Why am I here?

Het grote dood uitziende stenen gebouw verscheen voor me. Ik stapte langzaam uit. Ik hing mijn bas op mijn rug. In de tas zaten ook nog een paar foto's van familie en vrienden. Ik liep schichtig richting de foeieer poortjes. Dit voelde heel erg slecht en hier zou ik zitten tot mijn 25ste. Niet goed. Ik had mijn bas op mijn rug hangen en mijn ogen schoten rusteloos van links naar rechts en weer terug. Tijdens het foeieren werd een setje kleren in mijn handen geduwt. Ze wilden mijn bas en een foto van mijn familie en vrienden afnemen. Dat as zo'n slecht plan van ze. Zonder die werd het ook een hel voor hen. Ik voelde mijn ogen al een beetje terug rollen in hun kassen. Het begin van een aanval. "Geef ze terug! U weet niet waar u aan begint als u ze in neemt!" zei ik wanhopig. Ik wilde hier niemand pijn doen. Ik had geen controle meer als de aanval eenmaal begon. Daar voor kon ik nog proberen de schade te beperken. Ik begon ook al wat te trillen. "Mevrouw, astublieft!" klonk mijn stem weer wanhopig. Weer schudde ze haar hoofd. Mijn ogen rolde nu helemaal terug in hun kassen en het setje kleren viel op de grond. De aanval was begonnen. Mijn hart klopte als een bezetene en ik ging totaal door het lint.

Het geschreeuw wat ik hoorde was hoogstwaarschijnlijk van een leerling. Geen enkele andere leraar zou mevrouw schreeuwen tegen één van de leraressen. Op een rustig tempo, zodat je mijn stiletto's niet hoorde, liep ik richting het geluid. Nog steeds voelde ik hoe verschillende jongens onder mijn rokje probeerde te kijken. Ik vond het niet erg want de leraren werden hoogstwaarschijnlijk woedend door een minirokje en een te strak mouwloos topje. Eenmaal bij het geluid aangekomen zag ik een hysterisch meisje. Deed die vrouw werkelijk niets? 'Euhm, sorry, ik snap al niet dat je leven zo nutteloos is dat je hier gaat werken maar belangrijke van zielige weerloze kinderen afpakken is toch wel echt triest. Het zou zelfs nog minder triest zijn als ik hier in de gang ging strippen en drinken. Dus ik weet niet maar u spoort niet' Ik liep naar het meisje toe. Misschien kon ik haar uiteindelijk wel tegen de leraren opzetten.

Ik zag een meisje komen en probeerde te kalmeren. Omdat de aanval nog niet zo lang bezig as kreeg ik het voor elkaar met heel veel moeite. Het kostte zo veel energie dat ik door mijn benen zakte. Mijn botten staken overal uit waar geen spieren zaten. Ik keek naar het andere meisje. Ik trok de mouwen van mijn vest ver over mijn polsen. Ze had een heel strak shirtje en een belachelijk kort rokje aan. Blijkbaar was ze hier ook niet zo lang. Ik kon nog niet opstaan. Als ik zelf een aanval had tegen gehouden was altijd al mijn energie verdwenen als sneeuw voor de zon. "Dank u" zei ik zacht toen de vrouw mijn bas terug gaf nadat ze hem en de tas compleet hadden doorzocht. Ik hield hem dicht tegen me aan en keek weer naar het meisje. "Dank je." zei ik zacht tegen haar.