Just going to be freaky

Onderwerp: Just going to be freaky do apr 21, 2011 11:18 am

Een opvoedster in wit pak -het was hier toch geen ziekenhuis, verdomme?- gaf Smoke een por in haar rug dat haar dwong door te lopen. Alles, maar dan ook alles wat die vrouw zou kunnen irriteren deed Smoke.
En ze had onlangs gemerkt dat deze vrouw niet zo erg hield van slenterende mensen. Dus kon ze even goed haar geduld op de proef stellen. "Jaja, ik loop al door." Mompelde ze geïrriteerd.
De afschuwelijk lelijke schoenen -als Smoke ze al vreselijk vond, zou Riley zelfmoord plegen als ze zo'n modeblunder zag- met de brede hak, weergalmden bij iedere stap op de witte vloeren. (btw, het waren de schoenen van de verzorgster, Smoke vertikt het om hakken te dragen)
De vrouw gaf haar weer een por en mompelde iets over dat ze over twee uren er nog niet zouden zijn en een gehandicapte sneller liep dan zij. Smoke deed alsof ze geshockt was, "U mag niet schelden met gehandicapten." De dame rolde met haar ogen -vreemd, een vrouw van middelbare leeftijd die met haar ogen rolt!- en kon met haar blik beter haar haat voor de patiënten hier beter uiten dan met welke woorden dan ook.
Met een laatste por -eerder een duw- tussen haar schouderbladen -die erdoor een beetje kraakten- en duwde haar door een deur naar de 'ontspanningsruimte'.
Die leek overigens meer op een steriele kamer -in Smoke's ogen- maar ze mocht al blij zijn dat hier een normale zetel was en er hier ook mensen konden komen en ze niet helemaal alleen was.
De verzorgster knikte en zei: "Je mag blij zijn dat ik je tot hier liet gaan. Je mag zo weinig naar deze plek." Bijna zou ze hemels tussen deze en plek gezet hebben aan haar blik te zien. Die toen weer verduisterde, "... En jij dreigt het weer te verpesten. DAG."
Smoke plofte zich in een zetel en lette niet op de camera die al haar bewegingen vastlegde terwijl ze haar voeten op de zetels legde.

29-02-1996 (15)

Ik werd ruw de 'ontspanningsruimte' in geduwt. Sinds ik hier was waren mijn botten, die al redelijk goed zichtbaar waren, nog beter zichtbaar geworden. Ik was echt een wandelend skelet. Eigenlijk overal hier at vlees in, dus ik at op een dag, als ik al at, een los broodje. Ik liep op mijn blote voeten omdat ik weigerde op die afschuwelijke schoenen met hakken te lopen. Ik keek de ruimte rond. Er zat nog een meisje in deze sterile ruimte. Ik ging in een hoekje op de grond zitten. Mijn bas had ik zoals altijd bij me. Mijn blauwe pakje slobberde nog erger. Nu ik ging zitten was dat iets minder te zien. Van de 10 maten die hij al te groot was waren het er nu een stuk of 12/13. Ik zag er in het algemeen heel erg slecht uit: Een wandelend skelet met grote blauw paarsige wallen, teruggevallen ogen en een veelste bleke huid. De meeste lijken zagen er beter uit dan ik. Waarom was ik nog niet dood?! Ik begon rustig te spelen. Een liedje van een van mijn favo bands. Turbulence van Only Seven Left. Toen de tekst in moest vallen begon ik ook zacht te zingen.

"Guess what, it hurts.
In two, I burst.
Needles as answers, collapse in laughter.
Your words are at a loss,
Shivers all across.
Your lips and my eyes, attempt to disguise.

I've never been this far yet,
please spare me from the edge.
And even if this turbulence could cause a stormy night,
I would fiercely hold on to my kite.

As soon as we lay, the world took away,
our breath and we might try.
From tension to touch, collision results.
As we exceeded the night;
I never felt so right.

I've never been this far yet,
please spare me from the edge.
And even if this turbulence could cause a stormy night,
I would fiercely hold on to my kite.

I've never been this far yet,
please spare me from the edge.
And even if this turbulence could cause a stormy night,
I would fiercely hold on to my kite.
Say self-regarded but I'm just done to the wide.

And after two more days, she cries on the phone.
And Im convinced the weather is calm,
I let go."

Ik sloeg de laatste paar noten aan en sloeg mijn ogen neer. Ik zuchtte even diep.