Terug bij af. Blauw.

Ik hulde me in een waardig stilzwijgen. Voor een deel omdat ik wist dat er niets was dat ik kon zeggen om hen te vermurwen, voor een deel omdat mijn keel schor was van het schelden en protesteren. Als ik echt, écht getriggerd werd, dan kon ik ook fysiek agressief worden, niet alleen verbaal, en moesten ze de boeien erbij halen. Dat was vandaag gebeurd. Mijn polsen waren op mijn rug geboeid. Ze zaten veel te strak en sneden bij elke pas in mijn vel. De grijnsjes op de gezichten van de twee bewakers die me flankeerden, vertelden me dat ze dit wisten en dat ze van mijn ongemak -ik weigerde om het 'pijn' te noemen, want dat was zwak- genoten.
"Twee uur, meneer Myers. Minstens. Wat er verder nog met je gebeurt, zal besproken worden."
Ik verwaardigde me niet tot een antwoord. Ik had verwacht dat ze de eerste cel zouden openen en me daarin zouden schoppen, maar dat deden ze niet. Ik probeerde door het raampje in de deur naar binnen te kijken, maar ik kreeg een klap tegen mijn achterhoofd en kreunde even.
"Klootzak," mompelde ik.
"Zei je iets?" was het antwoord.
Ik vernauwde mijn ogen en zond hem een kwade blik. "Nee."
"Mooi. Mond houden."
De tweede cel werd geopend en ik werd ruw naar binnen geduwd. Ik struikelde en doordat mijn polsen nog steeds geboeid waren, kon ik mijn handen niet uitsteken om mijn val te breken. Ik smakte tegen de grond en klemde mijn kaken op elkaar om geen geluid te maken. Ik wist dat ze zwakte wilden zien, maar ze zouden van een kale reis thuiskomen. Tot mijn opluchting werden de boeien wel losgemaakt, maar ik verroerde me pas toen ik hoorde dat de deur afgesloten werd.
"Klóteplek," snauwde ik, overeind springend en om me heen kijkend. Twee uur, met niets om me af te leiden, tenzij... Ik richtte mijn blik op de wand die mijn cel van de andere scheidde. Er moest iemand zitten, dat móést. Ik hield mijn mond en luisterde, gespannen.

Omdat de deuren geen lijst hadden was het bar moelijk er grip op te krijgen gleden haar vingers er steeds weer af, als ze even lange nagels als Riley had gehad, zouden ze waarschijnelijk al lang zijn afgebroken. Ze haalde diep adem voor ze een mep tegen de deur gaf, niet heel hard, of niet in de bedoeling om de deur te vernietigen, maar bedoeld om een voorbijlopende opvoeder angst in te boezemen.
Het had geen zin... Maar ook al wist ze het bleef ze altijd nog een poosje uitrazen waarna ze zoals altijd zich in een hoek tegen de grond plofte als ze besliste dat ze rustig genoeg was om geen binnenwandelende verzorger naar de keel te vliegen, woest omdat die haar hier hadden opgesloten.
Hoe lang moest ze hier nog zitten? Het was haar niet verteld en ze vermoedde dat Riley al een hele poos weg was, voor haar, terwijl het vooral door Riley was dat ze allebei in de cellen gegooid waren. Een hele diepe zucht volgde, zou het eigenlijk wel uitmaken als ze het uur wist? Een horloge had ze niet, aangezien de verzorgers je enkel binnenlieten met een naadloos T-shirt en een broek zonder te strakke pijpen en rekker, om te voorkomen dat je je zou gaan ophangen of wurgen.
Hoewel deze cel er op gemaakt was dat er niet te veel lawaai was van een 'bewoner' die door het lint ging, kon je vanbinnenuit er vrij veel buitengeluiden waarnemen. Daarom sprong Smoke op toen ze voetstappen hoorde, rustige, wat betekende dat er niemand in de cel werd gesleurd en het waarschijnelijk een verzorger was die kwam controleren of ze wel rustig was, of om haar uit dit verdomde hok te laten. Het gestap kwam dichterbij, stopte bij de deur en stierf toen af.
"Neen, niet weggaan!" haar stem zou buiten de cel misschien nauwelijks hoorbaar zijn, ze sprong op en begon met twee gebalde vuisten op de deur te bonken, omdat ze wist dat ze zo wel hoorbaar was van buitenaf. "Kom nou op!" Ze had hier toch al lang genoeg gezeten.
"Komaan verdomme!"

Ik draaide mijn hoofd toen ik een stem hoorde. De zachte muren vervormden geluiden en maakten ze zachter, anders, zodat het moeilijk was om een gezicht aan de stem te koppelen. Ik sloot mijn ogen en pijnigde mijn hersenen. Het geluid kwam van naast me niet van bij de deur, wat betekende dat die cel inderdaad bezet was. Door een bewonderenswaardig rustig iemand, want ik zat hier al minstens een halfuur en dit was het eerste geluid dat ik vanuit die richting hoorde.
Ik drukte mijn oor tegen het zachte, sponzige materiaal, dat van een misselijkmakende, groene kleur was. Men had hij mij bij aankomst verteld dat die kleur gekozen was omdat mensen er rustig van werden, maar bij mij wekte het alleen maar kotsneigingen op. Doordat ik mijn hoofd zowat in de zachte muur begroef, kon ik het veel duidelijker horen. Iemand ramde tegen de deur en ik herkende de stem eindelijk als die van mijn maatje Smoke.
Ik kreeg een ingeving en zette mijn handen tegen de muur, zodat ze een trechtertje vormden waar ik in kon roepen. Ik kon mijn stemgeluid nu gerichter sturen en ik wist dat de kans bestond dat Smoke mij zou horen, gezien ik háár kon horen. Het zou haar vast helpen als ze zou weten dat ze niet alleen in dit eenzame gat zat.
Ik schraapte mijn keel. "Smoke?" riep ik door mijn trechtertje. "Smoke?" herhaalde ik. "Hoor je me?"
Ik drukte mijn oor weer in het materiaal. De twee uur die ik hier moest zitten, zouden veel minder saai worden als ik op een of andere manier met haar kon communiceren. Ik spitste mijn oren, hopend op een antwoord.

Met een lange, trage zucht liet ze zich tegen de muur zakken en sprak haar zelf voor de honderdste maal in dat je enkel uit deze cel kon als je rustig bleef, maar dat was zo moeilijk vol te houden.
Maar ze had geen zin om een hele nacht hier te zitten, als je na het avonduur je bleef misdragen in de cellen, durfden ze je je wel eens een hele nacht te laten zitten, dat had twee redenen: Als je stil was gingen de verzorgers er van uit dat je aan het slapen was en ook dat er véél minder personeel in nachtdienst was en diegenen die dat waren bewaakten de kamers van de slapende 'patiënten'.
Want zo werden ze hier eenmaals beschouwd, als 'patiënten', zieke mensen die genezen moesten worden. Maar Smoke durfde te wedden dat de meesten hier zaten omdat ze een bepaald misdrijf hadden gepleegd voor geld, of je hier nu zat voor een overval, prostitutie, drugsdealen of iemand in elkaar slaan voor zijn portefeuille, het kwam allemaal op hetzelfde neer: Geld. En dan had je nog een kleinere groep die hier meestal zat voor zijn opgekropte woede, daar kon je Trisha bij rekenen.
Doordat ze stil was gaan zitten hoorde ze nu een vrij stil, maar toch goed hoorbare stem.
Die haar naam riep. "Hoor je me?" volgde er achter, ze schoof naar de muur toe. Het was vrij zeker dat dit Josh was, omdat de enigen die echt haar stem herkenden hij en Riley waren, omdat ze tegen de rest vrij weinig sprak en deze stem allesbehalve op die van Riley leek.
"Josh?" Zei ze, haar gezicht was bijna tegen de muur gedrukt omdat hij haar zou horen, "Ben jij dat?"

Ik kon wel juichen. Vaarwel, verveling!
"Ja!" antwoordde ik opgetogen. "Zit je hier allang?"
Ik durfde aan te nemen van wel. Ik had haar al sedert de lunch nergens meer gezien. Ik was even via Camerons kamer naar de hare geglipt, waar ze gewoonlijk uithing als ze niks beters te doen, maar daar was ze ook al niet. Het had me gefrustreerd dat ik al meteen weer terug moest. Ik had Riley willen vragen of zij meer wist, maar in de namiddag was er véél te veel personeel geweest om in de meisjesvleugel rond te zwerven, dus had ik wel terug gemoeten naar mijn afdeling. Ik had het knarsetandend ondergaan.
In elk geval had ik haar dus al zeker vier uur nergens meer zien rondlopen en geen teken van leven van haar ontvangen. Zou ze hier al zolang aanwezig zijn, in die cel? God, ze was waarschijnlijk zowat in staat om de muren op te lopen van frustratie. Ik zat hier nog maar een halfuur en ik was al in staat om mijn T-shirt op te vreten bij wijze van welkome afleiding.

Smoke lachtte, opgelucht, Riley moest nu al haast een uur weg zijn.
"Nogal." Ze wist niet precies hoe lang, ze zat hier omdat zij en Riley gewoon zonder begeleiders de kantine hadden verlaten, dat stond enkele verzorgers niet aan, toen ze ons 'vriendelijk' verzocht hadden om terug te keren was Riley, behoorlijk uit haar dak gegaan.
En tijdens haar poging om weg te lopen probeerde een begeleider haar te grijpen waardoor ze met haar elleboog in zijn oog zat. Op dat moment kon Smoke bijna beginnen lachen, van de zenuwen en omdat ze tevreden was dat die verzorgers eindelijk eens gestraft werden voor hun vreselijk irriterende gedrag. Natuurlijk hadden zie die lach van hun gezicht gevaagd toen die verzorger er nogal agressief op reageerde en ook al Smoke er voor in de cel vliegen, ze was nog niet zo laf dat ze Riley niet zou verdedigen.
Dus zat ze hier eigenlijk dankzij Riley, maar dat vond ze niet zo erg, het was vaak andersom geweest.
Josh kon hier niet lang zijn, anders had ze hem gehoord, hoewel, ze had behoorlijk veel getierd toen ze hier zat. Maar hij zat in dezelfde cel als Riley, dus kon hij niet langer dan een uur geleden hier geleden hierheen gestuurd zijn.
Eigenlijk had ze wel geluk, als Riley niet vroeger vrijgelaten was zou hij in een cel verder zitten en kon de verveling pas erg vervelend worden.
"Wat doe je hier?" Vroeg ze vrij luid.

Ik moest hardop lachen om die vraag. "Kaartspelen, nu goed?" antwoordde ik vrolijk.
Ik kon mijn vrolijke stemming niet echt uitleggen, het voelde gewoon zó ontzettend goed om te weten dat ik hier niet alleen was en dat, of all people, juist Smoke bij mij aanwezig was. Op zich was het verwrongen om blij te zijn met haar aanwezigheid, want dat betekende dat ze in hetzelfde schuitje zat als ik, en ik gunde haar haar vrijheid. Maar ik zou me doodgeërgerd hebben als het Riley of een nieuwe of zo was geweest, want met hen kon ik geen lol trappen zoals ik dat met Smoke kon. Niet dat er nu wel veel te beleven viel, maar goed, het ging om het idee. We konden in elk geval een beetje praten, terwijl ik uit Riley geen woord los zou krijgen.
"Nee, die zak die ons wiskunde probeert bij te brengen, had een slechte bui," vertelde ik toen toch. "Hij schoot uit zijn slof omdat ik een antwoord niet wist en ik gooide mijn pen naar zijn kop. Dat vond hij niet leuk en hij riep versterking. Ik heb een van hen een bloedneus geslagen, maar toen boeiden ze me en brachten ze me hierheen," vertelde ik vlak. Dit soort dingen gebeurden wel vaker. Soms kreeg je alleen corvee, soms, zoals nu, had je het harder te verduren. Life goes on, zeiden we dan.

Smoke lachtte, "En vergaat je dat goed in je eentje?" Nogal een domme opmerking van haar, ze kon er beter niet op in gaan, daarbij zagen de verzorgers alles aan als wapens of iets om zelfmoord me te plegen, zelfs kaarten werd je afgenomen, Smoke vroeg zich af wat je voor ergs met kaarten kon, wat stelden die opvoeders zich voor?
Je polsen opensnijden met een te sterke kaart? Of een oog uitsteken, het leek allemaal vrij onlogisch, maar in Cold South geldde de regels dat je alles moest afgeven en als nieuweling was dat vreselijk, zeker als je je er niet aan verwacht had.
Smoke kon zich nog héél goed herrinneren hoe ze open mond had toegekeken hoe een verzorger al haar spullen zorgvuldig haar spullen in een zak had gestopt en als toppunt nog had gevraagd haar kleren uit te doen. Dat was dan ook haar eerste keer, dat ze woest werd en een uitbrander gaf aan een verzorger, toen was ze amper een uur op Saint Mariah Institute.
Toen hij vertelde dat de leraar van Wiskunde slechtgezind was, Smoke had geen idee wie het precies was, misschien hadden de jongens een andere dan meisjes, het was niet bepaald dat Smoke iedereen ging uitvragen over hoe de lessen gingen. En hij een balpen naar zijn hoofd had gegooid dacht ze even dat dat de reden was dat hij hier zat, om een balpen, maar nog voor ze hem kon onderbreken ging hij verder en toen eindigde het verhaal met een bloedneus.
"Eigenlijk zou die leerkracht moeten weten dat hij zijn leerlingen beter niet boosmaakt," zei ze beslist en luid genoeg zodat hij het zou horen, "Ik zit hier onmenselijk lang gewoon omdat ik Riley verdedigd had tegenover een opvoeder," in haar stem klonk een sarcastisch randje, omdat ze hier al veel langer dan Riley zat.

"Dat vind ik ook," mopperde ik. "Ze beschouwen ons allemaal als levensgevaarlijke gekken, maar dan zijn ze stomverbaasd als we protesteren wanneer zij zich op ons áfreageren, goddomme."
Ik voelde de frustratie weer opborrelen en sloot even mijn ogen. Ik wist dat ik de muur of de deur een ram zou verkopen als ik me niet wist te beheersen, en dat zou me niet helpen om uit deze cel te komen. Normaal was ik een enorme voorstander van het principe "je niet laten doen", maar in een cel van twee bij twee zette je dat principe nogal makkelijk overboord. Het was mogelijk dat ze observeerden en het moest lijken alsof Smoke en ik gewoon tegen de muur aan het crashen waren.
Toen vertelde Smoke waarom ze hier zat en ik fronste. "Maar.. Riley zit hier allang niet meer, toch? Ik bedoel, ik heb haar niet gezien, maar dan zou ze hier toch zitten? Wat is er gebeurd?"

"Ehm, Riley kan zich beter bezighouden in haar cel met haar haar plat leggen denk ik," er borrelde een lachje uit Smoke's keel op, Riley was meestal vrij snel stil in haar cel en daarom werd ze er eerder uit gehaald.
"Daarbij," ze probeerde haar stem op een luid genoeg volume te houden, als je went aan een gesprek begin je automatisch stiller te spreken. En met de muur tussen hun was het vrij moeilijk, "toon ik het meer als ik niet zo tevreden ben."
Smoke grijnsde, alsof hij dat zou zien, ze was van nature nogal redelijk opvliegend en ze had er een hekel aan als mensen zoals de verzorgers in Cold South haar de les probeerden te spellen, wat hen absoluut niet lukte en zeker niet op de manier die zij probeerden.
Smoke vroeg zich af hoe lang ze hier nog moest blijven, zowel in haar cel als op Cold South en wat ze zou doen als ze ooit vrij zou komen... Terug hervallen in haar oude gewoontes? Haar oude vrienden weer opzoeken? Of proberen op het juiste pad te blijven en nooit of te nimmer meer de muren van Saint Mariah te zien.
Een moeilijke keuze... Maar nu kon ze er beter nog niet te veel over piekeren, dat had geen zin.

Ik gniffelde. "Dat geloof ik graag," antwoordde ik lachend. "Ik wed dat als er íémand in staat zou zijn om een cel als deze te slopen, dat jij hebt bent. Je bent ongeëvenaard," murmelde ik. De glimlach was bijna hoorbaar in mijn stem, en ik vermoedde dat Smoke me meer dan goed genoeg kende om te weten dat dit een compliment voor haar was.
Opeens kreeg ik een idee. Het zou mezelf extra straf opleveren, maar ik vond het niet zo erg als het betekende dat ik Smoke ermee zou kunnen helpen. "Ik denk dat ik je hieruit zou kunnen krijgen," merkte ik dus op.

Smoke grinnikte "Ik zal dat maar als een compliment opvatten," haar mondhoeken krulden even omhoog bij de gedachte dat ze tot zulke dingen werkelijk in staat zou zijn.
Maar zelf voor iemand met een gigantische spierbundel zou het moeilijk zijn, dus die ideeën kon ze maar beter achterwege laten.
Toen hij zei dat hij haar er uit zou kunnen krijgen keek ze verrast op, dat kon extra straf voor hem én voor haar betekenen, maar ze was wel benieuwd naar wat hij van plan was.
"Als je gaat zeggen dat ik flink stil moeten blijven zitten heb je geluk dat er een muur tussen ons is anders had je me behoorlijk teleurgesteld," grapte ze, "dus..." ze dacht even na hoe ze het zou kunnen doen maar er kwam geen enkel degelijk idee in haar op, "hoe wou je dat doen?"

"Het komt er op zich wel op neer, maar ik heb iets beters dan dat," antwoordde ik.
Ik overdacht het nog even in mijn hoofd, maar het leek me op zich wel haalbaar en het zou er niet voor moeten zorgen dat Smoke langer vast zat. Ze zat hier al verschrikkelijk lang, daar zouden ze toch wel rekening mee houden...?
"Als jij gewoon blijft zitten waar je nu zit, dan kunnen ze jou niks verwijten. Jij ziet er heel rustig en beheerst uit, dat vinden ze leuk. En stel nu dat er iemand daarnaast tegen de muur en de deur loopt te schoppen, en de longen uit zijn lijf schreeuwt, dat zorgt dat jij er nog méér als een engeltje uitziet."
Ik gniffelde, even wegdromend bij dat woord 'engeltje'. Smoke was tegelijk de grootste engel en de vreselijkste duivel die ik ooit ontmoet had, het leek zo vreemd om haar nu zo te beschrijven.
Ik schudde mijn hoofd en concentreerde me. "Conclusie: in vergelijking met mij, ben jij een modelpatiënte en dan laten ze jou eruit. Als ik een heuse scène schop, dan lijk jij de rustigste persoon ooit. En als ik ze een béétje ken, dan laten ze jou eruit om mij nog meer te grazen te nemen." Ik hield bewust mijn mond over het feit dat ik hiervan de nadelen zou ondervinden. Dat kon me namelijk niet zoveel schelen.

Kwam het er op neer? Ze probeerde zo aandachtig mogelijk te luisteren naar zijn uitleg, "Hmm," het klonk eigenlijk wel veel te simpel om er zelf op te komen, dan zou ze er ein-de-lijk uit kunnen. Ze vroeg zich af hoe lang ze hier al zat.
Veel langer dan Josh... Maar het zou ook betekenen dat Josh hier langer zou moeten zitten en dat wenstte Smoke zelfs haar ergste vijand niet toe, dus Josh zeker niet, wat als ze zijn voorstel zou afslaan? Hoe lang zouden ze hier dan nog zitten?
En als ze het afsloeg, en hij het toch zou doen, zou ze dan ook lawaai gaan maken en hem tegenwerken?
Toen hij zei dat ze op een modelpatiënte zou lijken moest ze toch even glimlachen bij die gedachte.
"Je beseft toch wel dat je daardoor misschien een extra uur hier zit?" best een domme opmerking... Natuurlijk wist hij dat maar al te goed.
"Kan je niet iets anders bedenken?" ze kauwde op haar lip, iets wat ze vaak deed als ze nadacht, "ik bedoel, anders zit je hier nog langer en als er niemand meer in de cel naast je zit, ga je je zeker vervelen."

"Ja, ik weet dat ik hierdoor nog langer ga moeten zitten, maar als ik me na mijn woede-aanval weer gedraag, zullen ze me hier heus niet de rest van de avond laten."
Dat kon ik natuurlijk helemaal niet zeker weten, want ze waren werkelijk tot alles in staat. Als er mensen bestonden die onvoorspelbaar en onberekenbaar waren, dan waren het de mensen die hier werkten. Veel meer nog dan wij, waren zíj de verdomde gekken, die hun shocktherapieën verdomme op zichzelf moesten toepassen, in plaats van op ons. Zij waren gestoord, wij niet.
Ik vertelde snel verder, om Smoke niet op de halve leugen attent te maken. "En als ze dat wel doen, big deal. Jij zit hier al veel te lang en ik wil jou eruit krijgen. Het kan me niet schelen hoelang ik hier zelf nog moet zitten."
Dat was geen leugen. Het was véél belangrijker voor me dat Smoke eindelijk weer eens wat anders kon zien dan dit stomme celletje, belangrijker dan mijn eigen (beperkte) vrijheid. Ik gaf om niet veel mensen, maar ik gaf verdomme wel om Smoke, dus moest ik haar hieruit zien te krijgen. Dat was ik aan mezelf verplicht.
"Dus, wat denk je ervan?" Ik klonk gespannen, hield mijn adem in, uit alle macht hopend dat ze ermee in zou stemmen.

Smoke knikte, hoewel hij dat niet zou zien, het was meer tegen haarzelf, om aan te duiden dat hij wel gelijk had. Maar toen hij zijn zin afmaakte bleef ze toch even stil, tot ze haar mond opende en zei: "Maar een hele nacht is ongeveer het dubbele dan de tijd dat ik hier al zit, plus de tijd dat je hier nu zit ook..."
Het was erg aardig van hem dat hij dat wou doen, maar Smoke vreesde er voor dat ze als ze op zijn voorstel zou in gaan ze zich schuldig zou gaan voelen.
"Wat als we nou nog even wachten voor je iets doms gaat doen," zei ze, maar ze wist zelfs maar al te goed dat de twijfel in haar stem zelfs Josh niet zou zijn ontgaan, ze wou niets liever dan uit deze verrekte ruimte te gaan, maar de vraag hoe lang Josh hier nog zou moeten zitten bleef door haar hoofd spoken.
Of stel nu dat het geen zin had? De kans was klein maar dan had Josh ervoor gezorgd dat hij er nog langer zou moeten zitten voor niets...

Ik glimlachte toen ik het verlangen in haar stem hoorde. Natuurlijk wilde ze hieruit, maar ik vond het wel lief dat ze dat niet ten koste van mij wilde laten gebeuren. Het sprak voor haar dat ze nog steeds met mij in zat, zélfs al zat ze hier al langer dan voor eender wie nog gezond was.
"Oké," gaf ik toe. "We wachten nog heel even. Maar als er nog steeds niets veranderd is binnen tien minuten, dan ga ik zoveel herrie schoppen, dat ze nog zullen overwegen om me plat te spuiten." Ik grijnsde. "Ik overleef het wel, hierbinnen. En als het je écht dwarszit, dan gebruik je je vrijheid maar om iets te verzinnen waarmee je me terug kunt betalen." Ik gniffelde een keer. "Niet dat het nodig is. Als er íémand is voor wie ik dit zou doen, dan ben jij dat. Dat wéét je."

Smoke zuchtte, een tikkeltje opgelucht, "Afgesproken, maar beloof me wel dat je echt tien minuten wacht," niet dat een van hen een horloge bij had, maar gewoon dat hij zich niet zou haasten, stel je voor dat een opvoeder op het punt stond om hem te controleren en hij uit zijn dak ging. "Plat spuiten?" Smoke grijnsde, wonder boven wonder was dat haar in haar verblijftijd in Cold South nog niet overkomen, "Ik zou er niet achter vragen, ik heb het nog niet meegemaakt, maar het klinkt me," ze dacht even na over een goede manier om het te beschrijven en hield het toen op een simpele, onorginele "onaangenaam."
"Ik geloof wel dat je het hier overleefd, maar geloof me en ik denk dat je het zelf wel weet, dat die uren wel héél lastig zullen worden," hij zij dat als ze zich echt schuldig voelde ze wel een manier zou vinden om hem terug te betalen, "Je weet dat ik uiterst onorgineel ben in dingen te bedenken. Ach wat, als ik je ooit zou kunnen helpen zou ik dat wel ook doen hoor."
Smoke glimlachtte, "Dat is erg aardig van je."

Ik moest lachen. "Het is ook niet aangenaam, ik word er misselijk van. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het zo lastig wordt om ze uit te schelden als je van de wereld bent," gniffelde ik. "En natuurlijk wordt het saai, maar het zou een soort van overwinning op hen zijn, en daarmee kan ik me wel een aantal uur vermaken," vertelde ik met een brede grijns.
Hen in iets te slim af zijn was lastig, dus áls het gebeurde, was dat iets om te koesteren en met héél veel plezier aan terug te denken. Ik wist vrij zeker dat ik me een paar uurtjes zoet zou kunnen houden als ze Smoke er door mijn toedoen uit zouden laten. Na een paar uur zou het lastiger worden, maar als ik me rustig hield, zou ik hier na een puur uur misschien zelfs wel gewoon wég mogen. Dat zou mooi zijn..
Ik hield op met dagdromen en zuchtte een keer. "Het is al goed. Ik weet dat jij hetzelfde zou willen doen, en dat is genoeg," murmelde ik met een vrolijke glimlach. Het was fijn om te weten dat hier twee mensen rondliepen die me uit de brand konden slepen als het nodig zou blijken te zijn.

Smoke glimlachtte "Dat kan ik me goed voorstellen. Daarom dat ik hoop dat ze me dat nooit flikken," een van de vreselijkste gevoelens voor haar, was het gevoel van onmacht, als je daar half verlamd lag, maar alles nog goed kon waarnemen, moest dat gewoonweg verschrikkelijk zijn.
"jij vind het feit dat ze je langer laten zitten geeft jou een gevoel van overwinning?" Ze wist heus wel dat hij het had over het feit dat hij zich triomfantelijk zou voelen als zijn plan zou werken zoals hij het gezegd had.
Smoke glimlachtte, "Tuurlijk, alleen heb ik geen idee wanneer, we zullen het wel zien."

"Nee, dat ik langer hier moet blijven, is natuurlijk falend voor mij. Maar het zou wel gaaf zijn als ze jou eruit laten voor ze dat eigenlijk van plan waren. Het is toch één iets waarin we ze een beetje kunnen manipuleren, en dat is toch mooi?" vroeg ik vrolijk.
Ik bedacht iets nieuws. "Wie zijn de begeleiders die je opsloten?" Als ik nog een keer op rooftocht ging, dan kon ik daar rekening mee houden, bedacht ik met een duivels grijnsje.

"Als je het op die manier wel bekijkt ja," Smoke glimlachtte, het was misschien ook de enige manier om de opvoeders te beïnvloeden.
Hij vroeg wie haar had naar binnen geloodst, "Hmm," ze dacht even na, namen van de opvoeders kende ze niet, hoewel ze naamkaartjes hadden maar er waren belangrijkere dingen dan hun namen uit je hoofd te leren.
Gelukkig had diegene die haar hier had binnengegooid een héél opvallend eigenschap van naar uiterlijk gehad. Het was die met een joekel van een neus.
"Ehm," herhaalde ze, "je weet wel, die vrouw met een neus die heel veel weg heeft van een skischans."

"Oh, die!" gniffelde ik. "Volgens mij heeft zij een.." Ik dacht even na. Net als Smoke vond ik de namen lang niet interessant genoeg om te onthouden, maar onthield ik de dingen die me interesseerden wél. Dingen zoals zaken waarmee ik hen kon chanteren als de gelegenheid daartoe leende, karaktereigenschappen die het mogelijk maakten om misbruik van te maken, of bijzondere bezittingen.. "Ik geloof dat zij een Blackberry heeft. Ze kan dag met haar handje zeggen tegen dat ding," merkte ik grijnzend op, helemaal in mijn nopjes met mijn plan. "En ik denk dat ze rookt, want ze heeft van die vieze tanden. Dus haar sigaretten pik ik ook. Die beulen hier kennen echt geen greintje medelijden, sowieso word ik een groep terug gekickt en dan gunnen ze me mijn sigaretten niet meer. Eikels," bromde ik.

"Een Blackberry?" Herhaalde ze, de 'inwoners' van Saint Mariah mochten nog niet eens een mobiel zonder beltegoed bijhouden terwijl de opvoeders doodleuk rondwandelden met peperdure gadjets die Smoke niet eens zou gehad hebben als ze buiten Cold South leefde. Het idee dat Josh die telefoon zou vernietigen stond haar behoorlijk aan, het kon zelf goed zijn dat ze haast al haar geld aan dat ding had uitgegeven, want zo'n loon schatte ze hier niet erg hoog.
Vieze tanden? Alle aandacht van Smoke werd getrokken naar die gigantische neus van haar, "Het kan ook dat ze nooit poetst," hopelijk was het toch roken, "laten we hopen dat het roken is en dat ze ook nog eens héél erg verknocht is aan haar sigaretten." Smoke grinnikte.