Lessons are there to be ignored, ...right? [Amy]

Hij keek rond in het klaslokaal, er was zelfs letterlijk geen vlieg hier te zien. Hij grijnsde zachtjes, eens alleen hier zitten was geweldig. Hij keek rond en ging aan een bureau zitten, nu kon hij tenminste even rustig zijn drugsgeld tellen en dan doen wat hij even moet doen. hij wist dat er hier niet meteen camera's hongen. Niemand zou weten dat hij hier was. De deur zou op slot lijken omdat hij ze geforceerd had, ook al had hij niet door dat hij ht op een kier had laten staan.
Hij keek ook even na hoeveel bestellingen hij nog moest regelen en wat hij nog voor aex of de maffia kon regelen, en wat hij natuurlijk vor zichzelf zou kunnen regelen natuurlijk, hij dacht ook altijd aan zichzelf, hij vond zichzelf nog altijd de belangerijkste, ook al kwamen zijn vrieden ver voor.
Hij grijnsde zachtjes toen hij zag dat hij weer veel geld bijeen had, wat konden drugsverlsaafden toch naïef zijn en veel uigeven voor echte Crap-spul enzo. Dit kon hij aan de maffia geven en dan kon hij weer andere dingen regelen voor hemzelf.

Amy liep op haar kistjes door de uitgestorven gangen van het Saint-Mariah. Ze was inmiddels blauw, dus ze had de afschuwelijke joggingbroek kunnen vervangen voor een van haar eigen ripped jeans. Toen ze langs de klaslokalen liep zag ze dat één deur op een kiertje stond. Ze had wel zin om even lekker te zitten, zonder constante begeleiding. Ze klopte op de deur, waarna ze hem gelijk open duwde. Aan het bureau zat de jongen die ze herkende als Cameron. De grote baas hier, degene met de maffiacontacten en dergelijke. 'Hi,' zei ze, zonder blikken of blozen. 'Oké als ik er bij kom zitten?'

Hij hoorde wel mensen door de gangen lopen maar hechtte er geen waarde aan,niet velen gingen hem hir storen, niemand wist namelijk dat hij hier was.
Hij keek licht geïriteerd op toen hij inneens de deur hoorde opengaan en een meisje naar binnen zag komen, ze was blauw dat was te zien, ze droeg niet eens wat ze wou. Hij zuchtte en leunde naar achteren, wát was rnu weer zo belangerijk dat ze het vediende om aandacht van hem te krijgen? of dat hij zelfs maa zou antwoorden.
Hij haalde lcht verbaasd een wenkbrauw op toen ze zonder blikken, blozen of zefs maa gegeneerd hi tegen hem zei? niemand zei zomaar Hi tegen hem, hij keek haar met licht samengeknepen ogen aan n wasnog vebaasder bij haar volgende woorden.
Hij moest toegeven dat hij geïntrigreerd was door haar reactie, ze schaamde zich er zelfs niet voor dat ze tegen hem spraken vond het dus blijkbaa ok om 'bij hem te komen zitten'
Hij kek haar met samengeknepen ogen aan, en was best benieuwd wat ze verder zou kunnen reageren. hij leunde nonchalant naar achteren en liet " Waarom zou je denken dat het zelfs maar ok zou kúnnen zijn dat je bij mij zou mogen zitten?" over ijn lippen komen, op een soort uitdagende, maar barse en zelfzekere manier. zonder wikken of wegen, hij geneerde zich nooit voo iets.

Amy voelde hoe ze werd opgenomen en zag hoe de jongen zijn wenkbrauw optrok. Fijn. Dit leek de drugscontrole op een vliegveld wel. Toen hij zijn woorden uitsprak, op een barse toon, kon zij het niet laten om haar eigen wenkbrauw op te trekken. 'Je zit hier, zonder gezelschap, deur op een kiertje. Je ziet er niet uit alsof je iets vreselijk belangrijks aan het doen bent. Daarom misschien?' zei ze, terwijl ze één mondhoek optrok in de scheve grijns waaraan ze herkend werd. Geen vleugje spot te bekennen, overigens. 'Maar als je liever hebt dat ik weg ga moet je het zeggen,' zei ze. Ze leunde wat gemakkelijker tegen de deurpost terwijl ze op zijn antwoord wachtte.

" wat maakt jou om uit te maken of dit belangerijk is. " zei hij. " en wat als ik zeg ga maar?" vroeg hij ietswat uitdagend, ze leekzichte goed te voeln.

Amy speelde met een plukje van haar witblond-met-rood geverfde haar terwijl ze een antwoord formuleerde. Ze besloot het te houden op: 'Gewoon, een gokje.' Ze lachte bij zijn volgende woorden. Dat was haar talent; ze was niet uit haar element te krijgen. 'Dan draai ik me om en ga ik op zoek naar ander vermask, denk ik.' lachte ze. 'Zeg jij het maar.'

Hij keek haar licht grijnzend aan en keek even bedenkelijk. hij haalde even adem en stond even recht en leunde tegen het bureau, hij maakte zichlieve goot maar gig dan weer zitten en ging onchalant zitten alsof hij het nog naar zijn zin had ook. ze leek meer te willen zeggn dat ze wou. " Fout gegokt liet hij rustig over zijn lippen komen en de 'T' sprak hij een beetje sissend uit. wie dacht ze nou eigenlijk werkelijk wie ze was.
ZE bleek ook helemaal niet uit haar element te krijgen. " je kan hier ziten" zie hij dan voorzichtig , ht toelatend. " Maar daardoor zit je nog niet bij mij" zie hij, de waarheid sprekend. hijkee haar afwachtend en metondroorgrndbare ogen aan. Ze was wel heeel vastbesloten.
" tenzij je omdraaien natuurlijk beter vind, want wie gaater hir nu vermaak vinden?" zei hijen daarmee was zijn kous af en kee hij even naar zijn bureau, verwachtend dat ze oftewe alleen in een hoekje ging zitten, blij dat ze in de buurt ven cámeron zat of dat ze zich dan toch al goed zou omdraaien en dan nog iets anders ging doen.
hij verkoos de 2e optie,en was er zeker van dat ze deze zou kiezen, alleen zitten wasook niets in zijn ogen, tenzij ze daar plezier in zag.

Amy grijnsde terug toen hij zijn eerste woorden uitsprak. 'Sorry, menselijke vergisding,' lachte ze, waarbij ze haar schouders optrok. Ze liep langzaam op haar kistjes naar het plekje dat hij had aangewezen, en zakte neer op het harde hout van de stoel. 'Geen probleem,' zei ze, weer met haar grijns. 'Nu zit ik hier al, en mocht ik zo gelukkig zijn dat je bereid bent een gesprek met me aan te knopen komt het met dat vermaak wel goed. Zo niet, dan red ik mezelf wel,' zei ze.

Hij keek haar met opgetrokkenwenkbrauw aan toen ze had gegrijnsd bij zin erste wooden, hij had geen van zijnwoorden voor te lachen bedoeld, namlijk. ze leek el te zelfzeker en hij bromdeeven.
Verbaad richtte hijzich verbaasd p toen hij haar niet naar buitn hoorde gaan maar naar de plek die hij had aangewezen. "menens?" vroeg hijd an. hij schudde zin hoofd. " je bent een Naïef meisje" zei hij dan zacht tegen haar, maar meer omdat het tegn zichzelf was.
" je zut je moten rdden" zei hij en haald enog een pakje geld boven en begon het rustig te tellen.

'If you don't mind, at least,' zei ze met een volkomen uitdrukkingloos gezicht. Bij zijn volgende woorden kon ze het niet laten op een schamper grijnaje romd haar mond te laten spelen. Ze was voor bijna alle mogelijke begripoen uitgemaakt, maar naïef had ze in al die tijd nog nooit gehoord. 'Hoezo naïef, dan?' vroeg ze uit pure nieuwsgierigheid. Toen hij verder sprak tastte ze naar haar zak om de meegesmokkelde iPod te pakken. Ze legde hem zo kang op haar schoot neer, in afwachting van zijn antwoord.

Hij keek even aangenaam verrast me haar uitdrukkignloos gezicht, wat wande ze zich nu eigenlijk. Ze had vast geen flauw benul wie hij was, en of hij het haar wel zou willen zeggn.
Hij keek weer op, waarom konzehem in godsnam niet gewon laten doen! hi zuchtte even en leunde nonchalant naar achteren tegen ijn stoel terwijl hij met zin hand losjes door zijnhaa wreef. " Naïef omda je denkt dat ik tegen je wíl praten" zei hij droog en kee even terug naar het geld. nu zou hij nits meer tegen haar zeggen.
Hij hd nog evn vanuit zijn ooghoek gkeken hoe ze een ipod nam, goed dat ze die maar in haa oren stak, nders zou hij deze er we in rammen!

'Ik zei; Als ik zo gelukkig mag zijn...' Na die woorden stak Amy de oortjes van haar iPod in haar oren en legde haar in kistjes gestoken voeten op de stoel voor haar. Zo zou ze de hele dag wel kunnen zitten. Vanuit haar ooghoeken keek de naar de jongen, die nonchalant verder was gegaan met geld tellen of wat hij ook aan het doen was.