Arrival in hell

Jane zuchtte toen de auto stopte en de Mary, de maatschappelijk werkster, haar beval om uit te stappen. Ze gooide de autodeur open en stapte uit. Ze keek naar het mistroostig gebouw dat voor haar lag, daar zou ze tot haar 25ste opgesloten zitten. Mary zei dat ze haar koffer moest nemen en naar binnen moest gaan. Het liefst zou ze haar bewusteloos slaan en het op een lopen zetten, maar dat zou niets uithalen, ze waren al op het domein van Saint-Mariah en ontsnappen was niet meer mogelijk. Mary werkte al een hele rit op Jane’s zenuwen, waarom had haar moeder Jane en haar vader uitgerekend nu verlaten. Jane verdacht haar moeder ervan dat ze dat had gedaan, om zo in één klap van Jane en van haar vader af te zijn. Terwijl ze stond te dagdromen, haalde Mary haar koffer uit de auto en duwde hem ruw in Jane’s handen. ‘Wakker worden, meid!’ riep ze terwijl ze haar een duw richting het gebouw wou geven. Jane stapte net op tijd naar voren, waardoor Mary bijna haar evenwicht verloor. Ze glimlachte en begon naar de poort te lopen. De poort was een groot ijzeren geval met aan de binnenkant waarschijnlijk vijf grendels of meer. Mary was ondertussen naar de poort gelopen, had aangebeld en begon tegen de intercom te praten. Na vijf minuten ging de poort open en stak een vrouw haar hoofd buiten. Ze glimlachte heel nep naar Jane en stelde zich voor als Lauren. Lauren vroeg hen om haar naar binnen te volgen en Jane liep de hall in. Links van de deur stond een balie en in het midden van de hall stond een wapendetector met een gespierde, kale bewaker naast. Daarachter zag ze een paar jongens en meisjes rond hangen in grijze, versleten zetels, sommige waren gekleed in een jogging en anderen hadden duidelijk hun eigen kleding aan. Toen onderbrak Lauren haar gedachten door haar te bevelen haar koffer af te geven. Ze zou haar eigen kleding mogen dragen, maar enkel nadat haar kleding grondig gescreend was. Lauren legde haar koffer open op een tafel en begon de spullen te onderzoeken. Toen ze er een riem en een nagelschaartje uitgehaald had, kreeg Jane hem terug. Lauren gebood Jane haar zakken leeg te maken en nam haar mobieltje in beslag. Toen moest Jane door de wapendetector en begon Lauren haar de regels uit te leggen. Mary was ondertussen zonder afscheid te nemen weggegaan. Jane keek aandachtig om zich heen terwijl ze luisterde naar alles wat ze niet mocht doen en wat ze moest doen.

Hij liep wat rond te dolen in Cold South, hij had weer van die dagen dat hij helemaal niets te doen hd. HIj was al langs detuinen gegaan en al, hij vond niet meteen iemand en er was een grote kans dat er iemnd of toch enkelen te vinden zouden zijn in de isoleercellen. HIjzuchtte en stapte even door het onthaal, met wat geluk was er net iemand bezig en dan kon hijiets weggrissen achter het onthaal uit.
Toen hij binnenkwa keek hj open zag dat erinderdaad ene ieu ieman aangekomen was, een meisje, ook al boeide het hem niet meteen wie of wat voor personen er nu eigenlijk ouden binnenkomen, ze waren snel weer buitne of hij was weg, en hij makte zich nooit echt druk om nieuwelingen zolang ze hem maa niet tarden of hemirriteerden, dan kon hij wel eens feller uit de hoek vliegn.
Hij had gezien dat ze gefouilleerd was en tot zijn grote verruking werdt er een gsm afgenomen van haar die in een grote bak belande metallemaal gsm. Hij zou wel een gsm kunnn grissen maar de meeste gsm's werden altijd aangelaten die gingen na een verloop van tijd wel plat, maar de niuwe natuurlijk niet. En misschen zou hij wel aan die kunnen komen.
Bijna onzienbaar ging hij langs de balie en nam toen de nieuwe bovenste gsm van de bak, hij keke nit eens naar het meisje, het kon hem niet schelen dat hij haar gsm nam. Dat kon hem nooit iets schelen, hij had af en toe gs's nodig en hij had er niet veel meer,en om er buitn te gaan halen, daar had hij geen zin in, dit was een veel makkelijkere oplossing. Hijdraaide zich om en stak de gsm nonchalant in zijn zak van zijn leren vest, hij droeg lekker de kleding die hij wou.
Hij hong nog wat rond in het onthaal, tot ee begeleider hem opmerkte. " Wat doe je hier?" hoorde hij haar bits zeggen. hij knikte en keek poeslief " ik hoorde dat er iemand nieuw kwam en wou graag kennismaken" zei hij glmlachend, zoetjes, maar z was hij niet, hij kon nét dat masker opzetten waardoor zehem dus wel geloofden, en het werkte de beleidster beende weg. Hij moest nu wel even wachte en hoi zggen voor hijweer weg kon gan anders byebye smoesje.

Vanuit haar ooghoeken zag Jane een jongen nonchalant naar de balie lopen. Ze zag dat hij in de bak met afgenomen gsm’s viste en er de hare uithaalde. Nauwlettend hield ze hem in het gaten terwijl hij de gsm in de zak van zijn jas liet glijden. Hij bleef nog wat rondhangen zonder iets interessants te doen, dus ging haar aandacht terug naar Lauren die nog altijd de regels aan het uitleggen was. Vijf minuten later was Lauren eindelijk klaar. ‘Begrijp je alles, Jane?’ Ze knikte ‘Ja, mevrouw.’ Lauren grijnsde vals ‘Goed zo, je hebt al direct begrepen hoe ik wil aangesproken worden.’ Toen merkte ze ook de jongen op die nog altijd rondhing in het onthaal. Lauren stapte naar hem toe en bitste hem toe. ‘Wat doe je hier?’ Jane zag dat hij glimlachte en zei dat hij hier was om haar, de nieuweling, te begroeten. Daar geloofde ze niks van, het was overduidelijk dat het hem om haar gsm ging. Lauren beende weg, maar ze bleef staan praten met een andere opvoeder die net voorbijkwam, dus de jongen was verplicht kennis te maken met haar om niet door de mand te vallen. Ze grijnsde en liep naar hem toe ‘Het ziet er naar uit dat je toch echt kennis zal moeten maken met me.’ Ze keek hem met medelijden aan. ‘Wat erg voor je.’ Toen schoot haar iets te binnen ‘O, en aan die gsm ga je niet veel hebben. Ik ben vergeten op tijd de batterij op te laden, dus hij kan elk moment uitvallen. En ik heb de oplader.’ Ze hield koffer omhoog.

Hij keek haar grijnzend aan en knikte even. " Ja blijkbaar is dat nu wel mijn plicht" het kwam er niet echt enthousiast uit. maar hij kon niet door de mand vallen natuurlijk. zonder zijn hand zelfs uit te steken keek ij haar even nors aan. " Cameron" zihij dan op een even norse manier tegen haar. Hij moest nog steeds de gedachte opwekken en stande houden dat hij daadwerkelijk kennis met haar wou maken. Hij keek even naar Lauren die nu ook naaruiten ging en limlachte, goed, dan kon hij dus zo gaan, zch uit de voeten maken.
Dan hoorde hij het mesije en haar reacie op har gsm. hijglimlachte. " Dat is idd onhandig" zie hij glimlachend, hij vond het spijtig. "ik zou willen vragen of ik de oplader kan bemachtigen op een manier" ging hij neutraal verder. " Maar we hebben toch geen echte stopcontaten op de kamers" zei hij grijnzend. Hij keek naar de Gsm in zijn hand en woog hem rond in zijn hand.
Hij keek haar glimlachend aan." Wil je je gsm terug?" Vroeg hij an grijnzend. Hij was benieuwd wat haar karakter was, hoe ze zou reageren als hij haar zo een vrag stelde WEtend dat ze hemniet eens zou kennen, niet zou weten dat ze best niet met hem on solen of hem echt tegen kon gaan, en als ze het nog niet wist zou ze het snel te weten komen, als ze het wel wist zou ze vast op haa hoede zijn.
HIj grijnzde op een bepaaldemanier charmant, ook al was de grijns zeer gemeen bedoeld, alsof hijdaadwerkeijk an plan was de gsm terug te geven, er een keer me bellen is al goed voor ee nieuwe deal of een nieue gsm te regelen.

'Jane' antwoordde ze vrolijk, niet afgeschrikt door Camerons toon. Ze lachte in zichzelf toen ze zijn verandering in stemming zag. Hij was blijkbaar best geïnteresseerd in haar gsm. 'Dat is jammer.' reageerde ze toen hij zei dat er geen stopcontacten waren. Toen hij vroeg of ze haar gsm terug wou, voelde ze meteen onraad. Hij zag er veel te vastberaden uit en had te vlot staan liegen tegen de opvoedster, om haar te doen geloven dat hij het meende. Ze grijnsde even breed terug 'Nee hoor, je mag hem houden.' Ze hield zijn uitdrukking nauwlettend in de gaten. 'Hij kan nu toch elk moment uitvallen.' Ze zag Lauren weer het onthaal binnenlopen. 'En tegen dat ik hier ooit weer uitkom, zijn er al veel mooiere types op de markt.' Opeens kwam er een laatste 'Bliep' uit het toestel en werd het scherm zwart. 'Daar heb je het al.' grijnsde ze. 'En Lauren is weer binnen, dus ik denk dat we ons gesprek nog even verder gaan moeten zetten, want niemand gelooft dat je zo snel kennismaakt.' zei ze met een gemeen grijns om haar lippen.

Ik voelde mij beklemd tussen de twee 'normale mensen' die mij naar een onbekende bestemming brachten. Inmiddels was ik enorm onzeker geworden over mijzelf, en zag ik me werkelijk als een 'gek'. Maarja, dat was ik ook, en daar werd ik dagelijks aan herinnerd. Een koude bries wapperde over mijn gezicht en door mijn haar. Mijn handen werden tegen mijn rug gedrukt, en vast gehouden door twee grote mannen in zwarte uniformen. Het waren politie mannen, en ze brachten mij ergens heen waar het niet fijn bleek te zijn. tenminste de vervelendste woorden pikte ik uit de dagelijkse gesprekken van de cipiers en psychiaters, die mij elke dag observeerden als een standaard routine, wat elke morgen plaats vond. Ze observeerden onder andere hoe ik wakker werd, en hoe ik mij vervolgens gedroeg. Soms maakte het mij nog gekker dan ik zou zijn, maar soms deed ik alsof ik er aan gewend was, en reageerde ik er niet meer op. Misschien konden ze dan aan mij opmerken dat ik geen moordenaar was.
Ik werd in een auto gedrukt, en achterin vast gemaakt met twee gordels. God, hoe overdreven kon je zijn. Wel begreep ik dat er meer 'gekken' vervoerd werden, en hun die gordels wel degelijk nodig hadden. Voor mij zag ik er geen noodzaak in. Na een rit van zo'n twintig minuten stopte de auto voor een groot en hoog gebouw genaamd 'Sint-Mariah'. Hier had ik welliswaar nooit van gehoord, maar het bleek dus een of ander gesticht te zijn. Toen ik dat te horen kreeg begon mijn hart harder te kloppen. "Damn!" riep ik in de politie auto. Wat moest ik in godsnaam in een gekkenhuis?! Ik vreesde dat ik daar vrede mee moest hebben, maar de ontmoeting met de manager van dit gesticht liep niet zo soepel. De man grijnsde gemeen, ten dat telkens wanneer ik hem aankeek. "Wat kijk je, lul" antwoordde ik koeltjes, ondertussen keek ik hem zwart aan. De politie mannen drukten mijn beide armen scheef, waardoor ik pijn kreeg. Een afknelling was te voelen in mijn schouders, en dat stroomde langzaam af naar mijn handen. Hierdoor kon ik mij niet bewegen, en kon ik dus onmogelijk los proberen te komen, wat ik ook niet van plan was. De man vervolgde zijn verhaal, en liet ons meekomen naar een volgende kamer, waar ik op een houten stoel mocht gaan plaats nemen, anthans móest gaan plaats nemen. "Je wordt zo opgehaalt" Een duistere maar zachte stem klonk door mijn oren, en ik zuchte. De kamer werd afgesloten, en ik was vrij om te bewegen. met mijn linker hand bewoog ik over mijn rechter schouder heen. Damn wat deed dat pijn.. Jongere personen liepen voorbij, en keken mij kwaadaardig aan. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan...