Ik haat het hier[Alex]

Narrig bekeek ik de pannen waarvan ik geen eens wilde weten wat er in zat. Ik was hier pas een week en zoals gewoonlijk had ik al straf. Eigenlijk had ik het nog redelijk lang volgehouden, vaak had ik de eerste dag al straf. Het kon ook zijn dat ze hier te lui waren om straffen uit te delen maar ze gaven me wel vreselijk straffen. Hoe kon je het iemand aandoen om de keuken schoon te maken en de restjes uit pannen te halen. Met restjes bedoel ik dingen die niet voor mensen onder de 18 bedoeld waren en ik was 18 en werd hier misselijk van. Walgend schraapte ik iets wat leek te bewegen uit de pan. Waarschijnlijk bewoog het ook maar deed ik net of ik het niet door had. Ik kieperde alles in de prullenbak en gooide de pan zowat in de gootsteen. Op naar de volgende vreselijke pan waar ik vannacht nachtmerries zou krijgen.
'Rain Adams' Ik draaide me om en keek naar de vrouw die je eerder een varken kon noemen. Misschien moesten we haar koken en aan iedereen te eten geven, dat was al meer dan dat we nu per week kregen. Ik hield mijn handen onder de kraan, streek een blonde lok uit mijn gezicht en keek haar aan. 'Ja?' antwoordde ik verveeld. Ze was niet bepaald blij met de toon in mijn stem zo te zien maar ze negeerde hem toch. 'Heb je je lesje al geleerd?' Nee, maar ik ging zeker weten ja zeggen. 'Ja' antwoordde ik weer. Ik zag hoe er een valse glimlach op haar lippen speelde. 'Nou, jammer genoeg voor jouw sta je hier de komende drie uur nog. Deze lagen nog in de personeel kamer' Ze zette een paar borden neer en draaide zich gelijk ik. Ik liep naar de borden om ze op te bakken maar deinsde gillend achter uit. Waren dat nou werkelijk insecten die vrolijk over die dingen heen liepen. Man, ik zou dood gaan op deze plek. Ik draaide me huiverend om en ging weer aan de slag met de pannen.

Mijn leven was drastisch veranderd sinds ik in Sint Mariah terecht was gekomen. Hoe lang die zwarte dag in mijn leven precies geleden was wist ik niet, mijn tijdsbesef was ik hier in mijn eerste dagen al kwijtgeraakt, maar ik dacht er nog vaak aan. Nog altijd borrelden herinneringen op die me het vergeten van mijn vorige, in luxe ondergedompelde leventje onmogelijk maakten. Want ja, ik had het goed, en wat had ik het de eerste paar dagen moeilijk gehad binnen de muren van de hel op aarde. Geen zaken, geen rechten en het walgelijkste eten dat men zich kon voorstellen.
Het duurde aardig lang voordat ik gewend was geraakt aan de beschimmelde muren, die zo anders waren als ik thuis was. Toch had ik mezelf erover heen weten te zetten, wetend dat ik hier tot mijn vijfentwintigste levensjaar zou zitten en dat ik er maar beter het beste uit kon halen. Dat had ik dan ook gedaan –in mijn opinie, althans- want veel te vrezen had ik niet meer sinds ik bij de beruchte bende van Cameron hoorde. De rollen leken wel omgedraaid te zijn, al werd de grote mond die ik had als het maar even kon gesnoerd door een van de wandelende nachtmerries die hier werkten. Niet dat ik hier veel waarde aan hechtte: met mijn af en toe dominante karakter in combinatie met mijn charmante lach en gladde praatjes belandde ik na wangedrag al snel weer in wit. Al wist ik dat dit een andere reden moest hebben: die wezens leken wel immuun voor alles wat bij anderen zo goed leek te werken.
“Winger.” De barse stem liet me onwillekeurig huiveren, al blikte ik al snel onverschillig achterom. Ik wist wat me te wachten stond, aangezien ik deze ochtend gedegradeerd was naar de blauwe groep. Die mensen konden geen geintje waarderen, was mijn mening. Zonder dat ik er ook maar een woord tussen kon werpen vervolgde het wezen –geloof me, ik was er na al die tijd nog niet over uit of het een man of een vrouw was- zijn dagelijkse praatje: “Meekomen.”
Langzaam maar zeker duwde ik mezelf overeind, benieuwd wat 'het' nu weer voor in me in petto had. Vuilnis, papiertjes sorteren, of een keer iets anders? Het antwoord werd me al snel duidelijk bij de weg die we namen en het eerste was me opviel was het blonde haar toen ik de keuken in werd gelaten. Een triomfantelijk lachje verscheen als vanzelf op mijn gezicht, totdat de waarheid tot me doordrong toen het licht me een handje meehielp. Dat was niet de stem en al evenmin het haar van Riley. Jammer, zoveel blondjes liepen er hier niet rond en een tijdelijk pleziertje was me nu meer dan welkom.
“Is het tutje bang voor wat beestjes?” verbrak mijn honende stem de stilte na de gil die het meisje geslaakt had.

Ik draaide me om toen ik een stem hoorde. Natuurlijk, dat varken zadelde me weer op met één of anders gestoord iemand die waarschijnlijk één van de bendeleden van Cameron was. Tenminste, die uitstraling had hij over zich heen. 'Tja, normaal gesproken niet maar wel als ze van het personeel afkomen. Ik weet zeker dat zelfs deze dieren niet op dit eten gaat zitten.' Ik liet mijn blik snel over de jongen glijden. Zeker weten een bendelid. Hij had de houding, de uitstraling en dezelfde honende stem. Leerde je dat aan of zo in die bende.
'Adams kop dicht en aan het werk! Hetzelfde geld voor Winger' Ik rolde geërgerd met mijn ogen en draaide me weer om naar de pannen. De komende drie uur stond ik deze dingen nog uit te wassen en aan de tijd te zien kwam er zo nog meer bij. Ik zuchtte en hield mijn handen onder de kraan. Het was beter dan pannen afwassen ook al verveelde je je net zo. Toen ik voetstappen hoorde die wegliepen draaide ik me weer om. Eindelijk was het varken weg, nu kon ik niet zo goed alleen maar tegen het aanrecht leunen.
Snel nam ik de jongen in me op. Net zoals bij iedereen waar naar ik keek vroeg ik me af hoe hij hier kwam. Niet dat ik er om ging vragen maar ik was wel benieuwd. In ieder geval kwam ik daar nog wel achter. Wanneer ik de keuken uit liep zou er waarschijnlijk iemand het in paniek komen vertellen. Tot die tijd zat ik hier met hem opgescheept.

"Dat vat ik op als een ja," antwoordde ik toen het meisje uitgepraat leek te zijn, niet de minste interesse tonend. In mijn ogen was ze weer de zoveelste trut die dacht bijdehand te kunnen zijn en hier zonder moeite mee weg dacht te komen. Newsflash: ik hield niet van dat soort types -uitzonderingen daargelaten- en als ze me iets teveel irriteerden zouden ze er net zomin mee wegkomen. Mijn diepbruine ogen gleden langzaam naar beneden om haar zo ongegeneerd in me op te kunnen nemen, met bepaalde tussenpozen, om te kunnen constateren dat dit waarschijnlijk nummertje zoveel was dat in dit soort instellingen wegkwijnde. Ze leek me nu niet bepaald moeilijk om zowel fysiek als mentaal te kunnen breken.
"Wat is je naam?" vroeg ik, de sneer van de opvoeder die nog geen vijf seconden had geklonken totaal in de wind slaande. Wellicht moest ik van de barsheid waarmee de woorden waren uitgesproken onder de indruk zijn, zij het niet zo dat ze deze toon altijd aansloegen. Hoewel ik mijn woorden als een vraag geformuleerd had, klonk het zo niet; het had meer weg van een bevel dat geen tegenspraak duldde. Op de een of andere manier vond ik dat namen je macht gaven, het was makkelijker om iemand binnen de muren van Sint Mariah te zoeken als je deze had. Makkelijker om iemand ook effectief te vinden, wat je ook van diegene nodig had.
“Winger!” klonk het opnieuw, ditmaal dreigender. Kort sloeg ik mijn tekenende bruine ogen ten hemel –waar ik nagenoeg enkel en alleen het met vlekken en spinnenwebben besmeurde plafond vond- mezelf afvragende of dat mens niet iets beters te doen had. Dit bleek godzijdank het geval te zijn, want niet lang daarna klonk het bevrijdende geluid van voetstappen dat steeds meer vervaagde. Zonder het meisje waar ik de komende uren mee opgescheept zou zitten ook nog maar een blik waardig te keuren liep ik met mijn gebruikelijk ruime passen richting het aanrecht. Niet om af te wassen, want waarom zou ik dat in godsnaam doen als een ander dat al voor me deed?, maar om er eenmaal met mijn hand overheen te vegen om mijn lichaam er vervolgens moeiteloos op te duwen.
Het vooruitzicht dat ik hier de komende uren niet vandaan zou komen deprimeerde me nu al: ze hadden me minstens met een amusantere persoon achter kunnen laten.

'Rain' was mijn korte antwoord. Hij interesseerde me niet bepaald. Mijn gedachte waren interessanter. Heel veel interessanter en misschien had ik daar maar eerder naar moeten luisteren. Nee, ik had naar mijn broer moeten luisteren toen hij vroeg of ik niet bij de maffia kon komen als pleziertje voor de jongens. Ik had geweigerd maar waarschijnlijk was dat heel veel boeiender geweest dan in de keuken moeten rondhangen met iemand die me nu al niet intereseerde.
'Wat is jouw naam eigenlijk?' Ik staarde nog steeds voor me uit. De muur was ook niet boeiend maar waarschijnlijk wel interessanter dan hem. Ik streek een lok uit mijn gezicht en maakte met mijn rondjes in de dikke stoflaag op de grond. Ik had inderdaad bij de maffia mogen gaan. Waarschijnlijk had ik ook veel meer Russian Roulette mogen spelen. Mijn moeder begon altijd hysterisch te gillen als één van mijn broers een dagje thuis was en voorstelde omdat te gaan spelen. Ik stond altijd al blij met zijn wapen in mijn hand maar het resultaat was altijd dat mijn moeder hem uit mijn handen trok en mijn broer verrot schold omdat hij het had geflikt om toch bij de maffia te gaan. Dat leverde weer op dat mijn vader geïrriteerd schreeuwde dat we om moesten lazeren en dat spelletje ergens anders moesten spelen.
Waarom dacht ik eigenlijk aan Russian Roulette? Heel boeiend was het niet.

Ik kon niet voorkomen dat mijn mondhoeken omhoog krulden tot een geamuseerd grijnsje toen ik doorkreeg hoe hard ze probeerde om mijn blik te ontwijken. Op de een of andere manier leek die poging zielig, ze praatte immers nog altijd tegen me; als je dan toch van plan was om iemand te negeren, dan moest je het ook goed doen. Niet dat ik genoegen zou nemen met iemand die me stil zou zwijgen, want ik deinsde niet terug om fysiek gewelddadig te moeten worden als dat hielp om het antwoord eruit te krijgen. Daarbij was ik van mening dat het ontwijken van iemands blik een zwakte was, en om eerlijk te zijn genoot ik van andermans zwaktepunten.
Toen ze me eenzelfde wedervraag stelde nam ik de moeite niet om hier op te antwoorden. Ze had niets met me te maken en had daarbij geen recht om hem te weten. Om er zelfs maar naar te vragen. Het mocht duidelijk zijn dat ik hier degene was die vragen stelde, als ik daar al behoefte aan had. Lang voordat ik kon constateren dat ze niet zo spraakzaam was duurde het niet, iets wat me lichtelijk frustreerde. Misschien was ik niet de aardigste tegen mensen buiten de bende –vooral niet als ik ze niet mocht- maar voor vrouwelijk schoon wilde ik nog wel eens een uitzondering maken. Voor een kort pleziertje hoefde je niet goed met iemand overeen te komen, was ik van mening, en daarbij was Riley de bende van Cameron ook pas later toegetreden. Een klein grijnsje sierde mijn gezicht bij de gedachte aan die eerste ontmoeting, al was dat leuke hoertje natuurlijk een heel ander verhaal.
Het feit dat het blondje nog altijd op dezelfde plek naar de muur stond te staren, wekte irritatie bij me op. Ze kon daar niet uren blijven staan, want dan zou ik hier ongetwijfeld nog wat extra uurtjes moeten zitten en dat stond niet in mijn planning vandaag. “Zeg blondje,” begon ik daarom, waarbij ik geen moeite deed om mijn minachting en irritatie te verhullen, “ik wil hier dalijk graag weg, dus als je even opschiet.”

(nhaha, forget it, hij heeft blauwe ogen gekregen xD)

Ik rolde met mijn ogen. Konden mensen je irriteren ook al deed je niks met ze? Blijkbaar wel en waarom moest ik alles doen. 'En jij mag wel lekker niks doen?' mompelde ik. Ik zuchtte geërgerd en keek naar de pannen achter me. Ik vond ze schoon genoeg, waarschijnlijk waren ze normaal een heel stuk smeriger. Ik keek naar de borden die het varken net had neergezet en naar de afvalzak die er onder lag. Zonder al te veel moeite te doen schoof ik ze erin. Hij mocht nu niet zeuren alles wal al schoon en alles was ópgeruimd.
Ik leunde weer naar het aanrecht en richtte mijn blik dit keer op hem. Misschien was hij toch iets interessanter dan de muur. En het feit dat hij me nu al irritant vond hield er ook aan mee. Een kleine glimlach speelde op mijn lippen bij de gedachte aan mensen die me irritant vonden. Mijn broers hadden het altijd geroepen en ik was ze alleen nog maar meer ging irriteren. Het was mijn taak samen met drugs dealen. Over drugs gesproken, ik had op dit moment echt behoefte daaraan maar waarschijnlijk kon je nergens hier drugs krijgen. Misschien kon ik mijn broers zover krijgen... Dat zou inderdaad moeten lukken. Glimlachend streek ik een blonde lok uit mijn gezicht.

(die had ik al :} man ik ben eigenlijk best wel inspi-loos)

Ik kon er niets aan doen dat mijn mondhoeken wat omhoog krulden tot een onwillekeurig, schamper doch geamuseerd grijnsje. Op de een of andere manier zorgden de irritaties en frustraties van anderen ervoor dat ik me des te beter kon vermaken en dan voornamelijk als ze vervolgens nog deden wat ik vroeg ook. Dat was hen tenminste geraden, want uiteindelijk zou ik toch mijn zin wel krijgen: als ik iets van een ander nodig had zou ik dat ook effectief krijgen, en als dat niet direct op de snelle en simpele manier kon, dan moest het maar op de wat langere en pijnlijke manier. Meerdere wegen leiden naar Rome, dus zolang ik maar ontving wat ik verlangde, vond ik het allang best.
“Het blondje heeft het door,” antwoordde ik haar geveinsd verheugd, waarbij ik mijn handen op een tergend langzaam tempo op elkaar liet vallen, zodat het klapgeluid door de benauwende ruimte weerklonk. Met argusogen volgde ik haar bewegingen toen ze de vuile –om het maar bij zijn milde verzamelnaam te noemen; die dingen zagen er echt te ranzig voor woorden uit- borden in de vuilniszak schoof. Misschien hoorden ze daar inderdaad wel thuis, maar het frustreerde me dat ze dacht dat dit echt ging werken: die verzorgers werkten hier langer dan vandaag en wisten al je doordachte plannetjes zonder enige moeite te achterhalen. Ik troostte mezelf met de gedachte dat het mijn fout ditmaal niet was en dat ik die dingen tenminste niet meer aan hoefde te raken. IJdel wilde ik mezelf niet noemen, maar waarom moest men dingen moeilijker maken als het ook op de simpele weg kon?
Ietwat afgeleid gleed mijn blik naar de rookmelder die hier hing, terwijl ik de gevoeligheid van het ding probeerde te achterhalen. Aangezien dit de keuken was, gokte ik dat hij minder snel alarm zou slaan dan de andere melders in dit gebouw en voor de geur die vrij zou komen als ik een peukje rookte hoefde ik al evenmin te vrezen: de weeïge geur die altijd al in deze ruimte hing zou het toch wel verdoezelen. Tevreden met deze ondervinding, tastte ik in de zakken van de joggingbroek die ik verplicht was om te dragen nu ik gedegradeerd was. Al snel vond ik waarnaar ik zocht, want het ietwat verkreukelde pakje sigaretten was nu niet bepaald moeilijk te vinden. Nu restte me enkel nog om iets te vinden dat als aansteker zou kunnen fungeren. Na kort gerommeld te hebben –sloten forceren was inmiddels een tweede natuur voor me geworden- had ik iets bruikbaars gevonden en met een triomfantelijk lachje hield ik de gecreëerde vlam bij de sigaret, die inmiddels al tussen mijn lippen bungelde: de keuken was zo slecht nog niet.
Ik realiseerde me pas weer dat ik in het gezelschap van een ander verkeerde toen ik mezelf weer omdraaide, om opnieuw plaats te kunnen nemen op het aanrecht waar ik hiervoor ook mijn plekje al had opgeëist. Het feit dat haar ogen ditmaal wel op mij gericht waren zorgde voor een lichtelijk triomfantelijk glimlachje, al wist ik niet waarom.
“Morning gorgeous,” klonk mijn stem een tikkeltje spottend, al was er ook een geamuseerd randje aan te herkennen dat me zo af en toe wist te tekenen.

Ik keek toe hoe hij het pakje sigaretten uit zijn zak haalde. Normaal rookte ik niet maar nu zou ik best een sigaret kunnen gebruiken. Heel goed zelfs. Vroeger had ik veel gerookt maar dat had ik ondertussen ook al weer afgeleerd. Veel dingen vielen af te leren maar bepaalde dingen waren gewoon te leuk om af te leren. En tja, eigenlijk waren dat er ook nog best wel veel.
Een klein, zwak glimlachje sierde mijn lippen toen hij "morning gorgeous" zei. Ik had geen idee waarom ik eigenlijk glimlachte, maar oké. 'Morning" antwoordde ik terug zo eigenwijs als ik natuurlijk weer was. Ik besloot zijn voorbeeld te volgen en om op het aanrecht te gaan zitten. Mijn blik gleed nog een keer over de sigaretten. 'Mag ik er ook één?' Wacht had ik nou werkelijk gevraagd of ik ook een sigaret mocht. Mag?! Nouja, voor een keer was het niet heel erg. Ik wilde in ieder geval die sigaret die ik nu echt nodig had.
Ik haalde een hand door mijn blonde haren en sloeg mijn benen over elkaar. De komende drie uur zouden waarschijnlijk voor een groot deel uit roken bestaan wat ik best een goed plan vond. Ten eerste omdat het leuk was en ten tweede omdat je er op een gegeven moment verzorgers mee ging irriteren. Iets wat ik echt super leuk vond.

Traag inhaleerde ik, waarna mijn mondhoeken tot een tevreden grijnsje omhoog krulden. Sinds ik veroordeeld was tot iets wat verdacht veel op een enkeltje Sint Mariah leek, had ik mijn gewoonte om te roken drastisch moeten inperken. Van een aantal pakjes per dag was geen sprake meer geweest en sindsdien was ik er achter gekomen dat deze dagelijkse gewoonte wel degelijk een verslaving van me geweest was. Niet dat ik moeite had gehad met het minderen ervan, maar mijn gedachten waren er steeds vaker naar afgedwaald en zodra iemand in mijn buurt het privilege had om wel te roken, terwijl ik dit niet mocht, speelde mijn agressiviteit aardig op.
Godzijdank had ik sinds ik een plekje binnen de bende van Cameron had het voorrecht om zo nu en dan eens naar de buitenwereld te ontvluchten, en tijdens deze risicovolle en dus uitzonderlijke tripjes zag ik vaak de kans om wat pakjes te ronselen. Het gappen was makkelijk zat; het uit de klauwen houden van de verzorgers hier was een stuk lastiger. Die mensen leken volwaardige detectives te zijn, tegen die speurneuzen waren maar enkele mensen tegen opgewassen.
Mijn gedachtegang werd onderbroken door de stem van het blondje –dat ik sinds een verscheidene minuten hoorde te herkennen als Rain- die me verbazingwekkend genoeg antwoordde. Redelijk vriendelijk nog, als ik die minuscule glimlach op haar gezicht moest geloven. “Je voelt je gevleid,” merkte ik geamuseerd –misschien ietwat triomfantelijk- op. “Vanwaar deze plotselinge ommekeer, het plotselinge besluit dat ik toch interessanter ben dan de muur?” Dat ik dit was hoefde zij me niet te vertellen, ik had bij meerdere dingen een hoge pet van mezelf op en voelde me gemakkelijk beter dan een ander. Misschien was dit de reden waarom Cameron en ik niet als de besten met elkaar overweg konden: ik verdroeg maar zelden een leider boven me. De enige reden waarom hij een uitzondering was, was omdat ik zijn doen en laten, zijn daden en manier van handelen, respecteerde.
Toen de vraag of zij ook een sigaret mocht de stilte verbrak, kon ik niets anders doen dan mijn wenkbrauwen in een verrast gebaar omhoog trekken, waardoor er een lichte, peinzende frons op mijn voorhoofd verscheen. Of deze reactie kwam doordat ze het keurig vroeg, of doordat ze het lef had opgebracht om ernaar te vragen, wist ik niet, maar ik besloot de beroerdste niet te zijn. “Wat heb je me te bieden?” vroeg ik, mijn stem gesierd door zijn gebruikelijke nonchalance. Kort gleed mijn blik naar de sigaret in mijn handen, de peuk die inmiddels al even achteloos tussen mijn wijs- en middelvinger bungelde, om deze vervolgens in de ogen van het blondje te richten.
“Niets voor niets, weet je,” voegde ik er nog aan toe. Deze woorden had ik voordat ik naar Sint Mariah ging vaak in mijn mond gehad, maar dat was vroeger, al moest ik toegeven dat ze zelfs in deze persoonlijke hel één van mijn favorieten waren.

Ik fronste lichtjes toen hij opmerkte dat ik me gevleid voelde. Het klonk alsof hij het ergens wel leuk vond en ook alsof hij zich trots voelde. Ik wist eigenlijk niet of ik het wel heel leuk moest vinden en ik hoefde in ieder geval geen antwoord te geven. Het was toch een opmerking en daar gaf ik nooit antwoord op. Ik vond het juist irritant als mensen dat wel deden maar dat was natuurlijk mijn mening. De conclusie was in ieder geval dat ik geen antwoord gaf op opmerkingen, tenzij het een vragende opmerking was die bijna nooit voorkwamen.
'Tja, je bent veel interessanter dan de muur en ook een stuk knapper, dus ik kijk liever jouw kant op dan die van de muur. En vaak vind ik een muur veel interessanter dan mensen.' Ik streek een blonde lok voor mijn blauwe ogen vandaan zodat ik hem beter aan kon kijken. Niet dat het veel nut had omdat de lok er vrijwel meteen weer voor hing maar toch... Het was te proberen geweest.
Bij zijn volgende vraag had ik meer moeite. Wat had ik hem te bieden? Heel veel dingen eigenlijk als je het zo bekeek. Maar oké, ik had geen idee wat voor dingen allemaal dus waarom deed hij zelf geen voorstel? Dat was voor zowel mij als hem veel makkelijker. 'Wat ik je te bieden heb? Ik kan mijn broers wel wat dingen laten regelen dus in ieder geval kan je drugs of nog meer sigaretten krijgen. Voor de rest kan ik ook nog wel wat andere dingen regelen dus zeg het maar. Ik denk dat ik met de meeste dingen wel instem.' Zo moeilijk was het voor mij niet om aan dingen als drugs of sigaretten te komen. Ik kwam zelfs simpel aan harddrugs waarvoor je gelijk opgepakt werd als je ze in je bezit had. Maar niemand was zo dom geweest om de Russische maffia aan te pakken omdat dat vrijwel meteen je dood betekende. Niet voor mij maar wel voor volk als smerissen en weet ik veel wat voor andere gekken.

Ik zag hoe ze na moest denken over mijn woorden, hoe ze deze interpreteerde en uiteindelijk besloot om er geen antwoord op te geven. Geamuseerd schudde ik mijn hoofd, terwijl ik nog een hijs van mijn sigaret nam. Het pakje met de overige peuken wat ik koesterde, was alweer in de zak van mijn vaalgrijze joggingbroek gegleden. Het zou me benieuwen of ze me ooit een voorstel zou kunnen doen waar ik voor warm zou lopen, ook daadwerkelijk op in zou gaan, want ik had al veel onderhandeld in mijn leven en wist wat er te halen viel. Bij de meesten dan; hoewel ik vrij zeker van mezelf was, was het nog altijd moeilijk om iemand op Sint Mariah in te schatten. Iedereen moest wat op zijn of haar kerfstok hebben –al leek het meisje dat voor me zat nu niet bepaald gevaarlijk- en ik wist van de meesten niet waarvoor ze vastzaten. Wie weet had Rain me dus wel degelijk iets te bieden.
Onwillekeurig gleed mijn blik naar de muur toen ze me hiermee in vergelijking stelde. Kaal, vol vlekken en het huis voor vele ondieren. “Dat vat ik dan maar op als een compliment, als ik zo vrij mag zijn,” merkte ik met milde spot op, waarbij ik mijn helblauwe ogen weer naar haar toe liet glijden. Toen ze me meldde dat ze de muur vaak interessanter vond dan de mensen in wiens gezelschap ze verkeerde, trok ik subtiel mijn wenkbrauwen op, liet mijn sigaret op een grotere afstand van mijn mond tussen mijn vingers bungelen. “Het is maar net wie je tegenkomt,” gaf ik haar nietszeggend als antwoord. “Misschien is de persoon tegenover je wel heel interessant.”
Met een sardonisch lachje luisterde ik naar haar voorstel, schudde traag mijn hoofd. “Liefje,” begon ik op al even spottende toon, die duidelijk maakte dat ik haar niet al te serieus nam. “Geef me één goede reden waarom ik mezelf zou verlagen tot de concurrentie. Daarbij is het ook geen overbodige luxe om me een reden te geven waarom ik je serieus moet nemen.”
Gemakkelijk duwde ik mijn lichaam van het aanrecht af, om zo een paar stappen naar haar toe te kunnen zetten. Een klein lachje speelde rond mijn lippen, terwijl ik mezelf vertrouwelijk wat naar haar toeboog. “Misschien krijg je die sigaret dan wel voor niets.”