoofd om de gedachten te verdringen en richtte zich weer tot Blondie. Ze trok een wenkbrauw op ‘Wow, jij bent zeker de leukste thuis? Dat je geen stand-up comedian bent geworden.’ Ze zette met moeite een glimlach op. ‘Ik was er bijna ingetrapt. Kom schuif op of ik ga bovenop je benen zitten.’

"Waag het niet om op mijn benen te gaan zitten." snauwde ze in de richting van Onbekendje. Die durfde! "Ik wil niet dat m'n benen even krom worden als de jouwe."
Wedden dat, dat kind zelfs haar benen niet scheerd. Ze snoof.
"Kun je geen mongoolse eenzaat op je kamer gaan spelen ofzo je staat in m'n zonlicht. Ze wees naar het kleine raampje, dat een piepklein straaltje licht op haar bene wierp.

Sorry inpiratie... Je -bij Riley gedeelde van de- post was best kort.

Zonder veel moeite kon ze de glimlach op haar gezicht houden, ze heeft al veel oefening gehad. 'Jij bent een echte grappenmaker.' grijnsde ze. 'Ik denk dat als je zonlicht wilt, je beter naar de tuin gaat. Ik vraag het je nog één keer, schuif op.' Blondie maakte nog altijd geen aanstalten om op te schuiven, dus besloot ze zelf maar actie te ondernemen. Ze schoof haar handen onder Blondie's benen, hief ze op en gooide ze hardhandig op de grond. Ze ging zitten en glimlachte vriendelijk naar Blondie. 'Dat was zo moeilijk toch niet?' Ze besloot er nog een schepje bovenop te doen. 'Je moet niet altijd zo dwarsliggen, het is veel leuker om af en toe eens toe te geven. Mensen gaan je er door aardiger vinden.'