Garden of Eden.

Op de versleten Bordeauxrode Dr. Martens die ze al jaren had liep Amy de tuin in. Het was haar favoriete plek op het Saint-Mariah, waarschijnlijk omdat het de enige plek was waar je niet constant met jezelf geconfronteerd werd. Ze haatte confrontaties. Nee, in de tuin was het op de werkstraffen na altijd redelijk rustig en je kon er gewoon samen zijn met wie je wou, zonder gezeik. Nonchalant als altijd nam ze plaats op een laag muurtje, de neuzen van haar schoenen raakten net het dorre, bruinige gras. Uit de zak van ze zwarte skinny die ze droeg viste ze een sigaret en een aansteker. Dit was al haar derde sigaret vandaag, en het was net na de lunch, maar ze had er gewoon behoefte aan. Nicotine was zo'n beetje het enige leuke in de Cold South-hel waar ze zich nog steeds tegen haar zin bevond. Met een snelle beweging van haar duim stak ze de sigaret aan, waarna ze vrolijker dan normaal een trek nam. Vrolijk betekende dat ze voor de verandering niet alleen bot en afwijzend was, en niet eens puur cynisch.

Mijn ogen gleden over de zogenaamde tuin waar ik mijn tijd grotendeels doorbracht. Het was de enige plaats waar de chimpansee me niet de hele tijd weg kwam slepen omdat ze weer één of andere stomme klus voor me had bedacht om te zorgen dat ik geen herrie gaan zou schoppen met Smoke. Smoke en ik waren het perfecte team. We hadden een haatliefde relatie die af en toe erg goed van pas kwam. Het was soms ook best handig dat Cameron me toegang verleende tot zijn kamer en ik door de tunnel naar Smokes kamer kon waardoor ik rechtstreeks in het meisje gedeelte terecht kwam. Erg handig want soms hadden de meisjes spullen die je gewoon nodig had. Ze waren best creatief met hun drugs of sigaretten verstopplaatsen maar ik wist ze altijd te vinden en zo erg vond ik het nou ook weer niet om af en toe door hun ondergoed naar spullen te zoeken. Helemaal niet zelfs omdat er soms best leuke dingen tussen zaten waar de meeste jongens sommige meiden maar al te graag in wouden zien. Oké, zo erg was ik nou ook weer niet, ik was nooit verder gekomen dan zoenen met een meisje voordat ik naar deze hel gestuurd werd en nu had ik simpelweg geen behoefte meer aan andere dingen. Ik zuchtte verveeld en stak een sigaret, ook gejat bij de meiden, op. Soms hielpen die dingen geweldig om je te vermaken.

Langzaam liet ze haar blik door de verdorde tuin glijden. Een halve minuut geleden was ze nog alleen gewest, maar nu stond er een stukje verderop een jongen, zoals bijna iedereen op Cold South met een sigaret tussen zijn vingers. Ongegeneerd als altijd nam ze hem langzaam van onder tot boven op, tot haar blik bleef hangen zijn ogen. Ze nam weer een trek van de sigaret, die tussen haar wijs- en middelvinger had gerust. De nicotine mengde zich langzaam met har bloed en dat gaf een heerlijk gevoel, bijna nog beter dan na een hele tijd zonder alcohol weer goed dronken worden. Ja, tegen een grote fles wodka zou ze ook geen nee zeggen nu, maar als ze het met sigaretten moest doen moest dat maar. Iets vlugger en opgewekter dan de vorige keer gleed haar blik nog een keer door de 'tuin', waarna die bleef rusten op de neuzen van haar kistjes in het verdorde gras.

Verveeld maakte ik rook rondjes in de lucht omdat ik toch niet heel veel beters te doen had. Niets beters tot ik andermans ogen op mijn gezicht voelde brandde. Ik fronste en keek naar het meisje dat op het muurtje zat te roken. Was ik echt zo interessant? Volgens mij viel dat wel mee en het irriteerde me al mensen me aanstaarde. Ik bekeek haar even snel om te concluderen dat ze er waarschijnlijk nog niet erg lang was. Ik zuchtte enigszins geërgerd waarna ik toch maar naar haar toe liep. Zelfs een sigaret hielp af en toe niet erg goed. Langzaam overbrugde ik de 12 stappen tussen ons waarna ik voor haar stil bleef staan en mijn peuk in het gras liet vallen. 'Ben ik echt zo interessant?' Mijn stem klonk sarcastisch, het toontje dat ik sinds ik bij de bende zat had ontwikkeld. ‘Of hou je er gewoon van om mensen te bestuderen?’ Ik rolde met mijn ogen en liet vervolgens mijn blik weer snel over haar heen glijden. Ja, deze was zeker weten nieuw hier.

Tot haar vreugde (of iets wat daar enigzins bij in de buurt kwam) zak ze een geërgerde uitdrukking op het gezicht van de jongen verschijnen. Mensen ergeren was een van haar favoriete spelletjes, vooral als het jongens waren. Hier op Cold South was het extra leuk omdat iedereen, inclusief de leiding, zo lichtgeraakt was. In de tijd dat de jongen naar haar toe liep nam ze rustig een trek van de sigaret. Het was maar beter dat hij haar kant op kwam, want ondanks dat hij niet lelijk was was ze niet van plan om iets uit te voeren. Bij het horen van zijn woorden verscheen er heel licht een ietwat spottende grijns rond haar mond. 'Blijf dromen,' zei ze met haar lijzige stem. Achteloos gooide ze haar witblond-met-rode haar ovder haar schouder. 'Alleen leuke mensen,' zei ze, de minieme grijns nog op haar gezicht.

'Wat geweldig dat we dan het hetzelfde over elkaar denken.' Er verscheen een spottende grijns op mijn gezicht die helemaal compleet was geweest als ik ook nog eens met mijn ogen gerold zou hebben. 'En als je alleen leuke mensen wilt bestuderen zit je hier erg fout. Uiterlijk bedriegt en dat weet iedereen hier ondertussen maar dat kan ik fout hebben. Het kan ook komen omdat ik al een hele tijd in deze hel opgesloten zit en ik meer ervaring en laten we zeggen een veel hogere rang heb dan jij.' De spottende uitdrukking stond nog steeds op mijn gezicht. Eigenlijk stond die er vaak op behalve als ik bij Riley, Alex of Cameron was. Dan was het vooral onderdanigheid al was dat best logisch. Ik had geen zin in problemen met één van die drie ook al behandelde Riley me alsof ik haar chihuahua was en tegelijkertijd ook nog een slaafje. Alex behandelde me als oud vuil en Cameron zijn respect was gelukkig wederzijds. Over Trisha zei ik helemaal maar niks en wat ik over Smoke kon zeggen was dat ze gewoon mijn beste vriendin was hier.