Begging for passage

Ik liep richting de kamer van Smoke. Ik wist dat dit een grote stap zou zijn, maar ik kon al die meiden niet meer aan. Ik wilde gewoon rondhangen zonder al die zeikende tutjes in mijn buurt. Ik klopte hard en zelfverzekerd op de deur. Ik zou alles doen om door het gat te kunnen. Ik hoopte nu maar dat er iemand was. Anders zou ik als nog door het gat kruipen... Ookal zou ik dan hele grote problemen hebben. Met de bende haalde je geen streken uit. Dat wist iedereen hier. Toch was ik niet bang. Ik had genoeg gevechten en problemen overleeft. Dit zou ik ook overleven en anders maakte het toch niet uit. Ik zat hier vast. Dood of levend, ik zou toch nooit meer terug gaan naar mijn oude leventje. Ik klopte nog een keer. "Hey Hallo?!" riep ik met mijn heldere hoge stem. Ik hoopte gewoon dat er iemand was. Ik moest gewoon even met jongens rond hangen of maar gewoon alleen zijn. Ik werd gek hier zo. Compleet gestoord met al die tutjes om me heen. Mijn bas hing om mijn schouder. Ik ging nergens heen zonder hem. En wie aan mijn bas zat had een groot probleem. Mijn ouders, dat ging nog wel. Die gaven toch niks om me. Maar mijn bas. Daar bleef je van af.

Nonchalant kroop hij door het gat en keek even rond, hij was weer in de kamer van Smoke. Hij keek grijnzend rond maar had wijselijk geleerd niet an haar spullen te komen, ze zou het niet graag heben. Hij had voor velen totaal geen respect maar smoke was een van de weiningen die hij niet de meesten kon noemen natuurlijk.
Hij keek even achterom of hij het gat sloot en meende geklop te horen, het kon hem niet schelen wie het was ze zouden zo wel weggaan. Toen hij echter wachtte tot de persoon wegging hoorde hij iemand naar SMoke vragen. Tuurlijk, iemand die doorgang wou, was het iemand die naar buiten wou? Nee, hij wist het niet.
Traag bewoog hij zichzelf naar de deur, dwong hij zichzelf ernaartoe te gaan, hij zou het anders niet gedaan hebben en deed deze open en keek in het gezicht van een meisje, kleiner en veel jonger dan hem en keek op haar neer. Haar blauwe haar viel op en dan haar donkerdere ogen. Hij haalde zijn wenkbrauw op. “ wat moet je?” vroeg hij bars aan haar, niiet van plan meteen vriendelijk te doen.

Toen de deur open ging keek ik recht tegen de borst van een jongen. Ik keek omhoog naar zijn gezicht. Vanaf mijn oogpunt viel zijn licht bruine haar zo dat ik het maar slecht kon zien. Ik bleef hem strak aankijken. Hij was waarschijnlijk Cameron. De jongen waar ik al veel over had gehoord. Hij was een stuk langer en ouder dan ik was. Maar ik was niet bang voor hem, ondanks de verhalen. Zijn toon was onaardig. Ik rolde met mijn ogen. "Wat ik hier moet? Ik moet door dat gat heen naar buiten." zei ik onverschillig. Ik liet me niet zo maar kleineren ofzo. Ik had me dan wel voorgenomen alles te doen om door dat gat te kunnen, maar waarom zou ik smeken als ik ook gewoon het kon proberen af te dwingen. Hij kende vast evenveel, als niet meer, vuile trucjes als ik, al had ik veel niet vuile trucjes ook onder de knie. Ik weigerde weg te kijken uit zijn ogen. Liet hij maar eerst wegkijken. Wegkijken was al een klein tekentje van zwakte. Een zwakte waar ik niet aan toegaf. Ik was nu misschien nochal dom bezig, volgens anderen. Zomaar de bendeleider van het gesticht onverschillig en misschien zelfs onbeleeft zeggen dat je erlangs moest. Tja, ik was nou eenmaal makkelijk te onderschatten en never nooit ergens bang voor. Misschien was dat wel eens dom, maar tot nu toe had het me in leven gehouden en me heel veel respect en macht gegeven. Ik stak mijn arm omhoog en gaf hem hard een duw tegen zijn schouder. "Ik zei dat ik er langs moest." zei ik nogal bot en nogsteeds onverschillig. Dat hij langer, ouder en waarschijnlijk ook sterker was betekende voor mij niet zo veel. Je moest je respect bij mij verdienen. Deed je dat niet, of had je dat nog niet gedaan? Pech. Dan kreeg je het ook niet. Ik wilde niet vechten. Ik had net vanalles voor elkaar gekregen met de leiding van het gesticht: Nieuwe bassnaren, normale gympen, haarverf. Ook de isolatiecel kon ik niet uitstaan. Daar draaide ik helemaal door. Toch deinsde ik er niet voor terug. Zelfs niet als het ging om vechten met iemand waartegen ik zeker geen kans leek te maken. Ik werd hier GEK!