The mess I've made ~ Cam

Wat Cameron gedaan had om haar -en daarbij direct zichzelf- uit de problemen te houden wist ze niet, maar wat het ook was geweest: het had geholpen. Ze was geen enkele keer aangesproken door het personeel hier, had niet de kleinste straf moeten doorgaan. Zelfs geen waarschuwing, niets. In plaats van het personeel het bloed onder hun nagels vandaan te halen, leken ze voor het eerst sinds haar verblijf hier tevreden met haar te zijn, was hun blik wat minder nors als ze haar ergens heen begeleidden. En als klapper op de vuurpijl hadden ze haar een beloning gegeven die ze eens zo begeerd had: het recht op haar eigen kleding. Meer vrijheid. Groep wit.
Echter had ze hier de prijs voor moeten betalen waar ze vroeger nooit mee ingestemd zou hebben. Het vuur was uit haar ogen verdwenen, de natuurlijke spot uit haar stem. Daar waar ze er aanzienlijk beter uitzag voor een ieder niet verder zou kijken dan dat (niet alleen door haar kleding, maar ook haar wallen waren grotendeels verdwenen en nog een stel van die minieme dingen), zou de kleine minderheid zien dat de levenslust uit haar was verdwenen. Daar waar het personeel met alle tevredenheid dacht dat zij haar protesten hadden weten neer te slaan, haar zo gedwee hadden kunnen krijgen, wist zij wel beter: zij waren niet degene geweest die haar zo hadden kunnen raken.
"Je bent achterlijk stil vandaag, Lor. Luister je eigenlijk wel?"
Het klaaglijke geluid van het meisje tegenover haar verbrak de stilte. Elaine. Ze zat hier vanwege anorexia en hoewel dit niets ernstigs was in vergelijking met wat de andere mensen hier op hun kerfstok hadden, was het wel degene geweest met wie Lori het het beste had kunnen vinden van de mensen op haar afdeling. Elaine wist haar zo nu en dan aan het lachen te maken, veroordeelde haar niet en ze kletste aan een stuk door. Vooral aan dat laatste hechtte Lori veel waarde: des te meer het meisje voor haar zou praten, des te minder ze dat zelf zou moeten doen.
"Het spijt me, ik was mijlenver met mijn gedachten," mompelde ze dus berouwvol, waarbij ze een glimlach wist te forceren. "Maar ik luister nu." Met deze woorden leek het meisje genoegen te nemen, zodat Lori haar gedachten weer af kon laten dwalen. Voor zo lang het zou duren.

Hij had heel de dag al niet veel gedaan. Hij zuchtte even en stak zijn handen in zijn zakken. Lori had hij al een tijdje niet gezien, misschien had hij te gemeen tegen haar geweest, misschien had hij wel beter moeten weten. Maar hij had het niet geweten.
Hij had zijn best gedaan om haar leven makkelijker te maken, hij had alles voor elkaar gekregen, maar ze had het misschien niet eens doorgehad dat hij het gedaan had. Ze had hem lijken vermijden, maar hij had het zelfs niet erg gevonden, of wel? Hij zuchtte en voelde even in zijn zak. Hij voelde het nog, goed, als hij een belofte deed dan moest hij het ook nakomen zo was hij altijd al geweest, en hij ging echt zijn principes niet vergooien.
Hij had zijn weg vervolgt en had richting kantine gelopen , maar was even RIley tegegekomen. Hij had wel even met haar gepraat maar ze had iets anders te doen. hij wist al welk, geld verdienen, haar lichaam verkopen natuurlijk, wat zou ze anders gaan doen?
Hij zuchtte en opende de deur van de kantine, hij had wel door gehad dat er meer mensen zouden zitten, aangezien het een pauze was voor iedereen.
Hij had echter geen zin gehad om meer mensen onder ogen te komen en had vastbesloten geweest een flesje water te nemen en zich weer om te draaien. Maar van zodra hij het flesje water vast had en zich omdraaide zag hij echter een bekend gezicht, dat gezicht dat hem nu al even leek te ontweken. Een grijns speelde zich op zijn gezicht.
Voor ze het wist stond hij achter haar, het kon hem niet schelen dat er een meisje bij haar was. “ Als dit Miss Gauge niet is” zei hij, haar naam weer op zijn bekende manier uitsprekend hij keek haar onderzoekend aan er leek iets niet te kloppen. Hij gunde het meisjes zelfs geen blik.

Lusteloos prikte ze met haar vork in het beetje eten dat op haar bord lag. Misschien nog een punt waarom ze graag met Elaine omging: dan was ze tenminste niet de enige die dikwijls geen hap van het voedsel nam dat hen hier werd voorgeschoteld. Zo ook nu waren bij beide meisjes de borden exact zo gevuld als ze hiervoor geweest waren. De andere mensen leken geen aandacht aan hen te besteden, iets wat Lori gunstig stemde. Zij was in ieder geval niet met haar omgeving bezig en één persoon ervan te moeten overtuigen dat ze wel degelijk oplette was al lastig genoeg.
In een onbewust gebaar speelde ze met de stof van het bloesje dat ze droeg. Aan haar voeten droeg ze zoals altijd stiletto's, haar benen waren bedekt door een skinny jeans en om haar taille was een brede bruinleren riem zichtbaar. Van het bloesje had ze de bovenste paar knoopjes opengelaten, precies zo dat de grens van stijlvol naar ordinair niet overschreden werd. Maar daar waar ze vroeger elk kleinste detail perfect wilde hebben, had ze het nu enkel op de automatische piloot gedaan.
Hoewel ze de stem van Elaine prima naar de achtergrond kon verbannen, was het onmogelijk om datzelfde bij Cameron te doen. Camerons stem voerde de boventoon in haar hoofd; ze kon hem onmogelijk negeren. Ze keek niet om om er zeker van te zijn dat hij het was, want dat was overbodig. De enige verandering in haar houding was dat ze haar bewegingen staakte, zoekend naar woorden.
Ze wist dat ze hem dankbaar moest zijn voor wat hij voor haar had gedaan, dat ze haar excuses moest aanbieden voor hetgeen dat zíj had gedaan. Maar ze was er nog niet klaar voor, ze had hem niet voor niets ontlopen. "Cameron," antwoordde ze dus maar ter begroeting, haar ogen strak op Elaine gericht. Toen deze echter met een nerveus lachje opstond om een 'ik zie je nog wel' te mompelen en vervolgens de benen te nemen, kon ze onmogelijk doen alsof ze naar haar keek. Alsof ze Cameron niet ontliep.
"Dat is.." De woorden 'lang geleden' volgden echter nooit. Ze had geen behoefte om een gesprek aan te knopen, hoopte dat hij zou begrijpen dat ze liever zweeg- al was het heel zeldzaam.

Hij had haar houding zien veranderen en heel goed gemerkt dat ze hem niet wou spreken, maar hij was helemaal niet van plan weg te gaan. Hij zag hoe haar vriendin leek te vertrekken en was ergens haar vriendin dankbaar, hij herkende het meisje niet meteen maar dat maakte niet zoveel uit voor hem. Hij nam zonder iets te zeggen plaats voor haar aan tafel, daar waar het andere meisje net nog had gezeten. Hij keek haar aan zonder een woord te zeggen.
Hij zat zo een 5 minuten, voorover geleund op de tafel naar haar te kijken, ze was anders, hij kon het zien. Vanaf het feit dat ze andere kleren aanhad – die ze wel perfect aan had kunnen doen, haar kleren zaten tot in de details goed – was er veel veranderd aan haar. hij durfde er ten eerste zijn vinger op te leggen dat ze vermagerd was, en hij zag dat ze stiller was, niet de Lori die hij kende. Hij vroeg zich af wat er zou veranderd zijn.
“ De vraag of het goed met je gaat is overbodig” zei hij dan tegen haar , na de stilte die hij had aangehouden. Hij keek haar aan, haar ogen zoekend, maar het lukte niet meteen zijn blik in de hare te vestigen, ze leek hem strak te ontwijken.
Toen hij haar ogen even zag kon hij zien wat er anders was, ze was niet meer opgewekt, niet meer vurig, ze leek dus niet meer te eten, hij leunde achteruit.
“Wil je me vertellen wat er is?” vroeg hij dan en ging met zijn hand naar zijn zak. Hij voelde het nog steeds zitten maar het leek niet relevant op het moment, ook al had hij zich graag aan zijn belofte gehouden. Ze zou zelf niet eens weten dat ze dit aan hem gevraagd had en hij dat als een belofte geaccepteerd had, op het moment dat ze zo kwetsbaar was geweest en hij had zich zo gevoeld om haar te helpen, haar te beschermen.
Hij wist wel dat ze het niet zou vertellen maar hij kon het altijd proberen niet? “ Lori, ik beloof je dat ik niets zal doen” zei hij dan, het was weer een van de weinige keren dat hij haar bij haar voornaam noemde, maar ze zat daadwerkelijk met iets en hij kon het niet aanzien hoe iemand die hij mocht – en o hij mocht haar wel degelijk – zicht slecht leek te voelen en hij er niets aan kon doen om te helpen, hij haatte dat gevoel. Zijn vrienden waren belangrijk voor hem ook al lijkt het dat hij geen hart heeft, ergens diep zit het wél

Ze kon Elaine wel vervloeken door het feit dat ze haar in de steek had gelaten, al besefte ze zich uiteindelijk dat het weinig verschil zou hebben gemaakt. Je kon Cameron niet zomaar een gesprek weigeren, dat had ze al eerder gemerkt. Dus bleef ze zelf wel zitten, merkte ze hoe hij tegenover haar ging zitten en hij zelf ook leek te zwijgen. Moeite om de stilte te verbreken deed ze niet meer, want zo nu en dan zei het zwijgen van een persoon meer dan woorden.
Ze wist niet hoe lang ze daar precies in alle stilte tegenover elkaar zaten, maar ze voelde zijn taxerende blik. Hij zocht naar antwoorden die ze hem niet zou kunnen geven. Zijn woorden bereikten haar oren heel goed, en al leek ze er niet tot nauwelijks op te reageren, reageerde haar lichaam van binnen wel. Zijn toon, zijn woorden, ze klonken zo begripvol dat ze voor even de behoefte voelde om alles eruit te gooien, om haar last te delen. Voor even.
Pas op het moment dat hij haar bij haar voornaam noemde -ze kon zich niet goed herinneren wanneer hij dat voor het laatst had gedaan, of hij dat überhaupt al wel eens had gedaan- richtte ze haar intens bruine ogen op de zijne, dwong ze zichzelf om hem onder ogen te komen.
"Ik wil het wel," antwoordde ze uiteindelijk moeizaam, behoedzaam. "Heus wel. Maar ik weet niet of ik dat wel kan. Of het niet beter is dat niemand het ooit te weten komt, dat het beter is dat ik het aantal getuigen niet nog verder uitbreid." En er was nog iets, maar die woorden kon ze al helemaal niet over haar lippen krijgen. Voor een korte tijd keek ze Cameron onwennig aan, probeerde hem te doorgronden. Uiteindelijk besloot ze dat het misschien toch maar beter was om haar mond te openen, om haar hoofd niet nog voller te stampen met onbeantwoorde bragen.
"Waarom? Waarom doe je na alles wat ik je geflikt heb nog zo aardig tegen me, Cameron?" Haar stem smeekte om een antwoord, want ze begreep het niet. Waarom deed hij van alle mensen die hier rondliepen het aardigst, terwijl hij de enige was wie ze een geldige reden had gegeven om haar te haten?

Hij had haar een lange tijd zitten aankijken en was blij geweest dat haar ogen zich in de zijne hadden gevestigd, hij had niet door waarom ze nu wel naar hem keek, maar ze leek het toch te aprecieren, op een bepaalde manier dan, dat hij hier daadwerkelijk zat. Misschien kon hij haar echt wel helpen? En was het niet iets wat ze op dit moment leek te zoeken, hulp?
Zijn houding werd opener toen ze haar mond leek te openen en antwoordde dat ze het wel wou vertellen maar het niet kon. “ Je kan alles vertellen” zei hij dan, niet dat hij het antwoord meteen uit haar los wou halen, maar hij wou haar oprecht helpen, ook al zou ze dat niet meten geloven.” Maar het blijft je eigen keuze. “ zei hij en leunde weer naar achteren. Hi had wel door dat hij moest opletten, ze zou zo weggaan als hij haar pushte, en om eerlijk te zijn? Hij had zelfs geen zin haar te pushen, hij had geen zin haar de grond in te boren, hij had geen zin om… gemeen te doen.
Hij keek haar aan toen ze leek te zwijgen, ze kon het niet vertellen? En wat bedoelde ze met de getuigen. “ Lori…” zei hij dan voorzichtig. “ Heb je iets erg gedaan?” vroeg hij haar dan. Zijn stem klonk oprecht bezorgd, ze leek ergens aan kapot te gaan, en hij wou uitvinden waarom, hij zou niet stoppen voor hij het wist, al was het maar om dat vervelende gevoel weg te krijgen dat hij in de onwetendheid werd gelaten door iemand.
Hij keek haar even aan, ze leek niet meteen te antwoorden maar wist hem dan iets nieuw te vragen en om eerlijk te zijn, hij had zich er niet op voorbereid. Het was een gewaagde vraag.
“ Goede vraag” zei hij dan en keek haar aan. “ en ik neem aan dat je niet genoegen gaat nemen met dat ik het antwoord best verschuldigd wil blijven?” vroeg hij haar dan, ook al was het geen vraag waar ze op zou moeten antwoorden.” Het is een simpel antwoord Lori” zei hij dan tegen haar. Hij bleef har maar bij haar voornaam noemen, het was raar. Misschien moest hij zo maar weer op de vertrouwde manier overstappen als hij wegging, want ze leek hem hier niet lang te willen hebben.
“Ik mag je oprecht Lori” zei hij en keek in haar ogen. “ En ik wil niet dat je met problemen zit, want dan wil ik ze oplossen voor je” zei hij dan, zijn stem klonk heel vriendelijk. “ maar ik snap het als je niet wilt dat ik hier ben. “ Zei hij en begon aanstalten te maken op recht te gaan staan, hij kon haar blijkbaar beter met rust laten.