Naam: Riley Laboeuf
Geboren op: 14/02/1990 (valentijns dag, hoe irronisch)
Woonplaats: Een loft ergens in California.
Beroep: Luxe prostitué (een hoertje dus)
Rede v. opsluiting: Kleptomanie, narcisme en agressie.
Afdeling: MOF, ergens tussen blauw en wit.
Karater: Ze keurt alles wat ze zelf doet goed. Daardoor komt ze heel egoïstisch over. Wat ergens waar is, want ze lijdt aan narcisme. Tegen vreemden (en zeker tegen meisjes) doet ze zeer vijandig. Tegen vrienden is ze lief, maar toch niet de behulpzaamheid zelve.
Conclusie: Riley is letterlijk en figuurlijk een Bitch met de hoofdletter B.
Uiterlijk: Blond haar dat ze soms stijlt. Haar ogen zijn helder groen met bruine spikkeltjes. Riley zelf noemt haar figuur "perfect". Ze heeft een mooie glimlach en een heldere stem.
Houdt van: Geld, Princesse(haar kat) en zichzelf.
Camerons Bende:
- Cameron: Riley vindt Cameron OK en ze zijn goede vrienden.
- Josh: Riley komt niet zogoed met Josh overeen, puur omdat hij voor goedkope concurentie zorgt.
- Alex: Riley loves Alex. Niet dat ze een koppel zijn, maar afentoe mag er gespeeld worden.
- Todd: Riley gebruikt Todd als slaafje, maar eigenlijk heeft ze medelijde met hem.
- Smoke: Riley vindt Smoke stoer. Ze kijkt eigenlijk op naar haar maar durft dat niet toe te geven. Smoke is Riley's beste vriendin.
- Trisha: De mooie Trisha vormt ergens concurentie voor Riley. Maar desondanks laat Riley dit niet blijken. Ze zal altijd vriendelijk doen tegen Trisha.
Geschiedenis voor Saint-Mariah:
Op mijn 10de werd ik gepest op school, op mijn 12de leerde ik Joe kennen, een jongen die in de achterbuurt woonde. We kunnen het nog steeds goed vinden. Op mijn 14de begon ik aan mijn carrière als prostitué. Geloof me, omdat ik de eerste keer nog maagd was kreeg ik 500 dollar. Zou jij dat niet graag krijgen? Op een of andere manier maakte mijn beroeps leven me zelfverzekerder. Al snel klom ik naar omhoog op de populariteits ladder op school. Mijn oude vrienden raakte ik wel kwijt. Gelukkig leerde ik Kristen en Kjersten kennen. Kjersten spreek je uit als Kirsten, het is een doffe “j”. Kjersten is op haar 12de van Zweden naar Amerika verhuist. Haar buur meisje Kristen ontfermde zich over haar. Sinds dien zijn de dus hartsvriendinnen. Ik, als buitenstaander, had het moeilijk om me thuis te voelen. Gelukkig beseften de twee rap dat ze dankzij mij ook populair konden worden. Ik heb nog altijd contact met hen. Kristen zit op Harvard en studeert Rechten en Kjersten studeert ergens tolk Zweeds-Engels-Frans. Allemaal wel leuk, maar waarom studeren als je beter kan verdienen? Nouja voor mijn beroep moet je wel mooi zijn en even mooi zijn als ik? Nope, dat is bijna onmogelijk.
De avond voor Saint-Mariah:
Terwijl mijn laatste klant voor vanavond een wanhopige poging doet om zijn broek dicht te krijgen, spot ik zijn Iphone op het dashboard. Wie laat dat schatje daar nu liggen? Nouja, dan reken ik het aan als een bonus. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar mijn klant die, nogaltijd, zijn broek probeerd dicht te doen. En terwijl ik dat doe, laat ik de Iphone in mijn handtas glijden. Net op tijd want hij kijkt me aan. “Sorry dat het zolang duurt. Moet je ergens naar toe?”
“Nee hoor.” Ik glimlachte lief naar hem, maar dacht erbij: ga op dieet! Eindelijk was hij zover gekomen dat we konden vertrekken. Hij stak de motor aan en drukte op de gaspedaal. “Waar woon je?” vroeg hij. “Ik woon op 15nd street.” Loog ik. Wat had die vent er zaken mee?! Ik stak een pluk blond haar achter mijn oren. “Je bent mooi.” Zei de klant. Natuurlijk was ik dat en ik had het nog maar 5 keer gehoord vandaag. Als antwoord glimlachte ik. In mijn zak voelde ik mijn mobieltje trillen. “Mag ik kijken?” Vroeg ik. “Waarom niet. We zijn toch klaar.” Mompelde de klant. Vlug haalde ik mijn mobieltje uit m’n zak. Het was Kjersten die wou weten of onze afspraak morgen nog door ging. “Is dat je vriend?” waarom vroegen klanten zoveel? “Jah.” Loog ik weer. “Hij heeft geluk.” Cliché! Vlug typte ik een antwoord en verstuurde het. “Waar mag ik je afzetten?” vroeg de klant. Eindelijk een nuttige vraag! “Waar je me opgehaald hebt.” Antwoordde ik. Niet beseffend dat we uit de andere richting kwamen. Na enkele minuten stopte hij. “Alsjeblief.” Zei hij. Ik tuurde uit het raam naar mijn auto, die aan de overkant stond. Om precies te zijn, aan de overkant van California’s gevaarlijkste straat. “Kunt u me niet aan de overkant af zetten?” vroeg ik voorzichtig. “Nee! Wees blij dat ik je betaal.” Gromde hij. Wat een weirdo. Ik stak mijn hand uit. “Dat laatste moet u nog doen.”
“Juist ja.” Hij haalde zijn portefeuille uit en nam er vier briefjes van vijftig eruit. Die was ook niet gul. Geen eens een fooi ofzo. Nors trok ik de briefjes uit zijn hand en stapte uit de auto. Als zijn auto uit het zicht was, maakte ik een plan. Een plan om over te steken. Dat was geen gemakkelijke klus. Ik telde tien kruisjes van mensen die omver gereden waren. “Hier komt nummer 11” mompelde ik toen ik overstak. Gelukkig kwam ik er heel huids vanaf.
“Princesse!” riep ik. “Miauw…” antwoordde Princesse. Princesse was mijn ras kat. Een witte somali. Zoals elke avond liep ik naar de keuken om haar eten te geven. “Ik blijf vanavond lekker thuis. En weet je waarom?”
“Miauw?” ze hielt haar hoofdje scheef, hoe schattig. “Morgen moet ik vroeg uit de veren zijn want ik ga een dagje stappen met Kristen en Kjersten.” Vertelde ik. Ik zette haar bordje eten naast de keukentafel neer. Normaal werk ik van 16h tot 05 uur. Nu was het 22h en ik was thuis. Nu had ik eindelijk tijd om een bad te nemen. Douchen deed ik altijd, soms 3 keer per dag, maar een bad nemen zat er vaak niet in. Mijn loft had drie kamers: een badkamer, slaapkamer en woonkamer/keuken. Ik sloft in de richting van de badkamer. Een maal in bad, ging mijn mobieltje af. Wie kon dat nu weer zijn? Ik nam hem van de badrand en nam op. “Met Riley Laboeuf.” Ik durfde mijn eigen naam te gebruiken omdat geen enkele klant mijn privé nummer had. Handig zo twee mobieltje. “Joe hier.”
“Hi Joe, hoe is het? Lang geleden hé.”
“Ja veel te lang geleden. Waar ben je nu?”
“In bad. Waarom?”
“Kan ik morgen langs komen? Ik weet zeker dat je nog iets hebt voor me.” Joe verkocht al de GPSen, mobieltjes, smartphones, enzovoort die ik van klanten steelde. Voor 20% van de winst, verkocht hij ze op de zwarte markt. Zowel hij als ik verdienden er veel geld mee.
“Natuurlijk! Ik heb denk ik nog 10 mobieltjes, 2 Iphones en 5 GPSen liggen. Je moet vaker langskomen.”
“Jij hebt de laatste 2 maanden blijkbaar goed je best gedaan.”
“Altijd. Hoeveel kan je ervoor krijgen?”
“Voor de Iphones en GPSen in totaal zeker 2000 zakgeld.. De mobieltjes hangen af van het model.”
“Top dus ik verdien nog zeker 1600dollar zakgeld.”
“Precies, dus ik kom morgen langs?”
“Ohh sorry ik ben weg. Maar onder aan de bloempot voor m’n deur plakt een sleutel.”
“Oke. Dag Riley.”
“Kus.” En ik legde af.
Ding-dong. De bel ging. Ik keek naar mijn Ice-watch horloge, 22.45h wie kon dat nu nog zijn? Ik opende de deur. “Goeden avond.” Zei ik. “Dag juffrouw, mogen wij eens binnen komen.” Ik keek de mannen gechoqueerd aan. “Waarom?” vroeg ik argwanend. “Ik denk dat u iets heeft wat aan mij toebehoord.” Zei de man met het naamkaartje: Bob McQueen rechercheur. Ik herkende hem van ergens. Fack dat was mijn laatste klant. “Jij?! Hoe heb je me kunnen vinden?”
“Nou.” Grijnsde hij. “Ik zag dat mijn Iphone verdwenen was, dus spoorde hem op via het systeem in het politiekantoor. Shit ik had niet gekeken of dat ding nog aan stond.
“Kent u de dief, Bob.” Vroeg een van de agenten. “Jah, ze is aangetrouwde familie van mijn vrouw.”
“Schoonfamilie” lachte de jongste agent van de drie. Ik begon te schaterlachen. “Juffrouw wilt u ophouden?” vroeg de jongste. “Sorry dit is allemaal zo grappig.”
“Ik snap niet wat hier grappig aan is hoor.”
“Ik ben geen schoonfamilie, hoor.” Lachte ik.
“Wat ben u dan?” vroeg hij. Ik zag Bob, mijn voormalig klant en getrouwde man, naar me staren. Loser dacht ik. Jij in mijn huis binnenvallen, is gelijk aan het feit dat ik je huwelijk kapot maak.
“Ik ben een fucking hoer joh!” grijnsde ik. Ze keken me ongelovig aan en Bob leek te koken.
“Geloven jullie me niet?” vroeg ik gespeeld triest.
“Joe kan m’n verhaal bevestigen. Je kan hem bellen of willen jullie liever mijn nummer. Jammer genoeg heb ik nu geen papiertje om het op te schrijven, maar ik weet zeker dat Bob het jullie kan geven.” Ik haalde mijn liefste glimlach te voorschijn. “Pff Bob toch.” Zei de jongste agent en hij schudde zijn hoofd. “Aan de kant jij! Ik wil mijn Iphone terug.” En Bob duwde me aan de kant. Doen jullie maar. Roep maar als jullie me nodig hebben. Ik slofte naar de zetel en Princesse klom op mijn schoot. Ik woelde met mijn vingers door haar vacht. Mijn gedachten dwaalden af naar de schoendozen vol gestolen media onder de wastafel in de keuken. Die zouden ze toch niet vinden zeker. Opeens stond Bob voor m’n neus, met zijn Iphone. “Ohh je hebt hem gevonden.” Ik klapte in mijn handen. “Ik krijg je wel.” Siste hij. “Hoe?” gaapte ik. “Ik heb je dossier al nagetrokken Riley Laboeuf.” Hoe wist hij mijn naam. “Als minder jarige seks hebben.” Declameerde hij.
“Dat was met mijn lief en als het verkrachting zou zijn, dan is het allang verjaard.” Verbeterde ik.
“Geweld pleging op een klant.”
“Hé die vent wou niet betalen en bovendien was hij grof.” Verdedigde ik me. “Jah, maar in het dossier staat dat je in behandeling moest. Heb je dat ook gedaan?” ging hij verder. Ik aarzelde even. “Aha! Nee dus.” Hij lachtte triomfantelijk. Wat haat ik de politie. “Bob ik heb iets gevonden.” Zei de jongste agent. Hij toonde de schoendoos van mobieltjes en GPSen. Oeps ze hebben die toch gevonden. “Zozo hebben we hier een klepto? U mag meekomen juffrouw Laboeuf.”
“Mag ik dan eerst degelijke kleren aandoen?” Ik had juist een slaap T-shirt en een onderbroek aan. “Nee, u komt nu mee. Trouwens ik heb al meer van u gezien.” Grijnsde hij. “Jij wel dikke knakworst, maar mijn buren niet.” Gromde ik. “Meekomen! Ik verlies mijn geduld!” Hij trok aan mijn arm. “Af mijn lijf! Ik wil je geen pijn doen.”
“Gaan we nu dreigen. En ehh als je betaald wordt stribbel je wel minder tegen mopie.” Hij duwde me in de richting van de deur. Nu werd ik echt boos. Hij had me vernederd! Ik draaide me om en schopte in zijn kruis. Veel tijd om naar zijn pijnlijk gezicht te kijken, had ik niet. Want de andere wouden me vast grijpen. Daar komt niets van in huis! Ik ren naar de badkamer. Nooit gedacht dat ik mezelf ooit zou willen opsluiten in mijn eigen huis. Helaas werd ik door iemand op de grond geduwd. Ik probeerde te kijken wie dat had gedaan en herkende de jongste politie agent. “Laat me los smerige cop!” gilde ik. Hij zat nu boven op me en zette mijn handen klem achter mijn rug, met de hulp van handboeien. “Goddamn! “ vloekte ik. Waarom lieten ze me niet gaan…
Geschiedenis in Saint-Mariah:
Nadat ik opgepakt was, werd ik naar de verschrikkelijkst plek op aarde gebracht. Saint-Mariah. Daar moest ik al mijn kleren, geld, juwelen, enzovoort afgeven. Daarna mocht ik een telefoontje plegen. Ik belde Joe op.
"Yo, met Joe."
"Riley hier, je moet me helpen!"
"Are you in trubbel girl?"
"Jup, ik zit vast in Saint-Mariah."
"Cold South? Dude..."
"Ken je die plek?"
"Enof. Wat kan ik doen?"
"Wil je me morgen 2koffers met kleren brengen. Pak gewoon war uit m'n kast. Oja ook wat make-up enz."
"Zeker. Nog iets?"
"Wil je voor Princesse zorgen tot ik terug ben."
"Ik haat katten."
"Toch ja je dat doen! Ik betaal je 200€ permaand, plus de kosten van eten en drinken voor haar."
"Oke dan wel."
"Tot morgen."
"Bye."
Joe mocht me zelfs niet bezoeken... Groep rood was verschrikkelijk. Blauw viel mee. Zeker nu ik in Cameron's Bende zit. Het begon op een zaterdag namiddag.
"Laboeuf, Winger, Holden en Square!" bulderde de opvoetster. "Tegen 4 uur moet heel de keuken proper zijn of ik steek jullie persoonlijk in de isolatiecel." en weg was ze. "Wat een kut wijf. Zij worden wel betaald om op te kuisen en wij moeten het werk doen." zei een van de jongens.
Ik zuchtte. "Haha de nieuwe, zit het niet zitten zeker." zei de andere jongen. Hij had een levendige blik en zag er heel aardig uit. "Heb je het tegen mij?" vroeg ik. "Jup Blondie. Welkom in Cold South. Ik ben Alex."
"Ik heet Riley, knullie." snauwde ik.
"Zozo het meisje heeft pit." Daarop moest ik lachen.
Het uur dat volgde kletsten we wat. Tot op het moment dat ons gesprek nogal ranzig en dubbelzinning begon te worden.
"Ik kan je wel wat laten zien hoor!" grapte hij.
"Oke." Antwoordde ik droog. "Dat meen je niet hé." gaapte hij me aan.
"Oo Jawel." ik keek hem zo lief mogelijk aan. Hij grijnsde en trok me mee in de richting van de vooraadkamer. Verdere details zal ik jullie sparen. Ik wilm ze wel geven, maar je zal er moeten achter vragen. Maar ja, wie weet het nu dat Alex en ik geneukt hebben. Waar het dus op neerkomt is, dat ik daardoor wel in de populaire groep van Cold South ben geraakt. Cameron's bende.
To contuned...
Index 
Portal 
