Leave Us Alone [Riley]

Hij liep op zijn nieuwe, bruine italiaanse leren schoenen, het was echt handig als je hier buiten kon geraken en een goede manier had om aan geld, veel geld, te komen, over het bruine gras. Het knisperde zachtjes onder zijn voeten, misschien was dit het enige 'groen' dat je hier kon vinden op Cold South, wat je dan al groen kan noemen want dit gras was het absoluut niet. De bruine kleur deed hem denken aan de oude, houten meubelen, die je in de klalokalen kon vinden. Hij stopte en keek rond. Er was niemand hier, helemaal verlaten, spijtig. Mensjes lastig vallen en kleineren, daar had hij eigenlijk echt zin in. En personeel verjagen, geweldig, enkel kwam er niet veel personeel meer in zijn buurt. Hij zag een oud vervallen bankje, zitten was geen optie dus hij liep naar het hek waar hij tegen ging leunen. Hij besefte dat hij zo wel les zou hebben, maar of hij zou gaan? dat was nog een andere vraag, ze moesten hem maar eens proberen te dwingen, ze moesten het próberen, wat dus niet wil zeggen dat het zou lukken. Het zou zomer moeten zijn, en aan de temperatuur kon je het wel een beetje merken, maar de kille kleuren die je hier alleen maar tegenkwam deed je echt aan de winter denken. Hij speelde even met een aansteker die hij uit zijn zak haalde, vuurtje aan, vuurtje uit, vuurtje aan, vuurtje uit... hij rookte niet, maar de gedachte aan het vuur, en hoe het in een paar minuten veel kan doen verdwijnen, wersmeulen, is ergens een geruststellende gedachte. zoiets als van, ben je het beu? steek het in brand. hij had het geprobeerd met een lichaam. Maar dat had hij maar half gedaan. Na een paar tellen pakte hij een van de bruine grassprietjes en stak het topje in brand, dit verrotte gras brande zelfs niet goed. Hij keek traag toe hoe het langzaam versmeulde.
"Leven kan kort zijn"
citeerde hij tegen het grassprietje, maar hij had het niet over het grassprietje, zo dacht hij namelijk over elk leven, elke mens. Wie wist wie het recht had om te leven? hij speelde liever met hun leven. dát maakte deze verdomde, saaie wereld pas interresant. Wanneer het sprietje opgebrn was ging hij onbewust verder met het aan en uit klikken van de aansteker, maar zichzelf in brand steken, dat deed hij niet, hij vond zichzelf daar veel te belangerijk voor natuurlijk, vanzelfsprekend, nietwaar? waarom zou hij zichzel niet belangerijk vinden? Zijn ogen waren stug op de duer naar de tuin gericht. Alsof hij verwachtte dat er iemand zou komen, ook al verwachte hij dat niet, en keek hij dromerig. Hij verwachte nooit iemand en niemand moest hem verwachten, hij ging en stond daar en wanneer hij het wou.

"Ohh kijk mij nou!" jammerde ze tegen de spiegel. "Stom met jammeren kind." zei de opvoedster. "Wees blij dat je uit die isoleercel bent." voegde die eraan toe. "Ohh waarom zijn lelijke mensen altijd zo gemeen." vroeg ze tegen de spiegel. De opvoedster keek haar nors aan. "Neem je blauwe T-shirt al maar." en weg was de opvoedster. Riley liep geïrriteerd naar de beschimmelde kast in haar kamer. Daaruit nam ze een blauw T-shirt. "Groep Blauw is zo on modieus!" mompelde ze. Ze gooide het t-shirt op haar bed en haalde een schaar uit haar ladde. Scharen waren normaal verboden, maar Cameron had ereen voor haar meegenomen. Ze knipte haar decolté wat groter en knipte wat gaten aan de zijkant. "Beter." zei ze triomfantelijk. Ze deed haar huidige topje uit en deed het T-shirt aan. Welke dag was het vandaag, vroeg ze zich af. Ze keek op de kalender die boven haar bed hing. Zaterdag, kon je lezen op de dag van vandaag. Misschien moest ze Smoke, Alex of Cameron gaan zoeken. Owe, jah. Smoke viel al weg. Die zat ook in de isolatiecel. Ookal voelde ze zich loom, toch probeerde ze wat elegant te lopen. Haar skinny jeans broek spande opeens heel strak. Ze voelde zich niet goed. Waarom hadden ze haar van haar oude leventje beroofd. Ze stak in het voorbij gaan haar middelvinger op naar een camera. Ze had lucht nodig! Een beetje nors liep ze op de deur naar het pleintje af. Toen ze buiten kwam was er niemand. Niemand buiten een jongen tegen een hek. Misschien een vijand of een speeltje. We will see! Als ze op vijf meter van de jongen was herkende ze zijn smoel. Cameron. Haar gezicht fleurde op. "Raard eens wie net terug is van de isoleerces?" riep ze. Toen ze bij hem was, gaf ze een kus op zijn wang.

Wanneer hij iemand buiten zag komen zag hij meteen wie het was. Riley, het cute Bitchje. Geweldig, dat had hij nu net nodig. Iemand die hem kon amuseren en bezig houden. Een grijns speelde zich om zijn lippen en hij zag haar op hem afkomen. Ze leek eerst niet door te hebben wie hij was, tot ze dichterbij kwam natuurlijk.Hij stak nonchalant zijn aansteker terug weg en opende bij wijze van begroeting zijn armen even, maar niet om haar te omhelzen natuurlijk. Hij grinnikte zachtjes bij haar opmerking. 'heeft het je goed gedaan?' vroeg hij quashi serieus aan haar, gespeeld. Zijn mond krulde zich al weer in een glimlach. ' zul je je leren gedragen nu?' vroeg hij plagend en gaf haar een klein duwtje tegen haar schouder. Ze was echt schattig. Hij keek prijzend naar haar blauwe shirt, zelf had hij een leren jasje aan, hij droeg wat hij wil. ' je volgt weer de laatste mode' grinnikt hij zachtjes.' leuk wat je met die lelijke rotte shirt hebt gedaan' complimenterd hij haar, ze had duidelijk de schaar gebruikt die hij haar had gegeven, en het was nog mooi aangepast ook, ze had de decolletje er mooi uitgesneden en de gaten aan de zijkant waren zelfs stylish. Ze stond met alles, maar ze was dan ook mooi, dat kon niemand hem of iemand anders tegenspreken. hij keek haar grijnsend aan en keek dan even opzij naar de deur. 'ben je de enigste die uit de isoleercel geraakt is?' vroeg hij dan grinnikend. Hij meende zich te herrineren dat Smoke ook opgesloten had gezeten, of nog zat. misschien moest hij wat binnensmokkelen, puur voor de bezigheid, want anders zou je echt zot worden in zo'n cel. Zelf zat hij er vaak genoeg in, en als hij er echt in moest verdween hij wel eens misterieus een paar dagen van de campus. waarom in zo'n cel gaan zitten als je het ergens anders beter kan hebben.

Ze keek hem strak aan. "Natuurlijk heeft het me goed gedaan." er zat sarcasme in haar stem. "Ik leefde op brood en water, waar geen vitaminen in zitten, wat wil zeggen dat, dat niet goed is voor m'n huid." Ze was gewoon om elke dag veel groenten en fruit te eten omdat ze ooit eens had gelezen dat dat goed zou zijn voor de huid. In de isoleercel zitten was dus niet goed. "Zul je je gedragen?" vroeg Cameron aan haar. Ze glimlachte. "Natuurlijk! Ik ben zo lief geweest om hun T-shirts te pimpen." grijnsde ze triomfantelijk. Om dat duwtje tegen haar schouder moest ze lachen. "Pas op! Voor jou ben ik een blad papier, straks val ik om." grapte ze. Hij compimenteerde haar over haar T-shirt. "Vind je?" ze draaide eens in het rond. Cameron had een lerenjack aan, wat hem goed stond. Zou ze er een compument over geven? Dat deed ze gewoonlijk niet. Maar hij gaf haar wel een compument en hij is de leider van de groep. Oke dan deed ze het maar. "Jouw jack is stoer, staat je goed." Ze ging naast hem tegen het hek leunen. Toen Cam haar vroeg of ze de enige was die vrij was knikte ze. "Alex heeft straf, Todd en Trisha hebben therapie, Josh zit op zijn kamer onder toezicht en Smoke zit in de isoleercel."
Ze herinderde zich dat Smoke en zij naar de isoleercel werden gebracht.
Ze hadden zelfs niets gedaan, juist de eetzaal wat vroeger verlaten. Natuurlijk ging Smoke in de aanval en was het haar plicht om haar beste vriendin te hulp te schieten. Toen ze zich probeerde los te trekken, had ze met haar elleboog perongeluk een van de opvoeders in het oog geraakt. Nu moest die arme man met een blauw oog rondlopen. In de isoleercel deed ze haar best om te kalmeren en meestal na een uur of drie lukte dat wel. Smoke daarin tegen kon het 12 uur volhouden. Smoke stampt, roept, schreeuwd, scheld, springt, enzovoort tot dat ze van uit putting op de grond valt. Arme meid. "Smoke zal er nog een tijdje zitten mompelde ze.
Misschien moest ze wat vrolijk doen, om de boel wat op te fleuren.
Want ondanks het feit dat Cam lacht, vond ze hem toch wat zielig kijken. Wie weet verveelde hij zich. Net zoals zij dan. "Weet je wat ik gehoord heb?" begon ze. "Mirre, vroeg me gisteren, voor ik naar de isoleercel ging, of het waar was dat ik getrouwd ben." lachte ze.
Zij getrouwd? Onmogelijk! De daad met mannen doen voor het geld, oke. Na een uurtje of twee ben je er vanaf. Maar trouwen? Dan zit je levenslang aan elkaar vast, als mieren aan een suikertaart. "Weet jij van waar die roddel kom?" vroeg ze grijnsend.

Hij kee haar verbaasd grijnzend aan toen ze een compliment gaf over zijn jack nadat hij iets had gezegd over haar shirt. 'dankje?' vroeg hij grijnzed met ene opgetrokke wenkbrauw. Riley, die hem complementeerde? de wonderen waren de wereld nog niet uit. hij keek opzij en grijnsde toen ze naast hem ging leunen. ' straks glip ik wel naar josh' zei hij, meer tegen zichzelf dan dat het eigenlijk tegen haar was. hij grinnikte en pakte zijnaansteker weer en begon weer onwillekeurig met het vuur te spelen. Hij moets glimachend bij het horen van iedereen zijn straffen, hij had ook straf, vaak genoeg, maar verwonderlijk verdween hij dan wel plots of kon hij het rechtzetten. Hij was dan wel een gemeen, geniepig iets, maar hij kon ook heel goed de mensen bespelen natuurlijk. Hij klikte de aansteker aan en uit. Dan keek hij haar grijnzend aan toen ze over de roddel begon. " heb ik inderdaad iets over gehoord" zegt hij grijnzend tegen haar en deed alsof hij nadacht. "ik zie je al in een trouwkleed" hij grinnikt, nee het beeld van Riley in een trouwkleed was te fout. "Ik heb geen flauw benul waar die roddel vandaan zou kunne komen" hij kijkt haar grijnzend aan. Hij Wist nog dat een klein jongetje ana hem kwam vragen of ze echt getrouwd was. 'Ik weet niet' had hij geantwoord. hij had sluw gekeken, misschien moet je het haar vragen?' hij had he plagend bedoeld. Maar hij had de roddel niet verzonnen of de wereld in geholpen... nee, hij kon gemeen zij maar riley, riley was gewoon té schattig om met te sollen. ook al kon vriendschappelijk plagen natuurlijk nooit kwaad. Zo was hij nu eenmaal, maar hij kon lief zijn, en vriendelijk. op een eigen,speciale manier, en op uitzonderlijke momenten. Hij keek haar grinnikend aan. 'je ziet eruit alsof je wel eens een nieuwe garderobe kunt gebruiken' grijnzde hij tegen haar; de shirt was goed gevonden, met de schaar, dat kon hij niet tegenspreken. maar... Het bleef zielig, hij vroeg zich af wanneer ze eindelijk wat meer vrijheid had. hij had er ook lang op gewacht, maar negeerde het meestal gewoon. Hij keek haar grijnzend aan terwijl hij verder bleef spelen met het vuur. wat als ze hem betrapten? nou dan deden ze het maar. Echt veel konden ze hem niet aan doen. en hij was inmiddels al zo imuun geworden voor deze straffen dat het hem niets maar dan ook helemaal niets meer deed. Hij keek even in het vuur. hij dacht weer aan het grassprietje, dat had hij interresant gevonden.

"Oee stoute jongen." plaagde zij hem. Cam was eigenlijk een persoon om bang voor te zijn en dat was ze. In het begin. Als je hem eenmaal kent, is hij eigenlijk een beschermende factor. Een keek viel er een jongen haar lastig en toen drijgde ze met Alex en Cameron te gaan halen. De jongen liep gouw weg. Ze grinnikte in zichzelf. "Welk jongentje?" ze vroeg zich af of ze hem kende. "Ik in een trouw kleed is als... Als... Jij en Alex die vrijwilligers werk doen in Cold South." zei ze. Eigenlijk was dat een goede vergelijking. Als zij ooit moest trouwen, zou het onder dwang zijn. Echt. Ze kon zich nooit goed binden aan mensen. Je kon mensen ieder moment verliezen, je hecht je er beter niet aan. De enige persoon op heel de aarde aan wie ze gehecht was, was Princesse en dat was een kat. Geniaal dus. Cam begon over haar garderobe. "Neuh, ik heb het nog niet verteld maar Joe komt me binnen twee dagen een nieuwe valies kleren brengen. Ik dacht eraan een beslelling kleren te doen. Lieft iets wat de opvoeders haten. Maar het mag niet ordinair zijn. Zoals stiletto's, die zijn zo ordinair voor een hoer." Ze lachte. Volgens haar, was zij de enige persoon die luidop durfde te zeggen dat ze een hoer was. Nouja, wat kon het haar schelen wat andere dachten. Zij had geld. "Punk of Rockabilatie? Of nee! Wacht, fetish*" bij dat laatste lachte ze luid. Fetish... Fetish is een psychologische ziekte. Je geilt zodanig op iets dat het ziekelijk wordt. Maar fetish is ook een kledingsstijl, voornamelijk bestaat uit latex, corsetten, plateauzolen en minnirokjes. Alles spant enorm hard. Ze zou eens zo door de gangen moeten lopen. Ze haalde uit haar zak wat gummydrops. "Ook eentje?"

Hij keek haar glimlachend aan, hij grijnzde ondeugend. " Ik heb geen idee meer wat zijnnaam was" geeft hij eerlijk toe. als hij ook nog eens gaat moeten nadenken over hoe alle mensen hier heten? nee, daar zou hijzich niet eens met wllen bezighouden, zolang hijde bekendste mensen kende en hun naam wist was hij al tevreden. Hij keek haar grijnend aan toen hij dacht aan hem en Alex die vrijwilligerswerk deden. Hij deed asof hij nadacht en schudde dan zijn hofd. " Ain't gonna happen" zei hij met een scheve glimache en grinnikte. Hij luisterde aandachtig wanneer ze begon ove haar garderobe en haalde zijn handen uit zijn zakken. Hij hoorde dat ze niets ordinair wou en de gedachte kwamin hm op van Riley op stilleto's " inderdaad, niet ordinair zijn, speciaal is beter" knipoogde hij grijnsend. Daaom mocht hij Riley nu net graag, net omdat ze toegaf dat ze dus en hoer was, Net omdat ze voor niets en blad voor de mond nam, maar hij zou nooit mee voor haar voelen dan vriendschap, hij vond haar gewoon boeied en schattig. Hij hoorde de stylen die ze opnoemde en waneer ze lachte bj fetish knike hij. " Als je dat doet" zegt hij grjnzend. " Heb ik eeuwig respect voor je grijnst ij. Hij ziet haar al komen. " Dan krijg je alles van iedereen gedaan, zowiso" grijnst hij erachter. " Neen dankje" zei hij wanneer het aanbood. Hij keek even voor zich uit. Hij zat wat ver met zijn gedachten, mede omdat hij hier bijna weg moest, hij was dus bijna 25...

"Oke" hij moest dus geen gummy dropje. Zelf stak ze er drie tegelijk in haar mond. Ze dacht na over hun gesprek. "Okey, dus ik wordt voor één dag," ze stak dreigend één vinger in de lucht, "officieel fetsh hoortje." ze grijnsde. "Ik zie mezelf al in zo'n latex verpleegster pakje. NOT.". Ze dacht diep na. Wat kon ze anders doen? Stilleto's zeker! Misschien kon ze haar nagels plastiek rood lakken, heel hoerig. "Wat dacht je van zo'n latex kort kleedje met een ritssluiting van voor. Natuurlijk netkousen en stilleto's daaronder." ze keek Cameron hoopvol aan. Dit was een gewerldig plan. "Ik ga hier voor wel in de isoleercel, als je dat maar weet." Tegenprestatie, dacht ze.

Moet nu gaan slapen. Sorry, volgende keer typ ik meer.

Hij keek haar grijnzend aan wanneer ze er 3 tegelijkin haar mond stak. " Verlsikje niet" ze hij gespeeld bezorgd en ging rechtstaan van de boom war hij tegen leunde. Hij moest grijnzen wanneer ze dreigde. "Hmm ik zie het alvast zitten" grinnikte hij tegen haar en keek haar aan. " Perfect" zei hij enthousias wanneer ze over het kort kleedje in latex begon. Hij stak grijnzend een tong uit." Help me herrinneren dat ik niet aan je zit" knippoogde hij plagend en keek haar aan. " De issoleercel laat je aan mij over" grijnsde hij. "Als je daadwerkelijk een keer als Fetch-hoertje komt" gaa hij grijnzend verder. " Maak ik de isoleercel heel dragelijk" grijnst hij, hij kon wel brngen en binnensmokkelen wat ze wou " én fix ik iets van buitenaf voor je" voegt hij nog grinnikend toe en haalt zijn aansteker boven en speelt eve met het knopje en het vlammetje. Hij von zijn tegenprestatie wel goed, al zou hij, in vergelijking met haar, niet veel moeten doen.

tot morgen dan ofzo, ik ook wat kort, srry...

Ze stak haar tong uit. "Natuurlijk verslik ik me niet" Waarna ze alsof deed dat ze zich verslikte. Ze grijnsde naar de grond. Dit gesprek begon goed te gaan. Ze luisterde naar wat Cameron zei. "Wie zegt er dat ik dat erg vind. Nouja, let dan wel op voor Alex." grinnikte ze, als reactie op wat hij zij over 'aan haar zitten'. Nu hoorde ze dat hij begon over een tegen prestatie. Hij ging een tegen prestatie doen. Intressant... Zijn idee leek aantrekkelijk, maar dat zou ze niet meteen laten merken. "Of jij kunt je in mij verkleden en in de isoleercel gaan zitten. " grapte ze.
Ze sloeg haar armen rond zijn nek. "Wat ben je toch een schat Cameron." fluisterde ze in zijn oor. Ze vleide de jongens uit de bende graag op. Ze had zich altijd afgevraagd waarom Cold South eigenlijk gemengd was. Daar kreeg je toch alleen maar problemen mee? Nou eigenlijk kreeg de staff problemen, zijzelf vond het wel leuk. Maakt alles te minste wat spannender. "Denk je dat Smoke zou willen meedoen?" ze lachte bij de gedachte. Natuurlijk was het antwoord 'nee', maar ze wou tocht weten wat Cameron dacht.

"Alex snapt me wel" zij hij en hij trok een uitdagende grijns, ook l bedoelde hij er dus niet echt meteen iets met. " Ik verkleed me niet in een meisje" zei hij grinnikend, maar wel duidelik,hij zou zich niet zó voor schut zetten, hijhad zijnImago, stilletjes opgebouwd enhij zou het niet laten kapotgaan.
" Ik weet dat ik geweldig ben" grijnst hij met eenopgetrokken wenkbrauw naar haar en voelde zich volledig gevleid, ook al besefte hij dat dit Riley's werk gewoon was, hij vond het echter niet erg. hij hoode dan wat ze dacht over Smoke en da moest hij toch wel lachen. " Die zuurpruim doet niet mee" zei hij grinnikend. Ach smoke zou het vast niet willen, en zeke net als hij een tegenprestatie gaf, het wederizijdse respect was er maar dat wilniet zegge dat ze elaar volledig kunnen luchten. HIj boog zich naar voren. " Je speelt wel graag nietwaar?" zei hij vlak voor haar lippen met de zijne en boog zich weernaar achteren, zó snel liet hij zich nu ook weer niet doen.

"Zeg dat niet," ze gaf Cameron een stomp tegen zijn borst. Hoewel de vuistslag met al haar macht was, zou Cameron het aanvoelen als een tikje. Het gebaar telden. "Smoke is geen zuurpruim. Het lijkt wel zo, maar eigenlijk is ze een aardig persoon" zei ze.
Smoke was inderdaad een beetje afstandelijk, maar best goed te doen. Eerst waren Smoke en zij aartsvijanden, nu beste vriendinen. Hoe deden ze het. Ze grijnsde naar Cameron. "Mijn naam zou even goed Riley Jouer LaBeouf kunnen zijn." reageerd ze op zijn opmerking dat ze graag speelde. "Zal ik dat eens bewijzen?" Ze keek hem lief aan en greep zijn hand. Ze wist vrijwel zeker dan Cameron geen 'Nee' zou zeggen. Terwijl ze in een drafje liep, trok ze Cameron mee. In de gang keek ze eens links, rechts, terug links,...
Waar konden ze naar toe. Ze had even geen inspiratie. De keuken dan maar. Met een ruk trok ze Cameron mee. In de keuken was Sarah aan het afwassen. Straf natuurlijk. "Sarah het is je geluks dag!" riep Ze. Het meisje keek geschrokken om. "Wij doen de vaat wel, je kunt gaan." Zonder te antwoorden rende het meisje naar buiten.
"Wij gaan zo die afwas niet doen," grinnikte ze.
"zij krijgt straf omdat ze het niet gedaan heeft." Terwijl ze dat zei, duwde ze Cameron tegen het aanrecht. Met haar stilleto's was ze net zo hoog als Cameron. Hun ogen zaten op de zelfde hoogte. Ze boog zich naar heb toe en drukte haar lippen op de zijne.

Hij keek haar grinnikend aan en grijnzde wanneer ze hem een stomp gaf dat vrijwel niet meteen meer daneen tikje aanvoelde. en Knikte. " ohjawel" zei hij grijnzend." Ze kan echt een zuurpruim zijn" hij grijnst;Maar dat was gewoon omdat ze elkaar niet echt uitkonden staan, een gevoel dat gegroeid was sinds hun eerste ontmoeting, ze konde elkaar luchten mar diep vanbinnen worstelden ze hard met elkaar. Hij keek haar grijnend aan op de volgende reactie. " Riley Jouer Labeouf" zei hi grijnzend na. " het klinkt makkeijk n goed in de mond. Ze wou het bewijzen hij grijnst breed. " Try." zei hij grijnzend, ze zou hem zover krijgen, hier zei hij geen nee tegen, niemand zei wat hij eigenlijk moest doen of niet.
Hij keek grijnzend mee rond de gang in en wedt gewoon megetrokken door haar. De keuken in. Hij keek grijnzend naar Sarah en ze ging meteen weg nadat Riley iest had gzegd, maar wist datze niet ging omdat riley iets zei maar omdat de leden van de bende de anderen nogal durfden intimideren.
Hij knikte grijnzend wanneer ze zei dat ze de afwas nit gingen doen." Heb ik ook geen zin in" zei hij grijnzend en voelde hoe hij tegn het aanrecht geduwd werdt. " Bewijs het nu maar" zei hij grijnzend plagend en voelde da haar lippenop de hare. " Riley @ work" zei hij grijnzend maar ging op haar in, waarom niet.