Oh God, dàt meen je niet

Drie korte, strenge klopjes op de deur wezen op de opvoedster die binnenwaggelde. Sterker nog, het was skischans-neus, de opvoedster die Smoke het meeste kwam lastig vallen. Onlangs was Smoke te weten gekomen dat deze dame, met de gele tanden, stinkende adem, okselhaar (laten we maar zwijgen over hoe Smoke dat te weten moest komen) en de zweem van zweet die continu rond haar hing, Amaryllis heette, een veels te galante naam voor iemand als haar.
En nu was er ook nog een grote, rode puist op de punt van haar gigantische neus te zien. Smoke vroeg zich af of ze nog een normaal zicht had met zo'n joekel op je gezicht, zag ze dàt dan niet?
Het leek wel een clownsneus. Net op het moment dat Smoke een genante opmerking er over zou maken opende ski-schans-neus haar mond.
"Je mag naar buiten." Zei ze. Daarbij toonde zo'n gigantische (en fake) glimlach alsof Smoke naar Atlantisch mocht of zoiets speciaals. Het was enkel haar wekelijkse beurt buiten. Alsof ze er zo zat op te wachten om op een steen te gaan zitten tussen de torren en wormen en wachten tot de uren vergleden. En als ze nog eens pech had kwam er een of andere bewonertje van Cold South die dacht dat hij of zij interessant genoeg was om Smoke te animeren. Maar dan hadden ze het mis.
Echt goed mis.
Als iemand te veel op Smoke's zenuwen werkte schaamde zich er niet voor het obstakel dat haar zicht belemmerde te verwijderen uit haar personelijke ruimte. Er waren voldoende manieren om dat te doen.
Met een duw werkte 'Amaryllis' haar door het deurgat de tuin in. Er waren vrij veel mensen daar. Voor wat je veel kon noemen.
Smoke wenste dat er een bekende was en niet alleen mensen die haar zuurstof inpikten.

Iedereen is welkom

Ik luister de verveeld naar het eeuwige gepraat van de opvoedster. Al ruim een uur hoorde ik alleen maar zinnetjes als; 'Hoe haal je het in je kleine, verwende, lelijke hoofd?!' of 'Je bent gewoon een nutteloos iemand net zoals de vele andere hier'. Mijn hoofd was lelijk? Had ze dat van haar wel eens gezien? Het scheelde niet veel of we konden haar opsluiten in een kooi en er een bord met "Bewonder deze aap, kosten: Alles wat er voor nodig is om te zorgen dat in netvlies weer normaal functioneert". Ja, dat moesten we doen, haar opsluiten in een kooi.
Dit hele plan was ik aan het verzinnen tot ze mijn gedachte onderbrak met de zin 'En nu naar buiten. Ik wil je de komende tijd niet zien!' Ze gooide met één van de veel te grote blauwe shirts toe. Ik ving hem behendig en maakte dat ik weg kwam. Waarschijnlijk was ik zo meteen flauw gevallen door haar apenstank. Ik verwisselde mijn shirt voor het lelijke blauw shirt en ging zo snel als ik kon naar buiten.
Eenmaal buiten liet ik mijn blik over het plein glijden. Zoals gewoonlijk waren er weer nieuwelingen die dachten dat ze heel belangrijk waren, vreselijk. Snel liet ik mijn blik verder glijden maar uiteindelijk bleef hij hangen bij een meisje, Smoke. Ik zette mezelf in beweging tot ik bij haar was. 'Smoke'

Een van de andere 'bewoners' die hier woonde huppelde quasi rond in de tuin. Van de mensen hier verwachtte je meer het neerslachtige gedrag en niet het euforische dansje van een kleuter die jarig was. Hoeveel mensen stonden hier?
Misschien 8, dat zou betekenen dat er nog anderen zouden bijkomen, Smoke hoopte vurig dat ze hier niet de hele tijd alleen zou staan, zich te vervelen...
"Smoke," hoorde ze naast haar, ze draaide zich om, Todd, ze kon het beter treffen, maar ook slechter. In beter verstond ze Riley of Josh en in slechter een nieuwelingetje, betweter of Cameron als hij in een slechte bui was.
"Uk," zei ze, een kleine grijns kwam op haar gezicht. Uk was niet gemeen bedoeld, dat wist hij zelf wel maar het plezierde Smoke gewoon dat ze dankzij Todd niet meer de 'uk' was, dat was ook de reden dat ze nooit op hem ging vitten of proberen uit de bende te krijgen.
"Blauw?" ze trok een wenkbrauw op en keek naar het T-shirt, sinds haar uitbarsting van twee weken geleden was ze terug van wit naar blauw gestuurd, daar schommelde ze altijd tussen. Ze had nog maar 1 keer in rood gezeten, dat was als nieuwelingen. Dat betekende dat betekende dat de mensen veel konden verdragen hier. "Als ik nog even braaf ben," ze lachtte bij braaf, "mag ik weer naar wit, dat betekend dat ik een stapje dichter ben bij de vrijheid." hoe dan ook, wat ze nu zei zou toch nooit gebeuren, want Smoke slaagde er nooit in om langer dan twee dagen bij wit te blijven, omdat ze dan door een of andere stunt weer gestraft werd naar blauw.

Ik rolde met mijn ogen bij het woord uk, het was niet gemeen bedoeld maar toch. Ik haatte het om uk genoemd te worden, het herinnerde me aan dat ik het pispaaltje was ten opzichtte van de groep.
'Blauw' beaamde ik. Smoke was toch wit geweest? Hoe dan ook, ze was weer terug bij af zo als gewoonlijk. 'Tja, blijkbaar mag je uit verveling het personeel gaan lastig vallen. En ik vond een tros bananen met een briefje waar; "voor de aap" opstaat nog geen eens zo erg. Ik gaf alleen maar een feit in dat briefje' Ik haalde mijn schouders op. Al het personeel hier was opvliegend, ik snapte werkelijk niet waarom wij hier opgesloten zaten in plaats van hun. Ze hadden het harder nodig dan iedereen hier samen. Maar oké, weer terug naar Smoke. 'En wat was het deze keer waarvoor je gestraft werd? En waarschijnlijk gaat wit nog lang duren. In zowel jouw als mijn geval. Ik moet elke dag preken van minstens 8 uur aanhoren waardoor ik nog niet dood neer val' Ik rolde weer met mijn ogen bij de gedachte aan opvoedsters. Het waren vreselijk wezens die je alleen maar keukencorvee gaven wanneer je weer iets fout deed. En geloof me, keukencorvee was vreselijk. Behalve dan in het geval van Riley en Alex maar alle twee boeide ze me niet. Alex haatte ik toch en Riley gebruikte me alleen maar als een slaafje.

Smoke lachtte, niet heel erg luid, dat was niet haar gewoonte, bij het verhaal van de tros bananen. Vrij orgineel, "tja," begon ze, "dat is een lang verhaal," ze grijnsde kort, "Riley wou wat vroeger de eetzaal uit, ik weet niet of je je dat nog herrinert, ik meen me te herinneren dat je daar niet bij was en dat mocht blijkbaar niet zonder toestemming. Dus toen liepen we daar alleen op de komen er opeens vier verzorgers af die ons zonder pardon tegen de grond kelen. Toen heeft Riley per ongeluk met haar elleboog een stomp gegeven tegen de neus van een die verzorgers, ik heb even mijn mening gezegd en voor ik het wist mochten we 'bezinnen' in de isoleercellen. Wat trouwens behoorlijk saai was, want Riley spreek te stil om haar door die wand heen te horen."
Smoke glimlachtte, "ik zou héél graag in wit zitten maar wat ik nog erger vind dan niet in wit zitten is die verzorgers op je kop laten zitten," tijdens de 'preken' kon ze het nooit laten opmerkingen te geven, wat haar vaak wel wat straf opleverde.
"Ik vind gewoon dat sommigen opmerkingen uitlokken, ik weet niet of je door dezelfde als mij naar hier bent gebracht maar ze had me ooit eens in een soort van wurggreep -en ik deed amper iets- en toen moest ik getuige worden van haar stank en haar bos okselhaar, naar mijn weten was dat nog erger dan de isolatiecel," ze lachtte luchtig, "en vandaag had ze een pukkel op haar neus als een tomaat. Echt verschrikkelijk."
Het feit dat Smoke hem vaak uk noemde, was vrij ironisch aangezien ze kleiner was dan hem, ze was altijd die irritante centimeters te klein om gewoon genoemd te worden maar tot bij de 'kleintjes' te behoren. Gelukkig had het ook zijn voordelen, zoals het feit dat, als er ooit een verzorger kwam terwijl zij in de kamer van Cameron was, ze moeiteloos door het gat kon glippen.

Ik schudde grinnikend mijn hoofd, 'Tja, Riley is heel... Dwingend' Terwijl ik die woorden uitsprak stond er een glimlach op mijn gezicht. 'Maar dat is Riley. Als ze dat niet doet moeten we ons maar zorgen gaan maken' Ik hield de glimlach op mijn lippen terwijl ze verder sprak. 'De beruchte isoleercellen' Ik rolde met mijn ogen. 'Ze zijn inderdaad vreselijk zijn als je niemand hebt om mee te praten en je er alleen maar zit. Meestal bedenk ik plannen om de verzorgers te irriteren. Dus het is hun eigen schuld' Ik genoot van de zon op mijn huid. Ik had hem te lang al niet meer gevoeld sinds ik straf had gekregen van "de aap".
'Weetje, mijn opvoedster heeft zelf een baard. O, laat ik de snor niet vergeten. Ze heeft echt overal haar en helaas heb ik net als jij een houdgreep moeten overleven. Ik dacht dat ik vlooien over mijn gezicht voelde kruipen toen ze dat deed. Blijkbaar is het woord douche voor haar een onbekend woord' Er speelde een valse glimlach op mijn lippen. 'Maar tja, ik denk dat al haar haar dan gaat pluizen waardoor iedereen gillend wegrent en tja, dat moet ze niet hebben. Dat levert nog meer vervelende opmerkingen van mij op en al het andere personeel. Hmmm, misschien ga ik toch maar eens de douchekop op haar richtte wanneer ze weer ongevraagd mijn kamer binnenkomt. Ik snap eigenlijk ook niet waarom ik een vrouwelijke opvoedster heb. Ik lijk wel een nicht'

"Misschien," zei ze, "maar mij hoor je nooit een verkeerd woord over haar spreken," daar had ze wel haar redenen voor, "daarbij commandeerd ze me niet omdat ze onderhand wel doorheeft dat ik daar toch niet naar luister," Smoke grijnsde, aan haar moest je dingen vragen, daar ging ze vaker op in dan op bevelen, die haar juist agressief maakten.
"Een vrouw? Met een baard?" Smoke grijnsde, zo erg was haakneus nog niet, maar haar stank was niet te harden, dat wel... "dat meen je niet," ze grijnsde.
"Als haar haar gaat pluizen valt het vast niet op in compensatie met haar andere trekjes die je me net vertelde."

"Misschien zijn mannen gewoon te intelligent en doen ze geen sollicitatie voor jobs als deze," ze lachtte, "of wacht, misschien kan ik beter mijn geslacht verdedigen, misschien zijn mannen bang van ons." Smoke grijnsde breed.
"Weet je wanneer je een nicht bent, als die vrouw sterker is dan jou, maar aangezien ze aan haar beschrijving op een halve man lijkt, klinkt het me nog niet zo gek dat ze moeiteloos iemand tegen de grond aan kan kwakken.

'Weetje, ik houd het erbij dat mannen gewoon te slim zijn om voor deze baan te solliciteren, ookal is mijn opvoedster net een man.' Ik haalde mijn schouders op. 'Want wij mannen zijn gewoon slim en sterk. Jullie vrouwen zijn sluw en gemeen, heel gemeen' Ik keek kort naar de helderblauwe lucht boven me.
'Maar oké, ik wil niet graag een nicht genoemd worden. Ik ben alles behalve nichterig. Als ik nicht zou zijn had ik mezelf allang van kant gemaakt en zat ik haar niet. Maar oké, aan wat ik tot nu toe gezien heb huppelen hier helaas ook nichten rond. Ik haat het als jongens op zulke enge manier naar me kijken. Ik heb bijna medelijden met jullie meisjes dat we zo eng kijken.' Ik glimlachte vrolijk. 'Maar tot nu toe hebben jullie nog niet geklaagd dus zal het wel goed zijn'

"Hmm, dat gemeen zijn zal ik maar niet gaan ontkennen," Smoke's mond, krulde een beetje, voor zover je het tot een glimlach kon rekenen, maar het was ook niet haar gewoonte hysterisch lachen zoals vele meisjes konden doen. Of hun euforische gedrag. Dat stond haar niet echt aan...
"Het is niet omdat je een vrouwelijke opvoedster hebt je een nicht bent, als je er heel goed mee overweg kan en haar zelf je bestie gaat noemen, dan moet je pas eens goed gaan nadenken over je personelijke geaardheid. Maar naar mijn weten ben je niet echt vrolijk als ze aan komt huppelen dus reken ik jou bij de hetero's."
"Geloof me, niemand kijkt eng naar mij, en als ze dat doen, of beter gezegd durven, dan noem ik ze bijzonder dom. Geloof me, ik heb liever dat iedereen uit mijn buurt blijft, en als je het op een lieve manier wilt horen is dat voor hun eigen bestwil en bescherming van de zwakke zieltjes onder ons. Als je begrijpt wat ik daar mee wil bedoelen."

Ik was weer vrijgelaten uit isolatie. God zij dank. Ik had nog mijn blauwe 10 maten te grote paje aan en mijn bas in mijn hand. Daar was ik zo blij mee. Ookal was dit nogsteeds mijn persoonlijke hel. Ik ging rustig op de stenen zitten en stemde mijn bas in een paar tellen. Daarna begon ik te spelen. Een vrolijk liedje, met een steek onderwater eronder. Precies zoals ik me nu voelde. Vrolijk omdat ik vrij was gelaten uit isolatie, dat ik nog blauw was en dat ik mijn bas nog had. Maar een steek dat ik hier nog zat en ik weer naar die vreselijke therapieen moest die meer dan mensonterend waren. Hiermee vergeleken waren de bendes thuis die elke week ongeveer 3 moorden pleegden lievertjes en heel erg menselijk. Ik speelde rustig door. Mijn lied werd steeds stekender en minder vrolijk naarmate ik verder ging.