I'm so happy... And that's irony...

Smoke kauwde op haar lip en concentreerde zich op de witte, vochtige muur die voor haar stond. Kaal, koud, eenzaam. Zo kon je deze kamer beschrijven. Maar door 'het gat' kon dat laatste woord wegvallen... Door een toeval was ze op deze kamer geplaatst en dit was het resultaat. Voor ze het wist was haar kamer een soort van netwerk tussen de jongens en de meisjes op Saint Mariah, of beter gezegd, Cold South.
In de kamer naast haar hoorde ze niets, geen voetstappen, geen ademhaling, zelfs geen gedempte stemmen. Dat zou moeten betekenen dat er niemand was... De kans dat er nu iemand zou komen, was relatief groot. Dat vooruitzicht gaf haar een soort van vrolijkheid. Een soort opgewondenheid dat ze hier zich niet eeuwig zat te vervelen. Dat er iemand zou komen... Ook al had ze haar voorkeuren.
De piepkleine ruit waar ze naast zat, was nauwelijks doorzichtbaar door de condens van haar regelmatige ademhaling die er aan bleef plakken. Met haar hand wreef ze een plekje op het glas waardoor ze zicht kreeg op de tuin.
Met een diepe, klachelijke zucht, verplaatste ze zich van de stoel naar haar bed, dat naar haar smaak veels te hard was. Haar blik liet de witte muur niet los, alsof ze er iets wilde op zien en het niet enkel was tegen de verveling.
Met een zachte plof en een nauwelijks hoorbaar gekraak van het bed belandde ze neer. Ze tilde haar voeten op en trok zich niets aan van de vuile schoenen die ze droeg neer te planten op het spierwitte dekbed.
Ze sloeg haar handen om haar knieën en vouwde ze tegen haar lichaam aan, ze merkte een nauwelijks zichtbare barst in de muur op die ze nu al een half uur zat te bestuderen. Eindelijk wendde ze haar blik af en richtte die op de deur.
Haar gevoel zei dat het écht niet lang meer ging duren voor er iemand kwam.
Voor ze ver ze juist was...
Als ze haar gevoel kon volgen tenminste.
Als ze het niet verzon...

Somebody?

Met tegenzin volgde ze de opvoedster, die ze van het eerste moment Kraai had gedoopt, door de gangen. Kraai had een gemene aasetersblik en een neus als een snavel. Haar tegenzin werd nog groter toen ze de grote vochtvlekken en barsten in de muren in de gaten kreeg. Terwijl ze het plafond aan het onderzoeken was op instortingsgevaar, bleef Kraai plotseling staan en opende een deur. Ze zei met een krassend stem, nog een reden waarom ze haar die bijnaam had gegeven: ‘Hier is je kamer. Je hebt momenteel geen kamergenote, maar dat kan altijd veranderen. Hou je aan de regels, dan zal je hier veel plezier beleven.’ Kraai keek alsof ze haar eigen woorden niet geloofde, wat waarschijnlijk ook zo was. ‘O,’ ging ze verder, ‘vergeet niet om kennis te maken met je buurvrouw.’ Ze wees naar de deur naast die van Jane en Jane zou hebben gezworen dat een duivelse glimlach om Kraai’s lippen speelde. Achterdochtig vroeg ze: ‘Waarom is dat zo belangrijk?’ Kraai zette haar meest oprechte glimlach op die Jane voor geen haar vertrouwde, en antwoordde: ‘Het is een leuk meisje. Jullie gaan het zeker en vast goed kunnen vinden met elkaar.’ Jane wou net de deur achter zich dichttrekken, toen Kraai er nog aan toevoegde: ‘Als je binnen een halfuur nog geen kennis hebt gemaakt, mag je op je eerste dag al helpen in de keuken. En als je me zou willen bedriegen, ik kom alles te weten.’ Jane vroeg zich af of Kraai zo graag wilde dat ze haar buurvrouw leerde kennen of dat men hier voor het minste al dreigt met straffen, ze besloot dat het een mengeling van beiden moest zijn. Eindelijk draaide Kraai zich om en kon Jane de kamer in zich opnemen. De kamer was even groot als een kleine badkamer, de badkamer als een kast, de kast als een groot nachtkastje en het nachtkastje was niet groter dan een krukje. Verder stond stonden er 2 bedden, nog een nachtkastje en twee stoelen. Ze gooide haar koffer op een van de bedden en zag dat de matras zo hard was dat ze zelfs door het gewicht van de koffer niet inzakte. Snel haalde ze haar koffer leeg, want ze had het gevoel dat Kraai’s halfuur minder lang was dan het hare. Dik tegen haar zin klopte ze aan bij de kamer van haar buurvrouw.

Smoke rukte haar blik van de deur, stond op en rekte zich uit als een kat. Traag slofte ze naar de overkant van de kamer, tegen de witte muur waarna ze zich weer omdraaide en terug liep naar het bed. Ze was het beu, pardon, kotsbeu om hier gewoon opgesloten te zitten in een 'hok' van ongeveer 25 vierkante meter. En het bed nam dan ook nog zoveel plaats in beslag.
Hoe ze nu door de kamer ijsbeerde liet haar denken aan de luipaarden die ze in de zoo soms zag. Die dieren konden nog sneller rennen dan zij ooit met een auto had gereden en in het wild levenden ze zich uit met het jagen op zwakkere dieren op de savanne. Maar nu zaten ze in een minihok tussen ijzeren spijlen die hun scheidden van de sappige mensen die naar hun wezen en hun fotografeerden. Smoke voelde zich een luipaard. En ze verlangde naar het jagen op een zwakker iemand. Want zo was haar leven voor ze hier, in dit koude gebouw dat de naam Saint Mariah droeg, werd gedropt.
Ze voelde zich verraden door haar familie, die haar had gedwongen hier te komen, verraden door haar vrienden, die hun lippen stijf op elkaar hielden en tot op de dag van vandaag gezochte criminelen waren omdat het nooit was uitgekomen wie er nu eigenlijk met Smoke Pike mee aan het roven was. Enkel zij was gevat...
Ze hoorde een zachte klop op de deur, de meeste kloppen van de opvoeders waren kort, hard en meestal meerdere keren te horen. Dus dit betekende dat dit hoogstwaarschijnelijk een 'leerling' was.
Smoke liep naar de deur toe, wie kon het zijn? Riley en Trisha vertelden meestal als ze kwamen en de jongens gingen door het gat. Daarbij had niemand haar verteld dat er iemand 'het gat' ging bezigen. Ze kon beter op haar hoede zijn. Smoke drukte de zilverkleurige, koude klink omlaag en zag een onbekende voor haar staan. Dit meisje was beslist ouder dan haar, maar jonger dan Riley. Ze was ook groter en waarschijnelijk nieuw, aangezien Smoke de meeste gezichten in deze instelling herkende, dat moest niet persé bij naam zijn.
Haar hoofd piepte door de deur, haar mond vormde een neutrale streep en haar ogen toonden niets, geen vijandigheid, geen vriendelijkheid, geen nieuwsgierigheid, niets... "Wat moet je?" Klonk de monotone stem van haar.

Terwijl Jane geduldig wachtte tot de deur openging, probeerde ze te bedenken waarom Kraai het zo belangrijk vonden dat zij en haar buurvrouw zouden kennismaken. Toen de deur openging, bestudeerde ze zorgvuldig het meisje voor haar. Zwart piekhaar, jonger en kleiner dan zij en ze kreeg het gevoel dat ze zich voor bijna iedereen te goed voelde. Het meisje vroeg haar, met een stem alsof ze heel erg verveeld was, wat ze moest. Dat wist ze zelf eigenlijk ook niet. Dus antwoordde ze naar de waarheid en op dezelfde verveelde toon: 'Ik heb eigenlijk geen idee. De opvoedster wou perse dat ik met jou kennis zou maken. Dus ik ben Jane Lewis en ben hier net aangekomen.' Ze zuchtte vermoeid. 'Ik denk dat dit wel genoeg kennismaking naar haar zin zal zijn. Dus ik zal je maar met rust laten.'

Te gek.... Ze wist het zelf amper. "Dan moet je ook niet aankloppen", onderbrak ze haar in het midden van haar zin, maar toen ze vertelde dat ze moet aankloppen van de opvoedster perse wou dat ze kennismaakten. Waarschijnelijk was deze op de hoogte van het asociaal gedrag van Smoke.
Zou het die met die haakneus zijn geweest? "Was het die met haar ha..." Smoke stopte apbrupt haar zin, met dit meisje een gesprek beginnen kon ze intrepreteren als affectie geven en dus kon dat te vriendschappelijk overkomen. "Laat maar," bromde ze, daarbij naar Smoke's weten had je niet veel aan nieuwelingen, die waren als een blok aan je been, niet handig, je kon er geen gebruik van maken dan de voordelen die Smoke had aan Cameron, Riley, Josh of iemand anders met wie ze min of meer een 'vriendschap' had. Maar voor Smoke was niets echt meer vriendschap, want ze had geleerd, dat niemand helemaal te vertrouwen was en dat een 'relatie' bestond uit geven en nemen. Dat laatste stuk was meer naar haar zin dan het eerste. Het meisje stelde zich voor als Jane, misschien was het handig haar naam te weten voor later...

'Als je met ha... haakneus bedoelt, ja, dat was ze.' zei ze zonder zich iets aan te trekken van de vijandigheid van het meisje. Ze begon te begrijpen waarom Kraai zo graag had gewild dat ze ging aankloppen. Het meisje was duidelijk niet gesteld op of mensen die te min voor haar waren of gewoon op mensen in het algemeen. En Jane wou ze het van meet af aan moeilijk maken. Zo kon ze het hun beiden in één keer lastig maken. En ze konden er niets tegen doen zonder gestrafd te worden. 'Heeft die opvoedster soms een hekel aan jou?' vroeg ze toch, wetende dat het meisje geen zin had in een gesprek. 'En ga je je niet voorstellen?' Als het meisje haar naam niet zou willen, en zo zag het er naar uit, zou iemand anders het haar wel kunnen vertellen.

Die met de haakneus dus, die liep hier wel vaker rond. Het was niet dat die een specifieke hekel had aan Smoke, de meeste haatten haar al van de eerste dag dat ze hier was. Smoke vroeg zich af waarom die mensen zo'n hatelijk beroep namen als ze het toch zo stom vonden, werd het misschien goed betaald?
Het meisje, Jane dus, vroeg of die opvoedster een hekel aan haar had. "Blijkbaar wel," zei Smoke op een luchtige toon, "maar ik ben niet de enige die ze haat, geloof me." De streep die haar lippen ervoor waren, vormden nu een klein, haast onzichtbaar lachje, "en je zal leren dat er geen enkele opvoeder me lieft." En haakneus hield blijkbaar ook niet van Jane, anders had ze haar niet opgedragen om bij Smoke langs te komen. Om een onzinnige reden bij Smoke langssneaken was gelijk aan suicide. "Mij voorstellen?" ze trok een wenkbrauw op, "naar mijn weten is dat een van de dingen die niet in de talloze regels van Saint Mariah staat," iedereen kende haar als Smoke, het gaf haar een gevoel van macht, niemand wist haar echte naam, "je zal er wel achter komen." Een klein glimlachje speelde om haar lippen.

'Dus je kan ook meer dan zes woorden achter elkaar zeggen?' zei ze terwijl ze een wenkbrauw optrok. 'Dat geloof ik graag. Die haakneus kijkt alsof ze de hele wereld haat.' er speelde een voorzichtig glimlachje om haar lippen. Ze trok haar lippen weer tot een neutrale streep. 'Misschien niet. Maar ik dacht dat de beleefheid gebiedt om je voor te stellen bij een ontmoeting.' Ze ging tegen de muur tegenover de deur staan leunen en onderdrukte een geeuw van verveling. Ze probeerde te bedenken waarom Kraai een hekel aan haar zou kunnen hebben. Had ze haar misschien niet op de goede manier aangekeken? Of iets verkeerds gezegd? Ze doorliep in gedachten de ontmoeting en het gesprek. Ze kon niets bedenken dat ze verkeerd zou kunnen hebben gedaan. Ze besloot dat Kraai een hekel aan haar had omdat haar gezicht haar niet aanstond. In gedachten zuchtte ze, als elke opvoeder zo zou op haar reageren, zou ze veel klusjes mogen opknappen.