When the bitch arrives...

Amy

Amy gooide de deur van de gele taxi die haar vervoer vanaf het vliegtuig naar het Saint-Mariah had verzorgd hard dicht. Op haar zwarte kistjes liep ze door de poort, richting iets wat aangegeven stond als het onthaal, de plek waar ze moest zijn. De sigaret in haar mondhoek was bijna op, dus ze gooide hem op de grond, waarna ze er met haar voet op trapte om er zeker van te zijn dat hij uit was. Dom, eigenlijk. als het gebouw af zou branden zou ze snel genoeg weer weg zijn. De tas hing zwaar over haar schouder terwijl ze het onthaal binnenliep, waar twee nors kijkende vrouwen stonden. 'Spullen inleveren,' zei de vrouw rechts nors, terwijl ze haar hand uitstak naar de tas die over Amy's schouder hing. 'Sure,' zei ze met haar typische scheve grijns. 'Maar als je iets hoort tikken is het die bom die als het goed is over een paar minuten afgaat.' De vrouw glimlachte alleen maar zuur, terwijl ze de tas openritste en die door begon te spitten. De andere vrouw begon haar te fouilleren, en ze gaf Amy na het afpakken van haar iPhone een set kleren die ze blijkbaar verwacht werd te dragen.

Met grote puppy-ogen keek Riley naar de directeur. "Nee, juffrouw Laboeuf. Je associaal gedrag en het feit dat je mensen manipuleerd is niet meer tollereerbaar" zei de directeur streng. "Maar, ze lokten het zelf uit"
"Iemand jou strafwerk laten doen is niet 'uitlokken'," hij keek haar boos aan en als antwoord stak ze haar middel vinger uit. Hij zuchtte. "Ga naar je kamer tek iets minder, ehh, schaars aan en meld je bij het onthaal. Er is een nieuwe vandaag en jij gaat haar rondleiden". Geshokeerd keek Riley haar aan. "Dat meent u..."
"Zwijg en van onder mijn ogen!" buldere hij. Met een rot humeur liep Riley het bureau uit. Die vent is gewoon gestoord. Terwijl ze iedereen neer bliksemde die haar passerde, liep naar haa kamer. Wat was er nu verkeerd aan haar kleren. Met een ruk trok ze haar kast open. Naja, dan deed ze maar een shortje, netkousen, stiletto's en een zwart topje aan. Niet dat dat minder bloot was dan haar vorige outfit. Snel verkleedde ze zich en holde ze de kamer uit. Ergen hoopte ze dan de nieuwe een jongen was. Voor meisjes had ze het niet echt. Allemaal concurentie. Het enige wat ze grappig vind is het feit dan meisjes flippen van de vuiligheid in Cold SOuth, niemand wil een beschimmelde kast en een krakend bed.

Toen zag Riley de nieuwe staan. Ze herkende ne nieuwe aan het rode t-shirt en saaie treinings broek die je hier moest aan doen de eerste 4 dagen. Shit, het was toch een meisje. Met rood haar dan nog. Loom liep ze naar haar toe. "Riley, stel je zelf maar niet uitgebreid voor. Intreseerd me geen kloot. Ik moet je van de directeur rondleiden en daar blijft het ook bij"
Een verwittigd man is er altijd twee waard.

Amy

Amy had zich inmiddels omgekleed naar het rode shirt en de grijze joggingbroek die de norse vrouw haar had gegeven. Het rood kleurde bij haar pas geverfde haar, maar dat was ook alles. Vanuit de verte kwam een meisje aangelopen, ook al met zo'n zure blik op haar gezicht. wat was dat toch hier? 'Van het welkomstcomité?' vroeg ze met haar scheve grijns. Toen het meisje begon te praten kon ze het niet laten om met haar ogen te rollen. 'Amy,' zei ze met haar lijzige stem. 'Kort genoeg?' Ze nam het meisje dat Riley bleek te heten langzaam en ongegeneerd in zicj op. Blond, waarschijnlijk nog status ook. 'Valt er veel te zien hier, dan?' vroeg ze, als reactie op het rondleiden. Ze kon vast en zeker zelf de weg wel vinden.

- Je hoeft je naar nietr boven iedere post te zetten hoor -

Ze trok één wenkbrauw naar omhoog, "Jah. Kort genoeg. Volg me". Zonder op het meisje te wachten liep ze naar de gang. "Buiten schimmel en andere gestoorden is er niet veel te zien. Toch is het handig om een rondleiding te krijgen" melde ze even. Voor de zoveelste keer tijdens haar verblijg gleden haar ogen over de matte vloer die vol met barsten zitten, de beschimmelde en vochte muren. Voor haar voeten liep een kakkerlak weg. "Iew?!" zei ze terwijl ze har voet op het insect zetten. Ze wende zicht terug naar het meisje, die Amy genoemt werd. "En Amy," ze sprak de naam heel traag uit, "Wat voor stouts heb je gedaan om hier te komen?" Ze kon moeilijk haar nieuwsgierigheid bedwingen. "Je hoeft het niet te vertellen hoor" probeerde ze lief te doen. Als je lief was, deden mensen rapper wat je vroeg. Misschien bedoelde ze directeur dat met 'manipulatief'. Ze schonk het meisje een lieve glimlach.

Zonder verder nog te antwoorden liep ze achter Riley aan. Ze volgde haar blijk door de gangen, die er inderdaad uitzagen alsof er al minstens honderd jaar niks aan gebeurd was. Het deed haar denken aan het kraakpand waar ze een tijdje gewoond had, al helemaal toen er een kakkerlak verscheen, die meteen met de doodstraf werd behandeld. Bij Riley's vraag vernauwden haar ogen iets. 'Laat ik het zo zeggen,' begin ze langzaam, bedenkennd hoe ze haar antwoord het beste kon formuleren. 'Als het gelukt was had ik hier niet gestaan. Of het moet letterlijk de hell zijn hier.' dat laatste mompelde ze, net verstaanbaar. Het was toch niet iets wat je geheim kon houden, en al helemaal niet hier...