Where Smoke is, is fire...

Smoke Pike
Where Smoke is, is Fire...

Naam: Simone-Molly Pike [Smoke Pike]
Bijnaam: Smoke
Leeftijd: 17 jaar
Reden van opsluiting: Pleegde 4 overvallen met geweld.
Zit opgesloten tot: Eigenlijk maar voor een jaar maar door haar agressieve houding en geen attitude is het duidelijk dat het langer zal duren.
Uiterlijk: Zwart warrig haar, dat nogal lijkt op een indie-emolook Toch is haar haar ‘heilig’. Alleen houd ze er niet van bestempeld te worden, daarbij draagt ze bijvoorbeeld geen piercings of kinderlijke dingen in haar haar dat benadrukken dat ze haarzelf is. Toch vind ze de naam ‘Emo’ haar niet misstaan. Haar ogen zijn ijsblauw.
Karakter: Smoke is nogal neutraal. Ze zegt weinig als ze het nutteloos vind om het te zeggen. Maar ze is verrukt op mensen die haar minder dan haar lijken te pesten. Soms maakt ze ruzie maar ze vecht vrij weinig, tenzij je het zelf uitlokt natuurlijk. Ze word beschouwd als rustig.
Extra: Smoke lijdt aan een zware vorm van Merinthofobie, dat is de angst om ergens aan vast te hangen, vooral om vastgebonden te worden. Als iemand aanstalten zou maken om haar vast te binden flipt ze compleet.
Geschiedenis:
Enkele dagen voor haar opsluiting
Ting! Het geluid van een tikkende nagel die op het parket viel. Ik kuchte en keek naar Lola die met een keukenschaar een nagel met daaronder een vuile, zwarte rand bewerkte.
“Hoe kom je aan die schaar?” Mijn vraag verdween onder het lawaai dat de rest maken. Het antwoord kon ik zelf uitvogelen aangezien de keukenlade openstond.
“Je weet toch dat Dave’s moeder met die schaar de randjes van de hesp knipt.” Door haar schouders op te halen toonde Lola dat het haar weinig kon schelen.
“Hé, mijn moeder wilde wel vanavond hespenrolletjes maken! Geef hier die schaar.” Dave veegde met de rug van zijn hand wat as van zijn sigaret van het plastic tafelblad en nam de schaar uit Lola’s handen. De laatste tijd waren de minste handelingen van Lola al een erge zaak. Sinds ze zo schijterig was geworden kon niemand haar meer verdragen. Ze zat steeds te zeuren over risico’s en ik kon het niet snappen dat we haar gewoon niet uit de groep hadden gekickt.
Aan de andere kant wilde ik dat niet… Dat betekende dat ik het laatste meisje in de groep was… Voor haar hadden ze nog Kami en Sheila uit de groep gezet.
Een nieuwe discussie tussen Dave en Lola werd abrupt gestopt toen het overbekende Nokiatune’tje door de kamer sneed. Blijkbaar was ik niet de enige die te lui was om het muziekje te veranderen want we veerden allemaal op.
Marit wat de eerste bij de tafel en haalde een mobiel van tussen de hoop jassen. “Dave.” Verder mompelde hij wat dat meer op klagen leek, het enige wat ik er uit kon verstaan was “Heather.”
Heather… Een meisje dat Dave ongeveer vijftig keer per dag belde sinds Dave het had uitgemaakt. Ik snapte niet wat een blonde trien zoals zij in hem kon zien. Voor zijn geld kon het niet zijn, want zijn ouders hadden minder maandloon dat ik zakgeld had -bij wijze van spreken-. En voor zijn uiterlijk evenmin. Als je keek naar zijn rode, bijna wortelkleurige haar dat hij nooit borstelde, laat staan waste en waarmee hij onder dwang heel zelden bij de kapper ging.
Hij had geen lijn in zijn haar en een deel hing voor zijn gezicht, een ander deel torende boven zijn hoofd uit omdat het recht stond van de klitten. En voor zijn mooie ogen… Het wit van zijn ogen was geel en er liepen rode aders door. Ik ga maar niet beginnen over zijn tanden…
“Geef maar.” Hij nam de telefoon aan en zei slechts: “Het is over.” Daarna drukte hij op de rode horen.
“Wat zei ze?” Hij haalde zijn schouders op. Ik vroeg me nog meer af wat hij in zo’n tutje als Heather kon zien. En tot overmaat van ramp had ze een tweelingzus, Honor die als twee druppels water op haar leek, even veel kakelde en altijd in concurrentie ging met haar zus. Twee seconden later ging de telefoon weer over. Voor Dave hem kon opnemen rukte ik hem uit zijn handen.
Terwijl ik op de groene horen drukte hield ik de mobiel dicht bij mijn oor -niet te dicht voor het geval er vet van zijn haar op hing- en luisterde naar wat ze te zeggen had.
“David!” Piepte ze, bijna vergeten dat dat zijn echte naam was… “Je begaat de grootste vergissing van je hele leven!” Ik hoorde haar aan de andere kant van de lijn haar neus snuiten.
Ik kuchte, “Wacht, jij bent Dave helemaal niet…”
“Dat klopt en ik zou je héél vriendelijk willen verzoeken hem niet meer lastig te vallen.”
“Wie ben je.”
“Smoke.”
“God, jij dus, waar moei je je eigenlijk mee?” Ze deed niet eens de moeite de irritatie in haar stem te onderdrukken.
“Openbare rust.” Ik zuchtte verveeld en ze begon een waterval van dingen te schreeuwen. Ik moest iets bedenken om haar te laten stoppen. En met mijn vindingrijkheid (haha!) zei ik dus:
“Hij wilt je niet meer zien…. Enne… En…” Ik zuchtte en bedacht snel iets. “Hij vind Honor knapper dan jou!” Heather riep wat als:“Ik neem je wel nog eens te grazen. Niet Dave, die verdient dat niet, maar jou in je eentje.“ Meteen daarna hoorde ik de hoorn inhaken.
“Tadaam.” Hij grijnsde.

Die nacht bleef ik op de bank slapen omdat ik mijn huissleutels verloren was én Lola ook bleef omdat die het al te laat vond. Niets verkeerd dus.
Tegen 1 uur in de namiddag werd ik gewekt, door het lawaai dat Marit maakte toen hij kwam binnenwandelen en blijkbaar had hij Lex. Ook meegebracht. Hij plofte zich ongegeneerd in de zetel waarin ik lekker lag te pitten. Met een grom kwam ik overeind.
“Hou je even in please.” Mompelde hij. Ik zei niets maar zette me recht in de uithoek van de zetel.
“Voorzichtig met die zetel Smoke, ze zijn gehuurd, ik moet ze ooit in dezelfde staat dat ze hier kwamen terug geven!” Ik draaide met mijn ogen “Vandaar dat je je sigaretten op de leuningen uitduwd.”
Hij ontkende niets en zette zich op de salontafel. “Wat is er?” Vroeg hij op een geïrriteerde manier. Lex zuchtte diep en kruistte zijn armen. “Het gaat over eergisteren.”
Meteen was Lola’s aandacht erbij, natuurlijk die wist nog niets van ons nachtelijke uitstapje waarbij we hadden geprobeerd een juwelier te overvallen die nogal laat in zijn winkel was. De buit was ook veel beter dan als we dat deden bij tanksstations.
“Bedoel je die overval waarover ze spraken deze ochtend op de radio?” Lola keek ons betrapt aan en iedereen keek verwonderd haar aan. “De radio???” Nu keken de meesten elkaar aan. Te gek…
“Goed wat ik dus wou zeggen.” Vervolgde Lex verder waarna hij kort aarzelde. “Ik vond het té.” Dave draaide zij ogen. “Oh, onze lieve mister Lincoln zijn karma overheerst hem.”
“Als jij net als onze lieve Lola in je broekje doet.” Hij gebaarde naar Lola, “Besef dan dat je…” Opnieuw klonk de Nokiatune, Marit stond weer als eerste op en zei: “Het is die van Smoke.” Hij gooide mijn mobiel naar me en ik kon hem nog maar net nemen. Vijf gemiste oproepen van mijn moeder. Nu niet… Ik drukte op de rode horen ze kon wel even wachten.
Lex sprong op: “Snap me dan! Je bent niet op je hoede! Wil jij betrapt worden?” Zijn gezicht liep rood aan.
“Rustig aan Lex.” Kalmeerde Lola hem. “Niemand weet het, behalve, ik, Marit, Smoke, Dave en jij. Toch?” Ze keek ons aan, omdat ze dacht dat die toch geen bevestiging nodig had. Maar Dave keek haar aarzelend aan.
“Vertel me niet dat Heather dit weet.” Kreunde Marit. Maar Dave knikte.
Dat kon ze dus tegen ons gebruiken!
Of beter gezegd, tegen ons min Dave.
Maar zelfs nu durfde niemand tegen Dave in te gaan, ik ook niet. “God…” mompelde Lola, toen ging mijn mobiel af. Ik liep naar de gang en nam op.
“Wát?”
Ik hoorde gesnuif aan de andere kant. “S-Sssi-simone. Je moet naar huis komen.” Gewoon al het feit dat ze me Simone noemde gaf me zin om het niet te doen.
“NU!” Gilde ze. Oeps. Ze weende dus niet uit verdriet maar uit woede.
“Ik kom al.” Mompelde ik.
Ook al zal ik het niet toegeven, ik ben als de bliksem naar huis gefietst. Nooit gedacht dat dit mijn laatste fietstochtje zou zijn.
Toen ik thuis kwam. Zaten er twee politieagenten in ons huis. Ze zeiden dat ik mee moest naar kantoor.

Heather had me verraaden.

Toen ze ging naar Saint Mariah
Ik leundde met mijn hoofd tegen de ruit, wanneer de auto in een put reed botste ik hard ermee tegen het glas waardoor ik opschrok uit mijn droom. Ik hoorde net de GPS zeggen, “Na een kilometer. Hebt u uw bestemming bereikt.” Geschrokken keek ik op het scherm. Ja, echt nog een kilometer en dan zat ik in de hel.
Aangezien mijn moeder nachttdienst had en nu nog sliep -het was 7:00 ‘s morgens- en mijn vader al twee dagen niet naar huis gekomen (ik was het wel gewend).
Mijn grootouders moesten me nu voeren. Ik zag hoe 600 m veranderde in 500 oma begon met haar peptalk.
“Kijk niet zo sip.” Het was het eerste wat ze zei in de rit van 3 uur, het eerste woord dat viel. “Binnen een paar maanden mag je weg.” Ik draaide met mijn ogen terwijl ze naar me keek. Ze wist wat ik bedoelde: Dat geloof je toch zelf niet.
“Als je goed luisterd naar de begeleiders misschien zelfs wat vroeger.” Ik wist dat ze haarzelf niet geloofde. Ík? Luisteren?
“U heeft uw bestemming bereikt.” Klonk de GPS, mijn oma zuchtte en zei: “Nou kind ik wens je…” Met een vlugge beweging draaide ik mijn hoofd om en onderbrak ruw haar zin. Ik stapte uit en nam mijn twee koffers.
Met een ontzettend harde dreun sloeg ik de koffer dicht. Zo hard dat de ruiten trilden. Daar stond ik, ik voelde me leeg, eenzaam en achtergelaten. Maar vooral verraden. Verraden omdat niemand had haar verdedigd, tegengestribbeld en dat zij de enige was die blijkbaar gesnapt was.
Haat aan Lola, haat aan Marit, Dave en Link. Oma draaide het raampje open en stak haar hoofd erdoor. “Het zal wel gaan meisje.” Ze knikte en ik probeerde haar door te bliksemen. “Mijn lieve lieve Simonetje.” Met een snelle beweging grijnsde ze haar kunstgebit bloot. “Zal ik met je meegaan tot binnen?” Ik keek haar aan, “Ik.Vind.Het.Zelf.” Met een ruwe draai toonde ik haar mijn rug en gunde haar geen blik meer. Ik hoorde haar jammerende stem me naroepen maar ik negeerde haar.

10:00 A.M
“Nee! Dat meen je niet!” Ik rukte mijn arm los van een opvoedster die me probeerde duidelijk te maken dat ik die afschuwelijke training moest aantrekken. Niet dat ik zo gesteld was op mijn uiterlijk -behalve mijn haar mijn haar is heilig- ik was nog maar juist bekomen van de schok van mijn kamer. De saaie kamer, zonder personelijkheid.
“Geef alles maar af, meisje. Maak het niet moeilijker dan het al is…” Ik liet mijn schouders verslagen hangen. “Goed, mag ik me dan eerst omkleden. Of wilt u dat ook zien?” De vroum zette een stap achteruit zodat ik in het lege hok kon wat mijn kamer was.
Mijn tegenzin trok ik mijn zwarte hoody waar eer op stond Emotional Punk Movement
over mijn hoofd en zwierde die op mijn bed. Ik stapte uit mijn skinny witte broek en gooide die erbij. Toen ik weer buiten kwam vroeg ik: “Ik mag mijn ondergoed toch nog aanhouden.” De vrouw schudde haar hoofd geïrriteerd, maar ik zag er de lol in. “Hier.” Ze stopt een of ander oma onderbroek in mijn handen. Dat meende je niet. Ik trok de trainingsbroek aan en besloot nog liever zonder onderbroek rond te lopen dan in die pamper. Een soort innerlijk verzet.
“Toedeloe.” Zei ik terwijl ik zwaai. Ze tikte op de doos. “Alles.” Wat bedoelde ze met alles? “GSM?” Vroeg ik. “Neen, alles.” Mijn mond viel open en ik zag hoe de opvoedster vol zelfgenoegen grijnsde. “Hier.” Ik gooide hem met tegenzin in de doos. “Eigenlijk bestelen jullie mij.”
De vrouw schudde resoluut haar hoofd, “We hebben alle rechten.”
“Ook je andere kleren, of dacht je dat ik dat niet zag?” Met tegenzin haalde ik mijn hele valies die ik haar meegaf. Ik hield enkel nog een tampon over omdat ik loog dat ik mijn regels had.
Ze draaide haar om, blij om van me af te zijn en sloot mijn kamerdeur. Ik liet mij op he spierwitte dekbed vallen waar zonet mijn geliefde hoody had gelegen. Ik was nergens…
Het enige wat ik had was een OB in mijn hand. En die rolde er ook nog eens uit.
Lekker…
Ik legde me op mijn buik en probeer het te nemen. Ik wriemelde me onder het stalen bed. Waarom hier een zo’n stalen paal in het midden? Natuurlijk stootte ik mij voorhoofd ertegen. Met een kreun buktte ik me wat lager waardoor ik dat gat zag… Onder mijn bed. Eerst dacht ik dat ik zwarte vlekken zag door de botsing. Maar het was duidelijk een gat. Sterker nog, het gaf uit op een andere kamer. Misschien wel de gang? Dit was mijn redding! Het gat was net groot genoeg om een normaal persoon erdoor te laten kruipen. Ik sleepte mezelf ernaartoe en stak mijn hoofd door het gat. Toen mijn armen. Toen ik er tot mijn heupen was door wriemelde hoorde ik voetstappen.
Shit! Shit! Shit! Maar ik kon niet snel genoeg terug. De voetstappen stopten, en iemand bukte zich. Pleas geen maand extra…
Tot mijn verbazing was het een jongen. Nou ja, al eerder een man die al wat ouder was dan mij. Hoe kon ik uit deze situatie komen? “Ehh.”
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. “Wat.Doe.Jij.Hier.” Ik schudde mijn hoofd. Shit.

12:00 A.M, vier dagen later.
Om kwart voor 12 werd ik de kamer uitgeroepen. Eindelijk mocht ik uit het verdomde hol. De eerste dagen had ik geprobeerd buiten te breken. Een keer wéér langs het gat wilde kruipen kwam ik de enge kongen weer tegen. Ik denk dat hij me wel kon kelen, dus een derde keer waagde ik het me niet meer.
Mijn ogen stonden op oneindig en ik was eindelijk gekalmeerd toen dat wicht dat mijn kleren had gepikt weer kan binnenwandelen. Ik was net rustig!
“Kom je mee?” Mocht ik weg? Ik voelde me opens erg opgelaten. “Je gaat mee naar de kantine.” Op slag minder… Maar ik was wel blij dat ik hier even weg mocht en misschien zelfs kon praten met iemand!

Ik keek kokhalzend naar het eten op mijn bord. Lusteloos prikte ik in een stukje spinazie en bracht het naar mijn mond. “Dat zou ik niet opeten.” Ik liet het weer vallen en keek diegene aan die tegen me sprak. Een jongen, ouder dan mij. Vreemd genoeg droeg hij geen jogging. Maar gewoon casual kleren. Alsof hij me verstond zei hij: “Ik zit een groep hoger. Binnenkort mag je ook weer je kleren terug.” Mijn hart maakte een sprongetje van hoop. Hij lachtte: “Mag ik weten wie ik gered heb van voedselvergiftiging.”
Ik glimlachtte, “Smoke… Smoke Pike.” Nu was ik niet meer Simone. Hier was ik Smoke.
“Josh.”

3:00 P.M, twee weken later.
Ik werd beschouwd als een vrij rustige bewoner van Saint Mariah South. Josh zag ik enkel tijdens het eten, nu ik voor de eerste keer op het grasveld was, zag ik de jongens. Ook Josh, die altijd vaag deed waarom hij hier zat. Dus vertelde ik het ook niet.
Het grasveld was klein en er waren veel mensen. Al snel betrapte ik me er op dat ik op zoek ging naar interessante mensen en toen ik vastelde dat dat niemand kon zijn behalve Josh ging ik hem zoeken. Terwijl ik door de tuin liep tikte iemand op mijn rug. Josh. Ik draaide me om, er stond nog iemand bij hem.
O mijn god. Dat kon niet, dat was de jongen die aan de andere kant van het gat stond, en me steeds de stuipen op het lijf joeg. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen hij me herkende en wisselde een blik met Josh.
“Eh, Cameron dit is dus Smoke, Smoke dit is Cameron.” Alsof ik dat niet wist, Cameron was zowat de meest besproken bewoner van Saint Mariah.
Cameron kneep zijn ogen tot spleetjes, “Jij.”
Dit was geen moment om op mijn kop te laten zitten, “Ja ik.” Zei ik terug. Josh zuchtte, ik wist vanaf nu al dat we nooit vrienden gingen worden, allesinds dat dacht ik. Want ik had het mis.
Ik dacht toen omdat ze veel te oud waren en Cameron te vijandig. Al lang had ik gehoord wie Cameron was, hij vroeg geld om door het gat te gaan. En ik liep in de weg.
“Luister…” Ik dacht even na over mijn woorden en sprak ze zelfverzekerder uit dan ik was. “Je kan me maar beter te vriend houden, stel nu dat ik je gat blokkeer. Zeker weten dat je dat niet wilt.” Josh knikte, alsof ik een proef had doorstaan.
Cameron zei niets…

Sinds die dag. Die bewuste dag liep ik bij hen, voor ik het wist was onze groep. Uitgebreid tot zeven…
Haar relaties met diegenen uit de Cameron’s bende:

Cameron: Smoke kan het niet al te goed vinden met Cameron. Sinds de eerste dag dat hij haar zo de stuipen op het lijf joeg kunnen ze elkaar niet luchten. Toch vliegen ze elkaar nooit in de haren, omdat Smoke hem respecteerd als leider en Cameron tevreden is dat Smoke hem met rust laat.

Josh: In het begin toen Riley er nog niet was was Josh min of meer Smoke’s beste vriend. Beter gezegd ze had niemand anders en ze kon het het beste vinden met hem.

Riley: Smoke’s eerste mening over Riley was: Een narcistische truttige tentsletje. Toen er iemand een kauwgom in haar haar werkte (wie het was weet ze niet, gelukkig maar of er zouden gewonden gevallen zijn) nogal dicht bij de wortel had Riley zich een hele namiddag bezig gehouden met de kauwgom er uit te kammen zonder haren af te knippen (Smoke’s haar is heilig!) toen hebben ze heel wat bijgepraat en ook kreeg Smoke meer dan respect voor Riley. Ook al vond ze stelen makkelijker dan vrijen met 50-ers.
Ze zijn beste vriendinnen want zoals het gezegde: Tegenpolen trekken elkaar aan.

Trisha: Trisha en Smoke zijn ‘vrienden’ dat betekend eigenlijk: Geen vijanden. Ze zeggen amper iets tegen elkaar maar als ze in gesprek zijn is het wel vriendschappelijk.

Todd: Ook met Todd praat Smoke weinig, Smoke is tevreden met Todd in de groep omdat ze daardoor niet meer het ukkie is en Todd is tevreden met Smoke omdat ze hem met rust laat en hem daardoor ook niet kleineerd.

Alex: Ze heeft erg weinig contact met hem. Vooral omdat hij veel meer aandacht geeft aan Riley en Cameron dan aan haar, en ze het dus niet waard vind met hem te spreken.

Oke mensjeuss. Dit was Smokey! Publiek: “Aahhwww bis bis!” *Smoke duwt tegenstribbelende toeschouwers de zaal uit*

ge-wel-dig gewoon ^^

Phaha, thanks

Geweldig verhaal.

Luve you!

smoke loves Riley too