Wild Girl [Jane]

"All my life I've wanted to be somebody, and here I am.
I know what I've got, and there ain't nobody gonna take it away from me.
So let me tell ya what I am!

I'm a red-hot fox. I can take the knocks
I'm a hammer from hell. Honey, can't you tell?
I'm the wild one. Yes, I'm the wild one
I'm a touched-up freak on a winning streak
I'm gonna own this town. You can't hold me down
I'm the wild one. Yes, I'm the wild one"
Iedere keer dat ze "Wild one" zong stampte ze tegen haar bed of de muur. Deze instelling was klere! Ze was hier nog maar een week en ze begon zich al te ergeren aan de opvoeders. Ze miste haar kraakpand, het honger hebben, de koude nachten. Ze haatte Matthew, door hem zat ze hier. Door heb zat ze opgesloten ver van haar drum en Joan. Het enige wat ze nog had, was een foto van Joan die op haar half-beschimelde bureau stond en haar drumstokjes. Met dat laatste sloeg ze nogal vaaak op de muur of op de deur. Misschien ook soms op een opvoeder, maar dat liep meestal niet goed af.
Ze gritste de stokjes van haar bed en liep naar de muur waar haar bed tegen stond. Doodleuk begon ze een ondersteund ritme te slaat voor Suzie Quatro's Wild One. Joan had haar het liedje geleerd. Als er iemand was die veel van muziek wist, was het Joan wel. Katy Perry, Joan Jett, The Clash, The Sexpistols, Micheal Jackson, Fergie, Rihanna, enzovoort. Joan kon over al die artiesten en meer wat vertellen of een stukje van spelen. Ze was een rondlopend muziekgeschiedenis boek. Haar rondlopend geschiedenisboek. Haar stem stierf weg. Ze wist niet meer wat ze hier deed. Ze wist niet meer waarom ze ademde. Ze had niets. Ze had nooit iets gehad, behalve drugs en haar vrijheid. Die twee dingen was ze nu ookal kwijt.
Ze was gewoon nutteloos en stotte CO2 uit. Een last dus.
Ze richte haar hoofd naar het plafond en zette haar mond open: "Kut wereld! Kut Cold South"

Jane zat op haar bed met haar cursus Engels op haar schoot en probeerde de namen en geboortedata van vijftig schrijvers uit het hoofd te leren, toen er in de kamer naast haar opeens veel lawaai klonk. Toen ze beter luisterde, besefte ze dat het meisje in de kamer naast haar aan het zingen was. Nouja, zingen was niet echt het goede woord, het klonk meer alsof het meisje de ziel uit haar lijf aan het zingen was en dat bracht veel decibels met zich mee. Ze probeerde het te negeren en concentreerde zich op de schrijvers. Maar even later begon het meisje ook nog te schoppen tegen de muur. Was dat nu haar verbeelding of zag ze die muur echt trillen? En alsof het nog niet erg genoeg was, begon haar buurvrouw nu met iets anders op de muur te slaan. Een stuk bepleistering viel van de muur naar beneden, bijna op Jane's hoofd. Geschrokken sprong ze op en besloot dat het zo niet verder kon. Ze snelde naar de gang en gooide de deur van het meisje haar kamer open, net op het moment dat die tegen het plafond aan het roepen was. Zo rustig mogelijk reageerde ze: 'Dat vind ik ook, maar daarom moet je nog geen gat in de muur slaan.' Ze bestudeerde het meisje en zag dat ze drumstokjes in haar handen had, dat was vast dat 'iets' waarmee ze op de muur aan het slaan was.