Shit happens...Everytime when I arrive

Geïrriteerd keek ik hoe mijn ouders met hoge snelheid wegreden. Geen eens; 'Veel succes op hier liefje'? Ik had op zijn minst een; 'Zorg ervoor dat je niet weer een abortus moet plegen' verwacht. Maar nee hoor, zou vreselijk als ze zijn rijden mijn rot ouders al gelijk weer weg. Ik kan het niet laten om met een sarcastisch glimlachje mijn hand op te steken naar ze. Iets wat mijn vader altijd irriteert, als mijn moeder niet bij hem in de auto had gezeten was hij omgedraaid om me uit te schelden. Als ik de auto zie remmen en daarna gelijk weer door zie rijden glimlach ik. 'Vaarwel sukkels, alsof ik het hier wel verder zou schoppen.' Ik schudde lachend mijn hoofd en draaide me op mijn hakken, correctie stiletto’s, om. Ik riskeerde het dat ze afbraken maar het ging goed. Tijd om deze... Hoe kon je het noemen? Inrichting? Oké dan, inrichting. Tijd om deze inrichting te verkennen. Ik streek de net iets te pikante blouse netjes en trok de spijkerrok, die net tot mijn dijen kwam, wat op. Ik kon me net zo goed nog even zo kleden voordat ik straks iets lelijks aan moest trekken. Oké, nu moest ik echt de inrichting maar eens gaan verkennen. Ik slingerde de tas over mijn schouders en zette mezelf in beweging.
Mijn manier van lopen was sierlijk, eigenlijk kon je het beter dansen noemen. Bij elk danspasje wat ik zette hoorde je mijn hakken op de maat klikken. Je kon het bijna de muziek voor mijn danspasjes noemen. Ik keek nog een laatste keer achterom en zag al dat ik nagestaard werd. Tot nu toe voornamelijk jongens die een hoopvolle blik in hun ogen hadden. Waarschijnlijk hoopte ze dat mijn rokje nog net iets hoger kon. Ik keek weer voor me uit en glimlachte. Misschien zou het hier nog meevallen als er genoeg jongens waren.

Trisha liep vanaf haar kamer richting het onthaal, puur omdat ze zich verveelde en omdat ze benieuwd was of er fresh meat was om te treiteren. Ja, daar had ze zin in, nieuwelingen uitjouwen. Haar stiletto's tikten op de harde, gescheurde vloer van de gang terwijl ze naar het onthaal liep, waar tot haar kortstondige vreugde ook werkelijk iemand stond, een meisje, nog wel. Op een afstandje van het schouwspel bleef ze tegen de muur geleund staan, zodat ze alles wat er afspeelde goed kon zien.

Ik keek naar de enorme deuren voor me en rolde met mijn ogen. Moesten ze ons nou weer intimideren? Nou, wanneer dat de bedoeling was was het mooi mislukt. Ik vond het eigenlijk best zielig staan. Ik haalde een hand door mijn blonde haren en keek om me heen. Gelijk bleven mijn ogen bij een meisje dat tegen de muur aan stond hangen. De blik in mijn ogen werd achterdochtig. Ze keek naar me en ik had er een hekel aan als mensen op die manier naar me keken. Het was niet nieuwsgierig og hoopvol het was verveeld. Tenminste, dat leek het van deze afstand. Ik hield mijn ogen kort op haar gericht en draaide me weer om. Daarbij maakte ik met mijn hand een nonchalante beweging door mijn haar en liep ik de treden die naar de ingang leidden op. Als ze me echt zo interessant vond kon ze me het komen vertellen.