Naam: Gail Brown Leeftijd: 18jaar Uiterlijk: Bruin schouderlang haar. Groene ogen. Ze heeft een klein gestalte. Karater: Associaal, oppervlakkig, als je haar aan het praten krijgt kan je een vlotte babbel met haar hebben. Het enige wat haar intresseerd is muziek en haar Drum. Zit opgesloten voor: Drug gebruik en seks met minder jarige. Geschiedenis:
VOOR CS>> 20 januari 2008 Waar ben ik?” verward kijk ik om me heen. Ik heb geen flauw idee waar ik ben. Alleen de witte muren en de geur van kuisproducten komt me tegemoet. “Juffrouw bent u wakker? Juffrouw?” een man met een witte jas kijkt mij aan. “U hebt geluk gehad. U was bijna dood.” Melde hij. “Wat is er gebeurd.” Mompel ik. “U was er bijna aan.” “Jah dat weet ik ook wel. Vertel nu facking wat er gebeurd is!” schreeuw ik. “Juffrouw kalmeer toch eens.” Ik zucht. Waarom deden ze zo moeilijk. Aan de hartmonitor te zien was ik in het ziekenhuis. “Ziet u, u hebt geluk gehad. U had …promille alcohol in uw bloed en sporen van ETC.” “Jah en? Ik leef toch nog.” “Tieners” mopperde hij. “Meneer? Zijn mijn ouders hier?” vroeg ik. “Nee, er is niemand. Sorry” en weg was hij. Later vertelde me ze me pas voor wat ik daar was. “Goedemorgen Gail, hoe voel je, je?” Zei de zuster vrolijk. “Beter dan gisteren en de dag daarvoor.” Antwoordde ik. “Volgens de dokter ben je stabiel genoeg om naar huis te gaan.” “Fijn, maar wat had ik nu?” “Herinner je, je de avond nog dat je binnen kwam?” ze beantwoordde mijn vraag met een vraag. Irritant. Ik wist nog dat ik naar een fuif was gegaan van iemand op school. Het was een wild kelder feestje en er werd in de steeg ernaast gedeald. Dat was voor mij een goede gelegenheid. Ik heb namelijk een zwak voor drug, een heel groot zwak, als je me begrijpt. “Ja ik weet het nog.” “Nou je hebt een verkeerde combi genomen. Begrijp je?” Natuurlijk wist ik wat ze bedoelde! “Wat heb ik genomen?” “Ehh 2 XTC pillen en wat valium op een boel alcohol is geen goed idee. Je hebt geluk gehad.” “Moet ik naar een rehab?” vroeg ik. “Niet verplicht, maar we raden het je aan. Je hebt nog zo’n lang leven.” Ik slikte en de verpleegster liep de deur uit. Ik ben daar een week gebleven en niemand is me komen bezoeken. Daar stond ik dan in m’n uppie. Voor het ziekenhuis, 20 kilometer van mijn huis, en niemand kwam me halen. Ik ben maar te voet geweest. Nouja, halverwege stopte er een auto. “Moet je ergens naar toe?” vroeg een meisje me. “Ik zou graag tegen het donker thuis zijn.” “Stap in! Ik ben Rose.” Ze bracht me thuis en sinds die dag zijn we beste vriendinnen. Dat was het enige goede aan die dag, want toen ik thuis kwam stond er niemand voor me klaar. Ik trof mijn mama aan in de zetel. Eerst dacht ik dat ze dood was, maar algauw merkte ik het doosje valium op. Zet zoals ik aan drugs, was mijn mama verslaaft aan valium. Pas rond 10h als mijn vader thuis was werd ze wakker. “Gail? We hebben een brief van het ziekenhuis gekregen.” Viel ze met de deur in huis. “Jah en?” probeerde ik me van de domme te gebaren. “Gail, we weten dat je verslaaft was en sorry we willen geen drug in huis.” Ging ze verder. “Moet ik naar een rehab?” probeerde ik voorzichtig te polsen. “Natuurlijk niet!” bulderde mijn vader. “We kunnen het niet betalen! Dat weet je. Sorry Gail, we willen geen drugs in huis en een rehab kunnen we niet betalen. Zeker niet je zo’n ziekenhuis rekening meebrengt naar huis.” Vanaf moment stond ik op straat. Midden in de winter en vooral, alleen…
ERGENS IN 2010: De jongen en het meisje van het filmpje zochten bandleden, om precies te zijn: een bas, zangeres en een drummer! Yeah! Misschien kon ik mijn kans wagen? Misschien werden we beroemd en kon ik weg uit dat stomme kraakpand! Een euforisch gevoel raasde door mijn aderen. Ik glimlachte, dit was mijn kans. Dit zou mijn verhaal worden, de opkomst van de ster in mij! Lachend sloot ik de PC af en huppelde bijna naar buiten. Hoe de auditie zou lopen of wie mijn bandleden zouden zijn, boeide me niet. Ik ging weg uit dat kraakpand, dat was het belangrijkste…
“Mmm…” Ik draaide me nog eens om en dommelde terug in. In bed voelde ik de kou niet. Ik voelde alleen het warme zachte donsdeken. Het stonk wel een beetje naar stof, maar wat wil je! Zonder water en of elektriciteit. Knorrend keek ik naar buiten –ik had een mooi zicht op de kerk dus ook op een klok-, 4.30PM… Ohh wat had ik lang geslapen. Gapend besloot ik op te staan. Mijn ochtend ritueel was best simpel: Eerst een boterham smeren en opeten, dan mijn kalender nakijken, me aankleden en als laatste wat op straat rond hangen en zien of ik ergens kan klussen voor geld. In de keuken overviel de rommel me weer. Totaal depri trok ik een van de kasten open en pak de pot met choco. Daarna zocht ik te vergeefs naar brood, maar dat was blijkbaar op. Dat wordt dus een doughnut uit de koffieshop. Als ik geld had te minste. Gelukkig was het vandaag niet de dag van de auditie, want stel je voor ik zou te laat zijn. Ik voelde een raar gevoel in m’n buik. De auditie??? In een drafje liep ik naar de kalender. “Zaterdag: 2.30PM auditie!!!”. Fack, dat was vandaag! Oke misschien lieten ze me toch nog auditie doen. Wie zegt er dat ze zelf op tijd zijn gestart…
Met een klap trok ik de deur achter me dicht. Na dat ik mijn kleerkast had overhoop gehaald en m’n outfit had gekozen: Een gescheurde zwarte jeans en witte T-shirt –dat bijna niet meer heel is- met het anarchie teken erop. Ik struikelde bijna over mijn eigen voeten toen ik over de straat holde. Ik hoorde m’n maag knorren. “A-ah nee, ik ga eerst auditie doen, dan eten.” Zei ik streng tegen mijn maag. Grrrooaabrrrmm… protesteerde mijn maag. En zoals we gewoon zijn, wint de maag van het meisje. Ik stopte bij de eerste beste koffieshop. Er was een lange rij ondanks het rare uur. Mopperend wachtte ik mijn beurt af. “Wat wilt u?” een jonge vrouw keek me vragend aan. “Een expresso en een sandwich.” Antwoordde ik. “Om mee te nemen?” “Jah” De bediende stopte de sandwich in een zakje en de expresso gaf ze in een beker aan mij. Ik gooide een briefje van 5 dollar op de toonbank en ging er vandoor. Terwijl ik naar het adres van de auditie wandelde, at ik mijn eten op en slokte mijn koffie binnen. Plots besefte ik waar ik was. Ik was op de rand van een van die chique hollywood buurten. Damn… Ik slikte de laatste slok koffie door. Ik maakte geen schijn van kans. Nouja, ik ging me niet laten kennen. Ik zuchtte ontmoedigd en liep de garage binnen zonder kloppen…
Twee paar ogen keken me raar aan. Had ik soms iets aan van hen? Zonder wat te zeggen ging ik achter het drumstel zitten. De stokjes lagen ernaast op de grond, dus ik raapte ze op. In mijn hoofd telde ik luidop, ik mocht niet naast de maat zitten. Maatsoort: 6/8 (zes achtsten) Tempo: 180. Mijn keuze was gevallen op liedje van AC/DC. Eigenlijk was het een vrij traag liedje voor hen, want het tempo loopt meestal op tot 210. Ik sloeg de eerste ritmes. Vanuit m’n ooghoeken zag ik het meisje naar me gapen. Dom kind. Tja dat was ze, een kind. Duidelijk jonger dan ik. Niet veel maar je zag het wel. Ik speelde de laatste maat. “Ik ben Joan” hoorde ik haar zeggen. WOW, dat kind had absoluut geen kinderstem. Hoe oud zou ze zijn? “En ik ben Gail” antwoordde ik droog. Toen volgde er een applaus. Niet door het meisje, maar door de jongen. “Fantastisch Gail! GE-WEL-DIG! Maar onbeleefde Bitches hoeven we niet. Je kan op krassen!” Zei hij sarcastisch. Hoe durf hij? Uit woede gooide ik de drumstokjes tegen de muur en liep ik richting de deur. Plots hield iemand me tegen. Het was het meisje, Joan dus. “Ik regel het wel, kom morgen 6.00PM naar hier. Toe?” fluisterde ze. Niet dat ik veel zin had, maar jah wat had ik te verliezen…
HIER ONTBREEKT NOG EEN STUK (Kus tussen Joan en Gail + Opname van Gail in CS)
IN CS:
Ik probeerde met mijn hielen te remmen. De opvoedster mocht niet winnen! "Waarom moet ik naar die kantine! Ik heb niets verkeerd gedaan." snauwde ik tegen haar. Voor een keer was ik braaf geweest en juist nu moet ik die verdomde kantine kuisen. Of had ik iets over het hoofd gezien? Dat kon niet. Ik was hier nogmaar een maand, maar ik kende het hier al goed. Heel goed, ze konden me niet te grazen nemen! "Stom met zagen kind." zei de opvoedster. Ik sloot mijn ogen en liet me vanaf dat moment gewillig meeslepen. Ik zou voor hondje, slaaf spelen, als ik hier maar kon weg gaan. Ik hoorde het klikken van sloten die van de deuren gingen, het klakken van de opvoedsters haar hakken maar, ik zag niets. Ik drukte mijn oogleden zo strak op elkaar dat het pijn begon te doen. Kon ik niet dood gaan? Op dat moment stopte de opvoedster. "We zijn er. Doe je ogen alsjeblieft open, je lijkt wel een gek." Waren alle mensen in Staint)Mariah dan niet gek? Met mijn blik naar de grond gericht liep ik de kantine binnen en liet ik de opvoedster achter me. Op het moment dat ik mijn hoofd ophief, kruiste mijn blik met de mooie paar bruine ogen die ik ooit had gezien? Of niet? Ik had ze al gezien. Joan. Er hing een lok zwart haar in haar gezicht, haar haar was nat. Waarschijnlijk regende het buiten. Haar T-shirt was ook doorweekt. Arme Joan. Ik keek naar Joan en liep op haar af. Toen ik voor haar stond wou ik haar een kus geven, maar ze wende haar hoofd af. "Deze plek bezorgt me kriebels." fluisterde ze. "Nou, jij hebt gemakkelijk praten! je zit hier teminste niet opgesloten." verdedigde mezelf, nog wat geafronteerd omdat ze me afwees. Zonder nog wat te zeggen, zette ze zich aan een tafel. ik ging recht overhaar zitten. "Sorry." mompelde ik. "Gail, Ik ben niet boos op je. Anders was ik wel van uit California naar je toe gereist." Ze had een punt. "Ik vind het alleen nogal pijnelijk om altijd van je gescheiden te zijn," ze tikte met haar nagels tegen de tafel. Ik nam haar hand vast. het tikkende geluid maakte me nerveus, het moest stoppen. "Je had geen Coke mogen kopen Gail. Dat is gekken werkt. Zeker met Matt en Gabriëlla als vijanden. je had het kunnen voorzien. Hij zou klikken. Hij kent jou en mij. En mij ken hij van binnen en van buiten. Hij weet wat me kwetst." "Hij kan het niet verkroppen dat je met mij bent?" "Ondanks dat hij Gabriëlla neukt, SMS hij me voorturend" Ze keek me triestig aan. "Je hebt gelijk. Maar dat verklaart nogaltijd niet waarom je me afwijst." "Is het dat wat je dwars zit?" vroeg ze. Ik knikte. Als antwoord pakte ze mijn hand en streelde ze met haar lippen. "We moeten dringend af maken met wat we bezig waren toen de politie arriveerde." probeerde ik grappig te zijn. Ze keek met aan en haar ogen twinkelde een beetje. "We zien wel. Waneer kom je vrij?" "Ik weet het niet? Echt niet. Waarschijnlijk minstens een jaar." "Arme jij." Joan stond recht en ik volgde haar met mijn ogen. Ze was eigenlijk best klein. Klein, breed, maar toch slank en mooi. Nu stond ze vlak achter me. Joan boog zich over me. Ik draaide m'n hoofd naar haar. Plots voelde ik haar lippen op de mijne. Eindelijk. "Je wou toch niet kussen in openbare plaatsen, remember." onderbrak ik de kus. "Technisch gezien is dit een gesloten instellig voor zware criminelen en dus niet openbaar." lachte ze voor ze haar lippen terug op de mijne drukte. Ik voelde de mensen naar ons kijken...
Joan ging terug voor me zitten toen er iemand binnen kwam. "Had ik je al gezegt dat onze singel het goed doet. Ik voel veel berouw, dat we de laatste songs niet afhadden voor dat. Nouja je weet wel." ze keek in en in triest. Ik wist dat het haar droom was om rock ster te worden. Een zoen was genoeg geweest dat te verpesten. Eigenlijk was het de zoen niet maar de reactie op de zoen. De jaloersheid van Matthew dus. Testosteron, heel irritant. Mijn ogen gleden naar het meisje die binnen kwam. Was dat? Neie dat kon niet. Of toch. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes... Dus toch! Het meisje die met zwabber en emmer aan het sleuren was, was Jane. Het meisje die in de kamer naarst haar sliep. "Wat is er?" vroeg Joan. "Dat is m'n buurmeisje hier." ik wees naar Jane. "Dat is toch zo typisch jij, Gail" lachte Ze. Ik begreep het niet helemaal. "Verklaar je nader." zei ik lichtelijk geïrriteerd. "Asso doen. Vraag dat ze bij ons komt. Straks word je een eenzaat, hier. Ik kan niet iedere week komen. Sterker nog, ik kan amper komen. Je zult me heel uitzonderlijk zien." ze keek me vol schuldgevoelens aan. Maar er trof haar geen schuld. Zij moest haar leven leven, ik had het verpest. Ze was beter af zonder mij. "Ha, zo." antwoordde ik monotoon. Ik wenkte Jane: "Hé Jane! Kome je even bij ons zitten?". Hopelijk zou ze niet afgeschrikt zijn door Joan en ik als koppel. Niet alleen het feit dat we een koppel waren maar, mee het feit dat we twee punks waren. Ik liet mijn ogen over Joan glijden: Lerenbroek, Dr.Martens schoenen, zwart t-shirt met het opschrift "Fack off, I'm anarchist!", haar haar mat zwart, zo zwart als haar uitgelopen eye-liner. Toen haalde ik mijn kleren voor de geest: Gescheurde jeans; de scheuren werden half dichtgehouden door veiligheidspelden, mijn rood tank-top met bloedrode pantervlekken en afgetrapte baskets. Over mijn haar wou ik het zelf niet hebben: het was stro.
Laatst aangepast door Gail op zo jul 03, 2011 7:19 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Smoke
Aantal berichten : 83 Registratiedatum : 27-03-11 Leeftijd : 27 Woonplaats : In Lollypopland :P
Character sheet Naam: Smoke Pike Leeftijd: 17 jaar Geslacht: Vrouw
Index 
Portal 
