How boring is this place?

Verveeld liet ik me op het gras zakken. Mijn ouders hadden misschien dan wel gezegd dat ik gelijk geholpen zou worden maar tja, als vervelen hielp had ik me ook wel op kunnen sluiten op mijn kamer. Ik zuchtte verveeld en haalde een hand door mijn haar. Waren hier trouwens ook nog jongens die wat tegen me durfde te zeggen, in plaats van alleen maar onder mijn rok proberen te kijken? Sirieus, het was even leuk maar nu begon het toch echt wel te irriteren. Ik had in ieder geval geen zin dat iedereen naar mijn kont staarde. Dan kon ik net zo goed alleen in een string door de school lopen. Ik vouwde mijn benen over elkaar en staarde wezenloos voor me uit. Ik wilde gewoon mijn drank, drugs en jongens. Ik sloot mijn felblauwe kort tegen de zon. Ik hield niet van de zon wanneer hij fel scheen en vandaag was één van de weinige momenten dat hij zo fel scheen. Ik liet me wat verder onderuitzakken en trok mijn benen op. Fantaseren was misschien een goed idee.

Hij Liep met trage passen en zuchtend naar buiten, het terrein op, recht de tuin in. Eigenlijk was het net echt een tuin te noemen,want bij zijn weten hoorde er bij een tuin groen en planten, iets wat je hier niet aan kunt treffen. Hij keek even naar boven, e zon scheen, eindelijk scheen de zon nog eens. Het was een geweldig gevoel, zo eens een warmte in dit kille gat, dit godverlaten stuk ongeluk. Hij liep in zijn italiaans leren schoenen verder, richting de enigste boom die er stond. Hij grinnikte zachtjes in zichzelf. het leek wel of er veel nieuwelingetjes aangekomen waren. Hij zuchtte en keek rond. Tot zijn grote plezier zag hij zelfs niet eens een bewaakster. Ach ja, hier weggeraken kan toch niemnd. Hij grijnsde. Vanavond zou hij even naarbuiten moeten glippen, zijn paketje kwam weer aan, en hij hield van zijn paketjes.
Hij zuchtte even en ging kort met zijn had door zijn haar, en keek rond. Was er dan niemand met wie hij zelfs maar zou kunnen dollne? ofdie hijzou herkennen en kenne? Nee, hij zag op het oment enkel niewelingen, sommigen keken zelfs naar hem ook al had hij geen flauw idee of zenaarhem keken omdat hij er wel goed uitzag, duh zag hij er goed uit tuurlik wist hijdit zelf wel, of omdat ze nieuwsgierig waren wat hij gedaan had of omdat ze hem eigenlijkherkenden, als Cameron, leider van zijn eigen bende en zelfs een beetje gevreesd bij zijn weten. Er waren er niet veel die tegen hem in durfden gaan, hij had ooit eens een nieuweling laten verdwijenen, een paar jaar geleden en die is zelfs nog steeds nit terecht.
Ghehe,lang leven zijn bande met de mafia.

Ik had me omgekleed in dit idiote rode pakje. Het vloekte totaal met mijn haar. Gelukkig zou ik over een week een blauw pakje krijgen. Dat zou veel beter staan. Ik liep rustig met mijn ba de tuin in en ging in de schaduw zitten. Daar haalde ik mijn bas uit zijn tas en begon rustig te spelen. Ik wist dat de 'verzorgers' me goed in de gaten hielden. Ik was het meisje zo dankbaar geweest dat ze de mensen had overgehaald me mijn bas terug te geven. Mijn tas lag achter me op de grond en ik speelde rustig door. Ik keek rustig rond. Ik zag allerlij mensen lopen in het rood... ook een paar in het blauw. Nouja. Die pakjes stonden inderdaad beter. Ik sloot mijn ogen en ging achterover liggen op de tas van mijn bas. Hier buiten kon ik me voorstellen alsof ik thuis op het dak lag te spelen. Zo fijn. Ik hoopte dat de aanvallen de komende uren uit zouden blijven. Ik had er echt geen kracht meer voor om het tegen te houden. Nu speelde ik gewoon rustig verder. Mijn gedachtes thuis op het dak voor mijn tentje op het gras. HEERLIJK!

Trisha liep op haar stiletto's door de kille gang, het getik van de hakken op het beton was haar soundtrack. Ze liep nog een tijdje in gedachten verzonken door de gangen, tot de in de tuin kwam. Als het al een tuin te noemen was. Het gras was bruin en dor, en behalve wat onkruid groeide er niks. Ze bleef even staan in de deuropening en wierp een snelle blik over het terrein. Die nieuwe zat er, zag ze. Dat arrogante kind. Ook Cameron was in de tuin, en met een vrolijk glimlachje -dat overigens niet lang stand hield- keek ze even of haar kleding goed zat. Het verplichte blauwe shirt had ze wat persoonlijker gemaakt door alles wat om haar tengere lichaam heen flubberde -het was een maat L, nota bene- vast te zetten in een strakke knoop op haar heup. Daardoor was net haar navel zichtbaar, waar een dun zilveren ringetje doorheen zat. Na geconstateerd te hebben dat ze er goed uitzach liep ze op haar stiletto's naar Cameron toe. 'Hi, Cameron,' groette ze hem nonchalant.

Hij dapte met zijn lern schoenen in het gras. hij wist dat hij opviel, hij had kleerdrachtnaarkeuze e dat liet hij maar al te graag zienook, met zijn duurdere designerskleding. Hij kon echt wel alles regelen natuurlijk, zijn banden waren heilig. Hij keek even op en keek verbaad rond toen hij muziek hoorde, wat voor eenpersoon haald he tin zjn hofd om even vrolijk te spelen hier in Cold SOuth, het was erniet ees de sfeer voor. Hij keek en zag eenmeisje met haar bas zitten, haar kleren vloekte nogal met haa rhaar, maar ja, daar had ze geen keuze naar. Hij kon haar niet goed inschatten en had haar her nog nooit eerder gezien besefte hij, he was dus een nieuwe, nog een rode zo te zien, hylarisch natuurlijk. Hij grijnsde, hij was zijn eerste keer rood geweest, enlang rood geweest tot hij 224 werd eigenlijk, dan moesthij wel wit zijn. Hij was eenpaar keer maar blauw maar ja. Het lute niet altijd zoals het moest.
Hij keek om en draaide zijn bovenlchaam nonchalant in de richting waar hij zijn naam waarnam. Hij keek in het gezicht van Trisha,we er niet zo heel vrolijkuitziet, als hij eerlijk moest zijn. Hij glimlachte charmant. "Hey Trisha" zei hij glimlachend toen hij costateerde at haar dag vast afschuwelijk was net zoals de zijne, en dat ze afleiing zocht. Hij vond het prima.
Hij draaide zich richtin het meisje met de bas en keektrisha dan vragend aan. " Er zijn hir wel veel nieuwelingetjes" ze hij grijnzend. " Ze zien er echt vers uit" grijnsde hij. Ze zage er nog lief uit, braaf, of net niet. " Ken je er al enkelen," vroeghij dan geïntereseerd aan haa. Eigenlijk probeerde hij wel zowat over iedereen wat te weten te komen, anders kon hij toch nooit iemand impresioneren. Hij grinnike zchtjes, eindelijk had hij iets met zijn dag te doen.

Ondanks mijn verbeelding voelde ik me steeds ellendiger worden. Mijn muziek veranderde zoals altijd mee met mijn emoties. Het geen wat ik speelde werd steeds droeviger en ellendiger. Uiteindelijk deed ik mijn ogen maar weer open en ging ik eer rechtop zitten. Zelfs als ik ook maar probeerde aan thuis te denken voelde ik me vreselijk. Ik wilde hier weg. Punt uit. Maar dat ging niet. Ik zou hier nog 10 jaar zitten. Ik zuchtte zacht. Ik hoorde het gesprek van de jongen en het meisje in het blauw. Dat was ook nou niet echt hoopvol dat het beter zou worden. Ik voelde me plots heel opstandig, maar ik kon niks. Als ik me zou misdragen zouden ze mijn bas af pakken. Dat wilde ik absoluut niet. Zonder mijn bas kon ik niet leven. Toen herrinderde ik een liedje dat mijn oma me had geleerd. Een oud liedje uit de oorlog. Ik richtte mijn ogen naar de lucht en begon te spelen. Niet veel later zette ik heel zacht de tekst in. De ellende en het verdriet waren nu al goed in mijn stem te horen.

"On A Wagon Bound For Market
Lies A Calf With Mournful Eye
High Above Him There's A Swallow
Winging Swiftly Trough The Sky

How The Winds Are Laughing
They Laugh With All Their Might
Love And Laugh The Whole Day Trough
And Have A Summer's Night
Donna Donna Donna Donna, Donna Donna Donna Don, Donna Donna Donna Donna, Donna Donna Donna Don

"Stop Complaining" Said The Farmer
Who Told You A Calf To Be
Why Don't You Have Wings To Fly With
Like The Swallow So Proud And Free

How The Winds Are Laughing
They Laugh With All Their Might
Love And Laugh The Whole Day Trough
And Have A Summer's Night
Donna Donna Donna Donna, Donna Donna Donna Don, Donna Donna Donna Donna, Donna Donna Donna Don

Calfs Are Easely Bound And Slaughtered
Never Knowing The Reason Why
But Whoevever Treasures Freedom
Like The Swallow Has Learned To Fly

How The Winds Are Laughing
They Laugh With All Their Might
Love And Laugh The Whole Day Trough
And Have A Summer's Night
Donna Donna Donna Donna, Donna Donna Donna Don, Donna Donna Donna Donna, Donna Donna Donna Don"

zong ik zachtjes.

Ik keek naar de mensen die er ondertussen ook bij waren gekomen. Het meisje dat vanmiddag een aanval had gekregen, Trisha(iemand had me verteld hoe ze heette en dat ik op moest passen. Mooi niet dus) en nog een jongen die ik alleen gezien had. Blijkbaar voelde hij zich erg belangrijk. Bah, ik hield er niet van als mensen dachten dat ze beter waren dan mij. Wanneer ze dat dachten hadden ze Rain Adams nog niet gekend. Brutaal als ik was stond ik op om naar ze toe te lopen. Waarschijnlijk zou het me mijn kop kostte maar dat boeide me niet. Ik liet er waarschijnlijk ook mee zien dat ik geen angst kende. Ik streek mijn jeans en hemdje, ze hadden zo snel geen kleding voor me kunnen vinden, recht en liep naar ze toe. Mijn stiletto's maakte kleine gaatjes in het gras. Niet dat dat mij erg boeide, het was waarschijnlijk toch dood, alles hier was dood.
Ik genoot van de warme zon op mijn huid terwijl ik naar ze toe liep. Misschien was deze zon toch niet zo heel ernstig. Eenmaal bij de jongen en Trisha aangekomen glimlachte ik brutaal. 'Hi'

Trisha lachte een scheef glimlachje naar Cameron en volgde zijn blik naar het meisje dat basgitaar speelde en er zachtjes een liedje bij zong. Was ze gek in haar hoofd ofzo? Opzich zou dat best het geval kunnen zijn, bedacht ze zich. 'Heel veel,' beaamde ze Cameron, 'En ze zien er uit alsof ze de klappen van de zweep nog moeten leren.' zei ze met haar grijns. Nieuwelingen waren het leukst, vooral als ze dachten dat ze wat voorstelden. Blijkbaar was dat bij één van de meisjes het geval, want de blondharige trut die ze bij het onthasl ook al had gezien kwam op haar stiletto's op hun af lopen en groette doodleuk. Wie dacht ze wel dat ze in hemelsnaam was? 'Ja, wat!' zei ze met haar lijzige stem, alsof de blondine hun had gestoord bij iets heel belangrijks. Dat kind moest niet gaan denken dat ze iemand was.

hij glimlachte naar trisha en keek mee naar het meisje met de basgitaar, hoe haalde dat kind het nu in hemelsnaam in haar hoofd om hier doodleuk een liedje te gaan zingen in de tuin. Moest hij nu een liedje zijn dat herkendbaar en vrolijk was, maar nee, het leek wel of het net uit de oorlog kwam, het gaf mense een ondraagelijk onaangenaam gevoel, hij kon er niet tege dat mensen zomaar van alles deden wanneer ze er zin in hadden.
Hij grijnde toen z zei dat ze e al velen kenden, " ze zien er inderdaad echt wel nieuw nieuw ut" zei hij grinnikend en keek weer eve rond. hij glimlache weer naar trisha, hij ond het leuk om met mnse te praattn die hij kenden, en die normal terugpraatten en die hun plaats in de hiëarchie kende.
Hij draaide zich om toen hij en brutale stem naast hm hoorde en keek met ijzige ogen naar ht meisje dat net bij hn was komen staan. Zijn ogen stonden altijd wat dreigend tegnoer nieuewelingen. Hijantwoorde niet eens. en keek het meisjegewoonaan, BLone haren, Stilleto's ze dact blijkbaar dat ze wel heel wat washir, maa tot haar teleurstelling vast, ze was hier niemand. Dat zou ze nu toch wel moeten weten?
Hij Grijnsde om de reactie van Trisha, geweldig, zelf besloot hijdan ook maar te reageren. " En wie ben jij dan?" vroeghij, maar zin stem klonk alles behalve vriendelijk. Ze zouhaar plaats her maar moeten snappen en aannemen, en het brutaal doen kon e ook beter achterwege laten.

Ik moest me inhouden om te lachen om hun reactie. Ik was weer in de zoveelste typische 'dit is de bende en jij bent een trut' inrichting beland. Ik was er aan gewend geraakt ondertussen. Van de ene inrichting naar de andere en bij elke hadden ze deze typjes. Typjes die dachten dat ze ook heel wat waren maar ook als nieuwelingen begonnen waren. Ik tuitte mijn lipppen. Ik was arrogant en zou in hun ogen mijn plaats moeten leren, niet dat ik dat deed. In de andere inrichtingen hadden ze op een gegeven moment bewondering voor me gehad en hadden ze me in de bende opgenomen. Dit zou nog even een wat moeilijkere klus worden. Ik wist zelf ook hoe arrogant een meisje met stiletto's over kwam maar oké ik was arrogant en dat kan ik blijven behalen.
Ik liet mijn blauwe ogen over alle twee heen glijden. Trisha haar vraag, was het een vraag?, negeerde ik. In plaats daarvan antwoordde ik op de jongen. 'Wie ik ben? In jullie ogen een simpele, arrogante nieuweling. Arrogant klopt maar simpel niet' Ik glimlachte. 'Nu kan ik jouw dezelfde vraag stellen neem ik aan' Ik wendde me tot Trisha. 'Jouw hoef ik het al niet meer te vragen want er kwamen nadat ik je voor het eerst zag mensen naar me toe gerend dat ik voor je op moest passen' Hilarisch eigenlijk.

Ze luisterde met één opgetrokken wenkbrauw naar de woorden van het meisje. Dat kind had wel een verbeelding zeg. Daar moesten ze haar misschien maar eens vanaf helpen. Toen het kind haar aandacht op Cameron richtte trok ze haar wenkbrauw nog wat verder op. Zo praatte je niet tegen Cameron. Niemand, nooit. Toen het kind weer tegen haar begon te praten kon ze het niet laten om te lachen, iets wat ze zelden deed. 'Dan zou ik maar goed naar die 'mensen' luisteren, dan.' zei ze met een flinke dosis minachting in haar stem. Niemand flikte Trisha wat.

Hij keek het meisje minahtend aan. Ze leek het hier nog grappig te vinden ook. Hij schudde zijn hoofd lichtjes, ze dacht vast dat ze weer bij een typische bende terechtkwam. Maar ze had het mis, deze bende was helemaal niet typisch. De helft zat wel degelijk vast voor erge dingen die je niet eens zou willen weten. Hij wist alles van deze school, ht was zelfs de 2e keer dat hij hier eigenlik zat. Hij keek naarhet meisje en zag dat ze haar ogen over hen beiden liet heen gleiden, wie dacht zenou werkelijk dat ze was om hengewoon aan te sprekn. Dit kon nog grappig worden. dacht hij zo.
Hij liet een onheilspellende glimlach over zijn mond komen toen ze trisha zelfs gewon negeerde, ze kon haar beter niet zomaar negeren, en haar aandacht dus blijkaarop hem vestigden. Hij keke haar met woedende ogen aan, hoe had ze in hemelsnaam het lef om zo tegen hem te praten? hij lahte wel even grijnzend op een gemene manier toen ze zei dat ze voor trisha moest oppassen, daar had ze zelfs gelijk in, voor Trisha moest opgepast worden, maar dat ze niet wist dat ze voor hem nog harde zou moeten oppassen kon gevaarlik voor har worden.
" Arrogant kan ik beamen" antwoorde hij eerst rustig, waarom iliet hij zich opjutten? ach het was sterker dan zichzel, met een vinger bijna prikkend tege haar borst ging hij dichter staan. " Oh hoe minder simpel hoe beter" zei hij dreigend, het kon hem zelfs niet schelen dat debewakes hem zagen, nog 1 zo arrogante opmerking en ze zou weten waarom hij hier nu al voor de 2e keer zat.
Hij moest glimlachend. " Jou gaat het niet eens iets aan wie ík ben" zei hij dreigend." In jou plaats zou ik maar hopen dat je niet eens te weten komt wie i ben" zei hij er sissend dreidend achteraan. Oh, ze zou een toontje lager zingen, en als zehet niet deed plante hij zijn vuist graag tussen haar ogen, meisje of geen meisje, het kon hem niets schelen.

Een minuscuul glimlachje verscheen op mijn lippen. Niet te geloven, ze werden werkelijk pissig omdat ik dacht dat ik me boven hun verheven voelde? Ze hadden het zeker fout? Ik voelde me niet boven hun verheven en had wel respect maar ik was arrogant. 'Zal ik dat eens doen dan?' Ik wendde mijn blik naar de jongen. 'Eigenlijk heb je al gezegd wie je bent? Het is echt bewonderenswaardig hoe snel mensen je waarschuwen voor andere mensen, alleen door eigen slechte ervaringen. Ik bepaal liever alles zelf want ik heb een hekel aan waarschuwingen. Ik ben van inrichting naar inrichting gegaan en altijd waarschuwt iemand je wel. Stelletje lafbekken. Maar toch, jullie zijn me als iemand die denkt dat ze boven jullie staat, nu al, fout. Ik heb wel respect ik ben alleen enorm arrogant, waardoor denk je dat ik als 'onhandelbaar' en 'dat komt nooit meer goed' bestempeld ben? Niet door moord, drugs of het plegen van abortussen. Nee, ik was te arrogant' Ik streek een blonde lok uit mijn gezicht en keek de jongen aan. 'Je heet Cameron. Ze waarschuwde me gelijk voor de hele bende. Ik weet niet wie het was maar het was in ieder geval een jongen' Ik sloot mijn blauwe ogen kort en opende ze weer om naar Trisha te kijken.

Trisha rolde geërgerd met haar ogen. Dat meisje was echt nog dommer en nog arroganter dan dat ze er uitzag. 'Meid, hartelijk bedankt dat je ons een blik op je geschiedenis hebt laten werpen, maar je zult wel doorhebben dat wij hier niet zitten omdat we een abortus hebben laten plegen, iets te veel gebruikt hebben of, zoals jij blijkbaar, te arrogant zijn,' zei ze, met enorme nadruk op het woord arrogant. 'Zoals hij zei,' ze legde haar hand kort op Camerons in leer gehulde schouder. 'Je kunt maar beter niet te weten wie Cameron is, en als ik mag, dat geldt ook voor mijzelf.' zei ze, waarna ze het kind strak aankeek. 'Als je weet wat goed voor je is laat je die arrogante houding varen, echt meid, dat werkt hier niet.'

hij keek haaraan en luisterde naar alles wat ze te zeggen had, ee glimlach krulde zich rond zijn mond gemeen. Leuke geschiedenis. Wat een gekwebbel allemaal dach t hij nu echt dat ze daar rekening met gingen houe, omdat z arrogant was, ze moest maar soppen met arrogan zijn. Je wilt niet weten wat hij graag met te arrogante mensen doet. Hij keek haa zuur aan en luisterde nog even verder. even keek hij verbaasd en grijnsde dan. ze kende zijnnaam dus wel al . hijgrijnsde even gemeen.
"ik ben inderdaad Cameron" beaamde hij even neutraal. hij keek daarnaopzij naar trisha en knikte. " Inderdaad we zitten hier niet voor onbenulligheden." hijkee grjnzend. hij zathier zeker niet vooronbenulligheidje. " en je kan inderdaad dat arrogante gedrag ma achterwege laten


-srry niet zo heel lange post... moet nuongvee gaa... tot over een 2 weekjes, de 12 ben ik terug ^^-

Ik keek naar Trisha. Eigenlijk zou ik precies hetzelfde gezegd hebben als iemand zo zielig zijn halve verleden ging vertellen, waarom vertelde ik zo juist mijn verleden? Oké, deze plek was niet goed voor me dat wist ik nu al. 'Arrogant zijn is wat ik heb geleerd. Wat wil je als je broers bij de maffia zitten maar oké, zal ik eens niet arrogant zijn dan?' Man, dat ging nog een zware klus worden. 'Tenminste niet tegen jullie. Mensen die er niet toe doen mogen hopelijk wel. Ik heb trouwens al een uitgebreide uitleg gekregen hier. Ze delen nog niet geen foldertjes uit' Ik wendde mijn blik weer naar Trisha. Op één of andere reden mocht ik haar. Dit klonk waarschijnlijk super vaag maar qua karakter was ik waarschijnlijk net haar. Tenminste, als ik op een plek waar geweest waar ik ook belangrijk was geweest. Nu hoorde ik thuis bij de zielige rode kindertjes die op een basgitaar speelde, vreselijk. Ik mocht van geluk spreken dat ze geen kleding hadden kunnen vinden voor me. Hopelijk zou het op zijn minst een week duren want dan was ik rood af. ieuw, de kleur rood vloekte gewoon totaal bij mij. Gaf mij maar blauw of zwart, wit kon ook nog wel. Ik keek naar Trisha. Blauw, het was als nog een lelijke kleur blauw maar er viel mee te leven.
Uiteindelijk gingen mijn gedachte weer over naar mijn broer, correctie, mijn gedachte gingen over naar mijn broers. De maffia, de Italiaanse en de Russische. Ik zelf vond het altijd wel leuk dat ze bij de maffia zaten, ik kreeg altijd drugs of wat dan ook van ze en je had goede contacten. De Japanse wist ik werkelijk niets van maar het leek me dat ze lang niet zo gevaarlijk waren als de Italiaanse en de Russische.

Ik hoorde de ruzie nu al hier. Ik zuchtte. Ik hield niet van ruzies... Ookal was ik thuis eigenlijk altijd de grote vechtersbaas. Hier probeerde ik me te gedragen. Zo lang iedereen me met rust liet vond ik het wel best. Ik hoopte gewoon op niet te veel aanvallen de komende week. Ik wilde niet in dit stomme rode pakje blijven steken. Het zou wel gebeuren, daar was ik bijna zeker van. Op school, tijdens terapie, onder gesprekken... Als ik die had... Wat als het aan mij lag niet zou gebeuren. Ik had beust nog nooit iemand echt pijn gedaan, maar tijdens mijn aanvallen zo velen. Er waren zelfs een aantal mensen bijna gestorven door mij. Ik kon botten breken zonder veel problemen of veel moeite, ookal leek dat niet zo. Ik keek weer even naar de lucht, die betrok helemaal. Het zou waarschijnlijk gaan regenen. Geen probleem. Ik vond alles wel best. Ik zette voorzichtig een nieuw liedje in: Home van MakeBelieve. Al mijn hijmwee dat ik nu al had legde ik er in.

"A thousand miles away from you,
Still feels you're here
The picture clear inside my mind
Won't give me here
I think about you all the time
Promise to be by your side
When I'm home, yeah.

A thousand miles away from you,
Still feels so wrong
I'm scared to face another day
Will our love be gone?
Other cities, different lives
Is our love so strong, will we survive,
When I'm home, yeah.

Take me home, somewhere we can be alone
it's been so long
Take me back where i belong,
In the other place it feels so wrong,
Take me home.

A thousand miles away from you,
I know that's hard
we look up on the sky tonight
we see the same stars
I won't change the way I feel
I always knew our love was real
take me home, yeah

Take me home, somewhere we can be alone
it's been so long
Take me back where i belong,
any other place it feels so wrong,
Take me home.

And I still believe
Wait for me, wait for me,
And I will be there
You'll join me in my heart

A thousand miles away from you,
Still feels you're here
Picture clear inside my mind,
Won't give me here
I think about you all the time
Promised you to be by your side
When I'm home, yeah

Take me home, somewhere we can be alone
It's been so long
Take me back where I belong
Any other place, it feels so wrong

Take me home, take me home
It's been so long, take me back where I belong
Any other place, it feels so wrong
Take me home."

Ik sloeg de laatste noten aan net voor ik de eerste druppels voelde.