Hell on earth ~ Cam

Ze had er geen flauw benul van hoe lang ze hier nu al zat, maar een mogelijk antwoord wist haar interesse dan ook niet te wekken. Het was hier stil en rustig, exact hetgeen ze naar hunkerde. Hoezeer ze soms ook naar gezelschap verlangde, wist haar blik deze dag te vertellen dat ze dit op dit moment niet zou appreciëren. Iedereen had zo zijn goede en zijn slechte dagen, en deze dag was overduidelijk van de laatste categorie voor Lori: haar humeur was overduidelijk onder het vriespunt.
Eerder deze dag had ze zich neergezet tegen een van de torenhoge muren die zouden moeten voorkomen dat iemand het ook maar in zijn hoofd zou halen om te ontsnappen. Tot haar genoegen was het toen al rustig in de tuin geweest; wellicht had ze het een stuk minder lang volgehouden als de buitenplaats bezet was geweest met mensen waarvan ze hen niet eens wilde leren kennen. De rust kwam mogelijk door het sombere weer, waardoor mensen liever binnen bleven. De temperatuur kon onmogelijk hoog liggen en de tuin werd gehuld in zwevende slieren van mist. De mist zorgde ervoor dat Sint-Mariah een spookachtige, griezelige uitstraling kreeg, besefte ze huiverend. Wellicht dat de hel er zo uitzag. Maar als dit uitzicht de prijs was voor een momentje alleen, dan was ze zonder enige twijfel bereid om deze te betalen.
Nog een geluk was dat ze naast het blauwe en bovendien afzichtelijke T-shirt een jas had weten te bemachtigen, wellicht was het personeel zo met de jonge gevangenen begaan dat ze niet wilden dat er ook maar een ziek zou worden- luidde haar bittere gedachte hierop. Desalniettemin was ze er blij mee; het gaf nog enige warmte. Ze had de capuchon over haar hoofd getrokken, al wisten enkele golvende lokken van haar haren eruit te ontsnappen. Met een zucht sloeg ze haar armen om haar opgetrokken benen heen en legde ze haar voorhoofd tegen haar kniëen, waarbij ze haar ogen licht kreunend sloot.
Ze had het echt helemaal gehad hier.

Hij had al heel de dag zorgeloos rondgelopen in zijn dikke vest. Het was fucking koud hier, zelfs hierbinnen en dat was alles behalve aangenaam. Zelfs een degelijke verwarming konden ze blijkbaar niet veroorloven in de kamers, al moest hij toegeven dat het er toch nog steeds warmer was dan dat het erbuiten was. Hij was vandaag naar buiten gegaan, hij had weer een geweldige dag gehad. Eerst en vooral had hij weer een deal afgerond al ging het over drugs, het geld was binnen dus had hij zich maar eens uitgesloofd en deze dikke trui gaan kopen, gevoerd met neppels. Echte pels vond hij te cliché en hij hield niet zo van echte bont. Hij had ook nog een warme moccachino binnengewerkt, een Starbucks. Het had geweldig gesmaakt en hij was dan ook met tegenzin terug naar Saint-Marriah gegaan, maar hij had wel gemoeten, het enigste voordeel was dat zijn humeur nu iet of wat toch beter gezind was.
Hij wist niet goed wat te doen, maar vond het verdomd vervelend dat het binnen in de gangen overbevolkt was, blijkbaar hadden ze zelfs niet genoeg ruimte in de kantine en bleef nieand echt graag helemaal alleen op zijn kamer zitten. Hij zuchtte en liep rond, maar kwam niet meten iets interessants tegen. Riley was misschien wel op haar kamer, of bij Smoke, en zijn vrienden waren ergens maar het interesseerde hem niet meteen waar ze waren, hij zocht eigenlijk niets te doen. en daar het zo overbevolkt was binnen besloot hij dat hij evengoed naar buiten kon gaan. Hij keek buiten en zag de slierten mist, het was niet echt aantrekkelijk om naar buiten te gaan, misschien moest hij dan toch maar beter binnen blijven, want het was er ook niet warmer, al zou het aangenamer zijn dan in een drukte. Maar hij schudde zijn hoofd. Hij zou hier niet naar buiten gaan, het was alles behalve leuk. Hij stond op het punt om te draaien toen hij vaag een silhouet kon afscheiden in de mist, al zag hij niet wie het was, wat voor iemand haalde het in zijn hoofd daar buiten te gaan zitten? Alleen?
Hij liep met zijn trage passen richting de figuur, hij was benieuwd, was het weer zo een nieuwelingentje dat zich leek te vervelen, misschien kon hij het wel interessant maken, en dan op de stangen jagen. Het was altijd leuk nieuwen te pesten. Zijn voeten lieten het gras onder hem plooien , en doordat het nat was door de mist, bleven zijn voetstappen staan in het gras, en kwam het tergend laag omhoog. Hij grinnikte toen hij in de buurt kwam en zag de blonde lokken. Even was hij verbaasd. “ Miss Gauge?” vroeg hij dan , de lichtelijk verbaasdheid in zijn stem niet volledige te verhullend.

Dat de kou nog door de stof van de jas die ze droeg wist te dringen, vertelde haar genoeg, al zou ze niet klagen: iets was immers nog altijd beter dan niets. Daarbij was het hier nog altijd beter dan binnen, waar het misschien iets minder koud was, maar wel degelijk drukker. Op dit soort dagen leek iedereen altijd afleiding te zoeken om niet meegesleurd te worden met de somberheid van het weer, leek iedereen op zoek te zijn naar ruzie om zich te amuseren.
Zij niet, ditmaal dan. Ze had zo'n flauw vermoeden dat dat met het humeur als het hare enkel nog maar olie op het vuur zou gooien en dat ze hiermee geheid narigheid kreeg. Nee, ze was op het moment absoluut niet in de stemming voor mensen die dachten grappig te zijn of haar als afleiding zagen. Tot nu toe had haar afstandelijke, kille houding nog verdacht goed gewerkt, maar bij het horen van een stem wist ze dat het niet genoeg mocht zijn om íedereen van haar weg te houden.
Ze hoefde niet op te kijken om te weten wie het was, en de keuze om hem straal te negeren leek een heel aanlokkelijke optie. Iets wat vreemd was, aangezien ze Cameron meestal wel aangenaam gezelschap vond. Het duurde even voordat ze dan toch op hem reageerde, haar hoofd ophief waardoor haar capuchon afviel en haar blonde lokken bloot kwamen te liggen.
"Nee, loop maar weer door," antwoordde ze hem nors, als in: niet in de stemming. Cameron was zeker niet degene aan wie ze zou willen vertellen dat ze er helemaal doorheen zat en ze voor altijd en eeuwig van Sint-Mariah zou willen verdwijnen. Daarbij was ze niet erg in de stemming om zich sterk voor te doen, iets wat ze meestal deed als ze in zijn aanwezigheid verkeerde. Haar dodelijke blik daagde hem uit om ook maar te durven om te blijven staan.

Zijn keuze was geweldig geweest om toch naar buiten te gaan, toen hij doorhad wie hij daar zag zitten was zijn humeur meteen beter geweest, en het was niet omdat hij iemand kon opjagen of op de stangen jagen. Maar hij had altijd wel het gevoel dat hij zich bij haar gewoon kon gedragen, en plezier kon hebben op een bepaalde manier dan. Niet velen kunnen hem bezighouden door elke keer weer anders te reageren, zoals ze nu deed.
hij merkte wel dat ze hem niet hier wou natuurlijk, hij zag al dat er iets mis was, ze zat nooit zo alleen, of misschien wel alleen maar niet zo . het enigste wat hij deed was grijnzen naar haar en haar in het oog houdend. Haar norse stem ontging hem ook niet. Hij kreeg er ergnes weer een trek naar de uitdaging naar, die hij wel vaker had als hij bij haar was.
“ Ik loop niet door” zei hij dan droog tegen haar, zonder enige verdere dingen in zijn stem te laten horen. Hij zou het niet willen, waarom zou hij ook? Hij keek haar aan en plofte zich gewoon toen, nogal heel ongalant neer en keek haar toen aan.
“waarom zou ik weggaan?” vroeg hij toen aan haar en keek haar aan. “ Je zit hier helemaal alleen en je zit in de koude” ging hij ongestoord verder met zijn speculaties en keek haar toen aan.
“het is wel duidelijk dat er iets is” zei hij dan tegen haar ,al deed het hem niet zoveel dat er daadwerkelijk iets zou zijn, maar ergens had hij toch het gevoel dat hij haar wou helpen, ook al had hij zelf niet door waarom hij dat zou willen, als ze het zelf ook niet zou willen.
hij keek haar aan en keek toen opeens heel serieus, iets wat niet meteen gewoon was voor hem. “ is het zeker dat het gaat?” vroeg hij dan aan haar. “ wat is er?” vroeg hij dan aan haar, wou hij haar echt helpen? Hij zag wel wat er gebeurde, wat ze zou doen en wat ze antwoordde.

Natuurlijk. Wat was het zo vreselijk naïef om te denken dat Cameron door een afstandelijke houding gehoorzaamde aan haar woorden door gewoon zonder slag of stoot weg te gaan. Ze had haar hand erom durven te verwedden dat hij dit niet deed, maar dat maakte de frustratie er niet minder op. Evenmin als zijn simpele antwoord dat deed. Voor een moment kon het haar niet schelen of het Cameron hier betrof of een of andere newbie die zo gemakkelijk de grond in te boren was, zonder er ook maar een gevolg van te merken. Dit was een van de zeldzame momenten dat ze niemand in haar buurt duldde.
"Misschien zit ik hier wel helemaal alleen in de kou omdat ik graag alleen wil zijn," bitste ze vinnig op zijn woorden. Haar blik maakte wederom duidelijk dat ze zijn aanwezigheid alles behalve op prijs stelde, maar het duurde niet lang voordat ze koppig haar hoofd de andere kant opdraaide en een plan op touw zette om hem gewoon straal te negeren. Te doen alsof hij lucht voor haar was.
Zijn volgende woorden bleven dus onbeantwoord, al hoorde ze hen wel degelijk. Het leek er verdacht veel op dat hij probeerde te vissen wat haar dwars zat, om het erger te maken om juist om het uit de weg te kunnen ruimen en haar te helpen. Ze hapte echter niet. Ze wilde zijn medeleven of hulp niet. Ze wilde hém niet.
Er verstreek een minuut in stilte, en bij elke seconde die voorbij kroop drukte ze haar tanden steviger in haar lippen. Enkel het gevoel van zijn aanwezigheid was al ondragelijk, evenals het onuitgesproken vermoeden dat hij toch niet weg zou gaan als ze hem doelbewust negeerde.
Dus draaide ze met een ruk haar hoofd zijn kant op. "Ik moet je hier niet Cameron, dus zoek een leven en ga weg," reageerde ze fel, onverschrokken naar hem blikkend.

Hij keek haar aan, ze had het vast wel al doorgehad dat hij niet zo heel makkelijk weg te krijgen was, en misschien had ze ook wel al door dat hij het ook niet evengoed had bedoeld met dat hij eigenlijk best wou helpen. Want langs de ene kant wou hij het wel, maar langs de andere kant bleef het aanlokkelijk mensen nog verder de grond in te boren, ook al was het helemaal niet nodig bij Lori. Hij keek haar aan en zag dat ze aan het nadenken was, hij wou best weten waarom, maar ergens kon hij het al raden. Aan haar uitdrukkingen te zien wou ze hem hier vast niet en toen ze haar mond opende en haar eerstvolgende woorden uitgesproken had, werd zijn veronderstelling dan ook beaamd, ze wou dus graag alleen zijn.
het enigste wat hij kon was zijn mondhoeken grijnzend omhoog laten bewegen toen ze haar stem nogal vinnig liet knikken en schudde zijn hoofd. Was hij verondersteld hier op te reageren? Nee dit was niet wat hij zou den, hij zou kijken wat ze deed en tot zijn verbazing negeerde ze hem gewoon. Geen enkele opmerking waar hij tegenin zou kunnen gaan? Geen enkele speculatie die uitdagend genoeg zou klinken om hem te boeien? Om eerlijk te zijn had hij toch wel meer verwacht van haar, dit nam zijn beeld over haar eventjes naar beneden, ze bleek dus niet altijd de zelfzekere persoon te zijn die ze wel liet zien als ze in de buurt was.
Hij zag wel dat ze moeite moest doen, en ergens raakte hij hier geïrriteerd van, hij zou wachten tot ze haar excuses aanbood omdat ze hem negeerde, tot zover zou hij het nog aanvaarde, maar dit gedrag was iets wat hij niet kon hebben van mensen om hem heen, ze moesten hem niet afsnauwen alsof hij niets was, als er iets was waar hij niet tegen kon waren het mensen die tegen hem zeiden dat hij op kon rotten, dan zou hij laten zien wie er kon oprotten, en hij zou het alleszins niet zijn.
Hij bleef wachten maar spande zich helemaal op, ze leek niets te zeggen. Maar toen ze zich naar hem toedraaide in een ruk kwam er een tel lang een triomfantelijke grijns om zijn mondhoeken die ze vrijwel meteen neer kreeg toen hij haar woorden hoorde, ze moest hem niet, hij moest een leven zoeken, de felheid waar ze met reageerde ging erover. Ze moest en zou een lesje leren.
Met een simpele beweging hij was hij recht gestaan en had haar bij haar arm genomen en rechtgetrokken. “IK moet een leven gaan zoeken?” vroeg hij sissend in haar gezicht en hield haar , niet zacht handig tegen de muur met haar arm in zijn hand geklemd. Hij voelde de drang haar keel dicht te knijpen maar hield zich in, hij voelde de drang haar te laten voelen dat hij nog steeds de baas was. “ Ik zou op je woorden letten Miss Gaaaauge” siste hij haar naam er woedend uit en liet haar toen met een snok los en keek haar nog steeds met samengeknepen ogen aan. Hij was geen lieve jongen, dat moest ze nu toch wel door hebben?

Zijn triomfantelijke grijns ontging haar niet, maar ze was vastbesloten om ditmaal niet voor zijn bron van vermaak door te gaan. De blik die in haar ogen schuilde was alles behalve vriendelijk te noemen, eerder furieus en uitermate geïrriteerd. Met genoegen sloeg ze gade hoe zijn mondhoeken weer naar beneden trokken, al kon er van haar kant geen lachje van af. Ze wachtte nog altijd op het moment dat hij eindelijk weer zou besluiten om haar te laten voor wat het was, haar als oninteressant zou bestempelen om vervolgens iemand anders als gezelschap te kiezen.
Voor even dacht ze ook dat hij dit zou doen, op het moment dat hij zijn lichaam overeind duwde. Het volgende moment werd deze gedachte echter de kop alweer ingedrukt, toen ze voelde hoe haar lichaam ruw omhoog werd getrokken. Elk ander moment zou ze aangenaam verrast zijn hoe gemakkelijk hij dit voor elkaar kreeg –al was dit niet moeilijk te noemen met huidige gewicht- en zou ze gedwee haar excuses hebben aangeboden om hem timide uit te hebben gelegd dat ze gewoon met zichzelf in de knoop zat. Dat ze er doorheen zat. Dat ze de buitenwereld miste. Zou ze haar hart hebben uitgestort bij diegene die daar zo gemakkelijk misbruik van kon maken als hij dat wilde.
Maar ditmaal deed ze dat niet, nu sloeg ze niet eens haar ogen neer. Zoals eerder al vermeld was: als iemand haar ook maar lastig viel, kwamen er geheid problemen, ongeacht de persoon.
Toen hij haar bruut losliet, bestudeerde ze meteen de rug van haar handen, waar een paar lelijke schaafwonden op waren verschenen door de manier waarop deze over de muur waren geduwd. Al snel richtte ze haar blik echter weer op Cameron, en hoewel ze zijn woorden als serieuze waarschuwing moest zien –zo had hij zich in geen tijden meer tegenover haar gedragen- sloeg ze deze waarschuwing in de wind.
“Je hoorde me best. Zelfs iemand met jouw IQ zou mijn woorden moeten hebben begrepen,” reageerde ze neutraal, al flikkerden haar ogen van ingehouden woede. “Er zijn vast genoeg mensen die om je aandacht staan te popelen, maar ik moet je nu niet. Ga weg.” Ze legde de nadruk overduidelijk op de laatste twee woorden.
De toon die ze had aangenomen was uit de hoogte te noemen, al ging dit onbewust als ze moeilijk was. Wat ze niet wist, was dat haar broer exact dezelfde toon had aangenomen voordat Cameron zijn zelfbeheersing was verloren, toen hij Cameron tartte door te zeggen dat zijn vriendin hém leuker vond, waardoor zijzelf meer dan ooit op hem leek.

Hij had haar hele houding geobserveerd, hij kon er niet tegen dat ze zo deed, ze leek echt niets met hem te maken willen hebben, maar mensen konden hem dat ook op een normale rustige manier aan de orde brengen en ze moesten daarvoor niet gaan snauwen of zeggen dat ze hem helemaal NIET wouden. Dat was iets waar hij al redelijk gevoelig voor was, niet dat hij niet genoeg mensen had om naartoe te gaan, hij kon er gewoon niet tegen, op een bepaalde manier dan, dat mensen dachten dat ze tegen hem in konden gaan en hun eigen keuzes konden nemen en uitvoeren, DAT was wat hem serieus dwarszat.
Hij keek haar aan, ze leek niet eens neer te buigen met haar ogen, ze liet alles over zich komen, ze had op dit moment gen greintje respect voor hem en mensen moesten respect voor hem tonen, dat werd de mensen met de paplepel toegediend als ze hem leerden kennen maar ze deed het niet, ze leek zelfs niet verbaasd, en dat was zo een rare reactie, ze bleef gewoon zichzelf, ze durfde het zelfs hem nog in de ogen aan te kijken met dezelfde blik van je kan me niets doen of je doet me niets, mar ze had het fout, en op dit moment, zou hij haar zo graag – je weet niet half hoe graag- haar gezicht tegen de muur achter haar rammen, haar laten zien dat hij het meende, dat hij nergens met aan het lachen was.
Ze leek het zelfs te menen dat ze haar houding aanzou blijven houden, zelfs toen ze losgelaten werd en enkel naar haar handen keek. Hij wist dat het pijn gedaan had, al voelde hij nu geen drang om haar te zeggen dat het hem speet, hij wou nu gewoon dat ze sorry zei, hij zou best weggaan als dat alles was wat ze wou maar ze moest ophouden met een toon tegen hem aan te slaan dat ze alle was op deze wereld.
Hij stond stijf rechtop voor haar, hij bewoog geen vin toen ze tegen hem uitvloog, ook al klonk het niet uitgevlogen, haar ogen spraken boekdelen. Hij beet zijn kaken op elkaar, zichzelf tegenhoudend nu niet op haar af te vliegen en haar zoals hij al eerder gedacht had tegen de muur te duwen. Haar pijn te doen tot ze sorry zei, tot ze het uitschreeuwde van de pijn tot ze het uitijndelijk begaf. Zijn gebalde vuisten waren het gevolg van zijn gedachten. Maar hoe ze zo verder ging, dit ging veel verder dan haar gedrag want hij herkende hem. Hij herkende haar broer nu maar al te duidelijk in haar, elk nieuw woord, elke nieuwe letter dat uit haar mond kwam werd in zijn oren meer en meer de stem van haar broer die hem opjutte Je kan niet van iemand houden, je bent een monster hoorde hij dan de stem van haar broer weer in zijn hoofd.dacht je echt dat ze op jou wachtte? Om dan te weten dat als je haar beu bent , ze vind MIJ leuker, snap het dan, zie je het niet? had hij toegeroepen, zelfs toen hij aanviel. GA WEG hoorde hij dan de stem van haar broer en haar stem synchroon tegen hem zeggen. Het ene in zijn gezicht, de andere als een herinnering in zijn gedachten.
Hij sloot even zijn ogen en opende ze dan, in zijn ogen was niets dan haat te lezen. Hij drukte haar zonder enige waarschuwing tegen de muur en had op haar schouder ingeramd. Met zijn hand nam hij haar vast aan haar haren aan de achterkant van haar hoofd en liet haar hoofd naar boven hellen. “ Je had beter gezwegen” siste hij. “ Want op dit moment, staat je leven gelijk aan een grassprietje dat nu geplet is onder mijn voet” hij keek haar woedend aan.” Hij trok even harder aan haar haren. “ begrijp je me?” vroeg hij woedend. “ Er valt niet te sollen met me” zei hij dan. “ Dít gedrag is nu net datgene wat je broer zijn leven heeft gekost, geef me 1 goede reden waarom dit jou leven nu niet zal kosten” siste hij woedend tegen haar maar liet haar niet los.

Al die tijd sprak zijn gezicht al boekdelen, hoefde ze maar één enkele blik op zijn gezicht te werpen om te weten dat hij alles behalve blij van haar werd. Dat ze hem op dit moment tegen zich in het harnas joeg, dat ze zich op gevaarlijk, onbekend gebied bevond. Voor even wilde ze niet weten wat er met alle vorige mensen was gebeurd die Cameron zo hadden durven aan te spreken. Die gedachte duwde ze angstvallig weg, al was dat niet moeilijk op dit moment: hij moest haar privacy respecteren.
Ondanks dit verbaasde ze zich erover hoe rustig hij zichzelf leek te houden, hoe hij zich niet door haar gebrek aan subtiliteit op stang leek te laten jagen. Echter bleek dat ze niet te vroeg haar oordeel moest vellen, want het daaropvolgende moment voelde ze hoe haar lichaam bruut tegen de muur geduwd werd op een manier die alles behalve zachthandig te noemen viel. Vrijwel direct daarna voelde ze een overweldigende pijnscheut zich vanuit haar schouder verder door haar lichaam trekken, waardoor ze haar ogen opensperde.
"Psychopaat," siste ze hijgend, al klonk haar stem minder vernietigend dan deze eerder had geklonken. Ze begreep niet waar deze plotselinge wending vandaan kwam, en de tranen schoten in haar ogen toen haar hoofd plotseling ruw naar achteren gerukt werd.
Kort staarde ze verward in zijn ogen, gebiologeerd door de intense haat die in zijn ogen was verschenen.
Gepijnigd klemde ze haar kaken op een toen hij nog eens harder aan haar zachte, weelderige blonde lokken trok, al wist ze haar daadwerkelijke lijden verdacht goed te verhullen. Bij zijn laatste zin wist ze echter niet te voorkomen dat er een mengenling van pijn en verraad over haar gezicht flitsten.
Hij vergeleek haar met haar broer. Haar broer waarvan ze enkel en alleen nog vage herinneringen had, die hoogstwaarschijnlijk veel realistischer in Camerons geheugen gegrift stond dan in het hare. En vervolgens wist hij haar zonder blikken of blozen dat ze binnen een mum van tijd hetzelfde lot kon ondergaan. Gebood hij haar een reden te geven waarom hij het niet zou doen.
Ze trachtte zijn blik te doorgronden, want wat wilde hij horen? Wilde hij dat ze smeekte, dat ze al haar woorden terugnam? Waren welke woorden ze dan ook zou zeggen überhaupt wel van belang? Haar mond was halfopen, al kwam er geen geluid uit. Haar ogen schetsten echter beeld van haar gedachten: was deze ene, in haar ogen nietsbetekenende aanvaring daadwerkelijk voldoende om haar uit de weg te ruimen? Wat was er dan gebeurd met zijn definitie van iemand mogen? Dat gevoel had ze de afgelopen tijd althans gehad, dat hij haar oprecht mocht. Dat haar gevoel wederzijds was.

Hij had zich verdomd moeten inhouden, haar toon was iets wat hij nu niet aankon, ze deed hem te hard aan haar broer denken, en het was niet haar broer die erg had geweest, maar het gedrag van haar broer dat erover was gegaan. Én dat moest ze nu niet doen, wat wel overduidelijk was dat ze nu zo har naar het gedrag van haar broer toe neigde dat hij geen enkele ander eoptie zag dan het haar duidelijk te maken. Hij zag wel dat ze hoopte dat het anders afliep, dat hij haar niet zou doden. Maar wat zou hem nu tegenhouden? Er was niemand anders buiten hier .
hij keek haar aan en had haar gehoord; ze siste maar ze leek eerder angstig te klinken dan echt vernietigend, dat maakte het al erger. Maar ze durfde hem nu ook al psychopaat noemen? Op dit moment was ze de ene na de ander blunder aan het maken en hij staat niet te popelen om haar fouten te vergeven, dat deed hij bij niemand.
Hij zag dat hij haar pijn deed, en op een bepaalde manier deed het hem genoegen, het schonk hem dat gevoel wat hem altijd al belangrijk was geweest : Macht. Hij kon macht op haar uitoefenen, haar leven lag in zijn handen, dat was iets at hij al vaker meemaakte, maar hij werd even van zijn stuk gebracht toen hij niet alleen angst van haar gezicht aflas maar ook verraad en dacht na hoe ze nu over verraad kon denken, hij had haar niet grof weggestuurd alsof ze niets was, hij zou het wel gedaan hebben – maar dat terzijde houdend - hij had niet vol blijven houden dat ze weg zou moeten gaan.
Hij bleef haar met toegeknepen ogen aankeen, het probleem was dat ze niets zei, of het was net haar redding, want als ze hem niet verder opjutten, of niet smeekten was er ook daadwerkelijk niets aan al besefte hij dat hij niet zo had moeten reageren, hij had best begripvoller kunnen zijn. Moest Riley voor hem gezeten hebben, of Smoke, dan zou hij nooit zo gereageerd hebben, er was nog iets wat hem verwijderde van Lori, waardoor hij haar niet meteen in volle vertrouwen opnam, ook al was haar mogen zeker een deel van die onderneming. Hij wist dat hij haar niet volledig mocht omdat hij niets van haar wist, maar niemand weet dat hij niets erg doet met dingen die mensen niet weten, hij zou nooit Riley raken met iets van haar verleden, of Smoke, dat wederzijds respect was goed genoeg. Maar hier op dit moment was het even zoek, Hij had graag een respectvol antwoord gehad, maar de toon in haar stem – die te hard op haar broer hadden geleken- hadden hem in opstand doen komen. Hij liet haar met een schok los en keek haar even aan en zei geen woord tegen haar en beende weg. Hij zou echt niet zeggen dat het hem speet, ook al moest hij toegeven dat het hem wel speet.
De herinneringen aan zijn vriendin die voor een ander koos, voor zijn ogen was te erg, want of je het nu zou verwachten of niet, Hij kan echt wel oprecht van iemand houden.
Hij stak zijn handen in zijn zakken en stapte richting de deur, haar achterlatend, ze zou vast niets zeggen. Ze zou woedend zijn.

Ze had het gevoel dat ze elk kleinste spiertje in haar lichaam had aangespannen in afwachting van wat hij zou doen. Ze voelde hoe haar hart in haar keel klopte, hoe de adrenaline als een bezetene door haar lichaam werd gepompt terwijl elke seconde wel een eeuwigheid leek te duren. Ze haatte dit soort toestanden, situaties waar ze aan andermans genade was overgeleverd. Toch had ze ditmaal niet meer de behoefte om tegen hem in te gaan, om hem nog verder tegen het harnas in te jagen.
Hij wist haar niet meer te verbazen dan dit, toen hij haar zonder ook nog maar één ding te zeggen losliet. Echter voelde ze zich nog niet geroepen om haar mond open te trekken, niet nu ze zijn gedrag onder geen beding meer kon verklaren en hij nog altijd angstaanjagend dicht bij haar stond. Ze stond zichzelf toe om adem te halen, al weigerde ze haar blik af te wenden, of een andere beweging te maken.
Haar blik was in zijn rug gebrand toen hij zich omdraaide en zonder ook nog maar een woord aan haar vuil te maken wegliep, haar alleen liet. Exact hetgeen ze gevraag had. Voor enkele seconden sloeg ze haar ogen neer, het gesprek nogmaals overlopend. Dit incident was aan niemand anders te wijten dan haarzelf: voor wat het bij hem ook mocht betekenen, had hij haar gevraagd was er mis was, had hij haar met andere woorden een luisterend oor aangeboden. En zelfs als ze niet wist of dat oprecht was, of enkel bespottelijk bedoeld was, had ze zonder enige aarzeling een grote mond opgezet.
"Het spijt me." Deze drie kleine woordjes die ze zojuist toen ze deze nog als haar enig mogelijke redding had gezien, geweigerd had te zeggen, kwamen er nu zonder enige dwang uit. Oprecht.
"Ik zit er gewoon doorheen," volgde er na een stilte van haar kant, zacht uit haar mond maar nog evengoed verstaanbaar. Voor even liet ze haar onverwoestbare houding varen, werd er duidelijk dat ze nog tamelijk jong -kwetsbaar- was; nog geen anderhalve maand achttien. Normaliter zou het grootste probleem van iemand van die leeftijd moeten zijn dat ze geen keuze wist te maken uit een paar schoenen, of dat haar creditcard geblokkeerd was.
"Mijn familie ontkent mijn bestaan, mijn voormalige vrienden al evengoed. Ik kan er niet wennen om er alleen voor te staan; niemand die over je waakt of er ook maar om geeft wat er met je gebeurd." Ze staarde naar haar geschaafde handen, haar kaken strak op elkaar klemmend om zichzelf in te houden. Ze wist niet waarom ze dit vertelde, maar ze moest iemand hebben om het aan kwijt te kunnen. Een vriend, al wist ze niet eens meer of ze hem ooit al wel als zo'n vriend had kunnen zien, of ze hem nu nota bene nog wel zo kon beschouwen. Ze had hem een zwakte gegeven, en wist dat dit het domste was wat je aan een vijand kon geven.
Maar ze wist niet hoe ze hem nu kon zien. Ze wist het gewoon niet.

Hij zuchtte even lichtjes, het was niet eens hoorbaar of zien baar voor haar. Waarom zou hij ook maar teruggaan en sorry zeggen? Waarom zou hij zijn eigen Imago verpesten, alleen maar om vriendelijk tegen iemand te doen, vriendelijk tegen iemand die het niet eens nodig leek te hebben dat hij vriendelijk deed, dán moest het ook niet meer voor hem, hij respecteerde mensen maar ze moeste niet dit doen, al had hij er spijt van dat hij even aan haar broer had gedacht, hij had haar harder aangepakt dan nodig was, en eigenlijk mocht hij haar stiekem wel oprecht. Hij liet gewoon niet altijd duidelijk merken wat voor hem vrienden waren en wie niet.
Hij had zijn handen nog steeds in zijn zakken geduwd en balde zijn vuisten erin, hij moest nog maar een paar meters naar de deur en dan zou ze van hem af zijn, ook al was dit al een vreemde reactie voor hem, hoe zou ze hierop reageren, had hij zijn imago al verpest? Nee ze zou niets zeggen, hij wist niet wel dat ze te bang was, dat was het effect dat hij kon hebben op mensen.
Met een ruk stond hij stil en bleef even nog met zijn rug naar haar staan. Hij hoorde haar woorden 3 woorden die hij niet eens verwacht had te horen, of wel gewild had maar dat was dan een paar seconden geleden, toen had hij gewild dat ze sorry zou zeggen. N u leek het hem volkomen nuteloos maar hij draaide om, het was duidelijk dat dit niet alles was wat ze te zeggen had. Er was een stilte, maar hij ervoer de toon in haar stem, niets wat ze zei leek gelogen, en er klonk een dwingende vraag in het niet te misbruiken.
ze zat erdoor? Hij keke haar aan, hij kon het niet laten haar te bekijken, haar houding had alles verloren van de Lori die hij al ontmoet had, op dit moment zag ze er belachelijk jong en kwetsbaar uit.
Hij bleef nog steeds staan en hoorde haar aan. Haar familie had haar de rug toegekeerd? Haar vrienden? Hij zou niet weten wat hij deed als zijn familie en vrienden dat deed. Jawel, hij zou een nieuwe familie en nieuwe vrienden gaan zoeken…
Hij zag haar naar haar handen kijken, de wonden die hij haar had toegebracht, had hij er spijt van? Ergens wel, zeker als hij haar daar zo zag staan.
Hij beende met grote passen naar haar toe, misschien iets bruusk, want hij wist niet of ze nu angstig zou zijn of niet. Maar zonder enige waarschuwing sloeg hij zijn armen even over haar heen en trok haar tegen zich aan. Hij wou haar troosten, hij vond het oprecht erg. “ Het spijt mij ook “ zei hij dan, beseffend dat er niet veel mensen zijn dat die woorden van hem te horen krijgen.
Hij liet haar weer los en keek haar aan. “ Ik had niet zo mogen reageren” zei hij dan, het was te horen dat het licht met tegenzin was. “ Het is sterker dan mezelf” gaf hij als verklaring, ook al was het geen verklaring, hij zou niet zeggen waarom het hem zo nauw lag en waarom hij haar broer vermoord had, dan leek hij wel een watje eerste klas.

Zijn gestalte was al grotendeels opgeslokt door de slierten mist die nog altijd boven de buitenplaats te vinden waren. Het leek in haar herinnering zelfs dikker geworden te zijn, wat best kon kloppen; haar weelderige lokken waren iet of wat vochtig geworden door het weer, evenals haar wimpers die vochtig aanvoelden, al was ze er niet geheel zeker van of dit van de mist kwam of dat het tranen waren. Om er zeker van te zijn dat het niet dit laatste was, veegde ze driftig met de mouw van de dunne winterjas die ze droeg langs haar ogen.
Pas toen ze voetstappen hoorde naderen keek ze op, waarbij de achterdocht en wellicht ook iets van angst de blik in haar ogen vulde. Bij elke vastberaden pas die hij zette werd de drang om een pas naar achteren te zetten sterker, al was dit in praktijk onmogelijk: ze stond tegen een muur.
Toen ze zijn armen om haar lichaam voelde, dook ze onwillekeurig ineen, totdat ze enkele fracties van een seconde later besefte dat hier niets vijandelijks aan was. Het voelde vreemd genoeg vertrouwd. De warmte van zijn lichaam drong door tot het hare en voor even begroef ze haar gezicht in zijn jas, terwijl ze zijn woorden aanhoorde.
Het speet hem. En ze had nooit gedacht deze woorden ooit van hem te horen en dat dit waarschijnlijk de eerste en de laatste keer was. Desondanks haakte ze er niet direct op in, dreef ze er geen spot mee omdat hij háár ditmaal ook in haar waarde leek te laten. Instinctief voelde ze aan dat dit een moment van vertrouwen was, dat alles wat er hier gebeurd was tussen hen bleef. Dat hoopte ze althans.
Hoewel ze zijn laatste woorden niet direct begreep, wist ze haar mondhoeken wat omhoog te trekken. Ze kreeg weer iets van haar nuchtere zelf op deze manier, al lachten haar ogen nog niet mee. Het voelde onwennig om zo tegenover Cameron te staan, al wist ze niet direct of dat een goed teken was of niet. "Zou je het echt gedaan hebben?" vroeg ze uiteindelijk stilletjes, doelend op zijn dreigement, waarbij haar ogen de zijne enigszins aarzelend opzochten. Het aanzicht van hem, op dat moment, stond op haar netvlies gebrand, was zoveel sterker dan het beeld van hoe hij nu voor haar stond.

Hij wist niet of het een reactie was die ze wou ofdat het wel een reactie was die zogenaamd bij hem zou passen, maar ergens had hij dus onbewust het gevoel dat hij dit moest doen. hij had haar houding wel zien veranderen en wist dat ze een angst had gehad, hij had het gevoeld. Hij zou niet anders gereageerd hebben, als plotseling iemand die je zonet dreigde te vermoorden je nu even rustig in zijn armen zou nemen en sussen, dan klopt er niet echt iets aan de gebeurtenis, maar toch was deze niet minder waar hij wou haar toch even troosten.
hij vond het erg voor haar, ze leek er niet tegen te kunnen dat ze niemand had, en wou hij er dan niet zijn voor haar? Mocht hij haar dan niet oprecht? Dan was dit gebaar niet meer den duidelijk, dit stelde hij zich voor wat vrienden deden voor elkaar, al had hij nooit echt eerder in deze situatie gezeten, de meeste mensen gaven hem niet echt deze antwoorden of luchtten hun hart op, buiten Riley, maar die bleef hij als een uitzondering beschouwen, hij vond haar gewoon schattig.
Hij had gemerkt hoe ze haar gezicht in zijn jas had begraven, hij vond het raar dat iemand dat bij hem deed, de meesten wisten hem wel te vertellen dat hij dat vertrouwen niet uitstraalde om een ‘schouder om op uit te huilen’ te zijn, maar hij liet haar doen, ze leek het nodig te hebben waarom ook niet.
hij stond wezenloos voor haar, de eerste keer in zijn leven toegeven dat hij anders had moeten reageren was moeilijk, meestal was hij de enige die van mensen de waarheid te horen moest krijgen. En hij keek haar aan, ze leek hem er niet op te wijzen ook al zag hij haar daar echter wel voor aan om dat meteen te doen als ze de kans kreeg, meestal was ze iemand die wel toehapte op zijn ‘misstapjes’ maar het leek allemaal ver weg op het moment, het voelde op een bepaalde manier vertrouwd aan om hier met haar te zijn, alsof hij haar wél echt kende.
Zijn ogen vestigden zich met een bruuske beweging op haar gezicht bij haar volgende vraag, even nadenkend over haar woorden en slikte. Eerlijk? Nee hij zou het niet gedaan hebben, maar moest hij haar dat vertellen? Dat hij haar gratie zou verleend hebben enkel omdat hij haar wel mocht? Hij keek haar dan aan en schudde even zijn hoofd. “ Waarschijnlijk niet” vertelde hij dan, de vraag redelijk open houdend. “ Ik mag je nog steeds’’ zei hij dan. Maar keek haar dan serieus aan. “ Maar die toon wil ik niet meer horen” zei hij dan, het klonk niet echt als een dreigement maar als een waarschuwing, maar niet onvriendelijk bedoeld. Hij wou niet dat hij nog eens zou uitvliegen door zijn eigen herinneringen die in zijn geheugen gegrift waren.
Hij zag hoe behoedzaam ze keek… nu zou ze hem niet meer mogen, of misschien wel, maar niet meer als voordien niet? Hij zuchtte. “ Wil je niet naar binnen?” vroeg hij dan, het klonk vriendelijk, want hij zag hoe nat ze was, door de mist, misschien ook wel verkleumd… misschien kon ze beter de warmte opzoeken…

Nog altijd voelde het vreemd om zo voor Cameron te staan, om gewoon te accepteren dat hij zojuist een poging had gedaan om haar te troosten; een poging die zover ze nu kon beoordelen ook daadwerkelijk gewerkt had: het verdriet dat haar langzaamaan van binnen leek op te vreten had plaats moeten maken voor verbazing en een vreemd gevoel van nieuwsgierigheid. Voor even had het zo vreselijk goed gevoeld om twee sterke armen om zich heen te voelen, om.. Kort schudde ze haar hoofd om die gedachte uit haar hoofd te bannen. Ze moest niet vergeten waar ze was:
Dit was Cold South en de man die tegenover haar stond was Cameron, door wiens toedoen haar schouder nu aanvoelde alsof hij verbrijzeld was -al wist ze dat dit onmogelijk het geval kon zijn- en wellicht de enige voor wie ze ook maar ooit een greintje van angst had gevoeld. Maar toch..
"En nog steeds snap ik niet waarom," antwoordde ze toen hij meldde dat hij haar nog steeds mocht. Ze had zichzelf toe te staan een flits van een glimlach laten zien toen hij had gemeld dat hij haar waarschijnlijk gespaard zou hebben. "Ik bedoel: je kan zoveel, iederéén krijgen en je verspilt je tijd door.." Ze staakte haar zin, stak haar handen in de zakken van haar flinterdunne jas.
"Laat ook maar," mompelde ze, waarbij er langzaam maar zeker een levendige blik in haar ogen sloop die haar intens bruine kijkers normaal ook sierden. Het was er nog niet helemaal, maar het was een aanzienlijk grote verbetering met haar neerslachtige blik van zojuist. "Het is maar goed zo, ik mag jou namelijk ook." Ietwat onwennig liet ze haar mondhoeken wat omhoog krullen, het was overduidelijk dat ze er moeite mee had om dit soort dingen te zeggen, om iemand daadwerkelijk te mogen.
Bij zijn waarschuwing kon ze het niet laten om erop in te haken, ervoor vechtend om weer in haar oude zelf te kruipen en om duidelijk te maken dat de momenten van zwakte voorbij waren. "Wat, schaad ik je ego ermee?" reageerde ze vrijpostig, al liet ze deze houding varen door gewillig te knikken. "Erewoord," vertrouwde ze hem op zachte toon toe, waarbij ze hem een ietwat waterig glimlachje toonde.
Toen hij haar vroeg om naar binnen te gaan, antwoordde ze niet direct. Het was daar om claustrofobisch van te worden, je werd er meegetrokken in een sleur. Uiteindelijk knikte ze toch gedwee, toegevend aan te kou waar ze inmiddels mee te kampen kreeg: ze was verkleumd tot op het bot, merkte ze nu, nu ze stilstond. "Mijn straf tegemoet," merkte ze met een schamper lachje op, waardoor er duidelijk werd dat ze zonder toestemming hier buiten was gekomen.

Hij keek haar licht glimlachend aan, redelijk onwennig wat hij nu moest doen, nog nooit had hij in deze positie gestaan, op het punt gestaan te ontploffen en dan een omdraaien en gaan troosten, het was een vreemde ervaring, maar hij was weer een ervaring rijker, dus hij kon er wel met leven. Hij had het gevoel gehad dat het toch leek gewerkt te hebben bij haar, dat was de bedoeling geweest niet? Hij glimlachte iets breder toen hij zag dat haar houding daadwerkelijk veranderde en ze weer wat opener leek tegenover hem, dat had hij veel liever.
Hij wist wel dat hij haar pijn gedaan had, dat was als eerste al te merken aan haar geschaafde handen, maar zijn verleden veranderd niet meer, en hij is geworden wie hij is. Een prikkel zoals ze hem net toediende laat hem toeslaan, het is zijn eigen 2e natuur geworden en daar zou niet snel iemand verandering in kunnen brengen. Hij hoorde haar dat ze het niet snapte en keek haar even vragend aan terwijl hij zijn voorhoofd fronste… ze snapte het niet? Wat leek ze dan niet te snappen? Hij zag haar wel glimlachen, maar snapte het niet tot ze haar zin vervolgde. Maar deze dus ook niet afmaakte? “ Ik verspil mijn tijd door wát?” vroeg hij dan oprecht niet wetend. Hij had geen flauw benul wat ze bedoelde. “ Ik mag toch mensen leren kennen die ik er interessant uit vind zien?” vroeg hij dan aan haar. “ Mensen die ik lijk te kunnen vertrouwen?” vervolgde hij zijn antwoord. “ er zijn er niet veel die überhaupt iets tegen me durven zeggen” zei hij dan. “ Dus snap je dat ik je wel mag?” dit was zo moeilijk om uit te leggen tegen haar, hij had het nog nooit hoeven uit te leggen, ze was een van de enigste die tegen hem praatte, maar ze was wel degelijk de enigste die ingewikkelde vragen aan hem kon stellen om antwoorden los te krijgen.
Toch leek ze zich beter te vinden. Hij grijnsde. “ Goed zo” zei hij grijnzend, omdat ze hem ook mag. “ En hopelijk blijf je me ook mogen” knikte hij grijnzend naar haar. Maar hij was er niet zeker van dat ze dit wel meende. Menen deed ze het vast wel, maar het leek alsof ze moeite had het tegen hem te zeggen, hij besloot er niet te veel op in te gaan, ze leek het moeilijk genoeg te hebben.
Hij keek haar dan serieuzer aan. “ Nee mijn Ego schaad je niet” zei hij dan iets stugger en keek haar aan. “ Je schaad mij vriendelijkheid ermee, tegen die toon kan ik niet tegen” zei hij dan eerlijk tegen haar, maar weer niet kwaad bedoeld. Hij zou maar eerlijk zijn dat het iets was waar hij oprecht niet met om kon. Maar ze leek het aan te nemen en het niet meer te willen doen. “ niet vergeten” zei hij dan , maar grijnsde alweer en klonk iets plageriger, hij geloofde er wel in dat ze het zou vermijden, ze wist nu zeker wat de reactie van hem was.
Hij keek haar peilend aan, ze had straf. “ Je hoeft niet naar je straf” zei hij dan tegen haar. “ Je kan ze ontlopen” zei hij dan. “ en als ze je deze dag niet vinden geven ze het op, hun straffen tellen maar 1 dag” zei hij en grijnsde. “ Ik spreek uit ervaring” zei hij grijnzend. “weet je…” zei hij dan en nam haar voorzichtig bij haar arm. “ Je ziet eruit alsof je iets warm nodig hebt” zei hij dan en grinnikte en trok haar mee. “ Maar ik beloof je dat je geen straf zal hebben” knikte hij. Al wist hij nog niet wat hij haar kon aanbieden, maar buiten stond ze toch alleen te verkleumen.

"Om met mij om te gaan," vulde ze zijn zin aan, waarbij ze haar schouders met iets van nonchalanche optrok. Ze loog niet als ze hem zou vertellen dat ze oorspronkelijk had gedacht dat ze hem na hun eerste ontmoeting nooit meer zou zien, dat ze enkel een tijdelijke afleiding voor hem was. Nu hij haar toch oprecht leek te mogen was het haast onwerkelijk te noemen, vooral ook omdat hetgeen hun verbond -de moord op haar broer- nu niet echt twee mensen dichter bij elkaar zou moeten brengen. Ze vond het dan ook vreemd dat zij hém mocht, zonder dat ze ook maar iets van hem verlangde.
"Maar ik vind het niet erg," voegde ze er aan toe, waarbij ze hem een speelse blik zond. "Ik ben er heel goed in om iemands tijd te verspillen als ik diegene de moeite waard vind." Het was zo gemakkelijk bij Cameron om neerslachtige buien te onderdrukken, want hoewel ze hem in eerste instantie weg wilde hebben, was dit misschien wel juist hetgeen ze nodig had gehad: afleiding.
"Mensen die er interessant uitzien?" haakte ze in op zijn woorden, waarbij ze haar wenkbrauwen geamuseerd optrok. "Dat vat ik maar op als een compliment," voegde ze er aan toe, hem een vluchtige glimlach tonend. Bij zijn wedervraag knikte ze traag; ze zou het er mee moeten doen dat Cameron haar mocht. Niet dat dat erg was, integendeel.
"Je kan niet alles hebben in het leven Cam, zelfs jij niet," reageerde ze speels toen hij haar duidelijk maakte dat hij die toon niet kon hebben. Hij kon er echter wel op vertrouwen dat ze haar best zou doen om zich in te houden, al was het maar uit puur eigen belang. Hij zou haar moeten nemen zoals ze was, net zoals ze dat bij hem zou moeten doen. Maar natuurlijk zou ze haar best doen, ook omdat ze haar vriendschap niet wilde vergooien door haar eigen slechte humeur dat duidelijk geen positieve uitwerking op dat van Cameron had.
Bij zijn woorden over het onderwerp straf haalde ze vertwijfeld haar schouders op, ietwat sceptisch. "Jouw ervaringen zijn niet voor mij van toepassing, ik bedoel: mensen zijn bang voor jou, niet voor mij. Waarschijnlijk dubbelt mijn straf enkel, of misschien verviervoudigen ze het direct."
Toen ze zijn warme, sterke hand echter om haar arm voelde, zwichtte ze. Ze huiverde kort door de kou en verzette zich dan ook niet tegen de lichte druk die hij op haar uitoefende door haar mee te trekken. "Alsof er iets warms is," kon ze het toch niet laten om te reageren. "Cold South doet zijn eer aan, dat is hetgeen dat ik al wel geleerd heb hier."

Hij keek haar glimlachend aan en grinnikte. Ze had een nonchalante houding. In zijn eigen ogen hield hij zich niet onnodig bezig door met haar om te gaan, hij vond het zelfs aangenaam met haar op te gaan. Het bleef leuker dat er iemand tegen je in durfde gaan dan dat ze als zombies voor je bleven staan en niets durfden te zeggen. Dat waren domme en stomme mensen, tegenover haar, ze had niets te vrezen dat hij haar niet interessant zou vinden. Het was raar dat ze met hem sprak, aangezien hij nu wel wist dat hij haar broer koelbloedig had omgebracht. Ook al wist hij nu dat het haar broer was, hij zou geen sorry zeggen, want zoals velen wel zeiden, hij had ergens geen spijt van dat hij hem doodde, misschien lichtjes tegenover haar, maar niet dat hij er niet meer was, hij had hem getart en hij had doorgeslagen.
Hij keek haar aan en zag hoe ze haar wenkbrauwen bewoog en knikte toen. “ Je kan het zeker als een compliment opvatten” liet hij haar grinnikend weten en grijnsde even, ze knikte. Leuk het was handig te weten dat ze hem ook mocht. Ook al verbaasde hij er zich over, maar ze wist vast zelf hoe het voelde bloed aan de handen te hebben kleven, ze wist vast zelf ook wel dat op sommige momenten de drang heel groot is, hij wist dat ze ervan mee zou kunnen spreken.
Hij keek haar dan een en hoorde dat ze speels reageerde, ze verweet hem niets of het klonk niet als een echt argument. Hij keek haar breed grijnzend aan. “ Oo…” zei hij dan en deed even alsof hij het aannam maar ging iets dichter dan naar haar gezicht toe. “ laat ik iets verklappen” zei hij, fluisterend alsof anderen hem zouden kunnen horen – wat helemaal niets uitmaakte natuurlijk – en keek haar glimlachend aan. “ ik krijg wél alles wat ik wil” Zei hij grinnikend en boog naar achteren. “ geloof me maar” zei hij en knipoogde even naar haar. Hij kreeg echt letterlijk zo goed als alles, dus hel veel zal hem niet mislopen of misgenoegen in het leven.
Zijn ogen glinsterden even speels. “ Ik zorg er dan wel voor dat je je straf kwijtraakt” zei hij dan. “ als ze dan toch zó bang zouden zijn voor me” zei hij en rolde grijnzend met zijn ogen, maar hij wist dat het waar was, de mensen waren inderdaad bang voor hem. “ Hij zal niet verdubbeld of erger worden” beloofde hij haar plechtig maar grinnikte.
Ze leek te volgen, zich niet te verzetten. Dat was goed, want hij had geen zin nog eens druk op haar te moeten gaan uitoefenen... Hij keek haar aan en trok even een nadenkend gezicht. “ We vinden wel iets” zei hij en knikte. Hij zou wel iets warm vinden. “ Misschien al een warmere jas?” stelde hij voor, want hetgeen ze nu aan had, leek wel zijn zomerhemdje voor in de zon wanneer hij nog eens naar de Griekse eilanden ging. Maar hij zuchtte wel. “ Cold South zal spijtig genoeg nooit veranderen” zei hij dan knikkend, haar gelijk gevend. “ Maar je kan het je hier best aangenaam maken” voegde hij erachter, en hij meende het. Hij boog elke regel zorgvuldig. “ Als je maar goed genoeg zoekt” zei hij vervolgens en hield grijnzend de deur voor haar open en liet haar arm los.

Ze hield haar blik op Camerons gezicht gericht toen hij het zijne dichter naar het hare bewoog. Ze voelde hoe zijn warme adem haar huid streelde toen hij zijn woorden naar haar fluisterde, en bij het zien van zijn knipoog kropen haar mondhoeken haast onmerkbaar wat omhoog. Zonder enig protest wilde ze aannemen dat hij veel voor elkaar kreeg, maar alles was direct zo'n groot woord, en koppig dat ze was was ze ervan overtuigd dat zelfs hij dat niet voor elkaar zou krijgen.
Dus was het ditmaal haar beurt om op haar tenen te gaan staan, zodat haar fluistertoon zijn gehoor ook zou kunnen bereiken. "Ik ben niet zo goedgelovig," luidde haar antwoord. "Niemand krijgt alles wat hij wil. Geloof me maar," gebruikte ze zijn laatste woorden, waarbij ook zij subtiel knipoogde, waarna ze zich weer op haar volledige voeten liet terugzakken, in plaats van enkel op haar tenen te balanceren.
Ook zij liet haar ogen in haar kassen rollen toen hij op haar woorden inging, en kort keek ze hem schattend aan. Hij zou ervoor zorgen dat dat ze geen consequenties zou hoeven ondergaan nadat ze hier zonder toestemming enkele uren had versleten. Uiteindelijk, na lang plussen en minnen, besloot ze hem het voordeel van de twijfel te geven: waarom zou hij over dit soort dingen liegen?
"Daar houd ik je aan," waarschuwde zíj hem dit keer. Het leek haar wel eerlijk, want hoewel ze niet wist hoe het met zijn taken was afgelopen, gokte ze zo dat ze hem een enkeltje isoleercel had bespaard.
"Hm," bromde ze bij zijn voorstel. "Veel beter dan dit zullen ze me heus niet te geven hebben," wierp ze tegen, op de te grote en bovendien te dunne jas wijzend. Toen hij de deur voor haar open liet kon ze het niet laten om hem kort met al haar onschuld aan te kijken. "Kijk nou, er schuilt een gentleman in je," reageerde ze op speelse toon, met iets van amusatie in haar toon.
Toen hij haar verzekerde dat je het hier aardig aangenaam kon maken, snoof ze sceptisch. "Dat privelege is niet voor iedereen weggelegd, weet je."

Hij keek haar grijnzend aan en keek even lichtjes verbaasd toen ze op haar beurt ook dichterbij kwam. Het was grappig haar op haar tenen te moeten zien gaan en een grijns krulde zich al weer op zijn lippen. Hij hoorde haar antwoord en zag haar knipoog en grijnsde nog breder en schudde grinnikend zijn hoofd. Hij stak zijn handen even omhoog. “ Ok ik geloof je” zei hij zonder wikken of wegen en keek haar grinnikend aan. Waarom zou hij ook niet geloven, het was wel logisch dat hij niet alles voor elkaar zou krijgen. “ Maar ik kan het bewijzen wat ik wél voor elkaar krijg” zei hij dan. “ ik kan veel krijgen” knikte hij overtuigend. “Net zoals ik ga zorgen dat je geen straf hebt” hij keek haar dan even zijdelings aan. “ Wat heb je eigenlijk gedaan?” vroeg hij dan, hij klonk oprecht nieuwsgierig, maar het leek wel eerlijk als ze vertelde wat ze deed, dat had hij vorige keer ook gedaan.
Hij kon het niet laten even een zachte lach te laten horen, en warempel als hij oprecht lachte had hij nog een aangename lach en lachkuiltjes ook, toen hij haar ook met haar ogen zag rollen. En hij knikte. “ goed zo” zei hij dan. Van hem mocht ze hem eraan houden. “ ik houd me aan mijn beloftes” zei hij dan tegen haar en knikte, hij is nog nooit een belofte geweest die hij niet nagekomen was, hij deed zoveel als in mogelijk was voor hem, en dat was véél.
Hij keek haar even aan toen ze bromde, ze kreeg niet beter? Natuurlijk niet, de mensen waren hier niet dom natuurlijk, ze geven niet zoveel om de kinderen of mensen die hier zaten om te zorgen dat ze het heel warm zouden hebben, hij had gewoon geluk dat hij buiten geraakte. Het grappige was dat de mensen wisten dat hij buiten geraakte maar ze zo dom waren om zijn kamer niet te controleren, of niet grondig genoeg. Ze dachten dat hij het met de post toegestuurd kreeg, ja mensen konden wel heel dom zijn. Hij grijnsde toen. “ Ben ik dan zo erg dat je je hierover verbaasd?” vroeg hij grijnzend aan haar, maar er klonk iets van een ondergedoken plagerij in zijn stem. Hij wist wel zeer goed dat hij als erger aankeken werd, en dat de meesten niet eens wisten dat hij best vriendelijk was als hij de persoon kon hebben.
Hij keek even de gang in, het was hier meteen weer veel drukker en dacht na. “ Ik geef je een jas” zei hij dan terugkomend op haar eerdere woorden dat ze niets beter zou krijgen. “ Dat is al iets warm dat ik je kan geven” zei hij dan. Hij keek een keer links, een keer rechts en nam haar bij haar arm, net onder haar schouder en trok haar mee de drukte in. Hij kreeg haar wel aan zijn kamer. de meesten van de begeleiders of de andere leerlingen durfden niet eens tot bij zijn kamer gaan.