Two faces ~ Cam

"Je gelooft me?" echode ze waarbij haar wenkbrauwen verrast omhoog schoten. Ze had niet verwacht dat hij zijn ongelijk zo snel al toe zou geven, maar al snel krulden haar mondhoeken ietwat triomfantelijk omhoog. Als ze er enkel met haar verstand naar zou kijken, wist ze dat het vreemd was dat ze hier zo met Cameron stond. De plotselinge ommekeer van hun gedrag dat ze zojuist nog hadden vertoond en alles wat daar nog bij hoorde, tot hun doen en laten nu. Het was zo vreemd, maar het voelde tegelijkertijd zo goed en vertrouwd. Alsof het onmogelijk was dat er iets met haar zou gebeuren zolang ze bij hem was. Het was haast ondenkbaar hoe iemand twee zulke verschillende gezichten kon hebben.
Bij zijn vraag stond ze op het punt hem het antwoord niet prijs te geven, maar toen ze haar blik kort op zijn gezicht richtte slaakte ze een zucht. "Niet veel," antwoordde ze naar waarheid, terwijl ze haar blik weer op het somber ogende gebouw voor zich richtte. "Het leek gewoon alsof niemand me alleen kon laten. Mijn reactie daarop viel niet zo in de smaak." Ze glimlachte waterig. Camerons reactie ging ook niet bepaald over rozen, al was ze bij hem niet eens echt uit haar slof geschoten; daar had ze de kans niet toe gekregen.
Kort hield ze haar blik op zijn gezicht gericht toen hij lachte. Spontaan, niet geforceerd. Het straalde iets van warmte uit die ze nog nooit eerder bij hem had kunnen zien. Bij deze aanblik zou ze haast haar hand erom kunnen verwedden dat hij niet dezelfde persoon was als de koelbloedige moordenaar die ze tot hiervoor met hem had geassocieerd.
"Eerlijk?" grinnikte ze toen hij op haar speelse reactie inhaakte. "Ik had het gewoon niet achter je gezocht," gaf ze toen toe. "Maar het is altijd leuk om te weten," vervolgde ze liefjes, met een uitdagende fonkeling in haar ogen naar hem blikkend.
Toen ze eenmaal binnen zijn woorden horen, opende ze haar mond om te protesteren. De vorige keer had ze namelijk zichzelf heilig beloofd dat ze niets van spullen van Cameron zou aannemen, dat ze haar trots hier niet voor opzij zou schuiven. "Ik hoef geen.." Haar stem werd echter onderbroken toen hij haar wederom vastpakte en hij haar de drukte in leidde. Ze voelde hoe diverse blikken op hen gericht waren, al opende geen enkele mond zich- ook de hare niet.
Ze kwamen uit bij een ruimte waar ze nog nooit gekomen was, waardoor ze kort onrustig opzij blikte. Ze opende juist haar mond om hem wederom duidelijk te maken dat ze geen hulp van hem wilde, toen ze zich realiseerde waar ze zich bevond: deze vleugel van het gebouw bood onderdak voor de mannen. Dat verklaarde direct waarom ze hier nog nooit geweest was. Ze kon het niet laten om een blik over haar schouder te werpen, maar voor zover ze kon zien had niemand het in hun hoofd gehaald om hen te volgen. Toen ze weer voor haar keek blikte ze naar een deur, waar ze kort naar bleef staren.
"Jouw kamer."

Hij had gegrijnsd en geknikt. Natuurlijk had hij haar geloofd, of misschien niet rechtstreeks echt, hij had even geen zin om met haar in een discussie te gaan. Het leek hem volkomen onnodig op het moment, hij kon zelf wel duidelijk genoeg aanvoelen dat ook zij daar zelf geen behoefte aan had, ze leek het al erg genoeg te hebben vandaag, en hulp aanbieden mocht toch wel zeker? Hij wou haar helpen, hij mocht haar dus echt wel.
Hij had gehoord wat ze gedaan had en knikte. “ Het is niets erg” zei hij dan. Hij zag even een toezichthouder voorbijlopen die haar mond open wou doen, maar een blik van Cameron was genoeg om ervoor te zorgen dat ze doorliep. Hij kende haar wel. Hij had al eens gedreigd bij haar, dat hij niet aardig zou zijn als ze niet ophield, en blijkbaar hield ze zijn dreigementen voor serieus aan, wat ook de bedoeling was. Het grappige was dat sommigen dachten dat het enkel bij dreigementen zou blijven, maar niemand die het uitprobeerde of het daadwerkelijk zo was.
“ Zie je, je blijft wel uit je straf” zei hij grijnzend en vervolgde zijn weg, de starende blikken negerend, de afwendende blikken die zijn blikveld binnendrongen ook negerend. De mensen hier waren wijselijk geëvolueerd, iedereen leerde zich aan te passen net zoals hij het graag wou.
Hij vond het grappig dat ze niet had gedacht dat hij zo kon zijn, maar zoals wel vaker bij mensen word gezegd, schijn kan bedriegen. Hij was niet altijd wie hij moest zijn. Haar uitdagende fonkeling was hem niet ontgaan, en dat ze helemaal niets van hem leek te willen ook niet. Ze moest het mar gewoon aannemen, het was erg dat ze het koud had. Punt uit.
Toen hij voor de deur was liet hij haar arm los en zocht naar zijn sleutel in zijn broekzak, hij had heel toepasselijk kamer 13, zijn lievelingsnummer. Hij grinnikte en had de sleutel waar met saaie letters een 13 opgeplakt was. Hij keek haar aan toen ze rondkeek en leek door te hebben waar ze was en hij grinnikte en knikte. “ Ja” zei hij dan quasi nonchalant. “ Mijn kleine koninkrijk” zei hij en stak zijn sleutel in de verstelen deur en opende deze krakend. Zijn kamer zag er opvallend netjes uit maar als je beter wist, dan wist je dat er onder de losse plank 2 planken van de linkermuur en 3 planken van de rechtermuur sigaretten verstopt waren en wel andere drugs. Dan wist je dat hij een holle bureau had gemaakt van zijn bureau en daar bijna een fortuin aan geld lag. En dan wist je dat daar, achter dat ene stuk behangpapier, dat net uit de toon lijkt te vallen maar geen scheur vertoond, een weg naar buiten schuilt. Maar dat moet je weten natuurlijk. Het eerste wat hij deed was naar zijn kast benen. “ Hier” zie hij en gooide haar een jas toe, die eigenlijk zelfs niet voor mannen was, hij had hem eens meegekregen, hij kreeg ze hier altijd wel weggewerkt. Het was een dikke jas, en hij schatte wel dat het haar zou passen, ze was alles behalve dik, dat kon hij wel zeggen. Haar lichaam was perfect, om U tegen te zeggen.

Ze glimlachte flauwtjes bij zijn antwoord. "Niet iedereen deelt die mening, blijkbaar," verzuchtte ze vermoeid. Soms wist dat personeel hier echt van een mug een olifant te maken, zodat ze je enkel nog maar strenger konden straffen. Hoe meer je leed, hoe meer zij ervan genoten, leek het wel. Het was belachelijk te noemen.
Kort blikte ze opzij naar de toezichthouder, die overduidelijk van plan was om haar mond open te trekken om hier abrupt een einde aan te maken. Tot haar verbazing sloot ze hem echter weer, al had ze zo'n vaag vermoeden dat het met de man te maken had die naast haar liep. Dat bleek, en bij zijn woorden toonde ze een grijnsje.
"Tot nu toe ja," trachtte ze er kritisch tegenover te staan, maar aan de rest van haar houding viel af te lezen dat ze er nu dan toch in geloofde dat hij haar inderdaad uit de problemen zou houden. Dat was altijd fijn om te weten, was ze van mening, lang niet iedereen hield zich aan zijn woord.
Nog nooit eerder had ze in Camerons aanwezigheid verkeerd in het bijzijn van anderen, tot hiervoor had ze alles op verhalen moeten baseren. Eerder moest ze toegeven dat ze altijd had gedacht dat het overdreven was, maar bij het zien van mensen die hun blik afwendde zodra deze de zijne ook maar kruisten, wist ze dat het een feit was: mensen waren echt bang voor hem.
"Nummer dertien," klonk haar stem geamuseerd. Hij klonk alsof hij er trots op was, hoewel zijzelf de neiging had om zodra ze binnenliep de ruimte als doodnormaal te bestempelen. Ze wist wel beter, natuurlijk. Op de vrouwenafdeling stonden de monden alles behalve stil, moest je weten. Ze ving de jas die hij haar toegooide en hoewel ze al aanstalten maakte om hem koppig terug te werpen, kon ze het niet laten om er toch een blik op te werpen, de stof tussen haar ranke vingers te laten glijden.
"Je hebt smaak," murmelde ze afwezig, haar aandacht nog haast volledig op het kledingstuk gericht. Vrouwen hadden een zwak voor kleding, dat was een in het algemeen bekend feit. Voornamelijk als ze al in geen maanden meer een normaal kledingstuk hadden gezien. Deze jas was stijlvol, geen vormloos stuk massaproductie dat ze hier geacht werd te dragen.
Uiteindelijk kon ze de drang niet weerstaan, en ritste ze de jas die ze van hier had gekregen los om zich in de andere te kunnen hullen. Sinds maanden het eerste kledingstuk dat ze droeg die in plaats van haar figuur verhulde, het juist op de juiste plekken accentueerde.
"Hij past," reageerde ze verrast, wellicht ietwat verheugd. Al snel realiseerde ze echter weer dat ze hier op Cold South stond, niet in een winkel waar men haar vaders creditcard accepteerde. "Maar ik kan dit niet aannemen," reageerde ze dus met lichte tegenzin, haar intens bruine ogen op Cameron richtend.

Hij keek haar grinnikend aan, het was waar dat niet iedereen de mening deelde en hij grijnsde toen ze op zijn woorden reageerde ook al hoorde hij maar al te goed dat het heel kritisch benaderd was. Hij grinnikte en keek haar aan, hij kon er niets aan doen dat zijn reputatie beter was dan anderen en hij er een voordeel uithaalde.
Hij was al blij dat de mensen geleerd hadden hun blikken af te wenden, als hij het fout op kon vatten zou hij zich niet inhouden en Lori wist nu wel heel goed wat het betekende als je iets fout tegen Cameron zei, hij zou ook tegen Riley durven uitvliegen, al zou het lang niet zo erg zijn zoals hij nu tegen haar had uitgevlogen.
Hij grinnikte. “ Het is een ongeluksgetal” zei hij grijnzend” en de meesten associëren mij ontmoeten met ongeluk” duidde hij er nog eens op, ze wist het vast wel , dat niet zo heel veel mensen het er zo goed afbrachten als zei nu deed, maar dat maakte hem niet uit.
Hij keek haar aan toen ze de jas opving en grinnikte toen ze ernaar keek en de stof inspecteerde, het zou erg zijn als ze de jas niet mooi zou vinden, hij wist dat het van een fijne, maar dure stof gemaakt was en met een zachte wolvoering gevuld die hem warm maakte, dus als ze hem niet zou mogen was er iets raar met haar. Hij wist best wel wat een vrouw het liefste wou. Ook al was het geen jas, hij kon iedereen wel behagen met cadeautjes.
hij grijnsde toen ze haar gemurmelde woorden hoorde en grinnikte luider. “ Natuurlijk heb ik smaak” zei hij, zijn ego laten doorklinken ook al bedoelde hij het grappend. “ Anders zou ik er toch ook niet zo goed uit zien,” gebaarde hij grinnikend naar zichzelf, ook al was het plagerig.
Hij grijnsde zelfvoldaan toen ze de jas die ze aanhad uitdeed en de andere aandeed, hij ging een paar passen verder, ze leek diep in te gaan op de nieuwe jas, het was geweldig te zien hoe vrouwen zich op een kledingstuk kunnen focussen. De jas paste haar perfect, het was mooi haar met een jas te zien; hij zag haar lichaam mooi uitkomen in de jas, het was een goed idee haar deze jas te geven.
Hij hoorde dat ze hem niet wou aannemen en schudde zijn hoofd en nam de oude jas uit haar handen en gooide die met een simpele zwaai zijn bed op en knoopte de nieuwe jas verder toe. “ Als hij past moet je hem houden” zei hij dan glimlachend tegen haar en zette een stap achteruit toen de jas volledig toe was. “ Zie je wel” zei hij dan grinnikend. “ Hij staat je perfect, hij lijkt wel gemaakt voor je” ging hij verder. “ dus je kan hem best aannemen, ik zie niet in waarom niet.”

Het was haast vreemd hoe ze weer terug gevallen was op haar onverschrokken, speelse gedrag waar ze toch duidelijk binnen de grenzen mee wist te blijven. Misschien was dat wel het essentiële ding aan haar waardoor ze het zolang vol had weten te houden in een wereld waar ze alles behalve thuis was: zo nu en dan had ze wat dipjes, maar op de lange termijn was ze niet kapot te krijgen. Wellicht was dit ook het punt waarom ze hier op Sint-Mariah was beland: haar zelfvertrouwen was haar naar het hoofd gestegen.
Ze dwong zichzelf te stoppen met piekeren toen ze Camerons stem hoorde, waarna ze een lach niet kon onderdrukken. "Het past wel bij je," beaamde ze waarbij ze hem geamuseerd aankeek. "Maar ik gok dat ik bij de minderheid hoor als het hierop aan komt." Nee, Cameron had tot nu toe geen groot ongeluk in haar leven aangericht -niet hier op Cold South tenminste, want daarvoor had hij dat wel degelijk gedaan zonder het zelf ook maar geweten te hebben, maar dat was nu juist het ding waar ze liever niet over na wilde denken. Hier op Sint-Mariah had hij er juist voor gezorgd dat ze meer geluk had dan de doorsnee persoon hier.
Ze kon wederom haar lach niet inhouden toen hij op haar wat afwezig verkondigde woorden reageerde, maar nog altijd was haar aandacht op de jas gericht. Hoewel ze niet verwachtte dat Cameron er zelf voor betaald had, kon deze jas onmogelijk goedkoop gekost hebben. Het moest om een fortuin gaan. Kort keek ze verward op toen ze zijn handen voelde, toen haar handen niet langer de jas van hier beet hadden, maar ze ontvlamde geen protest toen zijn kundige handen de jas verder dichtknoopten.
Dit gebeurde echter wel bij de woorden die daarop volgden. "Maar ik kan dit niet zomaar.." Haar stem stierf echter weg toen hij begon met praten. Daar waar ze zo haar best deed om dit de laatste tijd te onderdrukken, was ze in feite een doodnormaal meisje dat niet ongevoelig was voor complimenten of cadeaus en ze durfde haar hand erom te verwedden dat er een -al was het maar een lichte- blos op haar gezicht was verschenen.
Ze wist zich echter al snel weer te herpakken. "Maar hoe kan ik je ooit bedanken?" luidde haar woorden op zachte toon, nog altijd niet overtuigd. "Ik bedoel, dit moet een fortuin waard zijn."

Hij mocht haar oprecht, net omdat ze anders deed dan anderen. Hij grinnikte, hij vroeg zich wel af hoe het kon dat ze zich vandaag zo slecht leek te voelen, terwijl het hem wel duidelijk was geweest dat ze wel degelijk haar man kon staan, letterlijk tussen alle mannen van vroeger als hij het mocht geloven, en haar zo treurig te zien was bijna erg, het was bijna aangrijpend. Hij glimlachte naar haar en had wel door dat ze de 13 zou passen vinden. Hij had 13 al heel lang als zijn geluksnummer gezien.
Hij grinnikte. “ Blij dat je je als een van de weinigen noemt die me niet ongeluk vind brengen” zei hij maar blikte even op haar geschaafde handen, het was geen erg ongeluk, maar hij kon best gemeen zijn, dat wist hij van zichzelf ook wel, maar de meeste tijden was hij eigenlijk best wel aangenaam als hij je kende en tegen je wóú praten.
Hij grijnsde, net zoals hij gedacht was ze net zoals elke andere vrouw, ze was zeker behaagbaar met complimentjes, en hij was heel goed in complimentjes geven. Hij grinnikte toen ze niets zei toen hij de jas afnam en haar jas dichtknoopte, ze leek doodstil te staan en hij vroeg zich af waarom ze zou toch niet werkelijk gedacht hebben dat hij haar nog eens iets zou aandoen? Of was ze gewoon benieuwd geweest wat hij van plan was? Een jas toeknopen vond hij alleszins niet zo heel erg aanvallend.
Hij grijnsde nog breder toen hij zag dat ze begon te blozen, een pure reactie van het vrouwelijke geslacht op complimenten , het bleef leuk als je zag dat je iemand aan het blozen kreeg. Hij moest toegeven dat ze, nu ze hier stond met de blos op haar gezicht er wel heel jong uitzag. En besefte dan dat ze inderdaad maar 18 was, het was jong, in zijn ogen dan toch.
“Je bedankt me al door hem aan te nemen” zei hij dan. “ het is niet alsof ik deze jas ga dragen” zei hij dan grinnikend en wuifde haar volgende woorden weg. “ En nu is het fortuin het waard omdat hij eindelijk gedragen word. “ was zijn simpele weerwoord en draaide zich om naar de kast. Hij keek niet meer naar haar om en zocht in zijn lade. Hij haalde er een horloge uit, net zo een als hij in het begin van hun ontmoeting had beschreven, enkel was hier zijn nam niet in gegraveerd, en deed die om. Hij moest straks nog weg en dan moest hij er deftig uitzien. Hij keek haar grijnzend aan. “ En je had nog geen bedankje gekregen van het feit dat je me uit de isoleercel hield” haakte hij dan daar weer op in.

"Ik hoor niet graag bij de meerderheid," vertrouwde ze hem met een wat schuine grijns toe, voor als hij dit al niet gemerkt had. Van nature had ze een vorm van rebellie om haar heen hangen, leek ze wel geboren te zijn om regels te verbreken en grenzen op te zoeken al dan niet te verleggen. Natuurlijk liep ze hierdoor zo nu en dan tegen een muur aan, maar ze had er meer positieve dingen aan ondervonden dan negatieve, dus was ze bereid om het risico te nemen.
Het ontging haar niet dat zijn blik voor even op haar handen gericht was en ze kon het dan ook niet laten haar eigen blik hier ook naar te laten afdwalen. Het waren een paar lelijke schaafwonden, maar ze had wel voor hetere vuren gestaan. De zeurende, eentonig prikkende pijn deed haar nog het minst. Ze vond het eerder erg voor het zicht.
Ze was een jonge adolescente, bijzonder gevoelig voor dit soort complimenten, hoe zeer ze zichzelf ook had wijsgemaakt dat ze immuun voor de mening van anderen was. De laatste tijd had ze een gebrek gehad aan genegenheid, besefte ze. Toch beviel het haar niets dat 'zelfs' Cameron dit gevoel bij haar teweeg wist te brengen.
"Ik heb het nog niet aangenomen," reageerde ze wat kribbig, al vroeg ze zich af of het nut af; Cam was niet dom, hij leek prima in staat om te zien wat ze wel en niet wilde. "Je weet dat ik daar niets terug voor wil," bitste ze in het vervolg op zijn woorden over de taken waar ze hem mee geholpen had. Wellicht klonk haar toon ineens verrassend scherp, al had het meer met frustratie jegens haar zelf te maken door het feit dat haar emoties de loop met haar leken te nemen dan met de moeite die ze moest doen om een cadeau te accepteren.
Lang kon ze deze tegendraadse houding echter niet aanhouden, zich realiserend dat Cameron deze dat heel wat aardiger was geweest dan zij -enkele momenten daargelaten.
"Bedankt." Ze liet in het midden waarvoor ze hem bedankte: voor het feit dat hij haar niets ernstigs had aangedaan, dat hij haar er weer bovenop had geholpen, dat hij haar uit de problemen hield, voor de jas, voor zijn complimenten; wellicht speelde alles er wel een rol in.
Ze volgde zijn bewegingen zwijgzaam, al kon ze het niet laten om haar mond te open toen ze het horloge zag, dat ongetwijfeld ook een aardig prijsje had gehad. "Zeg, als je toch geld teveel hebt.." begon ze op uiterst onschuldige toon, al wist de speelse fonkeling in haar ogen te vertellen dat ze in werkelijkheid nergens op uit was.

Hij keek haar grijnzend aan, het was net dat tikkeltje rebellie dat zich in haar leek te vestigen dat hem zo aantrok tot hem, wat haar interessant maakte voor hem. Het was geweldig dat ze tegen hem in kon gaan, hij zou wel eens anders reageren, ze mocht niet te ver gaan, maar als ze normaal deed ging ze ook niet echt te ver. Hij grinnikte en had gezien dat ze ook naar haar handen had gekeken, hij zou niet zeggen dat het hem echt speet dat hi haar lichamelijk pijn had gedaan, zo zat hij niet meteen in elkaar, hij verontschuldigde zich niet vaak, en als het dus voorkwam zoals hij net een keer bij haar had gedaan, moest het beschouwd worden als een wonder, een mirakel.
Hij keek haar grijnzend aan en wist dat hij de juiste tewerkgeving had, ze leek het te accepteren ook al liet ze duidelijk kribbig weten dat ze de jas nog niet aangenomen had. Hij wist dat ze de jas wou, het was een jas waar enig ander iemand een moord voor zou doen, zelfs al voor de prijs van het kledingstuk alleen. Maar hij grijnsde enkel en liet haar verder praten toen haar stem verassend scherp begon te klinken.
even had hij zijn ogen lichtjes samengeknepen, ze moest niet té fel worden maar hij liet zijn ogen weer neutraal naar haar kijken toen hij merkte aan haar houding dat ze het liet gaan, dat ze de jas daadwerkelijk van hem had aangenomen, en de golf van triomf sloeg door zijn lichaam, weeral iets wat hem gelukt was. Het begon hem meer en meer te lukken zijn zin te krijgen.
Hij keek haar grijnzend aan toen ze bedankt zei en wuifde het weer weg, hij moest geen bedankt hebben, het feit dat ze enkele seconden geleden even ontwapend voor hem had gestaan, had laten zien aan haar houding wat ze echt dacht, was hij er wel al van overtuigd geweest dat ze oprecht dankbaar zou zijn.
Hij keek haar meteen grijnzend aan, opkijkend van het horloge dat hij omknoopte, toen hij haar speelse toon waarnam, haar ogen verraadden dat ze niets wou, maar waarom zou hij haar niets willen geven? “ …Dat hangt er van af wat je nodig hebt” zei hij grijnzend. “ ik kan veel aan bieden” voegde hij er uitdagend achteraan. Hij vroeg zich af wat ze echt zou willen. “ Wát zou je echt willen?” vroeg hij haar dan. “ Moest je de kans krijgen het nu hier te hebben?” vroeg hij grijnzend met de uitdagende ondertoon in zijn stem verscholen, dit gesprek kon nog interessant worden.

Er kwam een levendige blik in haar ogen toen ze doorkreeg dat ze zijn aandacht, zijn mogelijke interesse gewekt had met haar uitlokkende woorden. Het was geen verrassing dat hij zijn aandacht van zijn horloge verplaatste naar haar verschijning, al was het wel degelijk verrassend dat hij op deze manier reageerde. Dit was alles behalve hetgeen ze verwacht had en hoewel ze ergens haar schouders op wilde halen om te zeggen dat ze niets van hem aan wilde nemen, zorgde de uitdagende ondertoon in zijn stem ervoor dat ze hapte.
Ze was al even gevoelig voor dit soort momenten; had er moeite mee om een uitdaging te laten liggen. Dus ook nu opende ze haar mond, waarbij ze hem een lieflijke lach schonk. "Wat ik wil?" herhaalde ze dus, traag, de klanken op haar tong proevend en zichzelf daarnaast nog tijd gevend om over haar antwoord na te denken. Met haar natuurlijke elegantie schrijdde ze zich naar zijn bed, een souplesse die heel wat natuurlijker overkwam nu ze iets aan had wat haar figuur niet verhulde. Ze liet zich op het voeteneinde neerzakken, waarbij ze wat brutaal naar hem opblikte.
"Ik wil zoveel," vervolgde ze toen, haar smalle schouders ophalend, waarbij ze Cameron een onschuldig lachje schonk. Het was waar, ze kon zo duizenden dingen opnoemen die ze op dit moment zou willen hebben. Oppervlakkige dingen, diepgaande dingen, dure dingen, dingen die zelfs met al het geld van de wereld niet te koop zouden zijn.
"Maar ik houd van verrassingen," vertrouwde ze hem toen toe, waarbij ze haar volume wat liet dalen terwijl er een uitdagende fonkeling in haar intens bruine ogen sloop. "Ik bedoel, mannen met smaak weten meestal wel hoe ze een vrouw gelukkig kunnen maken, nietwaar?" voegde ze er toen geveinsd achteloos aan toe, alsof ze zijn smaak in twijfel trok.

Hij keek haar grijnzend aan, het was geweldig hoe ze het leek aan te nemen en er zelf ook verder op in leek te gaan. Hij keek haar grijnzend aan en hield haar in het oog, het was aangenaam dat ze evengoed van momenten leek waar het iets speelser over kon komen. Hij grinnikte en zag haar bewegen, hoe ze zich in beweging bracht.
Hij moest toegeven dat nu ze een jas aan had die haar vrouwelijke vormen tot zijn recht komen, zijn kijk op haar meteen veranderde, op dit moment leek ze geen jong onbezongen ding, maar als ze zo naar zijn bed liep leek ze wel degelijk een vrouw. Hij grijnsde. Haar natuurlijke Elegantie was aantrekkelijk en geweldig, hij keek haar bewegingen zorgvuldig na.
Hij hoorde haar aan en trok zijn wenkbrauwen even omhoog, klaar om aan te horen wat ze hem te zeggen had, want het leek wel alsof ze veel wou gaan zeggen, hij grinnikte. Natuurlijk wilde ze veel, dat was natuurlijk geweldig maar wát ze nu echt wou wist ze dus niet meteen te zeggen?
Hij grinnikte toen ze haar verrassende plot liet horen. “ Je houd van verrassingen? “ liet hij nu op zijn beurt haar woorden nog eens over zijn tong rollen en grinnikte, ze had het veel zachter gezegd dan dat ze eerst aan het zeggen was maar de uitdagende fonkeling werd meer dan duidelijk.
hij wou zijn mond openen toen ze haar mond alweer opende en hij sloot de zijne wijselijk, benieuwd naar wat ze hem nog te melden had. Hij grijnsde toen hij hoorde dat ze zijn smaak ik twijfel leek te trekken en deed alsof hij nadacht. “ Je denkt dat ik niet weet hoe ik een vrouw gelukkig kan maken?” vroeg hij grijnzend. “ Zelfs als de vrouw ik kwestie voor me zit?” vroeg hij grijnzend, hij dacht even na en bekeek haar, wat was iets wat ze zo graag zou willen dat ze er een moord voor zou plegen, buiten het geld dan. Hij keek naar haar en zocht iets. Was het make-up? Een dagcrème? Hij had misschien nog enkele producten hier liggen voor Riley, maar hij had niet het gevoel dat ze dat misschien wou. In zijn gedachten kwam meteen een welbekend zinnetje op Diamonds are a girls best friend Hij grijnsde en bewoog zich naar zijn bureau, hij herinnerde zich nog dat hij enkele sieraden klaar voor verkoop had, ook al moest hij ze niet perse verkopen, hij was er gewoon op gebrand winst te maken. Hij stak zijn arm onder zijn bureau en toen hij zijn hand eronderuit haalde kwam er een dun gouden kettingentje tevoorschijn. Hij hief zijn arm omhoog zodat het hele sierraad bovenkwam. Het was een delicaat stuk, met een fijne afwerking in het bedeltje dat eraan hing. Het was een bedeltje, in de vorm van een sleutel maar afgewerkt met fijne edelsteentjes. Hij keek haar grijnzend aan. “ Zou dit helpen?” vroeg hij quasi, gespeeld onschuldig aan haar.

Dit gesprek wist haar te boeien, dat was een ding wat zeker was. Het deed haar oude ik, de zelfbewuste vrouw die ze voor Sint-Mariah was geweest, weer opleven. Want was dit niet het masker dat ze toen keer op keer opzette, een enkele onschuldige blik en wat vleiende of juist sceptische woorden die gedaan kregen wat ze wilde? Natuurlijk wist ze dat ze zich hier in een geheel andere situatie bevond, dat de mensen hier stuk voor stuk verder konden kijken dan enkel het masker, maar voor even voelde het goed; zat ze lekker in haar vel. Dit was waar ze goed in was en waar ze plezier in had.
Ze hoorde hoe hij haar woorden herhaalde, waarbij ze haar mondhoeken omhoog liet krullen tot een lieflijke glimlach en een bevestigend geluidje uit haar keel liet komen. Het was waar dat ze van verrassingen hield, tot op zekere hoogte althans. De verrassing die haar te wachten had gestaan waardoor ze nu hier zat, beviel haar allerminst.
"Ding ding ding," antwoordde ze geveinsd opgewekt toen hij haar woorden in een vraag herhaalde, alsof hij zojuist het moeilijkste antwoord ooit had gegeven. Een speelse doch uiterst onschuldige lach stond op haar gezicht toen ze verder sprak.
"In mijn hele leven ben ik nog maar één enkele man tegengekomen die me de gelukkigste vrouw op aarde heeft kunnen laten voelen, waarom zou het ook maar een enkele seconde in me opkomen dat jij dat kan overtreffen, of zelfs maar kan evenaren?" sprak ze, op zijn mannelijke ego inspelend, hem een uitdagende blik zendend.
Ze volgde zijn bewegingen toen hij naar zijn bureau liep, met iets van lichte nieuwsgierigheid. Die bleek terecht te zijn, want ze kon niet ontkennen dat haar de adem werd ontnomen toen ze het fijne maar vorstelijke sieraad zag dat zich tussen zijn vingers hing. Ze moest de drang om haar ranke vingers naar haar hals te laten glijden onderdrukken, om zelfs maar in te beelden hoe het haar zou staan.
Dit alles duurde echter maar een fractie van een seconde, want ze mocht niet vergeten welk spel ze hier aan het spelen was. Met deze gedachte in haar achterhoofd duwde ze zichzelf soepeltjes van zijn bed af om naar hem toe te paraderen. Vlak voor hem hield ze halt, waarbij ze de verleiding om het bedeltje kort tussen haar vingers te laten balanceren niet kon weerstaan. Al snel blikte ze echter weer naar hem op, met een lieflijke glimlach.
"Niet slecht," verbrak haar heldere stem de stilte, "maar het kan altijd beter."

Hij keek haar grinnikend aan, het was aangenaam zo een gesprek te hebben, en te zien hoe ver hij kon komen om haar.. nu ja om haar wat? Het was gewoon aangenaam hier met haar te zijn, ze wist hem te blijven boeien. Hij grijnsde toen haar mondhoeken omhoog kwamen en hield haar nog even in het oog.
Toen hij haar zin hoorde kneep hij even zijn ogen samen, maar niet boos. Ze had het over 1 iemand die het maar gelukt zou kunnen zijn. De manier waarop ze op zijn ego insprak was bijna kwellend, hij keek haar aan. Hij kon haar best ook gelukkig doen voelen, hij zou het haar nog wel bewijzen. “ Wacht maar” zei hij dan en keek haar met een even uitdagende blik aan. “Ik kan je zeker nóg gelukkiger laten voelen” zei hij erop in pikkend, “De andere zal niets zijn in vergelijking met mij” zei hij er verder op in. Het was erg dat ze inspeelde op zijn Ego, want zijn ego was alles, en ze moesten niet zeggen dat hij geen vrouwen gelukkig kon maken, dat had hij al merendeels bewezen dat hij daar wel perfect tot in staat was, hij kon iedereen behagen met de juiste presentjes en handelingen.
Hij had gezien dat ze het sieraad mooi vond, ook al gaf ze niet de reactie die hij had gehoopt, ze leek niet zo hard toe te happen als hij had voorspeld, in zijn gedachten. Maar hij besefte ook dat ze vast haar moed hoog zou houden, hij wist gewoon dat ze het hem niet makkelijk zou maken om iets goed te vinden. Hij zou veel moeten aanbieden. Hij wist nog wel dingen die hij hier had liggen, maar ze leek moeilijk te doen, maar niet dat hij het lastig vind. In tegendeel…
Hij keek haar grijnzend aan toen ze dichterbij kwam en voor hem bleef staan en zag hoe ze het bedeltje tussen haar smalle vingers nam en het liet balanceren en keek haar aan. Haar glimlach stond liefelijk.
Hij keek haar oprecht verbaasd aan toen ze de stilte verbrak met een zin die hij niet verwacht had te horen. Had hij dan echt verwacht dat ze dit meteen het beste ging vinden? Nee, hij had het van op het voorhand eigenlijk kunnen weten, maar zijn eigen zelfbeeld was hoog genoeg om te denken dat hij altijd juist handelde. Hij keek haar even aan en draaide zijn hand zodat de ketting in zijn hand belande en sloot deze hand dan.
“ Geef me dan even tijd om te denken” zei hij grijnzend, plagend. Hij moest oprecht nadenken, hij moest het beter kunnen doen, dat moest gewoon.
hij keek haar aan en was echt aan het nadenken. Het was raar om voor de eerste keer niet iemand te hebben die zwichtte voor zijn presentjes. “ Geef me een tip?” vroeg hij toen poeslief aan haar.

Haar woorden hadden het gewenste effect gehad: hij trachtte zichzelf te bewijzen. Ze had zich vaak genoeg onder mannen bevonden om te weten dat geen van hen zich er zonder slag of stoot bij neer zou leggen als zij beweerde dat een ander superieur aan hen was. Dat leek niet in hun aard te zitten, ze leken altijd haar ongelijk te willen bewijzen; een reactie waar ze maar al te graag op inspeelde.
"Dat zijn gewaagde woorden," wees ze hem terecht toen hij haar verzekerde dat hij het zonder enige aarzeling zou kunnen overtreffen. De uitdagende fonkeling in zijn ogen was haar niet ontgaan en deze wakkerde de hare enkel nog maar aan. "Je weet niet over wie je het hebt," verzekerde ze hem toen wat zachter. De man die haar met één enkele blik al het gevoel kon geven dat ze het bijzonderste meisje was dat op de aardbol rond liep. De man die de enige was geweest aan wie ze haar hart had gegeven en eveneens de man die ze had moeten laten gaan toen ze hierheen afgevoerd was.
Kort staarde ze in het niets, maar al snel wist ze haar piekeren te onderbreken door gedesoriënteerd op Cameron te blikken. Lang duurde dit echter niet, want voordat ze ook nog maar had kunnen knipperen was de uitdagende fonkeling weer in haar intens bruine ogen geslopen. Het was haast een kwelling toen hij het sieraad uit haar blikveld ontnam door het in zijn hand te sluiten, maar zijn volgende woorden wisten dit alweer dubbel en dwars goed te maken.
"Tijd," herhaalde ze, het woord wederom op haar tong proevend. Kort keek ze hem observerend, waarna ze knikte, een beweging die haar blonde lokken op en neer liet dansen. "Waarom niet?" reageerde ze. Zijn volgende vraag, een vraag die hij op een toon stelde waarvan ze nooit had gedacht dat hij deze aan had kunnen nemen. Een vraag die haar tot nadenken dwong.
"Ik weet het niet," antwoordde ze toen naar waarheid, waarbij ze nog altijd een lieflijke glimlach op haar gezicht liet zien. "Ik weet niet eens of iemand me ooit nog zo kan laten voelen."

Hij keek haar aan, ze leek zich goed te voelen in deze situatie, al bleef hem et gevoel overkomen dat hij niet zou weten wat hij haar nog kon aanbieden. Hij keek haar grijnzend aan toen ze hem terecht wees dat hij gewaagde woorden gebruikte. “ Ik begeef me wel vaker op gevaarlijk gebied” was zijn grijzende maar simpele antwoord en hoorde haar volgende woorden. “ Vertel me dan over wie je het hebt.” Zei hij dan doodnormaal. Hij zag dat ze afwezig leek, ze zag vast met haar gedachten bij de man in kwestie. Wou ze überhaupt wel dat hij hém te overtreffen?
Hij keek haar even kort aan en bestudeerde haar houding, die van het levenloze voor zich uit staren weer veranderde naar een gedesoriënteerde blik naar een uitdagende fonkeling. Ze moesten niet van hem zeggen dat hij snel van gedrag kon overschakelen, want de persoon die hier voor hem stond was er evenzeer ook goed in.
Hij keek haar aan en zag dat ze even een andere blik in haar ogen had toen hij het sierraad wegnam. Hij liet het bijgevolg in zijn jaszak glijden, als ze het niet aannam en niet wou vond hij wel een andere bestemming voor het sierraad, tenzij ze nog van gedachten zou veranderen, ook al zou ze dat dan niet snel aan hem laten merken was hij van mening. Hij grijnsde toen ze zijn woord ‘tijd’ leek te herhalen.
Hij keek verbaasd toen ze hem een tip leek te willen geven. Geweldig, maar hij merkte ook dat ze niets wist te zeggen. Hij kon horen in haar stem dat ze oprecht de waarheid tegen hem sprak en hij wou dat hij haar kon zeggen dat hij wel meteen iets wist. Maar hij keek even opzij, naar het stukje behangpapier dat net iets bleker leek dan de rest, maar waar je niet goed kon zien dat er eigenlijk scheuren waren in het papier. Hij keek haar aan en hoorde haar laatste zin. Het was overduidelijk dat de man veel voor haar betekend had, of nog steeds deed.
Moest hij vriendelijk zijn? Moest hij doen wat hij nu in zijn gedachten opkreeg? Zou ze er misbruik van maken? Nee, hij verwachtte van niet.
“Ik weet iets” zei hij en zijn stem klonk grijnzend maar die gezichtsuitdrukking veranderde meteen en hij keek haar serieus aan. “ Wat als ik jóú nu de mogelijkheid geef naar buiten te gaan en je gelukkig ga laten voelen bij die man?” vroeg hij aan haar, hij vroeg het zachtjes. Wist niet of ze wel naar buiten wou gaan, maar hij veronderstelde van wel. Als die man haar zo oprecht gelukkig kon maken, zou ze toch niets liever doen dan naar hem toegaan?
“ Er is wel een voorwaarde…” zei hij dan tegen haar, maar niet gemeen bedoeld, maar hij kon niet zomaar iedereen gebruik laten maken van het gat.

Ze kon niet laten om bij zijn woorden te gniffelen. Ze geloofde graag dat Cameron zich lang niet altijd binnen de grenzen hield, dat hij deze graag verlegde of als het hem beter uitkwam juist helemaal liet vervagen. Dat hij zich vaker op gevaarlijk gebied bevond was niet nieuw voor haar, dat was een ding dat ze hem met zekerheid kon zeggen. "Dat geloof ik graag," antwoordde ze dus met een zweem van een lach rond haar mond, al was ze ervan overtuigd dat dit anders was; dit was een gedeelte van haar vorige leven. Een herinnering die van haar was, die ze met niemand anders kon of wilde delen.
Zijn volgende vraag werkte haar dan ook lichtelijk op haar zenuwen. Ze wilde hem niet over hem vertellen, puur doordat ze bang was dat ze als ze haar herinneringen die ze zo koesterde hardop uit zou spreken zou verliezen. Zo nu en dan, voornamelijk 's nachts in dit donkere hol Cold South, lag ze enkel maar te piekeren over hem. Was ze bang dat ze zich niet meer elk kleinste detail van hem zou kunnen herinneren. Nee, dit was niet het soort onderwerpen waar ze met Cameron over wilde spreken.
"Dat is privé," antwoordde ze dus afgemeten, zelfs wat afstandelijk. Hij had er geen enkel recht toe. Ze dwong zichzelf op te kijken toen hij haar meldde dat hij iets wist, probeerde eenzelfde glimlach als zojuist op haar gezicht te krijgen, al waren haar gedachten bij iets totaal anders, was ze op het moment in een totaal andere wereld. Pas toen hij zijn volgende woorden wist hij haar onverdeelde aandacht in beslag te nemen. Vrijwel direct waren haar diepbruine ogen koortsachtig in de zijne gericht, met een sprankje van hoop al overheerste het ongeloof.
"Welke voorwaarde?" klonk haar stem zacht, al klonk de spanning er overduidelijk in. Als één enkele voorwaarde het enige was wat haar van hém vandaan hield, dan zou ze niet moeilijk doen; niet kieskeurig zijn. Het was lastig om te geloven dat Cameron haar geluk zou gunnen, maar als hij het daadwerkelijk zou menen kon ze niets anders doen dan hem voor eeuwig dankbaar zijn.

Hij keek haar aan en hield haar nog steeds is het oog, het viel hem op dat ze het grappig leek te vinden toen hij melde dat hij wel vaker op gevaarlijk gebied te vinden was. Ze geloofde hem, maar het zou ook maar raar zijn geweest als ze hem niet geloofd had, dan had hij zich pas vragen beginnen te stellen.
Hij zag dat zijn volgende vraag niet in de smaak viel, ze lek er niet zo vel over los te laten, of toch zou ze er misschien niet met hem over willen praten? Zijn vermoedens werden bevestigd toen ze melde dat het privé was even wou hij zijn mond opendoen er een tegen reactie middenin gooien, maar hij wist dat ze het niet zou appreciëren op het moment, en misschien moest hij het dan niet doen en knikte toen. “ Ik snap het” zei hij dan, hij kon best meelevend zijn en mensen begrijpen, als hij daar eigenlijk zin in had.
Hij zag wel dat zijn voorstel bij haar in de smaal leek te vallen, haar ogen waren meteen op de zijne gericht en leken zich vast te hechten maar hij veranderde zijn gezichtsuitdrukking echter niet, waarom zou hij ook, het onderhandelen was als een 2e natuur voor hem, hij zou er echt niet lastig over gaan doen. hij glimlachte even. Ze leek het misschien niet eens te geloven dat hij haar daadwerkelijk zou willen helpen, maar zoals velen niet wisten kon hij best vriendelijk doen en meelevend zijn.
Hij hoorde haar zacht stem en werd uit zijn gedachten opgehaald. “ Het is niets groot” zei hij dan. “ Je hebt één dag” zei hij dan tegen haar. Hij keek haar aan. Hij moest het zo doen, hij kon niet meer geven. “ Ik kan je niet langer indekken” zei hij als een verklaring. En keek haar aan. “ Maar dat is niet de voorwaarde” zei hij erachter. Hij keek haar aan en vroeg zich af wat er nu n haar gedachten omging, wat zou ze zelf aan het denken zijn? Zou ze elke voorwaarde accepteren, hij was namelijk niets ergs van plan, en haar laten betalen zou hij ook niet laten doen. “ Je verteld niemand, maar dan ook níémand over de weg naar buiten. “ ze wist nu nog niet waar die zich bevond. “ Zelfs niet tegen mensen die beweren dat ze de weg al kennen” zei hij dan. Hij wist dat de meesten wel wisten en/of vermoedden dat de weg in zijn kamer was, maar niemand wist waar precies, hij was heel moeilijk te onderscheiden of op te merken. Hij keek haar even aan en liet haar ogen niet los met zijn blik. “ Kán je me dat beloven?” vroeg hij dan. “ Want ik mag je, maar als je deze belofte verbreek sta ik niet in voor de gevolgen.” Zei hij eerlijk, maar klonk niet boos.

Ze kon niets anders doen dan hem een minuscule glimlach tonen toen hij niet verder door vroeg. Misschien was het maar een kleine verandering in haar gelaatsuitdrukking, maar het was meer dan genoeg om hem non verbaal te kunnen vertellen hoe dankbaar ze hem hiervoor was. Sommige dingen moest men voor zichzelf houden, waren niet voor andere oren bestemd.
Eén dag, herhaalde ze zijn woorden in haar hoofd. Eén dag om de belangrijkste man in haar leven op te zoeken om hem vervolgens weer voor jaren te moeten verlaten. Hoezeer ze nu ook naar hem hunkerde, wist ze dat het als die dag om was een grote kwelling moest zijn. Alsof je zout op een wond strooide, maar ze was bereid om dat risico te nemen. Ergens sloop de gedachte haar hoofd binnen waarom ze überhaupt terug zou komen. Eén dag was lang genoeg om zodanig ver van de instelling vandaan te komen zodat ze zich in een menigte van mensen kon mengen. Zo snel zouden ze haar niet terug vinden. Een valse identiteit, wat nieuwe kleding, kleurlenzen, een schaar en wat haarverf zou voldoende moeten zijn om Lori Gauge voor eeuwig zoek te laten raken. Als ze tegen die tijd al niet weer opgepakt was.
Dat was het moment dat ze zich weer bewust werd van Camerons aanwezigheid en ergens voelde ze een golf van schaamte dat deze gedachten in haar hoofd waren gekomen terwijl ze hier tegenover hem stond. Hij leek haar te vertrouwen dat ze inderdaad terug zou komen, maar waar baseerde hij dit in hemelsnaam op? Als hij haar beter zou kennen zou hij weten dat ze heel haar leven niets anders had gedaan dan vertrouwen te winnen, om het vervolgens ongegeneerd te schaden. Het was een tweede natuur voor haar geworden.
"Eén dag moet voldoende zijn," antwoordde ze uiteindelijk stilletjes. Ze wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als ze langer wegbleef, ze toch gepakt werd en onverbiddelijk teruggestuurd zou worden naar Sint-Mariah. Ze durfde niet te denken aan de gevolgen die dit voor haar zou hebben, wat Cameron haar aan zou doen. Toch kon ze de gedachte om voorgoed te verdwijnen niet onderdrukken. Waarschijnlijk was dit de enige kans die ze kreeg om weer in contact te komen met de buitenwereld, wat hield haar verdomme tegen om Camerons aanbod schaamteloos te misbruiken? Af en toe werd ze gek van haar geweten.
Toen hij zijn voorwaarde noemde beet ze zachtjes op haar lip. Was dit alles? Ze moest zwijgen? Zo moeilijk zou dat niet moeten zijn; ze zocht maar zelden contact met anderen, en door haar af en toe arrogante, vernietigende blikken zochten de anderen evenmin contact met haar. "Natuurlijk," antwoordde ze, "natuurlijk kan ik dat." Bij zijn laatste woorden wendde ze haar ogen ietwat betrapt af, want hoewel ze nooit van plan was geweest om het aan ook maar één iemand te vertellen, was ze zojuist wel van plan geweest om een ander deel van de overeenkomst te verbreken.
"Dus ik houd mijn mond, en ik heb een dag om hem te vinden? Dat is alles wat je van me verwacht?" vervolgde ze snel, om geen wantrouwen bij hem op te wekken. Ze wilde dit voor geen goud verpesten. Ze wilde hém zien, voelen, proeven.

Hij keek haar aan en besefte hoe diep ze in gedachten verzonken was en was op het bed gaan zitten zonder dat ze het door leek te hebben. Hij vroeg zich af aan wat ze aan het denken was, wou ze langer wegblijven? Verdwijnen? Hij kon haar verzekeren dat niet enkel de mensen van Sint-mariah haar zouden gaan zoeken, hij zou haar laten vinden; met zijn connecties zou het niet makkelijk zijn. En hij zou haar straffen voor haar verbroken belofte. Ook al wilt hij het liever vermijden om haar te straffen, maar hij was loyaal aan zijn eigen principes, dus men moest hem niet onnodig gaan dwarszitten.
Hij keek haar aan en knikte. “ Dan heb je je dag” zei hij dan. Maar misschien wou ze die niet vandaag nemen, ook al was het nog niet laat. “ Je kan de dag nemen wanneer je wilt” zei hij dan tegen haar en knikte. Hij wist dat ze eraan dacht om te ontsnappen en weg te blijven. Hij had dit ooit aan nog iemand toegestaan, en die was er niet levend vanaf gekomen. Hij keek haar lichtjes glimlachend aan en liep naar de muur, hij zou haar laten zien waar het gat was. Hij trok het lichtere behang behendig opzij met een scheur en er kwam een soort deur tevoorschijn hij wees.”Dat is de weg naar buiten. “ hij wist dat ze het misschien grappig zou vinden dat het echt achter een doodnormale plek verstopt was.
hij knikte nog eens. “Ik geloof je” zei hij dan. “ dat je kan zwijgen” zei hij glimlachend en keek haar aan, hij hoorde haar laatste zin. En knikte nog eens. “ Wil je dan dat ik meer verwacht?” vroeg hij maar zijn ogen stonden speels hij wees naar het poortje, waar een gat achter zat, de weg naar de vrijheid. “ Je mag ook nu gaan als je wilt” zei hij dan en keek op zijn horloge. “ Als je voor 4u ’s ochtends terugbent” zei hij dan en keek haar aan. “ Heb je nog veel tijd.” Knikte hij, hij wist niet of ze nu wou gaan of niet.
Hij keek haar aan en ging op zijn schamele bureaustoel zitten en leunde achterover. “ Wil je je opmaken om hem te ontmoeten?” vroeg hij dan. Hij had zeker nog make-up genoeg liggen, hij kreeg genoeg bestellingen van Riley.

Ze had het onbehaaglijke gevoel dat hij dwars door haar heen keek, al wist ze dat ze niet anders had kunnen verwachten: ze was nooit een held geweest in liegen. Voor doorgewinterde mensen als hij moest het zo te doorzien zijn, dus het enige geluk dat ze de rest van haar leven had gehad, was het feit dat de mannen tegen wie ze glashard en schaamteloos gelogen had niet meer in staat waren om logisch na te denken, die niet verder konden of wilden kijken dan het onschuldige, lieflijke masker dat ze toonde.
"Nu?" vroeg ze gretig toen hij haar te weten gaf dat ze haar dag mocht nemen wanneer ze maar wilde. Ze was geen persoon die haar verlangens lang kon onderdrukken als ze voor het grijpen waren, ze gaf maar al te graag toe aan verleidingen -voornamelijk aan dit soort verleidingen- dus deed ze geen moeite om de gretigheid die in haar stem was geslopen te verhullen.
Voor even had ze haar wenkbrauwen opgetrokken toen hij haar toonde hoe ze naar buiten moest komen. Ze had op zijn minst wat spectaculairders verwacht, al wist ze dat dat wellicht teveel was geweest op een plek als deze. Het was simpel doch effectief, gokte ze zo, het moest in ieder geval goed genoeg voor Cameron zijn.
"Ik houd mijn mond al," reageerde ze met een zweem van een glimlach toen hij vroeg of hij meer eisen moest stellen. Hoe minder eisen, hoe beter, was ze van mening. Op het moment dat hij haar de beschikbare tijd aangaf knikte ze vlotjes. "Vier uur, dat moet lukken," was ze van mening.
Bij zijn laatste vraag schudde ze haar hoofd. "Geloof me, ik vind wel wat onderweg," verklaarde ze. Ze wilde geen seconde langer op Sint-Mariah blijven als ze toestemming had om weg te gaan voor een bepaalde tijd. Voordat ze daadwerkelijk verdween wierp ze nog een korte blik over haar schouder, aarzelend.
"Bedankt Cam, dit betekent veel voor me," verwoordde ze uiteindelijk, waarna ze verdween; de ijzige kou in.