The hell called Sint-Mariah

Mijn verveling had toch wel het hoogtepunt bereikt sinds ik hierheen gestuurt. Sint-Mariah, wanneer u uw tiener dood wilt hebben stuur hem dan hierheen. Ik rolde met mijn ogen terwijl ik een trek nam van de joint die ik tussen mijn duim en wijs vinger geklemd had. Het enige pluspunt van Sint-Mariah was dat ze hier zo verdomde dom waren dat je er gewoon drugs konden gebruiken zonder dat ze het opmerkten, al moest je natuurlijk wel iets oppassen. Ik nam nog een trek van de joint, de veiligste druk die je kan gebruiken hier, en bekeek de mensen die doelloos buiten rondhangen. De meeste zagen er lachwekkend uit in dat lelijke blauwe shirt dat ik ook droeg maar op één of andere manier stond het mij beter. Ik had bijna medelijden met de jongens als je zag hoe strak dat lelijke, blauwe shirt zat en was opeens erg blij met mijn twee maten te grote shirt. Over dat shirt gesproken, je zag er echt uit als een wandelende dode wanneer je zo'n ding droeg. Ik had mensen nog nooit zo bleek gezien en je vroeg je bijna af of je in het spookhuis liep. Vroeger was het een teken van adel maar ik had toch liever een donkere. Maar oké, who care's? Dit was Sint-Mariah waar toch verder niemand kwam dan de bewakers die de evolutie van aap naar mens nog mee moesten maken en een paar gestoorde leerlingen. Niets om je druk over te maken dus.

Het geluid van zijn voetstappen weergalmde door de lange, kale en bovenal somber ogende gang. Hij was zich vaag bewust van de man die achter hem liep, maar hechtte er verder tamelijk weinig waarde aan; hij had hem al genoeg ellende bezorgd, de klootzak. Het was onmogelijk om te zien hoe lichtgeraakt de mensen hier waren, hoe graag ze hun macht misbruikten. Eén verkeerd woord? Dan kon hij zijn eigen kleding weer inleveren en zou hij het moeten doen met de massaproductie van hier.
Echter was hij niet de juiste jongen die ze gemakkelijk op de kast konden jagen en het feit dat het dan ook voornamelijk andersom was, was deze ochtend wel gebleken. Het was zo gemakkelijk om de woede in de ogen van de begeleiders te zien aan te wakkeren, gemengd met iets van angst. Helaas hadden zijn streken van vanochtend hem een retourtje naar de isolatiecel gegeven, waar hij voor gedurende twee uur had af kunnen koelen. De woorden 'reken maar dat je nog niet van me af bent' die de boosdoener hem had toegegromd, had hem nog weinig in de weg gestaan: tot nu toe liep hij nog altijd in zijn eigen kleding rond, al hoefde hij hier, als hij de begeleider achter hem moest geloven, hier niet lang meer op te rekenen. Dat viel nog te bezien.
Voldaan snoof hij de frisse buitenlucht in, toen hij hier eenmaal geraakt was. Na twee uur in een afgesloten ruimte te hebben gezeten, waar hij niemand had kunnen horen en niemand hém had kunnen horen vloeken en tieren, voelde hij zich ongelooflijk bevrijd- al was dat nogal een ironisch begrip hier.
Zijn helblauwe ogen keken zoekend in het rond, op zoek naar iemand die hem afleiding zou kunnen bieden, en daarbij hoopte hij onbewust op Riley- iemand die hem altijd wel afleiding wist te geven. Aangename afleiding. Tot zijn grote frustratie was de buitenplaats enkel bezaaid met mensen die hij niet eens van gezicht kende en die hem daarbij niet wisten te interesseren, dus het was niet zo vreemd dat er een scheve grijns op zijn gezicht verscheen toen hij Todd in zijn blikveld kreeg: iets was beter dan niets.
Met zijn grote, soepele passen duurde het niet lang voordat hij in gehoorafstand was geraakt van de jongen, die hij nog eerder als kind zag dan als een man. "Todd'je," groette hij hem amicaal, al wist zowel hij als de jongen voor hem dat dit puur acteerwerk was: hij begreep nog steeds niet wat Cameron in die jongen zag.

Ik liep voor het eerst sinds tijden weer buiten. Ik had dit zo veel mogelijk gemeden, omdat ik er echt niet van hield in de buurt van veel mensen te zijn. Vandaag was ik toch weer eens buiten en relatief vrolijk, zo vrolijk als je hier kon zijn. Ik had nieuwe snaren voor mijn bas gekregen en ik had mijn haar mogen verven wegens goed gedrag... Nouja, eigenlijk alleen omdat ik totaal niks deed en niks zei de afgelopen paar maanden. Mijn haar was nu egaal zwart. Mijn eigen kleur. Nu leek ik alleen nog veel bleker dan eerst. Nog bleker dan eigenlijk iedereen hier. Ik sjorde een beetje aan mijn shirt. het was nogsteeds een slobberende jurk, al had ik nu een XXS aan. Ik was zo dun dat deze nogsteeds van mijn schouders af zakte, al verdronk ik er minder in. Al mijn botten staken uit. Sommige verzorgers dachten dat ik mezelf aan het uithongeren was en lette er extra goed op dat ik at. Maar ik at ook, alleen niet vaak en echt niet veel. Maximaal een boterham met kaas per dag. Meer niet. Zo bleef ik gelukkig wel van de dwangvoeding af, al was ik sinds ik hier was al 20 kilo afgevallen en ik woog er maar 50 toen ik kwam. Zacht fluitend liep ik door de tuin. Ik dacht aan thuis: De eekhoorntjes in het bos, hoe ik er met vrienden achteraan ging als ik een tijdje geen aanval meer had gehad. De sneeuw in de winter. Schaatsen op de sloot. Zo verzonken in gedachten botste ik tegen 2 jongens op. Ik keek omhoog om te ziejn wie het waren. Ik keek recht in de ogen van Todd en Alex. 2 bende-leden. Ik had genoeg verhalen over ze gehoord. Toch was ik niet bang voor ze. Voor niemand uit de bende trouwens. Ik had Cameron al eerder een grote mond gegeven en ik dijnsde er niet voor terug het weer te doen. Ik leek dan wel klein en breekbaar, Ik was dapper, koppig en erg brutaal. Zeker als ik dat wilde zijn. Ik wist precies waar de grenzen lagen en zocht die graag op. Zeker als ik een kans zag of op een leuk gevecht, of om ze te verleggen.